เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 160 คิดจะทำร้ายคนอื่น ไม่ระวังถูกทำร้ายเสียเอง
บทที่ 160 คิดจะทำร้ายคนอื่น ไม่ระวังถูกทำร้ายเสียเอง
ในห้องพักผู้ป่วย
หมินอันเกอยังคงคิดถึงสิ่งที่จี้ยี่หยันเพิ่งพูดไป
สำหรับเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาไม่กล้าเสี่ยง
ไม่ว่ายังไง เขาต้องพาเที๋ยนเที๋ยนออกมาให้ได้เขาจะไม่ยอมให้เธออยู่กับจี้จิ่งเชิน
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาก็หันไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เหนื่อยไหมถ้าเหนื่อยก็พักสักหน่อยเถอะ”
หมินอันเกอหันหลังให้เวินเที๋ยนเที๋ยน เขาหยิบน้ำขึ้นมาแก้วหนึ่ง มือเขาค่อยขยับแล้วใส่ผงบางอย่างลงในแก้วน้ำ
เมื่อหันกลับไป ผงทั้งหมดละลายในน้ำจนหมดไม่เหลือร่องรอย
เขายิ้มอย่างใจเย็น แล้วเดินไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนและยื่นแก้วน้ำให้เธอ
“ดื่มน้ำสักหน่อย แล้วค่อยพักผ่อนนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับแก้วน้ำออกมาอย่างไม่สงสัยอะไร แล้วมองไปที่หมินอันเกอ
“พี่หมิน ฉันรู้ถึงความกังวลของพี่ รอให้ฉันทำให้เจียงหยู่เทียนออกไปจากชีวิตจี้จิ่งเชินแล้วทำให้เธอได้รับโทษที่ควรได้รับ ฉันจะจากไป ดีไหม?”
หมินอันเกอพยักหน้า
“พี่รู้แล้ว เธอวางใจเถอะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างจริงใจและดื่มไปเกือบครึ่งแก้ว
เดิมทีเธอต้องการคุยกับหมินอันเกอสักพัก แต่เมื่อเธอกำลังพูดขึ้นมา เธอก็รู้สึกเวียนหัว ภาพที่อยู่ตรงหน้าฉันก็ซ้อนทับกัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เธอจะส่ายหัวมองหมินอันเกอด้วยตาที่พร่ามัว
“พี่หมิน?”
หมินอันเกอเดินไปและวางเธอลงบนเตียงเบา ๆ
“ชู่ว……ไม่ต้องกลัว พี่จะพาเธอไป ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องโดนจี้จิ่งเชินรังแกอีกแล้ว”
เมื่อเห็นว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนปิดตาลงสนิทแล้ว เขาจึงยื่นมือออกมาอย่างระมัดระวังและจับผมที่ปิดหน้าของเธอออก แล้วก้มตัวลงและจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ
“ขอโทษนะ เที๋ยนเที๋ยน”
พูดจบ เขาก็อุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นขี่หลังของเขา แล้วเปิดประตูแล้วเดินออกไปข้างนอก
อีกด้านหนึ่งของทางเดินจี้ยี่หยัน กำลังคุยโทรศัพท์กับ เจี่ยงเนี่ยนเหยา
“หมินอันเกอ อยู่ในห้องพักผู้ป่วย ยังหาโอกาสลงมือไม่ได้”
“วันพรุ่งนี้ผมจะลองอีกครั้ง แน่นอนว่า พวกเราจะได้ประโยชน์ร่วมกัน”
ระหว่างที่เขาพูด เขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวมาจากทางห้องพักของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขาหันไปดู ก็เห็น หมินอันเกอแบกเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนซบหน้าบนหลังของ ไม่รู้ว่าเธอหลับหรือหมดสติ
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“ดูเหมือนว่ามีคนกำลังช่วยเรา” เขาพูดกับคนในโทรศัพท์
หมินอันเกอแบกเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากโรงพยาบาล เขาวางเธอไว้ที่เบาะข้างๆบนรถที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ
เมื่อเขากำลังจะขึ้นไปบนรถ จี้ยี่หยันจู่ๆก็เดินออกมาจากข้างหลังเขา
ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ระวัง ท่อนไม้ในมือของเขาก็ยกสูงและกระแทกเข้ากับด้านหลังศีรษะของหมินอันเกอ !
หมินอันเกอไม่ทันได้หันไปดู เขาล้มลงกับพื้นและดวงตาของเขามืดไปหมด
จี้ยี่หยันก้มลงดูให้แน่ใจว่าเขาหมดสติแล้วจริงๆ จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนออกจากรถแล้วนำพวกเขาทั้งสองใส่ในรถของเขา
เขาขับรถออกจากโรงพยาบาล มาถึงที่โรงแรมที่ห่างกันไม่กี่ช่วงตึก
มีคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู สวมที่ปิดปากและหมวก เมื่อรถของจี้ยี่หยันมาถึงเธอก็เดินไปอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ประตูรถเปิดออก ทั้งสองก็มองหน้ากัน พวกเขาช่วยกันนำเวินเที๋ยนเที๋ยนและ หมินอันเกอเข้าไปข้างในห้องที่เปิดไว้ก่อนหน้าแล้ว
ภายใต้แสงสลัวๆ ผ้าม่านสีแดงปกคลุมอยู่ทั้งห้องและที่ผนังก็เต็มไปด้วยภาพวาดที่ทันสมัย
เห็นได้ชัดว่าที่นี่คือโรงแรมม่านรูด ทุกๆที่ต่างมีกลิ่นอายของความรัก
พวกเขาสองคนเดินตรงเข้ามา แล้ววางเวินเที๋ยนเที๋ยนและหมินอันเกอลงบนเตียงถอดเสื้อผ้าทั้งหมดทิ้ง เหลือไว้แต่ชุดชั้นในเท่านั้น
เจี่ยงเนี่ยนเหยาเหลือบดูเวินเที๋ยนเที๋ยนที่หมดสติอยู่และแตะมือเธออย่างช้าๆ
แค่ใช้แรงไปเบาๆ……
ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้น จี้ยี่หยันก็รีบหยุดเธอ
“ไม่ได้”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาดึงมือกลับ แล้วหันกลับมามองเขา
“ฉันบอกคุณแล้ว ว่าคุณชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ?”
จี้ยี่หยันก้มหัวลง สายตาของเขาจ้องมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยน
“ผู้หญิงที่น่ารักคนนี้ ใครจะไม่ชอบล่ะ?”
“งั้นคุณก็ยัง……” เจี่ยงเนี่ยนเหยามองไปที่หมินอันเกอที่อยู่อีกด้านรู้สึกไม่เข้าใจเล็กน้อย
จี้ยี่หยันยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
“มีแต่ทำลายเธอ เธอถึงจะเป็นของผม”
หลังจากพูดจบ เขาก็ก้มหน้าลงแล้วจูบปลายผมเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขายิ้มออกมาแปลกๆ มือของเวินเที๋ยนเที๋ยนและหมินอันเกอถูกดึงขึ้นมา ให้พวกเขาทำเหมือนว่ากอดและคลุมพวกเขาด้วยผ้าห่มอีกที
“ไปกันเถอะ”
เขาปิดประตูเบา ๆ หันไปมองรอบ ๆ และส่งข่าวเดียวกันให้กับนักข่าวทุกคนในเมืองหลวง
ตอนนี้
พ่อบ้านอยู่ในโรงพยาบาลไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากหมินอันเกอเป็นเวลานาน และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปที่ห้องพักผู้ป่วยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป ในห้องก็ว่างเปล่าและไม่มีใครเลย
แม้แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หายไป
เขาขมวดคิ้วด้วยความกังวลใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วรีบโทรหาหมินอันเกออย่างรวดเร็ว
ไม่มีคนรับสาย
พ่อบ้านมองโทรศัพท์ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทิ้งไว้บนโต๊ะ เขาตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
คงไม่ใช่ว่าไปจริงๆแล้วนะ?
เขาหมุนตัวออกไปเพื่อค้นหาพวกเขา และเมื่อเขาหันมา เขาก็เห็นว่าจี้จิ่งเชินเพิ่งจะออกมาจากลิฟต์
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นพ่อบ้านตื่นตระหนก เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ตกใจอะไร?เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อพ่อบ้านเห็นเขา ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีไม่พูดดี
ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนหนีจริงๆ แล้วคุณผู้ชายเธอรู้เรื่องนี้ เธอต้องเดือดร้อนแน่ๆ
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร ดวงตาของจี้จิ่งเชินก็ยิ่งกดดันมากขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
พ่อบ้านไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพูดว่า “คุณเวิน เธอไม่อยู่แล้ว……”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว เขากระแทกเท้าแล้วเดินเข้าไปข้างใน
เพียงก้าวไปได้แค่ก้าวเดียวจู่ๆเขาก็จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เวินเที๋ยนเที๋ยนหายตัวไป สุดท้ายเธอแค่ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลเท่านั้น
เขาเดินกลับมาอย่างไม่เต็มใจ แล้วแกล้งทำเป็นใจเย็น “หาดูทุกที่แล้วหรือยัง?ไม่ใช่เดี๋ยวก็วิ่งออกไปอีก?”
พ่อบ้านส่ายหัว แต่กังวลใจจริง
“คุณผู้ชาย ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้ หมินอันเกอขอร้องให้ผมช่วยให้เขาได้พบกับคุณเวิน……”
“คุณตกลงเหรอ?”
จี้จิ่งเชินตะโกนออกมาเสียงดังพอดี
พ่อบ้านพยักหน้าแล้วพยายามจะอธิบาย แต่เห็นว่าจี้จิ่งเชินรีบวิ่งเร็วออกไปเหมือนลม!
เขาเตะเปิดประตูห้อง ข้างในว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย
“ให้ตายเถอะ!”
จี้จิ่งเชินสบถออกมาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เขาหันไปสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลัง
“ไป ตรวจสอบทั้งข้างในและข้างนอกห้องพักผู้ป่วย”
บอดี้การ์ดรีบขยับ แต่ก็พบว่า ตอนแรกที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้ามา ก็ได้เปิดห้องพักผู้ป่วยVIP
ในห้องพักเพื่อปกป้องความเป็นส่วนตัวของแขกไม่มีกล้องวงจรปิดตรงไหน เลย
วิดีโอเดียวที่สามารถบันทึกไว้ได้คือตรงทางเดิน