เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 158 ไร้ค่า
บทที่ 158 ไร้ค่า
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินทะมึนดึงลงอย่างรวดเร็ว เหมือนพายุกำลังจะมา
ใบหน้าของเขาทั้งเครียดทั้งโกรธ
“เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?เธอหนีไปไหนแล้ว?”
เขาเรียกบอดี้การ์ดบางคนที่อยู่ใกล้ๆเข้ามา
“แล้วคนล่ะ!แค่คนคนเดียวยังดูไว้ไม่ได้ จะมีประโยชน์อะไร!รีบไปหา!ต่อให้ต้องขุดลึกลงไป!ก็ต้องขุดเอาเธอออกมาให้!”
บอดี้การ์ดหลายคนมองหน้ากัน แล้วพูดอย่างสงสัย “คุณเวินไม่ได้หนีไป เธอไปโรงพยาบาลครับ”
จี้จิ่งเชินชะงักไป ใบหน้าของเขายิ่งดูแย่ยิ่งกว่าเดิม
“ฉันไม่ได้บอกไว้หรือไง เธอต้องอยู่ที่นี่ ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ……”
พูดไปครึ่งหนึ่ง จู่ๆเขาหยุดพูด และเงยหน้าขึ้นมองบอดี้การ์ด
“โรงพยาบาล เธอไปโรงพยาบาลทำไม?”
บอดี้การ์ดมองหน้ากันงงๆเล็กน้อย
“คุณผู้ชาย ก่อนหน้านี้พวกเราแจ้งคุณแล้ว ว่าคุณเวินหมดสติไปแล้วไม่ฟื้น พ่อบ้านเลยพาเธอไปส่งโรงพยาบาล”
เธอหมดสติ?
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วหัวใจของเขาบีบรัดขึ้นมา
ให้ตายเถอะ!เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน!
เขาหันออกไปทันที แล้วก้าวออกไปข้างนอก
เดินเข้าไปด้วยถามไปด้วย “อยู่โรงพยาบาลไหน?”
เจียงหยู่เทียนเห็นเขาเดินออกไปในเวลานี้ก็รีบตามเขาไปทันที
“พี่จิ่ง พี่จะไปไหน?”
จี้จิ่งเชินมีสีหน้าเรียบ และไม่สนใจเธอเลย
ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา
ถ้าเขาไม่ไปกินข้าวกับเจียงหยู่เทียนในวันนี้ และกลับมาเร็วเขาก็จะพบว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหมดสติตั้งนานแล้ว แทนที่จะมารู้เอาป่านนี้
เขาก้าวเข้าไปในรถ เขากำหมัดแน่น ดวงตาของเขามืดมน
“เธอหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” เขาถามเสียงต่ำ
บอดี้การ์ดตอบว่า “สามชั่วโมงก่อนหน้านี้ครับ”
“คุณผู้ชายไม่ได้กลับมา เราเลยคิดว่าคุณตรงไปที่โรงพยาบาลเลย”
สายตาของจี้จิ่งเชินเหมือนอยากจะฆ่าคน
สามชั่วโมง!
ตอนที่เขากินข้าวกับเจียงหยู่เทียน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หมดสติไปแล้ว
จี้จิ่งเชินไม่สามารถมองข้ามต่อความเจ็บปวดในหัวใจของตัวเองได้
เขาค่อยๆหลับตาลง
“ขับความเร็วขึ้นอีก ไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด”
คนขับเหยียบคันเร่งอย่างเร่งรีบ และรถก็วิ่งออกไปเหมือนลูกธนู
รถหยุดลงที่โรงพยาบาลและ จี้จิ่งเชินก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉย
“เวินเที๋ยนเที๋ยนล่ะ?”
พยาบาลที่แผนกต้อนรับกำลังตัวสั่นด้วยความกลัว จากสายตาดุเดือดของเขา และชี้ไปที่ห้องพักผู้ป่วยของเวินเที๋ยนเที๋ยน
จี้จิ่งเชินเดินไปเปิดประตูและเห็นคนที่นอนข้างในห้องพัก
เธอนอนหันหลังให้กับประตู และผ้าห่มก็นู้นขึ้นมาเป็นเส้นโค้งเล็กๆ
มองแค่นี้ ก็รู้ได้แล้วว่าร่างกายใต้ผ้าห่มนั้นผอมแค่ไหน
ให้ตายเถอะ!
ยาบำรุงร่างกายของแม่ครัวใช้ไม่ได้หรือไง?
ในหัวใจของเขาโกรธแค้นขึ้นมา
หรือเธอตั้งใจเรียกร้องความสนใจจากเขา?
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงเปิดประตู และคิดว่าเป็นพ่อบ้าน เลยไม่ได้หันไปมอง
“พ่อบ้าน ฉันไม่เป็นไรจริงๆ อย่ากังวลไปเลย”
หลังจากพูดจบ เธอรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับของพ่อบ้าน
เธอหันไปมองอย่างสงสัย แล้วเธอก็เห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงกลางห้องพัก
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และดวงตาของเขาดุดัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งขึ้นมาทันที ไม่ทันได้ระวังดึงเข็มน้ำเกลือที่อยู่ตรงมือเธอ
เขาสูดลมหายใจอย่างปวดใจและขมวดคิ้ว
จี้จิ่งเชินก้าวมาทันทีราวกับว่าจะช่วยเธอ
แต่หลังจากก้าวไปหนึ่งก้าว เขาก็หยุดลงทันที พยายามห้ามใจแล้วเดินกลับไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูท่าทางที่เย็นชาและรุนแรงของเขา คิดว่าเขายังโกรธอยู่ที่ออกมาจากคฤหาสน์เก่าแก่โดยไม่ได้รับอนุญาต
“ขอโทษด้วย เพราะฉันพ่อบ้านถึงพาฉันออกมา อย่าไปว่าเขาเลย รอฉันฉีดยาเสร็จก็จะกลับไป”
หลังจากเธอพูดจบ จี้จิ่งเชินก็ไม่พูดอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก แล้วพูดแก้ขึ้นมา
“ตอนนี้ฉันก็กลับไปได้แล้วล่ะ”
หลังจากพูดแล้ว เธอก็เปิดผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปดึงเข็มออก
ใบหน้าของทะมึนอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังจะฆ่าใคร!
“เธอทำอะไร?”
เขาคำรามออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาตะคอกใส่ ก็ตกใจหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม
“ฉันจะกลับไป……”
จี้จิ่งเชินหดมือที่เขายื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วมองเธออย่างเย็นชา
“คุณชอบที่นั่นมากใช่ไหม?จะตายก็อยากลับไปตายที่นั่น?”
คำพูดที่โหดร้ายให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ
“ฉันแค่……”
เธอต้องการอธิบาย แต่จี้จิ่งเชินยืนขึ้นมา
เขายืนห่างจากเธอสามก้าว เชยคางขึ้นเล็กน้อย และมองลงไปที่เธอ
“ผมไม่อยากให้คฤหาสน์ของผมมีคนตาย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักลง และเธอก็นอนลงบนเตียงเหมือนเดิม
ที่แท้เป็นแบบนี้เอง……
เธอนึกว่า จี้จิ่งเชินยังเป็นห่วงเธอ……
“ขอโทษ”
เมื่อเห็นท่าทางของเธอ จี้จิ่งเชินก็ขมวดคิ้วขึ้นอีก
ฟ้ารู้ดี ว่าเขาต้องการเดินไปเอาเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนของเขาเบาๆ
แต่เขาทำไม่ได้!
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนี้ แล้วกำหมัดแน่น เขายืนอยู่ข้างหลังเวินเที๋ยนเที๋ยนทำให้เธอไม่เห็นว่าเขามีบางอย่างผิดปกติไปเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินยืนอยู่พักหนึ่งแล้วก็หันออกไป
ทันทีที่เขาเดินไปที่ประตู เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เรียกเขา
“จี้จิ่งเชิน……”
เสียงแผ่วเบาลอยมาจากอากาศ ทั้งเล็กมาก ทั้งเบามาก
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงเวินเที๋ยนเที๋ยนแม้ว่ามันจะเบามากก็ตาม แต่มันก็ผ่านเข้ามาในหูของเขา
จี้จิ่งเชินหยุดและหันไปมองคนบนเตียง
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่บนเตียงมองลงไปที่ผ้าห่มสีขาว
“ตั้งแต่แรก ฉันไม่ได้ตั้งใจหลอกคุณ……”
“คุณยังจำได้ไหม เมื่อวันแรกที่เราพบกัน ฉันพูดอะไรกับคุณหรือเปล่า ฉันแอบเข้าไปในตระกูลเจี่ยงและถูกเจี่ยงเนี่ยนเหยาตีสลบ ก่อนที่จะถูกส่งไปหาคุณด้วยเหตุผลบางอย่าง ……”
จี้จิ่งเชินมองเธอโดยที่ไร้อารมณ์
“ที่แท้คุณต้องการที่จะพูดว่า แม้คุณก็ถูกบังคับให้ต้องหลอกผม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ และส่ายหัวของเธอ รอยยิ้มที่เยือกเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ
“ไม่”
“ขอโทษจริงๆ ที่ต้องหลอกคุณ……แต่ฉันต้องทำแบบนั้น”
“ฉันยังมีสิ่งที่ฉันต้องการที่จะปกป้อง”
“นั่นคือเหตุผลของคุณ?คุณคิดว่าพูดแบบนี้แล้วคิดว่าผมจะสามารถให้อภัยคุณได้?”
เหวินเทียนเทียนพูดเบา ๆ “ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ยกโทษให้ฉัน……”
“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดการหลอกลวงมากที่สุด เป็นฉันหลอกคุณ”
“ฉันโกหกคุณเกี่ยวกับตัวตนของฉัน โกหกคุณเรื่องชื่อของฉัน หรือแม้กระทั่งโกหกคุณว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ…… แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันไม่เคยโกหกคุณ ……”
เธอเงยหน้าขึ้นมอง จี้จิ่งเชินอย่างจริงใจ
“นั่นก็คือใจของฉัน”
ห้องพักผู้ป่วยเงียบไปครู่หนึ่ง และเวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเขาโดยหวังว่าจี้จิ่งเชินจะเข้าใจสิ่งที่อยู่ในหัวใจของเธอ
ไม่มีใครพูดและหลังจากเงียบไปนาน จี้จิ่งเชินก็พูดขึ้นช้าๆ
“งั้นก็บอกผม หัวใจของคุณ มีค่าแค่ไหน?”
ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นไปทั้งตัว มือทั้งสองข้างของเธอกำแน่น และเธอก็ไม่พูดอะไร
จี้จิ่งเชินยิ้มออกมาอย่างแดกดัน
“ในความคิดของผม หัวใจของคุณ มันไร้ค่า”