เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 149 เธอไม่คู่ควร
บทที่ 149 เธอไม่คู่ควร
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนไปโหดร้ายยิ่งกว่าเดิม
จนถึงตอนนี้แล้วเขายังจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีก!
เขายกกำหมัดทุบลงบนโต๊ะ โต๊ะไม้มีเสียงดังปังออกมา
แต่จี้จิ่งเชินกลับเหมือนไม่มีความรู้สึกใด ๆ
เขากดปุ่มโทรภายในบนโต๊ะ เรียกให้พ่อบ้านเข้ามา
“คุณผู้ชายครับ มีรับสั่งอะไรครับ?”
จี้จิ่งเชินชี้ไปที่โต๊ะเล็กกลางห้องรับแขกตัวนั้น
“เอามันไปทิ้ง” เขาออกคำสั่งเสียงเย็นชา “ของทุกอย่างในห้องนี้ที่เกี่ยวกับเธอเอาไปทิ้งให้หมด!”
พ่อบ้านดูท่าทางของจี้จิ่งเชินแล้วขมวดคิ้ว
“ครับ คุณผู้ชาย”
บอดี้การ์ดถูกเรียกมาอย่างเร็ว และนำโต๊ะหนังสือในห้องย้ายออกไป
เป็นเหมือนอย่างที่จี้จิ่งเชินหวัง ของทุกอย่างในห้องที่เกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกโยนทิ้งออกไปหมดแล้ว
มองดูห้องที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปกว้างขวาง ในใจจี้จิ่งเชินกลับไม่ได้สงบลง
เขายืนอยู่ที่เดิม เงียบอยู่นานถึงจะหมุนตัวเดินไปยังห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่บนฟื้น สายตาเหม่อลอย
สายตาของจี้จิ่งเชินที่ทั้งโมโหและโศกเศร้าปะปนกันปรากฏขึ้นในหัว ทำให้ความเจ็บปวดในใจของเธอดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้น
ล็อกกุญแจบนประตูถูกเปิดออกช้า ๆ
เธอหันไปดูย้อนแสง มองเห็นเงาที่สูงใหญ่ของจี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่ประตู
“เธออยากจะเจอฉัน?” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาในเวลาเดียวกัน
“จี้จิ่งเชิน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องเรียกออกมา เสียงเบา ราวกับกลัวว่าภาพตรงหน้าคือภาพหลอน ถ้าไม่ระวังอาจจะถูกทำลายลง
จี้จิ่งเชินยกเท้าเดินเข้ามา น้ำเสียงเย็นเยือกแต่สงบเงียบ ไม่มีความผันแปรแม้แต่น้อย
“เธออยากเจอฉันทำไม? อยากจะขอความเมตตาจากฉัน? ร่ำไห้กับความคับข้องใจกับความเจ็บปวดของเธอ?”
เขาพูดเน้นทีละคำ ๆ จนกระทั่งเดินมาอยู่ข้างหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน มองเธอในภาวะที่ได้เปรียบ
“เธอลองดู เผื่อฉันจะเชื่อเธอ เห็นใจเธอ”
ภายในเวลาสั้น ๆ นี้เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดคำพูดที่อยากจะพูดกับจี้จิ่งเชินไว้เยอะมาก แต่ในเวลานี้ตอนนี้ กลับพูดไม่ออกสักคำ
เธออ้าปากแต่กลับทำได้เพียงเรียกชื่อเขาออกมา
“จี้จิ่งเชิน……”
แต่ในสายตาของจี้จิ่งเชินกลับปรากฏความรังเกียจที่ไม่ได้ปิดบังแม้แต่นิด
“อย่าเรียกชื่อฉัน เธอไม่คู่ควร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวสั่น ค่อย ๆ ก้มหน้าลง
จี้จิ่งเชินมองเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ เกือบจะเอื้อมมือออกไปอีกครั้ง
เขาขมวดคิ้วรู้สึกโกรธกำความรู้สึกของตัวเองเล็กน้อย
“เธออยากจะพูดอะไรก็รีบพูด เวลาของฉันมีค่ามาก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่นแล้วพูดขึ้น “เมื่อไหร่คุณจะให้ฉันออกไปคะ?……”
“เป็นไปไม่ได้!”
จี้จิ่งเชินปฏิเสธเสียงแข็ง!
“เธอคิดว่าหลังจากที่เธอทำเรื่องพวกนี้ยังอยากจะให้ฉันปล่อยเธอไปเหรอ?”
“ฝันไปเถอะ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับตา
ทุกประโยคของจี้จิ่งเชิน ราวกับเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ……
มองไม่เห็นบาดแผลแต่กลับเจ็บจนทำให้ทนไม่ไหว
เธอยกมือขึ้นกำสร้อยล็อกเก็ตบนคอไว้แน่น
มีเพียงวิธีนี้ถึงจะทำให้ในใจของเธอรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางของเธอ สายตามองไปที่สร้อยเส้นนั้น เขาหรี่ตามอง แสงเย็นเยือกสะท้อนออกมา!
เขาพุ่งตรงเข้าไปยื่นมือออกไปดึงสร้อยบนคอเธอ
“เธอไม่คู่ควรกับสร้อยเส้นนี้!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนหน้าเสีย รีบกุมสร้อยบนคอของตัวเองเอาไว้ แล้วรีบถอยหลังไปอย่างเร็ว
“ไม่ได้! สร้อยนี้คุณเป็นคนให้ฉัน!”
กุมของรักของเธอไว้ ไม่ให้จี้จิ่งเชินแย่งไป
นี่เป็นของชิ้นสุดท้ายของเธอ
“คุณให้ฉันแล้ว……”
ทุกประโยคที่เธอพูด สำหรับจี้จิ่งเชินมันคือคำถากถางตัวเอง!
เขาคิดไม่ถึงว่าจะมอบสร้อยที่มีค่าที่สุดให้กับผู้หญิงตรงหน้าคนนี้!
มือของเขาที่หยุดอยู่กลางอากาศค่อย ๆ กำมือแน่น
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเธอก็เอาไปเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินประโยคนี้ แปลกใจจนเงยหน้ามองเขา
ความดีใจยังไม่ทันจะเข้าสู่ดวงตา จี้จิ่งเชินก็พูดต่อ “ของที่เธอเคยแตะต้อง แค่ชิ้นเดียวฉันก็ไม่อยากเห็น”
พูดจบเขาก็หันหลังกลับสายตาเย็นชากวาดมองไปบนตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่ได้หยุดแม้แต่วินาทีเดียวจากนั้นก็เดินออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาเดินออกไปช้า ๆ ประตูปิดลงอีกครั้ง ค่อย ๆ กั้นแผ่นหลังเขาจากข้างนอก
เธอถึงจะค่อย ๆ ปล่อยวางมือของตัวเอง มองดูสร้อยคอในฝ่ามือ
สร้อยคอฉลุเงินรูปหัวใจ เพียงแค่เปิดตัวล็อก ภาพคู่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินก็ปรากฏในดวงตา
ในรูปภาพ เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอ่อน ๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยความสุข
เธอมองดูในกล้อง เห็นจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้าง ๆ กลับมองเธออยู่ตลอด
ในดวงตาคู่นั้น เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความรัก
“นี่คือของที่คุณให้ฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดกับจี้จิ่งเชินในรูป “เป็นของสิ่งเดียวที่ฉันสามารถเก็บไว้ได้”
พ่อบ้านมองดูของในบ้านที่เกี่ยวกับเวินเที๋ยนเที๋ยนทั้งหมด ทุก ๆ ชิ้น ถูกคุณชายสั่งให้เอาไปทิ้ง
คฤหาสน์ที่เดิมทีอยู่มาสิบกว่าปี จู่ ๆ ก็เหมือนกับเปลี่ยนไปว่างเปล่าในทันที
ทั้ง ๆ ที่เคยชินกับความเงียบเหงาและความเย็นชาของคุณผู้ชาย แต่หลังจากผ่านความคึกคัก หลังจากที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าและความอ่อนโยนของจี้จิ่งเชิน เมื่อกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ทำให้คนยิ่งทนไม่ไหวมากกว่าเดิม
แม่ครัวถอนหายใจ ยกอาหารออกมาให้พ่อบ้าน
“ระวังหน่อย อย่าให้คุณผู้ชายจับได้”
พ่อบ้านพยักหน้า ยกถาดอาหารขึ้นไปด้านบน
ท่านเปิงไม่เจอศิษย์รักมาอาทิตย์นึงแล้ว
ถึงแม้ครั้งที่แล้วจะเกิดเรื่องขึ้น เขาให้วันหยุดเธอชั่วคราว แต่ผ่านไปหลายวันขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่มีข่าวคราวแม้แต่นิด
เขายังถามท่านจาง ปรากฏว่าทั้งสองคนสถานการณ์เหมือนกัน ติดต่อเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ
ทันใดนั้นทั้งสองก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ช่วงนี้มีเรื่องอยู่บ่อย ๆ อย่าให้เกิดเรื่องเป็นดีที่สุด
ทั้งสองคิดเหมือนกัน จึงไปที่คฤหาสน์ในวันนั้น
ทั้งสองเป็นคนมีหน้ามีตา จึงผ่านบอดี้การ์ดมุ่งตรงเข้าไป
พ่อบ้านรีบขวางพวกเขาไว้
“ท่านจางท่านเปิง พวกคุณมาได้ยังไงครับ?”
ท่านจางมองไปรอบ ๆ ไม่เจอเงาของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงถามโดยตรง “สาวตัวน้อยหละ?”
พ่อบ้านได้ยินดังนั้นสีหน้าลนลานชั่วขณะ
“คุณผู้หญิง ผู้หญิงเธอ……”
เห็นเขาติด ๆ ขัด ๆ ทั้งสองขมวดคิ้วชั่วขณะ
“เธอเป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ท่านจางชื่นชอบเวินเที๋ยนเที๋ยนมาโดยตลอด อยากจะให้เธอกับลูกชายของตนเองคบกัน
แต่ตอนหลังจี้จิ่งเชินปฏิบัติต่อเธออย่างดี จึงปัดเป่าความคิดนี้ออกจากหัว และปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาวของเขาเอง
ความขี้สังเกตอาจจะเกิดเรื่อง จึงนั่งไม่ติด แล้วตรงขึ้นไปข้างบนคฤหาสน์
ท่านเปิงไม่เพียงแต่ไม่ห้ามเขา แต่กลับบุกเข้าไปกับเขา
เขากว่าจะได้ลูกศิษย์ที่สมปรารถนาขนาดนี้ได้ไม่ง่าย จะให้เธอถูกรังแกได้ยังไง?
ทั้งสองผลักพ่อบ้านออก แล้วเดินขึ้นไปทีละชั้น ๆ
พ่อบ้านรู้ว่าตัวเองขวางพวกเขาไว้ไม่ได้ คนทั้งสองตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดา
บางทีถ้าพวกเขาออกหน้า อาจจะทำให้คุณชายปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยน