เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 157 เธอหนีไปแล้ว
บทที่ 157 เธอหนีไปแล้ว
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากโทรศัพท์แม่ครัวรีบกลับไปดูเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ฉันโทรบอกประธานจี้แล้ว เขาน่าจะกลับมาในไม่ช้า”
พ่อบ้านพยักหน้า
ถ้าคุณผู้ชายรีบมาที่นี่ตอนนี้ บางทีความขัดแย้งระหว่างพวกเขาทั้งสองคน นับจากนี้เป็นต้นไปอาจจะสามารถปรับความเข้าใจกันได้
เขามองดูใบหน้าที่ขาวซีด แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมา
“ไปส่งคุณเวินไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ”
เมื่อแม่ครัวได้ยิน เธอก็ส่ายหัวอย่างกังวล
“แต่ว่า คุณผู้ชายบอกว่าถ้าไม่ได้อนุญาต ห้ามคุณเวินออกจากคฤหาสน์เก่าแก่”
พ่อบ้านขมวดคิ้ว
“ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้น คนหมดสติไปแล้ว ยังไงก็ต้องพาไปโรงพยาบาล”
“ถ้าคุณผู้ชายตำหนิมาล่ะ จะทำยังไงดี?”
พ่อบ้านกัดฟัน
“ถ้าคุณผู้ชายตำหนิลงมา ฉันจะรับไว้เอง! จะให้คุณเวินเกิดเรื่องไม่ได้!”
ในไม่ช้า ทั้งสองก็รีบเรียกบอดี้การ์ดของพวกเขา ส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนไปยังโรงพยาบาลทันที
เมื่อเข้ามาในโรงพยาบาลเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกส่งไปที่ห้องพักคนไข้
แม่บ้านและพ่อครัวรออย่างใจจดใจจ่อ แต่หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังฟื้นขึ้นมา
ไม่ใช่แค่เธอ แม้แต่ จี้จิ่งเชินก็ไม่ปรากฏตัว
พ่อครัวมองไปที่ เวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา วิตกกังวลจนจะทนไม่ไหว
“หมอบอกว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาในไม่ช้า ทำไมคุณถึงยังไม่ตื่นอีก?”
พ่อบ้านขมวดคิ้ว ได้แต่หวังเวินเที๋ยนเที๋ยนแค่จะตื่นขึ้นช้านิดหน่อย
ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณผู้ชายยังไม่มา งั้นจะทำยังไงดี?
“ เธอแน่ใจนะว่าบอกคุณผู้ชายแล้ว?ทำไมคุณผู้ชายยังมาไม่ถึง? ”
แม่ครัวพยักหน้า
“ฉันโทรไปบอกเลขาแล้ว ฉันให้เธอไปบอกคุณผู้ชายด้วยตัวเอง ตามปกติก็น่าจะมาถึงตั้งนานแล้ว”
เธอเหลือบมองไปที่นาฬิกาบนผนังและขมวดคิ้ว
“คุณผู้ชายเขา……คงไม่ใช่ไม่ยอมมานะ?”
พ่อบ้านได้ฟัง ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
จี้จิ่งเชินจะไร้ความปรานีขนาดนี้เลยเหรอ?
ถึงจะได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนหมดสติยังไม่ฟื้น ก็ไม่ยอมมาดูสักนิดเลยเหรอ?
หรือเขา เข้าใจความรู้สึกของพวกเขาผิดไป?
ตอนที่ทั้งสองกำลังพูดกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วยก็ค่อยๆลืมตา
เมื่อพ่อบ้านเห็น เขาก็รีบเข้าไป
“คุณหนู คุณไม่เป็นอะไรนะ?ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนแม้มปาก
“ฉันไม่เป็นอะไร ที่นี่ที่ไหน?”
“โรงพยาบาลครับ คุณเพิ่งจะเป็นลมไป พวกเราเลยพาคุณมาโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“จี้จิ่งเชินให้ฉันมาเหรอ?เขาอยู่ไหน?”
พ่อบ้านและแม่ครัวมองหน้ากัน และก้มหน้าลงไม่รู้ว่าจะบอกกับเธอว่ายังไง
แม่ครัวพูดอย่างกระวนกระวาย “คุณผู้ชายได้รับข่าวแล้ว ที่มาช้า ต้องเป็นเพราะติดธุระสำคัญ เขาจะต้องมาที่นี่ในไม่ช้าแน่นอน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบไปพักหนึ่งแล้วถามว่า “ฉันสลบไปนานแค่ไหนแล้ว?”
“สองชั่วโมงกว่าแล้วครับ”
“สองชั่วโมง……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดออกมาช้าๆ “สองชั่วโมงแล้ว เขาอยากจะมาก็มาตั้งนานแล้ว”
“เขาคง……ไม่น่าจะอยากมา?”
เธอฝืนยิ้มออกมาและยิ้มอย่างเศร้า ๆ
คิดไม่ถึง ว่าเธอกับจี้จิ่งเชินจะมาไกลถึงขั้นนี้
เธอควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เหรอ?
พ่อบ้านกับแม่ครัวเห็นรอยยิ้มจางๆบนหน้าเธอ ก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน
“คุณหนู คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะไปติดต่อคุณผู้ชาย จะติดต่อไปเดี๋ยวนี้!”
หลังจากพูดเสร็จ แม่ครัวก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรไปที่ห้องทำงานของประธานบริษัทเอ็มไอกรุ้ป
ครั้งนี้เลขานุการก็รับสายอีกครั้ง
แม่ครัวพูดว่า “คุณไม่ได้บอกประธานจี้ว่าคุณนายจี้หมดสติเหรอ?”
เลขาคนนั้นคือคนที่เจียงหยู่เทียนเกลี้ยกล่อมให้กลับไป
เธอไม่ได้เข้าไปในห้องทำงานของประธานตั้งแต่แรก เธอจะบอกข่าวกับเขาได้อย่างไร?
เธอกะพริบตาปริบๆแล้วพูดว่า “บอกไปแล้วค่ะ”
“บอกไปแล้ว?”
คุณผู้ชายไม่อยากมาจริงเหรอ?
แม่ครัวขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล แต่ในใจของเธอยังมีความหวังอยู่เล็กๆ
“คุณผู้ชายยังอยู่ที่บริษัทหรือไม่ หรือว่ามีธุระสำคัญอะไรที่ทำให้มาช้าไปบ้าง?”
เลขาพลิกตารางงาน
“วันนี้ประธานจี้ไม่มีงานแล้ว เขาออกจากบริษัทไปครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ไปที่ร้านอาหารTHALIAเพื่อทานอาหารค่ำกับ คุณเจียง”
ในห้องผู้ป่วยที่เงียบสงบ อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงของเลขาได้ยินไปถึงหูของทุกคน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจขึ้นมาทันที หน้าที่ซีดอยู่แล้วของเธอก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับหิมะ
พ่อบ้านขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาขรึมลง
คิดไม่ถึงว่าคุณผู้ชายจะโหดร้ายขนาดนี้ รู้ว่าคุณเวินหมดสติ เขายังเมินได้ลงคอ
หรือว่าเขาจะไม่สนใจคุณเวินแล้วจริงๆ?
เขาหันไปมองที่ เวินเที๋ยนเที๋ยน
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้แตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนความหวังสุดท้ายในมือของเธอถูกทำลายไปหมดแล้ว
แม่ครัววางสาย แต่เธอไม่รู้จะปลอบใจเวินเที๋ยนเที๋ยนยังไงดี
“คุณผู้ชายเขาจะต้องมีเหตุจำเป็นบางอย่างแน่นอน……คุณเวิน คุณไม่ต้องกังวล ฉันโทรไปหาเขาเป็นการส่วนตัว……”
พูดแล้ว เธอก็กดหมายเลขอีกครั้ง
“ไม่ต้องแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดออกมาเบาๆ
“ในเมื่อเขากำลังกินข้าวเย็นกับเจียงหยู่เทียน เราก็ไม่ต้องไปรบกวนเขา”
“แต่ว่า……”
แม่ครัวขมวดคิ้วและมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างปวดใจ
“ไม่ต้องแล้วจริงๆ”
หลังจากพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับมานอน เธอหันหลังให้พ่อบ้านกับแม่ครัว
นิ้วของเธอกำที่ปลายหมอน
ร้านอาหารTHALIA ………
จี้จิ่งเชินเคยพาเธอไปที่นั่นด้วย
ดอกไม้ไฟในคืนนั้น ดูเหมือนจะกลับมาอีกครั้งในหัวของเธอ
ตอนนี้ จี้จิ่งเชินและ เจียงหยู่เทียนกำลังดูดอกไม้ไฟอยู่หรือเปล่านะ?
เขาจะจูบเธอด้วยหรือไม่?
ร่างบางๆ ถูกคลุมอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอดูผอมเหมือนกระดาษ ราวกับว่าแค่ใช้แรงเล็กน้อยก็จะแตกสลาย
ในตอนนี้นี้ที่ร้านอาหารTHALIA
จี้จิ่งเชินมองดูที่น่าอาหารอร่อย ที่เสิร์ฟต่อหน้าเขาอย่างเย็นชา เขาไม่ขยับเลย
ตั้งแต่แรก เขาแทบจะไม่แตะอาหารทุกจานเลย เขาแค่นั่งเฉยๆตรงข้ามกับเจียงหยู่เทียน
ในที่สุดหลังจากรอจนถึงขนมจานสุดท้ายมาถึง จี้จิ่งเชินทนไม่ไหวยืนขึ้นมา
เขาก็ทนอยู่กับเจียงหยู่เทียนไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
“ฉันจะกลับแล้ว”
หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังแล้วก็ออกไป
เจียงหยู่เทียนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเขาไว้
“พี่จะกลับเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ฉันได้ยินมาว่ามีลานกิจกรรมอยู่ใกล้ๆ ที่นี่และวันนี้มีการแสดงพลุดอกไม้ไฟ ไปดูด้วยกันเถอะ”
จี้จิ่งเชินเหวี่ยงมือของเธอออกไป
“ไม่สนใจ”
เจียงหยู่เทียนตอแยเขาอีกครั้ง “พี่จะกลับไปที่คฤหาสน์เก่าแก่เหรอ?”
เห็นจี้จิ่งเชินไม่ตอบ เธอก็พูดต่อ “ก่อนหน้านี้ฉันลืมของบางอย่างไว้ ฉันจะกลับไปด้วย”
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินขรึมลง ตั้งแต่แรกเขารู้สึกกระสับกระส่ายราวกับจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น
เขาอยากกลับไปดูจะแย่
ตอนที่ทั้งสองกลับไปที่คฤหาสน์เก่าแก่ ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว
ทันทีที่จี้จิ่งเชินเข้ามาเขาก็พบว่าพ่อบ้านและแม่ครัวไม่อยู่
เขามองไปรอบๆ และเดินตรงไปชั้นบน
ไม่เจอ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่เจอ!
เขาตื่นตระหนก เดินหาไปทั่วชั้นสาม ความกังวลของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที
เธอหนีไปแล้ว?