เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 147 โกหกฉันสนุกไหม
บทที่ 147 โกหกฉันสนุกไหม
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนสั่นอยู่ครู่หนึ่ง
เธอหลับตาลงเล็กน้อย น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา
“ขอโทษค่ะ……”
สามคำสั้น ๆ ทำให้จี้จิ่งเชินเข้าสู่นรกทันที!
เขามองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
คนที่เขารักที่สุดในหัวใจ
คนที่เขามองว่าเป็นของมีค่า
เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าครั้งแรกที่เขาเปิดใจยอมรับ ปล่อยวางอดีต จับมือเธอไว้ข้างหน้า
ในใจของเธอคิดอะไรอยู่?
ตอนที่เขาขอร้องอย่างถ่อมตนให้อีกฝ่ายไม่ยอมจากไป เธอมองเขายังไง?
หัวเราะเยาะหรือดูถูก?
ใจของจี้จิ่งเชินเหมือนเล็บแหลมคมที่ฉีกขาดทีละนิด ๆ ทุกวินาที เจ็บปวดเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
ความรักของเขา ความทุ่มเทของเขา
ในตอนนี้เวลานี้ได้กลายเป็นคำเยาะเย้ยที่ใหญ่ที่สุดของเขา
ดวงตาของเขาถูกจับจองด้วยความเจ็บปวด เขามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า
เมื่อวานเธอยังนอนอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ยังบอกรักเขาอยู่
ปลอม! ปลอมทั้งนั้น!
ใบหน้าของจี้จิ่งเชินบิดเบี้ยวในทันที พุ่งตัวไปข้างหน้า บีบคอของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
เขากัดฟันแน่น วางนิ้วของเขาเข้าด้วยกันทีละน้อย
“ทั้งโลกสามารถหลอกฉันได้ มีแต่เธอที่ไม่ได้”
เขามองดูลำคอบอบบางในมือ
คนที่อ่อนแอแบบนี้
คนที่ดูไร้เดียงสาขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าเธอจะใจดำได้ขนาดนี้!
เขากำมือแน่น บีบคอของเธอ
“มีแต่เธอที่ห้ามหลอกฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าซีด ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าจี้จิ่งเชิน
เธอหลับตา น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
คอถูกบีบไว้แน่น ออกซิเจนในปอดถูกสูบออกมาทีละนิด ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บปวดจากการขาดออกซิเจนในปอด
เขาจะฆ่าเธอ……
ถ้าหากต้องตายแบบนี้แล้วสามารถทำให้จี้จิ่งเชินไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้แล้วละก็……
เวลานี้พ่อบ้านกับแม่ครัวก็รีบพุ่งเข้ามาดึงจี้จิ่งเชินที่โมโหมากเอาไว้
“คุณผู้ชาย ใจเย็น ๆ หน่อยครับ!”
“คุณผู้ชายคะ! มีอะไรค่อย ๆ คุยกันค่ะ อย่าทำแบบนี้”
จี้จิ่งเชินบีบคอเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น เพียงแค่ออกแรงอีกนิดเดียว คนตรงหน้าก็จะตายไปตลอดกาล
ก็เหมือนกับเมื่อก่อนที่เขาทำแบบนี้กับคนที่ทรยศหักหลังเขา
แต่ทำไม?
ถึงได้เจ็บปวดใจ?
เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าหัวใจของคนเราจะสามารถเจ็บได้ขนาดนี้
ทำให้เขาคิดว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว
พ่อบ้านรีบดึงมือเขาออก แล้วช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดอากาศบริสุทธิ์เฮือกใหญ่ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด
ตอนนี้ในที่สุดเธอถึงได้กล้าเงยหน้าขึ้นมองจี้จิ่งเชิน
มองเพียงแค่แวบเดียวในใจก็เจ็บปวดเป็นอย่างมาก
เธอไม่กลัวจี้จิ่งเชินโกรธ ไม่กลัวเขาโมโห ถึงแม้ว่าเขาจะจับเธอขังไว้ในห้องมืดก็ไม่เป็นไร
แต่ว่า…..
ขอร้องอย่าเศร้าเสียใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหายใจติดขัด
“จี้จิ่งเชิน……”
เธอเรียกเขาเบา ๆ
จี้จิ่งเชินกลับไม่หันกลับมา แม้แต่มองเธอก็ไม่มอง
เจี่ยงเนี่ยนเหยาเวลานี้กลับระเบิดเสียงออกมาอยู่ข้าง ๆ
“เห็นหรือยัง? ฉันต่างหากที่คือเจี่ยงเนี่ยนเหยา คุณนายจี้ตัวจริง! มันก็แค่ตัวปลอม!”
เธอชี้หน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนด่าอย่างสาดเสียเทเสีย!
“พวกคุณเห็นตัวปลอมเป็นของล้ำค่ามาโดยตลอด!”
เมื่อพูดจบ จี้จิ่งเชินหันหน้ามา สายตาดุร้ายเยือกเย็นอย่างยิ่งมองไปที่เธอ
“ลากคุณหนูเจี่ยงคนนี้ออกไป!”
บอดี้การ์ดสองสามที่ถูกเรื่องเมื่อสักครู่ทำให้ตกใจจนงงงวยรีบดึงสติกลับมา แล้วเข้าไปจับเจี่ยงเนี่ยนเหยาไว้
เจี่ยงเนี่ยนเหยามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“จี้จิ่งเชิน! ฉันต่างหากที่เป็นภรรยาของคุณ! ฉันต่างหาก! พวกแกจะทำอะไร? ฉันเป็นคุณนายของที่นี่ ใครก็อย่าได้แตะต้องฉัน!”
เธอกรีดร้อง สายตาของจี้จิ่งเชินกลับเย็นชา
เจี่ยงเนี่ยนเหยาดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่สามารถสู้กับแรงของบอดี้การ์ดสองสามคนได้ เธอถูกพาออกไปอย่างรวดเร็ว
ในห้องรับแขกเหลือเพียงสี่คน
พ่อบ้านกับแม่ครัวให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหลบอยู่ด้านหลัง พวกเขามองจี้จิ่งเชินอย่างระมัดระวัง
“คุณชาย คุณ……”
“หลบไป” จี้จิ่งเชินเอ่ยปาก
น้ำเสียงเย็นชา แม้กระทั่งอากาศก็สามารถเกาะเป็นน้ำแข็งได้ในทันที
พ่อบ้านขมวดคิ้ว มองเขาอย่างเป็นห่วง
“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงต้องมีเหตุผลแน่ ๆ”
จี้จิ่งเชินสายตาคมกริบ
“ฉันบอกว่าให้หลีกไป”
พ่อบ้านถูกน้ำเสียงอาฆาตของเขาทำให้ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมาจากด้านหลังของพ่อบ้าน ค่อย ๆ พูดขึ้น “ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉัน อย่าทำให้พ่อบ้านลำบากใจเลยค่ะ”
จี้จิ่งเชินกระตุกมุมปาก
“แน่นอนว่าเป็นความผิดของเธอ!”
เขากัดฟันพูดขึ้น สายตากลับค่อย ๆ ใจเย็นลง
ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมา ความรู้สึกที่ค่อย ๆ ถูกแต่งเติม ถูกลบล้างจนหมดไปในทันที
ไม่เหลือแม้แต่น้อย
“พวกคุณออกไปก่อน”
น้ำเสียงของเขาพูดขึ้นอย่างใจเย็นเป็นอย่างมาก
พ่อบ้านเป็นห่วงว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่จะเกิดขึ้นอีก
“คุณผู้ชายครับ คุณอย่า……”
“ไสหัวออกไป!” จี้จิ่งเชินพูดเสียงดัง
พ่อบ้านกับแม่ครัวมองหน้ากันและกัน แล้วทำได้เพียงหันหลังเดินออกไป
ห้องรับแขกที่ใหญ่มาก เหลือเพียงแค่เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินสองคน
เงียบสงัด
แม้แต่อากาศก็เปลี่ยน
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยิ่งอยู่ยิ่งจมดิ่ง มองไม่เห็นจุดจบ
“เธอโกหกฉันตั้งแต่เริ่มต้น?” จี้จิ่งเชินค่อย ๆ เอ่ยปาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดปากแน่น พยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
จี้จิ่งเชินหัวเราะออกมาเบา ๆ
“สนุกไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจสั่น
เธออยากจะอธิบายแต่เธอพูดอะไรได้บ้าง?
ตั้งแต่เริ่มต้นเธอหลอกลวงมาตลอด
จี้จิ่งเชินเดินเข้ามา ยืนมือออกไปจับหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน ท่าทางอ่อนโยนจนน่ากลัว
“เก่งจริง ๆ เห็นฉันเปิดใจ เห็นฉันเป็นฝ่ายเปิดเผยความอ่อนแอของตัวเองต่อหน้าเธอ ดีใจมากไหม?”
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“ไม่ ไม่ใช่…..”
สายตาของจี้จิ่งเชินไม่ขยับแม้แต่น้อย ราวกับสระน้ำนิ่ง
นิ้วมือของเขาค่อย ๆ แตะหน้าผาก คิ้วโก้งโค้ง แก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยน…..
“ชื่อ สถานะ แม้แต่ทุกประโยคที่เธอพูด……เธอยังมีเรื่องอะไรอีกที่ไม่ได้โกหกฉัน?”
“ฉันโกหกคุณ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่ง……เพียงแค่เรื่องเดียว……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจับมือเขาไว้ แล้วยกขึ้น จ้องมองไปในดวงตาของจี้จิ่งเชิน
“ฉันชอบคุณ ฉันอยากจะเป็นภรรยาของคุณ……”
“เหอะ”
จี้จิ่งเชินหัวเราะขึ้น “ความรู้สึกที่ได้เป็นภรรยาของฉันไม่เลวใช่ไหม?”
“ไม่ใช่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น จริง ๆ แล้วฉัน……”
“เธอคิดว่าฉันยังจะเชื่อเธอได้อีกไหม?”
ดวงตาของจี้จิ่งเชินเปล่งประกายความดุร้าย เขาบีบคางของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
“ตอนนี้คำพูดของเธอทุกคำ ฉันไม่มีทางเชื่ออีก!”
“คุณเคยพูดไว้……คุณจะเชื่อใจฉัน”
ลึกลงในดวงตาของจี้จิ่งเชินปรากฏความเจ็บปวด แต่ก็ถูกความโกรธกลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว
“ฉันผิด ผิดตรงที่เชื่อใจเธอ!”
เขาออกแรงสะบัดเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนไม่มั่นคง จึงล้มลงไปบนพื้น
จี้จิ่งเชินลดสายตาลงเล็กน้อยมองเธอที่อยู่บนพื้น
ราวกับกำลังดูมดตัวนึงอยู่
“พวกเธอดีใจมากใช่ไหม? คิดไม่ถึงว่าจะหลอกฉันได้ง่ายขนาดนี้? ตอนนี้พวกเธอสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว ขั้นต่อไปอยากจะเอาอะไรจากฉันอีก?”
“คฤหาสน์? บริษัท? หรือว่าชีวิตของฉัน?”