เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 169 สถานการณ์เปลี่ยนแปลง
บทที่ 169 สถานการณ์เปลี่ยนแปลง
แม้ว่าจะไม่ยอมให้พวกเขาเชื่อว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนตายแล้ว แต่ก็รู้ดี ความเป็นไปได้ที่เธอจะยังมีชีวิตอยู่มีเพียงน้อยนิด
บางที ต้องรอหลังจากที่คุณผู้ชายเจอศพ เขาถึงจะตายใจ
คนทั้งหมดยังหวังว่า จะหาเวินเที๋ยนเที๋ยนเจอโดยเร็วที่สุด ถึงจะเป็นศพก็แล้วแต่
แต่บางคนรู้ว่า พวกเขาหายังไงก็ไม่มีทางเจอไปตลอดชีวิต
เมื่อสามวันก่อน ตอนที่จี้จิ่งเชินสั่งให้คนทั้งหมดลงทะเลค้นหา
ก็มีคนบางคน ได้ช่วยคนๆหนึ่งขึ้นมาจากทะเลก่อนโดยเงียบๆ
นักประดาน้ำที่มีประสบการณ์ได้ช่วยหญิงที่หน้าซีดขาวขึ้นมาจากทะเลอย่างระวัง และส่งเธอขึ้นรถพยาบาลที่เตรียมไว้ข้างๆตั้งแต่เช้าอย่างเงียบๆ
คนพวกนี้ได้ผ่านการฝึกอบรม และวิ่งไปทางโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
ฉวีผิงยืนอยู่ริมฝั่งชายหาด เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกส่งขึ้นมา ก็โล่งใจอย่างมาก
ถ้าปล่อยให้คุณหนูเกิดเรื่องขึ้นมา คุณนายควรจะอยู่ยังไง?
เขารีบร้อนขึ้นบนรถ ไปกับคนพวกนั้นอย่างรวดเร็ว
ตอนที่รถวิ่งไปจนเกือบสุดทาง เขาอดใจไม่ไหวจนต้องหันกลับไปดู
ผู้คนที่อยู่บนชายหาดเริ่มทำการดำน้ำ ค้นหาร่องรอยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
และในกลางผู้คนพวกนั้น รูปร่างของจี้จิ่งเชินสะดุดตาเป็นพิเศษ
ถึงแม้จะห่างกันไกลมาก เขาก็มองเห็นความโศกเศร้าเสียใจและความดื้อรั้นของเขาอย่างชัดเจน
ฉวีผิงคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ไม่ได้บอกข่าวคราวให้เขารู้
จี้จิ่งเชินก็ยังคงค้นหาอย่างบ้าคลั่ง
สามคืนสามวันเต็มๆ เขาไม่พักผ่อนแม้แต่วินาทีเดียว
สองตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยเพราะอดหลับอดนอน เพราะเร่งค้นหาอย่างเต็มกำลังทำให้ร่างกายของเขาใกล้จะล้มลง แต่เขาก็ยังอยู่ที่ทะเลค้นหาต่ออย่างไม่หยุดยั้ง
มีแต่ตอนที่ทุกๆวันที่คนอื่นมารายงานข่าวคราว เขาถึงจะลงมาจากเรือ
แต่ว่าเมื่อหยุดยังหาเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เจอ เขาก็จะกลับเข้าไปในทะเลอีก ไม่หันหลังกลับมาเลย
สามวันแล้ว
ทุกคนต่างลือกันว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีโอกาสรอดชีวิตแล้ว เธอตายแล้วแน่นอน
แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดประโยคนี้ต่อหน้าจี้จิ่งเชิน
ตอนเย็นของการค้นหาวันที่สอง เคยมีคนกระซิบพูดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนน่าจะตายแล้ว ไม่ทันระวังให้จี้จิ่งเชินได้ยินเข้า
คนๆนั้นถูกจี้จิ่งเชินที่กำลังโมโหอยู่ซ้อมจนปานตาย จนต้องรีบนำส่งโรงพยาบาล
หลังจากนั้น ทุกคนต่างหวาดกลัวกันหมด
แววตาที่พ่อบ้านมองดูเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล
คุณผู้ชายเมื่อไหร่ถึงจะยอมตายใจ?
ในตอนนั้นพอดี จงหลีรีบร้อนเดินเข้ามาจากข้างนอก
“พ่อบ้านครับ คุณผู้ชายอยู่ไหน?”
“ยังกำลังหาอยู่”
พ่อบ้านหันหน้าไป กลับเห็นจงหลีก้าวเดินอย่างรีบร้อน เพราะสองสามวันนี้ได้ติดตามค้นหาคนกับจี้จิ่งเชินมาตลอดเวลา บนหน้าโทรมมาก ในตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด
แต่ว่าตอนนี้ บนหน้าของเขาเหมือนดีใจนิดๆ
พ่อบ้านหยุดชะงักไปสักครู่ “ทำไมหรือ?”
จงหลีรีบพูดว่า “ไม่ต้องหาแล้ว! ไม่ต้องหาแล้ว!”
เขาเรียกออกมาหนึ่งเสียง วิ่งตรงเข้าไปทางจี้จิ่งเชิน
“ท่านประธานจี้ ไม่ต้องหาแล้ว! คุณเวินหาเจอแล้วอยู่ที่โรงพยาบาล!”
พ่อบ้านได้ยินนั้น สีหน้าเปลี่ยนทันที รีบร้อนเดินไป
“หาเจแล้ว? หาเจอแล้วจริงๆ?”
จงหลีพยักหน้า แม้แต่ตัวเองยังไม่กล้าเชื่อ
“ผมมีคนรู้จักที่โรงพยาบาล พวกเขาบอกผมว่า ก่อนหน้านั้นมีคนส่งคนที่ตกทะเลไปที่โรงพยาบาล น่าจะเป็นคุณเวิน!”
เขาพูดได้แค่ครึ่งเดียวก็หยุด รีบบอกคนอื่นให้ไปแจ้งให้ทางตำรวจ
ทุกคนได้ยินดังนั้น จึงรีบไปทำการ
พวกเขาติดตามจี้จิ่งเชินมาค้นหาคนสามวันสามคืนแล้ว ร่างกายต่างก็เพลียจนหมดแรงแล้ว
ทันใดนั้น มีคนเรียกจี้จิ่งเชินกลับมาจากกลางทะเลอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของจี้จิ่งเชินดูกระวนกระวาย รีบลงมาจากเรือ
เพราะรีบร้อนเกินไป ไม่ทันระวังสะดุดโดนเชือกข้างๆ ยังเกือบจะหกล้ม
พ่อบ้านกับจงหลีติดตามเขามานานหลายปี ไม่เคยเห็นเขาซมซานทุลักทุเลเช่นนี้มาก่อนเลย
ถ้าบอกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นจี้จิ่งเชินที่สร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมา ใครจะเชื่อ?
แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเขา ตอนนี้เสื้อสูทที่ใส่อยู่บนตัวทั้งสกปรกทั้งฉีกขาด ยับจนยู่ยี่ไปหมด
ทรงผมยุ่งเหยิง แววตากระวนกระวายทำไรไม่ถูก สีหน้าซีดเซียว มีแต่ตาคู่นั้นกำลังส่องประกาย! สว่างจ้า!
ทันใดที่เขาขึ้นฝั่งมา แววตาก็จ้องมาตรงๆที่จงหลีอย่างหนักแน่น
“หาเจอแล้ว?”
เขาเอ่ยปากอย่างระวัง กังวลว่าจงหลีจะให้คำตอบที่ปฏิเสธ
จงหลีพยักหน้า พูดว่า “เพื่อนที่อยู่โรงพยาบาลบอกผมว่า ที่จริงก่อนหน้านี้สามวัน คุณเวินก็ถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้ว”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ในใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่น จึงรีบวิ่งไปที่นั่น
เขาวิ่งไปด้วยถามไปด้วย “บอกผม โรงพยาบาลไหน?”
จี้จิ่งเชินวิ่งขึ้นรถอย่างรวดเร็ว แววตาส่องประกายระยิบระยับอย่างมีความหวัง
สามวันแล้ว
ทุกคนต่างบอกเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนตายแล้ว ไม่มีโอกาสรอดชีวิต
เขาไม่เชื่อ
เขารอมาแล้วสามวัน ความหวังในใจยิ่งน้อยลงริบหรี่ น้อยลงทุกที
แม้แต่ข้างในใจ ก็มีเสียงกำลังพูดว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนตายแล้ว
แต่ตอนนี้ ในที่สุดก็รอจนมีความหวังขึ้นมาใหม่!
เที๋ยนเที๋ยนของเขายังไม่ตาย ภรรยาของเขายังมีชีวิตอยู่!
จี้จิ่งเชินหันหน้ามาตะโกนถาม “ชื่อโรงพยาบาล! บอกผมด้วย!”
จงหลีถูกหน้าตาที่โหดของเขาตะคอกใส่จนตะลึง รีบร้อนพูดชื่อออกมา
หางเสียงยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นจี้จิ่งเชินเหยียบคันเร่งซิ่งออกไปเหมือนธนูบิน พริบตาเดียว ก็หายไปกับตา
พ่อบ้านมองเขาอย่างกังวลใจ
“พวกเราก็ตามไปด้วย คุณผู้ชายจะเกิดเรื่องไม่ได้”
จี้จิ่งเชินกำพวงมาลัยไว้แน่นๆจนทั้งสองมือสั่นสะเทือน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหวาดกลัว หรือเป็นเพราะความดีใจอันใหญ่หลวง
ขอบคุณพระเจ้า
เขาไม่เคยรู้สึกโชคดีเช่นนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
โชคดีที่พระเจ้าไปได้พาคนรักของเขาไป โชคดีที่พระเจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง
คนอย่างเขานั้น ยังมีคนยอมให้โอกาสเขากลับตัวใหม่อีกครั้ง
คนอย่างเขานั้น ยังมีคนที่รักเขาอย่างลึกซึ้ง
จี้จิ่งเชินเหยียบคันเร่งที่เท้าอย่างบ้าคลั่ง วิ่งตรงเข้าไปจากหน้าประตูโรงพยาบาล
เทียนเทียน พี่จิ่งมาพาเธอกลับบ้าน
รถสปอร์ตสีดำดังเอี๊ยดหนึ่งเสียง หยุดตรงด้านหน้าของโรงพยาบาล
คนข้างทางเห็นเขาแล้วดูออกว่าเขาคือใคร ต่างลืมตาโตๆ
นี่…..นี่คือจี้จิ่งเชินที่พวกเขารู้จักไม่ใช่เหรอ?
จี้จิ่งเชินที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างกว้างขวาง ทุกช่องในทีวีต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึง?
แม้ว่าจะมีข่าวลือในโลกภายนอกว่า สองสามวันนี้ เขากำลังเร่งรีบหาคนในทะเลตลอดเวลา
แต่นึกไม่ถึงว่า แค่ไม่ได้เห็นไม่กี่วัน เขาจะกลายเป็นสภาพแบบนี้ได้
ซมซานจนดูไม่ได้ แม้แต่ขอทานข้างถนนยังดูดีกว่าเขา
สองตาของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ ทั้งตัวเต็มไปด้วยความโหด ไม่มีใครกล้าขัดขวางเขา
เขาพุ่งตรงไปที่โต๊ะแผนกต้อนรับ ฝ่ามือวางลงไปบนโต๊ะอย่างแรง
“ผู้หญิงคนนั้นที่ส่งมาที่นี่สามวันก่อน เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไหน? เธออยู่ไหน?”
พยาบาลตกตะลึงกับกิริยาท่าทางของเขา อึ้งจนพูดไม่ออกสักพัก
แววตาของจี้จิ่งเชินดุร้ายยิ่งกว่าเดิม เกือบจะปีนเข้ามาด้านในเคาท์เตอร์
“บอกผมมาเร็วๆ! เธออยู่ที่ไหน?”