เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 168 ตกลงไปในทะเล
บทที่ 168 ตกลงไปในทะเล
จี้จิ่งเชินคุกเข่าลง สองมือเก็บสร้อยที่อยู่ในกอหญ้าขึ้นมาอย่างระมัดระวัง กุมไว้ในฝ่ามือ
เป็นสร้อยจี้สีเงินของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แค่พริบตาเดียวเขาก็ดูออก เขาเป็นคนใส่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนในตอนแรก
แกะห่วงที่คล้องบนนั้น จี้รูปหัวใจจะเด้งเปิดออก ในนั้นมีรูปโผล่ออกมา
ตอนเมื่อกี้ที่เห็นสร้อยเส้นนี้ ในใจของเขายังมีความหวังนิดๆ แต่เมื่อเขาเห็นรูปนี้แล้ว ความหวังทั้งหมดกลับแตกกระจายทันที
ตัวของจี้จิ่งเชินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เหมือนค้อนอันใหญ่ทุบเข้าที่ตัวเขา เสียงดังบึ้ม จนข้างในหูอื้อไปหมด ไม่ได้ยินอะไรเลย
แม้แต่ลมหายใจแทบจะหยุดนิ่ง
นิ้วมือของเขากำลังสั่น กลัว หวาดผวา และยังเจ็บ…..
เจ็บมากอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกทั้งหมดของเขาก็เจ็บไปด้วย
ผ่านไปสักพัก จี้จิ่งเชินถึงจะหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง
“เวินเที๋ยนเที๋ยน…..”
เขาก้มตัวลง เอารูปมากอดไว้ที่อก ก้มตัวหดเป็นเกลียว เหมือนสัตว์ป่าที่ต่อสู้จนพ่ายแพ้ตัวหนึ่ง
“เที๋ยนเที๋ยน ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว…..”
ในขณะนั้นพอดี เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นปากกาบันทึกเสียงอันหนึ่งตกอยู่อีกข้าง
จี้จิ่งเชินตะลึงสักพักหนึ่ง หยิบมันขึ้นมาอย่างระวัง แล้วกดปุ่มเปิดเสียง
ในวินาทีต่อไป เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนส่งเสียงออกมาทันที
เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก ยังมีอารมณ์และความรู้สึกที่ไม่อาจรู้ได้
จี้จิ่งเชิน ฉันชอบคุณ…..
ฉันอยากให้ทุกวันหลังจากนี้ มีคุณอยู่ข้างๆ ในวันเกิดของคุณทุกๆครั้ง ฉันจะส่งคำอวยพรให้
อยากให้หลายๆปีผ่านไปแล้ว เราสองคนยังได้อยู่ด้วยกัน ถึงตอนนั้นคุณแก่แล้ว ฉันจะอยู่เป็นคู่ข้างๆคุณ
ดอกไม้เบิกบานและร่วงโรย บางทีคนที่อยู่ข้างคุณอาจจะมาแล้วก็ไป แต่ว่าฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป
โครงหน้าของจี้จิ่งเชินเจ็บจนหน้าเคล็ดนิดๆ
เขากุมปากกาบันทึกเสียงไว้ในมืออย่างแน่นๆ ในสมองถึงกับนึกภาพได้
ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดคำพูดเหล่านี้อีกครั้ง ความอ่อนโยนในตา ใบหน้าของเธอคงหน้าแดงนิดๆเพราะความอาย
แต่ตาของเธอจะมีแสงระยิบระยับ
เสียงในปากกานั้นหยุดไปสักพัก เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งเบาทั้งอ่อนหวาน
“ฉันรักคุณ จี้จิ่งเชิน สุขสันต์วันเกิดนะ”
จี้จิ่งเชินตัวสั่นไปทั้งตัว
นี่คือ…..ของขวัญวันเกิดที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะมอบให้เขา
คำสัญญาชั่วนิรันดร
แต่ว่าวันนั้น เขาพูดอะไรออกไป?
เขากลับขังเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้!
เขาไม่เชื่อใจเธอ
ไม่เอาความรักของเธอ
พูดว่าหัวใจของเธอไม่มีค่าเลยสักนิด…..
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ…..”
เขากุมปากกาบันทึกเสียงไว้ในมือ เหมือนกับว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้
พูดคำว่าขอโทษและเสียใจตลอดเวลา
แต่ว่าตอนนี้กลับไม่มีใครได้ยิน
ผ่านไปสักพัก เสียงในปากกานั้นเล่นไปจนถึงข้อความถัดไป
เสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนดังขึ้นอีกครั้ง
“เจี่ยงเนี่ยนเหยา วันนี้เธอกลายเป็นอย่างนี้ ก็เพราะตัวเธอเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน”
ตัวของจี้จิ่งเชินสั่น รีบเงยหน้าขึ้นมา ในตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด
ปากกานั้นได้อัดเสียงทั้งหมดในตอนเกิดเหตุไว้ทั้งหมด จี้จิ่งเชินได้ยินเต็มสองหู
เสียงของเจี่ยงเนี่ยนเหยา ฟังผ่านเสียงในปากกานั้นก็รู้สึกได้ถึงความเกลียดทั้งหมดในนั้น
“ฉันจะบอกเธอนะ ฉันอดใจไม่ได้ที่อยากจะฆ่าเธอซะตอนนี้เลย! เฉือนหนังเธอออก! ดึงเส้นเอ็นเธอออก! ขณะที่นอนอยู่ยังฝันว่าจะฆ่าเธอยังไง!”
จี้จิ่งเชินกำหมัดไว้อย่างแน่น สองตาแดงๆ เหมือนสิงโตที่กำลังโมโห
เจี่ยงเนี่ยนเหยา! เธอกล้ามาก!
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที หันหน้าไปที่หน้าผาที่อยู่ข้างๆ พุ่งตรงไปที่นั่น
เพราะเร็วเกินไป เกือบจะตกลงไปจากหน้าผา
จี้จิ่งเชินนั่งคุกเข่าอยู่ริมหน้าผา ก้มหน้ามองดูคลื่นทะเลที่ซัดอย่างแรง ข้างๆหูได้ยินเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนดังอีกครั้ง
“จี้จิ่งเชิน ฉันรู้สึก ฉันมองเห็นดอกไม้ไฟ…..”
เสียงที่พลิ้วและเบา ทำให้จี้จิ่งเชินสั่นไปทั้งตัว
เขานึกขึ้นมาได้ว่า
เขาเคยพูดไว้ ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนอยากเห็นดอกไม้ไฟ ก็ให้นึกถึงตัวเอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะพูดว่า “จี้จิ่งเชิน ฉันคิดถึงคุณแล้ว”
จี้จิ่งเชินมองดูน้ำทะเลข้างหน้า เจ็บปวดรวดร้าวจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
เที๋ยนเที๋ยนของเขาอยู่ข้างกายตลอดเวลา รักเขาอย่างลึกซึ้งอยู่ตลอดเวลา…..
แล้วเขาทำอะไรลงไปบ้าง?
เขาคลานอยู่ตรงพื้น ตรงหน้าอกเหมือนถูกคนควักจนฉีกขาดไม่หยุด ความเจ็บเจียนตายเช่นนี้ทำให้เขาแทบจะหายใจไม่ออก ขอบตามีสีแดงสด
น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ทำให้สายตาของเขาขุ่นมัว
เขาก้มหน้าลงนิดๆ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากขอบตาสองข้าง
เจ็บปวดทรมานกับการสูญเสียคนรัก ทำให้เขาเจ็บจนไม่สามารถทนได้
เขาคุกเข่าอยู่บนหน้าผา ร้องไห้อย่างหนัก
ตอนที่พ่อบ้านและจงหลีรีบเร่งมาถึงที่นั่น สิ่งที่เห็นก็คือจี้จิ่งเชินนั่งร้องไห้เสียใจอยู่ตรงพื้น ทั้งสองคนต่างตกใจ วิ่งมาอย่างแตกตื่น
“ท่านประธานจี้?”
“คุณผู้ชายครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้น? คุณผู้หญิงล่ะครับ?”
พ่อบ้านมองดูรอบๆอย่างรีบร้อน
แต่ตอนที่เห็นท่าทางของจี้จิ่งเชิน ตะลึงจนหยุดชะงัก
ในมือของเขากุมปากกาอัดเสียงและสร้อยคอไว้ คุกเข่าอยู่ที่พื้น บนใบหน้ายังมีรอยช้ำอยู่
พ่อบ้านที่ติดตามจี้จิ่งเชินมานานยี่สิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่เห็นจี้จิ่งเชินหลั่งน้ำตา
คุณชายจี้ ถึงกับร้องไห้เลย…..
จี้จิ่งเชินหันหน้าไปมองพวกเขากะทันหันตอนนี้ อารมณ์บนใบหน้าเปลี่ยนไปกะทันหัน ค่อยๆลุกขึ้นมายืน
“ค้นทะเล” เขาเอ่ยปากพูด
สองคำสั้นๆ ทำให้พ่อบ้านและจงหลีมองหน้าจ้องตากัน ในใจลึกๆพอเดาอะไรได้บ้าง แต่ไม่กล้าที่จะเชื่อ
เสียงของจี้จิ่งเชินหนักแน่นยิ่งขึ้น
“ค้นทะเล!”
“แม้ว่าจะต้องจะพลิกทะเลทั้งผืน ก็ต้องหาเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ!”
ทั้งสองคนได้ยินแล้ว ตกใจจนสีหน้าซีดทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกลงไปในทะเล?
พวกเขารีบร้อนมองดูคลื่นทะเลที่ซัดมาอย่างรุนแรง และเห็นทั้งสองมือของจี้จิ่งเชินกำหมัดอย่างแน่น ทั้งตัวยังสั่นๆเล็กน้อย
สองตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา แววตาจ้องมองแต่ทะเลด้านล่าง
“ไปตอนนี้เลย! ระดมกำลังทั้งหมดที่ผมสามารถทำได้ ให้มาหาทุกๆคน!”
พ่อบ้านหายจากอาการตะลึงอย่างรวดเร็ว พยักหน้า
“ครับ ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้!”
พูดจบ เขาหันหลังวิ่งออกไป
วันที่ 16 เดือน สิงหาคม
ทุกๆคนต่างจดจำวันนี้ไว้ทั้งหมด
ในวันนั้น ทั้งเมืองวุ่นวายอย่างไม่สงบ
คนจำนวนครึ่งหนึ่งต่างได้รับข่าวว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนตกลงไปในทะเล จี้จิ่งเชินระดมกำลังทั้งหมดที่มีของตัวเอง ค้นหาอย่างเต็มกำลัง!
ข่าวคราวที่กระจายไปทั่วทุกมุมของประเทศ เพราะการระดมกำลังช่วยเหลือครั้งนี้ ทำให้ทั้งประเทศชุลมุนวุ่นวาย
ผู้คนเป็นพันเป็นหมื่นต่างชุมนุมกันที่ริมหน้าผา อุปกรณ์ดำน้ำเพื่อค้นหาต่างออกมาช่วยเหลือครบทุกอย่าง
หนึ่งวัน…..
สองวัน…..
สามวัน…..
ทุกๆคนเกือบรู้กันหมด เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่น่ามีโอกาสรอดชีวิตแน่ๆ แต่จี้จิ่งเชินก็ยังรออย่างมีความหวัง
ใครก็ไม่กล้าพูดถึงคำว่าตายต่อหน้าจี้จิ่งเชินทั้งนั้น มีแต่เขาคนเดียวที่ยังเชื่อว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีชีวิตอยู่
แต่ว่าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ โดดลงไปจากหน้าผาที่สูงขนาดนี้ อีกทั้งยังตกลงไปในทะเล
เวลาสามวัน จะมีโอกาสรอดชีวิตได้ยังไง?
มองดูจี้จิ่งเชินและทุกๆคนที่ลงไปช่วยดำน้ำค้นหา พ่อบ้านอดใจไม่ไหวจนต้องขมวดคิ้ว ในตาเต็มไปด้วยความกังวล