เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 148 จี้จิ่งเชินฉันขอโทษ
บทที่ 148 จี้จิ่งเชินฉันขอโทษ
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า น้ำตาไหลออกมา
“ไม่ ไม่……”
จี้จิ่งเชินมองดูน้ำตาบนใบหน้าของเธอ มือที่วางอยู่ข้างหลังค่อย ๆ กำหมัดเล็กน้อย
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าหลอกเขา
แต่เมื่อมองดูน้ำตาบนใบหน้าของเธอ เขากลับควบคุมตัวเองที่อยากจะช่วยเธอเช็ดน้ำตาไม่ได้ อยากจะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
จี้จิ่งเชินฝืนหัวเราะ
เขาเคยรู้มาก่อนว่าตัวเองจะเลวทรามขนาดนี้
ถึงแม้จะถูกหลอก ถึงแม้หัวใจจะถูกเหยียบย่ำอยู่ภายใต้ความรัก เขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้……
เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ราวกับทำแบบนี้ถึงจะควบคุมแรงกระตุ้นในใจได้
“ฉันไม่มีทางให้เธอทำสำเร็จหรอก”
จี้จิ่งเชินพูดประโยคนึง แล้วเดินเข้าไปดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมาจากพื้น ลากเธอขึ้นไปข้างบนอย่างแรง แล้วผลักเธอเข้าไปในห้อง
เวินเที๋ยนเที๋ยนล้มลงบนพื้น
ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันพวกเขายังนัวเนียกันอยู่ในห้อง
แต่ตอนนี้ในดวงตาของจี้จิ่งเชินไม่มีความรักอีกต่อไปแล้ว
เขายืนย้อนแสงอยู่ที่ประตู มองไม่เห็นอารมณ์บนใบหน้า รูปร่างดูสูงใหญ่เป็นพิเศษ
“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ไม่ให้เธอตายได้ง่ายขนาดนั้นหรอก……”
เขาพูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป
เพิ่งจะเดินออกไปก้าวหนึ่ง ก็หยุดลง
“อ่อใช่ ยังไงก็ต้องขอบคุณเธอ ของขวัญวันเกิดที่ให้ฉันในวันนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถลึงตาโต
ไม่ใช่!
นี่ไม่ใช่ของขวัญที่เธอจะให้จี้จิ่งเชิน!
ไม่ใช่
“เวินเที๋ยนเที๋ยน…..” เธอพูดขึ้นเสียงเบา “ฉันอยากจะบอกคุณ ชื่อของฉันคือเวินเที๋ยนเที๋ยน”
หลายครั้งตอนที่ได้ยินจี้จิ่งเชินเรียกชื่อ “เจี่ยงเนี่ยนเหยา” เธอกลัวมาก
เธอหวังเป็นอย่างมากว่าสักวันจะสามารถได้ยินชื่อของตัวเองจากปากของจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินชะงักฝีเท้า
“ฉันไม่สนใจ”
พูดจบเขาก็ปิดประตูแล้วเดินจากไป
เสียงประตูกระทบกับขอบประตูยังคงก้องอยู่ในห้องที่ถูกปิดไว้
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งลงบนพื้น ค่อย ๆ ขดตัวลงช้า ๆ
เธอหยิบกล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้จี้จิ่งเชินออกมา เปิดออก ในกล่องสีขาวมีปากกาอัดเสียงที่ละเอียดงดงามอยู่ด้ามหนึ่ง
บนนั้นยังผูกโบว์ไว้
เธอกดปุ่มเล่น เสียงอ่อนโยนของเวินเที๋ยนเที๋ยนดังมาจากข้างใน
“จี้จิ่งเชิน ฉันชอบคุณ ฉันอยากให้ต่อจากนี้ในทุก ๆ วันฉันได้อยู่ข้าง ๆ คุณ อยากจะส่งคำอวยพรในทุกวันเกิดของคุณ”
“อยากให้อีกปลายปีต่อจากนี้ พวกเรายังอยู่ด้วยกัน ในตอนนั้นคุณแก่แล้วฉันก็ยังได้อยู่ข้างคุณ”
“ดอกไม้บานดอกไม้ร่วง หรือว่าคนข้างกายคุณมาแล้วและก็จากไปแล้ว แต่ฉันจะอยู่ข้างกายคุณตลอดไป”
“ฉันรักคุณค่ะจี้จิ่งเชิน สุขสันต์วันเกิดนะคะ”
ในห้องไม่ได้เปิดไฟ
แสงของพระจันทร์ส่องผ่านหน้าต่าง ลมอ่อน ๆ พัดเข้ามา ผ้าม่านสีขาวสั่นไหวเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น
“ขอโทษ”
“จี้จิ่งเชินฉันขอโทษ……”
เธอพูดอยู่แบบนั้นหลายต่อหลายครั้ง
แต่ไม่มีคนได้ยิน
ประตูห้องถูกล็อกจากด้านนอก เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะออกไป
เธอยืนอยู่ที่หน้าต่าง ตรงนี้คือชั้นสาม ความสูงเกินสิบเมตร……
จี้จิ่งเชินอยากจะขังเธอไว้ที่นี่จนตาย
เต็ม ๆ หนึ่งวัน ในที่สุดประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้าไป แล้วรีบวิ่งไปที่หลังประตู
“จี้จิ่งเชิน?”
ด้านนอกเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเสียงของพ่อบ้านก็ดังขึ้น
“คุณผู้หญิงผมเองครับ”
ใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนห่อเหี่ยวลงในทันที
พ่อบ้านที่อยู่หน้าประตูพูดขึ้นต่อ “คุณผู้หญิงครับ ผมให้แม่ครัวเตรียมอาหารไว้ เดี๋ยวก็มาส่งแล้วครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก
เธอไม่ได้กินอะไรมาเต็ม ๆ หนึ่งวัน แต่กลับไม่มีความรู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย
“จี้จิ่งเชินหละคะ……? เขาอยู่ไหมคะ?”
“คุณผู้ชายออกไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้วครับ ตอนนี้ยังไม่กลับมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพิงประตู แล้วพูดขึ้น “ฉันอยากจะเจอเขา พ่อบ้านช่วยเรียกจี้จิ่งเชินมาให้หน่อยได้ไหมคะ?”
พ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตูเงียบอยู่ครู่หนึ่ง
“คุณผู้หญิงครับ คุณไม่ควรจะโกหกคุณผู้ชาย คุณผู้ชายเกลียดที่สุดคือการโกหก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอึ้งตะลึง
“ฉันรู้ค่ะ……เขาเคยพูดไว้……”
จี้จิ่งเชินเคยพูดไว้ว่าเขาไม่มีความต้องการอย่างอื่น มีเพียงแค่เรื่องเดียวคืออย่าโกหก
แต่เธอโกหกเขา
ตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาเจอกัน
พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเธอ จึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ
“คุณผู้หญิงครับ คุณรู้ไหมครับว่าทำไมคุณผู้ชายถึงไม่ชอบวันเกิดของตัวเอง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนฟังอยู่เงียบ ๆ ในใจกลับสงบนิ่งไม่ได้
พ่อบ้านพูดต่อ “แม่ของคุณผู้ชาย ถูกสังหารในวันเกิดวันนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นไปทั้งตัว แทบจะยืนไม่ไหว เธอเอนตัวไปข้างหน้าพิงเข้ากับประตู
“ผมติดตามคุณผู้ชายมาสิบสองปี เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาเผยรอยยิ้มในวันเกิด”
“ฉันไม่รู้……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพิงประตู หัวใจบีบรัด เจ็บจนเธอหายใจไม่ออก
ถึงว่าอารมณ์ของจี้จิ่งเชินในวันนี้ไม่ค่อยถูกต้อง
ถึงว่าคนรับใช้ทั้งคฤหาสน์ระวังตัวเป็นพิเศษ
มันไม่ง่ายที่จี้จิ่งเชินจะเดินออกมาจากความทุกข์ มันไม่ง่ายที่จะปล่อยวาง……
แต่เธอกลับทำลายมันด้วยตัวเอง
เธอทำอะไรลงไป……
พ่อบ้านได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากข้างใน ก็ถอนหายใจครั้งหนึ่ง
“รอให้คุณชายกลับมาก่อน ผมจะบอกคุณชายให้ ถ้าหากคุณชายยินยอมจะมาเจอคุณผู้หญิงนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ……”
พ่อบ้านเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กำลังจะเดินออกไป ก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง
“คุณผู้หญิงครับ อย่าทำให้คุณผู้ชายเสียใจอีกนะครับ”
กลางดึก รถของจี้จิ่งเชินเพิ่งจอดลงที่หน้าคฤหาสน์
คนขับรถนั่งอยู่บนรถอย่างขวัญหนีดีฝ่อ ไม่กล้าขยับเขยื้อนสายตาแม้แต่จะมองจี้จิ่งเชินที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ไม่กล้า
เริ่มตั้งแต่เมื่อวานคุณผู้ชายราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
เปลี่ยนไปเย็นชากว่าเมื่อก่อน เปลี่ยนไปโหดเหี้ยมยิ่งขึ้น
มองแค่แวบเดียวก็ทำให้คนตกใจจนขวัญกระเจิง
จี้จิ่งเชินสีหน้าเย็นชา เพิ่งจะลงจากรถพ่อบ้านก็เดินเข้ามา
เขาสำรวจสีหน้าของจี้จิ่งเชินอย่างระมัดระวัง ใบหน้าเย็นชา
พ่อบ้านคิดถึงเสียงร้องไห้ของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ดังออกมาผ่านประตู ฝืนเดินไปข้างหน้า
“คุณผู้ชายครับ คุณผู้หญิง……”
เพิ่งจะเอ่ยปาก ฝีเท้าของจี้จิ่งเชินก็หยุดลง
พ่อบ้านตะลึงนิดหน่อย แล้วพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “เธอบอกว่าอยากเจอท่านครับ”
“ฉันไม่อยากเจอเธอ”
พูดจบจี้จิ่งเชินก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
พ่อบ้านยืนหน้ามุ่ยอยู่ที่เดิม
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ช่วย แต่ช่วยไม่ได้จริง ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ตรงหน้าต่างตลอด เธอเห็นรถของจี้จิ่งเชินกลับมาก็รอคอยให้เขามาหาตัวเอง
แต่เธอรอเป็นหนึ่งชั่วโมงแล้ว สองชั่วโมงแล้ว……
กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น
“แม้แต่เห็นหน้าฉันก็ยังไม่อยากเห็นเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะอย่างขื่นขม แล้วนั่งลง
สียามค่ำคืนยิ่งอยู่ยิ่งมืด
จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ในห้องรับแขก เขาไม่กล้าแม้แต่จะพักผ่อน
เพราะเมื่อหลับตา ภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ปรากฏขึ้นในหัว
เหตุการณ์ที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน ในตอนนี้กลับเปลี่ยนไปหมด
แม้กระทั่งห้องหนังสือห้องนี้……
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้น มองไปรอบ ๆ เห็นโต๊ะหนังสือเล็ก ๆ ตัวนั้นที่อยู่ข้าง ๆ
มีอยู่หลายครั้งตอนที่เขากำลังทำงานอยู่ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะนั่งอยู่ตรงนั้น เพียงแค่เงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอ
ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพนี้ในใจ