เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 124 แจกันของแท้หรือของปลอม
บทที่ 124 แจกันของแท้หรือของปลอม
“ไม่ใช่แน่นอนค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มแล้วพูดความจริงออกไป บางครั้งเมื่อท่านเปิงคิดดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วเธอก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น
เธอหันหลังเพื่อเปิดประตูแล้วจึงพบว่าตัวล็อกประตูนั้นแปลกไปจากเดิมเล็กน้อย
เธอขมวดคิ้วอย่างลังเลในขณะที่ท่านเปิงอยู่ข้างหลังเธอ
“เร็วเข้าสิ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบเก็บความสงสัยเอาไว้ภายในใจแล้วหยิบกุญแจออกมาเพื่อเปิดประตู
กล่องที่ใช้เก็บโถลายครามสีฟ้าและสีขาวนั้นยังคงวางอยู่บนโต๊ะอย่างดี
ท่านเปิงพาหัวหน้าตระกูลอู๋ไปนั่งข้างๆพลางดื่มชาไปด้วย
“หยิบมาให้ดูหน่อย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบกล่องอย่างระมัดระวังและนำมันไปวางไว้ตรงหน้าเขา
“แจกันใบนี้แตกออกเป็นแปดชิ้นใหญ่ๆจึงถือว่ามีรอยแตกไม่มากที่จะต้องติดกาวดังนั้นฉันจึงสามารถย่นระยะเวลาในการซ่อมให้มันเสร็จได้เร็วขึ้นค่ะ”
ท่านเปิงฮึมฮัมเบาๆแล้วเปิดฝาของกล่องขึ้นมา
หลังจากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
ปั้ง!
เขาโยนกล่องลงบนโต๊ะ
“นี่คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเขาด้วยความสับสนกำลังจะอ้าปากพูดทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงเสียงของกล่องที่ตกลงบนโต๊ะตอนนี้
เสียงโดยรวมประกอบเป็นเสียงที่เกิดจากการกระแทกและการเสียดสีของชิ้นส่วนเซรามิกที่แตกละเอียดในนั้น
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกไม่ดีขึ้นในใจแล้วรีบก้าวไปด้านหน้าเพื่อเปิดกล่องดูอีกครั้ง
แตกละเอียด!
แตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อย!
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองกล่องในมือของเธอด้วยความตกใจ
ใบหน้าของท่านเปิงเรียบนิ่งทะมึนแล้วพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “ถ้าคุณซ่อมมันไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องทำให้มันแตกไปมากกว่าเดิมเลยนี่! ”
หัวหน้าตระกูลอู๋มองแล้วก็รู้สึกคุ้นเคยกับลักษณะของแจกันใบนี้
“นี่….นี่คงไม่ใช่โถลายครามสีฟ้าและสีขาวของราชวงศ์ซ่งที่ฉันส่งมาให้ซ่อมเมื่อสองสามวันก่อนหรอกใช่ไหม?”
เขารีบวิ่งไปหยิบเศษชิ้นส่วนในนั้น ดูลวดลายมันแล้วเกือบจะเหมือนเป็นใบเดียวกัน
“อันนี้…..”
หัวหน้าตระกูลอู๋หันมามองท่านเปิง
“ท่านเปิง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยายืนอยู่ข้างนอกหน้าต่างมองดูบทสนทนาระหว่างคนสามคนอย่างภาคภูมิใจพลางชื่นมื่นกับความอับอายที่เวินเที๋ยนเที๋ยนได้รับ
นี่แหละคือจุดจบของเธอ !
ท่านเปิงขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรออกมา
ลูกชายคนที่สองของตระกูลอู๋หันไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง
“คุณนายจี้นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คนอื่นๆเขาบอกว่าคุณซ่อมได้ใช่ไหม? ถ้าคุณไม่ยินดีที่จะทำก็แค่บอกทำไมต้องทำให้มันแตกละเอียดแบบนี้ด้วย?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวปฏิเสธทันที
“ก่อนที่ฉันจะเรียกคุณมา แจกันใบดีซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วจริงๆนะคะ”
เธอมองไปรอบๆแล้วจึงพบว่าตำแหน่งของสิ่งต่างๆที่อยู่บนโต๊ะดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
และเมื่อตอนที่เธอเข้ามาก็มีบางอย่างผิดปกติกับที่ล็อกประตูด้วย
“มีคนเข้ามาแล้วทำลายแจกันแน่นอนค่ะ”
หัวหน้าตระกูลอู๋ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเยาะออกมาด้วยความไม่เชื่อ
“ไม่ใช่มีแค่คุณและท่านเปิงหรอกเหรอที่สามารถมาที่นี่ได้และตัวท่านเปิงเองก็ยังไม่ได้มาที่นี่เลยงั้นใครจะรู้ล่ะว่าเธอซ่อมแจกันจริงๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว
“จริงๆก็ไม่มี….”
“ถ้าอย่างนั้นแล้วยังต้องพูดอะไรอีกเหรอ?”
หัวหน้าตระกูลอู๋มองดูเศษชิ้นส่วนในกล่องอย่างเศร้าใจและพูดขึ้นมาว่า “ฉันซื้อมันมาเจ็ดล้านเธอก็คิดเอาเองแล้วกัน”
“เจ็ดล้านเหรอคะ?”
ได้ยินดังนั้นแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างพลางมองไปที่ท่านเปิง
จากการสังเกตของเธอในช่วงที่ผ่านมา ไม่ว่าจะมองอย่างไรแจกันใบนี้ก็ไม่ต่างจากแจกันธรรมดาที่วางขายในร้านทั่วไปเลยสักนิด
มันจะคุ้มค่ากับราคาเจ็ดล้านได้อย่างไร?
เมื่อท่านเปิงได้ยินหัวหน้าตระกูลอู๋พูดมาแบบนั้นแล้วเขาเองก็ไม่ได้พูดตอบอะไรไปทั้งนั้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วแล้วเอาแต่คิดซ้ำซ้อนเกี่ยวกับเรื่องนี้
“คุณอู๋คะ คุณซื้อแจกันใบนี้มาจากที่ไหนคะ?”
“ทำไมเหรอ? คุณจะไปหาซื้อที่มันเหมือนกันมาให้ผมอย่างนั้นเหรอ ผมจะบอกคุณไว้นะว่านี่นะเป็นใบสุดท้าย!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าคุณอาจจะถูกโกงน่ะค่ะ”
สีหน้าของหัวหน้าตระกูลอู๋เปลี่ยนไปทันที
“มันจะเป็นไปได้อย่างไร? หลังจากที่ผมซื้อมาแล้วก็เอามาให้ท่านเปิงช่วยดูให้ทันทีเขาก็ยืนยันว่ามันเป็นของแท้”
เมื่อท่านเปิงได้ยินคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนดวงตาของเขาก็ประกายเล็กน้อยแล้วลอบมองเธอ
หลังจากดูอยู่สักพักเขาก็พยักหน้าเล็กน้อยตอบสนองต่อคำพูดของหัวหน้าตระกูลอู๋
“แท้แน่นอน”
“เธอได้ยินแล้วใช่ไหม!”
หัวหน้าตระกูลอู๋ตบโต๊ะอย่างไม่พอใจพลางลุกขึ้นยืน
“คุณแค่ไม่อยากจะชดใช้เงินใช่ไหม! ถึงได้บอกว่าของที่ผมมีมันเป็นปัญหา!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ความสามารถของท่านเปิงเป็นที่รู้จักกันดีและเป็นไปไม่ได้ที่จะมองพลาดในเรื่องพื้นฐานแบบนี้
แม้ว่าแจกันใบนี้จะมีความงดงามในฝีมือการผลิตเป็นเพราะบางสถานที่ก็ตั้งใจที่จะเลียนแบบวัตถุโบราณพวกนี้อยู่แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีข้อบกพร่องหลายประการให้เห็นได้อย่างชัดเจนอยู่ดี
ด้วยทักษะที่มีทั้งหมดของท่านเปิงจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดูไม่ออก
“แต่ฉันรู้สึกว่าแจกันใบนี้ไม่ใช่ของแท้”
“นี่เธอ!”
หัวหน้าตระกูลอู๋ชี้หน้าเธอพลางจะหลุดคำด่าออกมาด้วย
ท่านเปิงยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามเพื่อหยุดเขาพลางมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วถามว่า
“บอกผมหน่อยว่าทำไมคุณถึงคิดว่าแจกันใบนี้เป็นของปลอม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างลังเลและเริ่มพูดเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่มีทั้งหมดในแจกันใบนี้ ตั้งแต่การออกแบบรูปทรงไปจนถึงเอกลักษณ์ของความโบราณที่เห็นได้ชัดรวมทั้งข้อบกพร่องที่มีอีกหลายจุด
พูดอย่างตั้งใจและสมเหตุสมผล
ท่านเปิงไม่โกรธสิ่งใดเมื่อได้ยินทว่ากลับพยักหน้าอย่างรับฟังครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดจบแล้วเขาจึงถามเธอว่า “นี่คือสิ่งที่คุณได้เรียนรู้จากหนังสือที่คุณท่องจำมาก่อนใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตอบกลับไปว่า “ใช่ค่ะ อีกทั้งบันทึกที่เขียนด้วยลายมือของคุณท่านเปิงนั้นละเอียดและยังสามารถนำมาใช้ได้จริงด้วยค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลกจริงๆที่ท่านเปิงสามารถจดบันทึกข้อมูลที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้นได้แต่ทำไมกับแจกันใบนี้ถึงได้มองไม่ออกกันนะ
ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดออกมานั้นสร้างความพึงพอใจให้ท่านเปิงได้ในทันที
เขายกมือลูบเคราของตัวเองอย่างมีความสุข ปรากฏรอยยิ้มครั้งแรกในรอบหลายวัน
“ผมรู้แล้ว”
พูดจบก็มองไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วพูดว่า “ในตอนแรกที่ท่านจางบอกกับผมว่าคุณเป็นคนมีความสามารถและศักยภาพสูงผมเองก็ไม่เชื่อแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะจริงอย่างที่ว่า”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปทันทีที่ได้ยิน
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นออกมาแต่นี่ถือเป็นคำชมที่ดีที่สุดจากท่านเปิง เพราะปกติแล้วนั้นเขาไม่ใช่คนที่จะนิยมชมชอบใครง่ายๆ
ความสุขกระจายไปทั่วตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงสับสนเล็กน้อยอยู่ดี
“แต่แจกันใบนี้….”
หัวหน้าตระกูลอู๋มองไปทางข้างพลางคาดเดาบางอย่างที่ยังคงคลุมเครืออยู่และแสดงอาการไม่พอใจออกมาทันที
“ท่านเปิงคุณคงไม่ได้จะบอกว่าแจกันที่ผมเอามานั้นเป็นของปลอมใช่ไหม?”
“ไม่ครับ แจกันใบนั้นเป็นของจริง”
ท่านเปิงเอื้อมมือไปหยิบเศษชิ้นส่วนแจกันที่แตกกระจายออกมาจากกล่องแล้วพูดเสริมไปว่า “แต่อันนี้เป็นของปลอม”
“คุณหมายความว่าอะไร?”
ท่านเปิงยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้ตรงมุมห้อง
โค้งตัวหยิบกล่องใหม่ที่อยู่ในตู้เซฟด้านล่างออกมาและวางไว้ด้านหน้าหัวหน้าตระกูลอู๋อย่างระมัดระวัง
“นี่คือใบที่คุณส่งให้ผมมันถูกซ่อมเรียบร้อยแล้วครับ “
หัวหน้าตระกูลอู๋ดูประหลาดใจพลางเอื้อมมือไปเปิดกล่องใบนั้น
โถลายครามสีฟ้าและสีขาวโปร่งปรากฏอยู่ตรงหน้า
แสงตกกระทบเกิดการหักเหแสงที่สวยงาม
เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ไม่ไกลมากแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เห็นร่องรอยของการซ่อมเลยสักนิด
แจกันถูกซ่อมให้ดูเป็นธรรมชาติและสมบูรณ์แบบที่สุด