เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 145 กระแสที่มาแรงมาก
บทที่ 145 กระแสที่มาแรงมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังคิดอยู่ว่าจะให้ของขวัญอะไรกับจี้จิ่งเชิน
ส่วนในขณะเดียวกัน เจี่ยงเนี่ยนเหยาเพิ่งจะถูกไล่ออกมาจากร้านกระเป๋าหนังแบรนด์เนม
สีหน้าของเธอแย่มาก
“มีอะไรให้น่าอวดดี! หยิ่งยโสดูถูกคน!”
เธอยืนอยู่หน้าประตูร้าน ด่าอย่างสาดเสียเทเสีย
เมื่อครู่เธอเข้าไปในร้าน คนในร้านเมื่อได้ยินว่าเป็นเธอ มาถึงก็ไม่มีสีหน้าเป็นมิตร
เมื่อก่อนเธอมาซื้อของที่นี่สามารถเอาของไปได้เลย แล้วค่อยชำระตอนสิ้นเดือน
แต่เมื่อสักครู่เธอถูกใจกระเป๋าใบหนึ่ง เดิมทีอยากจะเอาของไปเลย แต่กลับถูกให้จ่ายเงินในทันที ไม่เช่นนั้นก็ไม่สามารถเอาของไปได้
เงินในบัตรของเจี่ยงเนี่ยนเหยาถูกอายัดตั้งนานแล้ว
การโจมตีของจี้จิ่งเชินสองสามวันมานี้รุนแรงมากขึ้นทุกวัน และเป็นไปอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งทรัพย์สินของบริษัทก็ถูกอายัดทั้งหมด
แค่เพียงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วัน ตำแหน่งของตระกูลเจี่ยงก็ลดลงอย่าวรวดเร็วมาก
คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอมาเอาของ แม้กระทั่งพนักงานกิ๊กก๊อก ก็กล้าพูดกับเธอแบบนี้!
ที่ตรงนี้อยู่กลางใจเมืองที่เลิศหรู เจี่ยงเนี่ยนเหยาถูกไล่ออกมา ก็ดึงดูดสายตาผู้คนในทันที
“นี่มันลูกสาวที่ตระกูลเจี่ยงเพิ่งตามหาพบไม่ใช่เหรอ? ทำไมเป็นแบบนี้แล้ว?”
“ซื้อไม่ไหวก็อย่ามา ยังจะไว้หน้าอะไรอีก?”
“ตอนนี้ตระกูลเจี่ยงไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ชีวิตของคนอื่นดี แต่งงานกับจี้จิ่งเชิน ไม่กี่วันก็เริ่มช่วยผู้ชายจัดการกับคนในครอบครัวแล้ว จุ๊จุ๊จุ๊……”
“ไม่ใช่ได้ไง? บินขึ้นกิ่งไม้ก็กายเป็นหงส์ พอเปรียบเทียบกับคนอื่น แทบจะโมโหจนตาย”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาได้ยินคำพูดเหน็บแนม ก็โมโหจนตัวสั่น
“พวกเธอพูดมั่วอะไรหนะ? ฉันต่างหากคือคุณหนูเจี่ยง! หล่อนคือใคร!”
คนหลายคนถูกเธอตะโกนใส่จนตกใจ จนต้องลูบหน้าอก
“จนถึงตอนนี้ยังเพ้อเจ้ออยู่อีกเหรอ?”
“ปีนขึ้นเตียงของจี้จิ่งเชินไม่ได้ แถมยังถูกเขาโยนออกมา เธอยังไม่รู้จักอับอายเหรอ?”
“แย่งผู้ชายกับพี่สาวของตัวเอง มิน่าคนอื่นเขาถึงได้จัดการกับพวกเธอ”
“สมควร!”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาโมโหจนลุกขึ้นมา
“พวกเธอไม่รู้อะไรก็หุบปากซะ”
เธอชี้ไปที่พวกคนที่อยู่ตรงหน้า
“ฉันต่างหากคือคุณหนูเจี่ยงที่แท้จริง! มีเพียงแค่ฉัน!”
เธอตะโกนออกมา ตาแดง แล้วหมุนตัววิ่งออกไป
ทิ้งคนพวกนั้นไว้ที่เดิม มองเธออย่างไม่เข้าใจ
“ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยากลับมาถึงบ้าน ก็บ่นกับเจี่ยงหงซึ่งยังกลับไปกินรังแตนมา
“แม่รู้ไหมว่าตอนนี้คนข้างนอกพูดกับหนูว่ายังไง? หนูแค่ไปซื้อของก็ถูกพนักงานไล่ออกมา!”
เจี่ยงหงซึ่งกำลังกลุ้มใจกับเรื่องของบริษัท โทรศัพท์หลายสายติดต่อกัน แต่ก็ไม่มีสักคนที่ยินยอมให้พวกเขายืนเงินไปหมุน
ในตอนนี้ได้ยินเจี่ยงเนี่ยนเหยาเอะอะโวยวายอยู่ข้างหู โมโหจนตบโต๊ะเสียงดัง
“พูดพอแล้วยัง? ตอนนี้ที่เป็นแบบนี้จะโทษใคร? ถ้าไม่ใช่ตัวแกเอง!”
ครั้งแรกที่เจี่ยงเนี่ยนเหยาถูกเจี่ยงหงซึ่งด่าขนาดนี้ เธอตกใจจนก้าวถอยหลังไป
蒋弘盛气急败坏道:“你要是不想出去,就留在家里,被给我出去惹祸!”
เจี่ยงหงซึ่งโมโหจนกระหืดกระหอบพูดขึ้น “ถ้าแกไม่อยากออกไปข้างนอก ก็อยู่ในบ้านอย่าออกไปก่อเรื่องอะไรอีก!”
说完,他重新坐下来,翻看着手中的财务报表。
พูดจบเธอก็นั่งลงอีกครั้ง เปิดดูตารางการเงินในมือ
“ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกสู้ไม่พาแกกลับมาดีกว่า”
他这句话的声音很低,但是却被蒋念瑶听见耳朵里。
เสียงของเธอประโยคนี้เบามาก แต่กลับถูกเจี่ยงเนี่ยนเหยาได้ยินเข้าหู
เธอถลึงตาโตอย่างรวดเร็ว มองเจี่ยงหงซึ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เจี่ยงเนี่ยนเหยากำหมัดแน่น โมโหจนสั่นไปทั้งตัว
ทั้งหมดเป็นเพราะเวินเที๋ยนเที๋ยน!
หญิงสารเลวคนนั้น!
ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอ ก็ไม่มีเรื่องเยอะแยะขนาดนี้
แอบอ้างปลอมแปลง!
เธอกัดฟันแน่น รีบพุ่งตัวออกไปด้านนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ในมือถือของขวัญที่เพิ่งซื้อมาใหม่
เมื่อเดินเข้ามาในคฤหาสน์ พ่อบ้านเห็นกล่องในมือของเธอ ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “แต่ไหนแต่ไรคุณผู้ชายไม่รับของขวัญ แต่ถ้าหากเป็นคุณหนูให้ ท่านต้องชอบแน่ ๆ ครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างเขินอาย
“ฉันขึ้นไปก่อนนะคะ ถ้าเขากลับมาแล้วไปเรียกฉันด้วยนะคะ”
ตอนที่จี้จิ่งเชินกลับมาท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว สองสามวันมานี้โจมตีบริษัทเจี่ยงซื่อกรุ้ป ระดับเข้มข้น ในที่สุดวันนี้ก็สามารถจบงานได้แล้ว
เขาทำงานล่วงเวลาเพิ่งจะกลับมา
จี้จิ่งเชินเดินเข้าประตูมา เห็นอาหารยังวางไว้อยู่บนโต๊ะ ยังไม่ผ่านการแตะต้อง
“เธอหละ? ยังไม่ทานข้าวเหรอ?”
พ่อบ้านยิ้มอย่างสบายใจแล้วพูดขึ้น “คุณผู้หญิงอยู่ข้างบนครับ ผมจะไปเรียกเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้อง”
จี้จิ่งเชินโบกมือ เขาเดินขึ้นไปข้างบนเอง
พ่อบ้านกับแม่ครัวยืนมองดูแผ่นหลังของเขาจากด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แม่ครัวพูดขึ้น “ต่อไปคุณผู้ชายอาจจะลืมเรื่องพวกนั้นไป แล้วยอมรับวันเกิดของตัวเอง”
พ่อบ้านพยักหน้า
“คุณผู้ชายอยู่คนเดียวมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็มีคนเคียงข้างท่านแล้ว”
เพิ่งพูดจบบอดี้การ์ดที่ดูแลอยู่ภายนอกคฤหาสน์ก็เดินเข้ามาข้างหน้าพ่อบ้านอย่างรีบร้อน
“คุรหนูเจี่ยงอยากจะเข้ามา”
พ่อบ้านขมวดคิ้ว วันดีแบบนี้จะให้เธอมาทำลายไม่ได้
เขาโบกมือ
“ไล่กลับไป อย่าให้เข้ามา”
“ครับ”
บอดี้การ์ดหมุนตัวออกไป
พ่อบ้านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่วางใจ
ก่อนหน้านี้คนคนนี้ทำเรื่องเหล่านั้นกับคุณผู้ชาย ทำให้คนต้องระวังตัวมาก ๆ
“ฉันออกไปดูเองดีกว่า”
ด้านบน จี้จิ่งเชินผลักประตูออก เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนหมอบอยู่บนโต๊ะ ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่
แสงไฟส่องไปบนร่างกายของเธอ ล้อมรอบตัวเธออย่างอบอุ่น
จี้จิ่งเชินเห็นเธอ ความระวังตัวกับแรงสังหารในด้านธุรกิจหายไปในทันที
เขายิ้มมุมปาก และค่อย ๆ ยิ้มบาง ๆ เดินย่องเข้าไปแล้วโอบกอดเธอจากด้านหลัง
“ทำอะไรอยู่?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงเขา จึงรีบเอาของในมือซ่อนไว้
“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
เธอหันหน้าไปก็ถูกจี้จิ่งเชินจูบลงตรงมุมปาก
“ครั้งหน้าไม่ต้องรอฉัน เธอกินก่อนได้เลย”
“วันนี้ไม่เหมือนกัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากอ้อมกอดของเขา เอาของขวัญในมือแอบไว้ด้านหลัง
“หืม?”
“วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น แต่กลับขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขามองหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยน เงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถึงจะพูดขึ้น “วันเกิดสำหรับฉันไม่ใช่ความทรงจำดี ๆ อะไร”
เขาหยุดชะงัก แล้วยกมือขึ้นประคองหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“แต่ถ้าหากเป็นเธอ ฉันยินยอมที่จะลอง”
เป็นเพราะประโยคนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างงงงวย
วันเกิดสำหรับจี้จิ่งเชินไม่ใช่ความทรงจำดี ๆ อะไร?
ทำไมถึงทำให้เขาหลีกเลี่ยงได้ขนาดนี้?
ถ้าหากในความทรงจำของเขาคือความเจ็บปวด งั้นเธอจะช่วยเขาเปลี่ยนให้เป็นความทรงจำที่สวยงาม
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม แล้วดึงเขาออกไปด้านนอก
“ฉันมีของขวัญชิ้นหนึ่งให้คุณ แต่ต้องรอทานอาหารให้เสร็จก่อน”
ทั้งสองยิ้มแย้มลงมาข้างล่าง เพิ่งจะมาถึงห้องรับแขก ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านนอก
“มีเรื่องอะไรกัน?” จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วถาม
แม่บ้านที่อยู่ข้าง ๆ มองเขาอย่างร้อนใจ
“คุณผู้ชายคะ พ่อบ้านออกไปจัดการแล้วค่ะ อีกสักครู่ก็น่าจะเสร็จค่ะ”
เธอไม่อยากให้จี้จิ่งเชินรู้ว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยามา
เมื่อครู่ตอนที่คุณผู้ชายลงมา เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคุณผู้ชายยิ้มในวันเกิด
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด เจี่ยงเนี่ยนเหยาเดินกระฟัดกระเฟียดเข้ามา!