เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 108 ตกอยู่ในทางกลับกัน
บทที่108 ตกอยู่ในทางกลับกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินเพิ่งก้าวขาออกจากโรงยิม ผู้ช่วยของหมินอันเกอก็เพิ่งกระซิบบอกต่อคำตอบของเวินเที๋ยนเที๋ยนข้างหูของหมินอันเกอ
ในห้องพักผ่อน เจี่ยงเนี่ยนเหยานั่งอยู่อีกด้านของโต๊ะ ใบหน้าซีดเซียว และอารมณ์ไม่ดี
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ เธอไม่กล้ามาเหรอ”
เมื่อกี้เธอเห็นจี้จิ่งเชินและคนที่แต่งงานเข้าตระกูลจี้แทนเธออย่างชัดเจน ทำไมถึงหนีไปแล้ว
เจี่ยงเนี่ยนเหยาลูบท้องของตัวเอง
พอนึกถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้ เธอก็โกรธ
ตอนนั้นเห็นเธอที่ตระกูลเจี่ยง ที่เธอสวมใส่ล้วนเป็นของราคาถูก
แต่วันนี้ เห็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่แล้ว แต่ละตัวล้วนมีราคาแพงมาก หรือเพิ่งจะออกคอลเล็กชั่นใหม่ล่าสุด
แต่เสื้อผ้าพวกนั้น เดิมทีควรสวมใส่อยู่บนตัวเธอ
อีกอย่างมองเห็นท่าทีของจี้จิ่งเชินเมื่อกี้ ไม่โหดเหี้ยมอำมหิตอย่างลือกัน
ถ้าเธอไม่เข้าใจผิดเพราะข่าวลือ จะทิ้งโอกาสที่ดีเช่นนี้ไปและมาได้รับความลำบากที่นี่ได้ยังไง
เจี่ยงเนี่ยนเหยาก้มหน้ามองดูเสื้อผ้าบนตัวของตัวเอง ใบหน้าเผยความรังเกียจอย่างชัดเจน
ยังมีผู้ชายคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตัวเองจะตกต่ำถึงจุดนี้เหรอ
เธอท้องลูกของเขา ตอนนี้อยากกลับตระกูลเจี่ยงก็กลับไม่ได้
น่าสมเพช
ทำไมต้องกลายเป็นแบบนี้
เธอคิดอย่างโกรธแค้น มือทุบโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน
“ฉันว่าเธออยากครองตำแหน่ง ไม่อยากไปไหน”
หมินอันเกอปิดประตู หันหน้ามา สีหน้าไม่ค่อยดี
“หุบปาก”
ต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เธอยังมีสิทธิ์พูดอะไร
สายตาของเขามองเจี่ยงเนี่ยนเหยารอบหนึ่ง
“คุณคิดว่าคุณตอนนี้ ยังกลับไปได้เหรอ”
ตอนที่เขาส่งนักสืบเอกชนมาตามหาเจี่ยงเนี่ยนเหยาที่มณฑลไหหลำ เธอก็ต้องท้องแล้ว
แบบนี้ จะกลับไปได้ยังไง
เจี่ยงเนี่ยนเหยาสีหน้าเย็นชา จ้องหมินอันเกอแวบหนึ่ง รู้ว่าตัวเองไม่มีเหตุผล
พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันมีวิธีของฉันเอง คุณไม่ต้องยุ่ง คุณแค่ต้องโยนผู้หญิงคนนั้นออกจากตำแหน่งที่เดิมทีควรเป็นฉันก็พอ”
หมินอันเกอมองเธออย่างสายตาเย็นชา อารมณ์ดีถูกทำให้หายไปจนหมด
“อย่าลืม ตอนแรกเธอเองเป็นคนตีเธอสลบ ให้เธอแต่งงานเข้าตระกูลเจี่ยงแทนคุณ”
แล้วจะทำไม
เจี่ยงเนี่ยนเหยายิ่งพูดสมเหตุสมผล “ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธอจะได้ใส่เสื้อผ้าดีดีไหม ได้อยู่บ้านที่สบายขนาดนี้เหรอ เธอควรขอบคุณฉันสิ”
หมินอันเกอโกรธจนบีบเธอขึ้นมา จ้องด้วยความโกรธ
“คุณจะทำอะไร”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาตกใจ พูด “คุณอยากจะลงมือเหรอ”
หมินอันเกอโยนเธอกลับไป
“สองสามวันนี้คุณอย่าเดินไปไหนเพ่นพ่าน ผมจะคิดวิธีติดต่อเธออีกครั้ง”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาสนใจเสื้อผ้าตัวเอง แล้วกลอกตามองบน
“ติดต่อหรือไม่ติดต่อก็ไม่เป็นไร ยังไงบ้านฉันทางนั้นก็ส่งข่าวมาแล้ว ว่าจะมีคนมารับตัวฉันกลับไป”
“ทางที่ดีคุณรีบไล่ผู้หญิงคนนั้นไปโดยเร็ว อย่ายึดตำแหน่งของฉันแล้วไม่ปล่อย”
เธอสวมหมวกใหม่ ดึงประตูเปิดออกแล้วเดินออกไป
ผู้คนด้านนอกเดินสวนกันไปมา
เจี่ยงเนี่ยนเหยาก้มหน้า เพิ่งเดินออกจากโรงยิม ก็อดโมโหไม่ได้ทีหนึ่ง
“กว่าจะหาโอกาสออกมาได้ ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด”
พูดจบ เธอก็เงยหน้า ด้านหน้าก็เห็นมีคนยืนอยู่ไม่ไกลจากตัวเอง
พอเจี่ยงเนี่ยนเหยาเห็นเขา ก็ตกใจจนตัวสั่น
“เฟิง、เฟิงจี้น?”
มีผู้ชายร่างกายแข็งแรงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างถนน ไม่ขยับ ครึ่งตัวซ่อนอยู่ในเงามืด
เขาสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำ แต่ยังสามารถมองเห็นกล้ามเนื้อนูนบนแขน
พอเจี่ยงเนี่ยนเหยาเอ่ยปาก เขาถึงค่อยๆเดินออกมาจากในความมืด
ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าที่แข็งแรงเผยออกมา
เขาค่อยๆเงยหน้า หน้าตาน่าเกลียด มีความเหมือนโจรในระหว่างคิ้ว
เฟิงจี้นโบกมือให้เจี่ยงเนี่ยนเหยา
เจี่ยงเนี่ยนเหยารีบวิ่งเข้าไปทันที
“เฟิงจี้น คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
เฟิงจี้นมองโรงยิมที่อยู่ด้านหลังเจี่ยงเนี่ยนเหยา แล้วพูด “คุณมาที่นี่ทำไมเหรอ ผมเคยพูดแล้วไงไม่ให้ไปไหน ถ้ามีคนรู้ตัวตนของคุณจะทำยังไง”
เขายืนมือลูบท้องเจี่ยงเนี่ยนเหยา
“ถ้าบาดเจ็บถึงเขาคงไม่ดี”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาฝืนยิ้มออกมา
“ฉันมาดูคอนเสิร์ต นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”
เฟิงจี้นพยักหน้า ในตามีรอยยิ้มที่เอาใจ
เขายืนมือไปกอดเอวของเจี่ยงเนี่ยนเหยา ก้มหน้าจะจูบที่หน้าผากของเธอ
แต่ยังไม่รอให้เขาจูบ เจี่ยงเนี่ยนเหยาก็หมุนตัวหลบอย่างรวดเร็ว
“รีบกลับเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว”
เธอเดินผ่านเฟิงจี้น ตรงไปยังรถที่จอดอยู่ข้างทาง
รถสีเทาเงินค่อนข้างเก่า ไม่รู้ว่าขับมากี่ปีแล้ว
พอเปิดประตู ด้านในยังคลุ้งไปด้วยกลิ่นของเก่า
รถรุ่นนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อน เจี่ยงเนี่ยนเหยาไม่นั่งแน่นอน
แต่หลังจากมาถึงที่นี่ ทุกครั้งที่เธอเข้าออกก็นั่งรถคันนี้
ไม่เพียงเท่านี้ แม้แต่ที่กินข้าว หรือที่นอน ก็ทรุดโทรมไม่เป็นท่า
ตอนเจอเขา เธอคิดไม่ถึงว่า คนนี้จะไม่มีเงินเลย
เมื่อก่อนตอนที่อยู่อเมริกาไม่ใช่สุดยอดเหรอ
ทำไมถึงที่นี่ถึงเงื่องหงอยล่ะ
เจี่ยงเนี่ยนเหยามองเฟิงจี้นอย่างรำคาญแวบหนึ่ง
ตั้งแต่มาที่นี่สิ่งแรกก็คือ เธอกำลังเสียใจ
ตอนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาส เธอสามารถกลับตระกูลได้ แต่ในท้องกลับมีลูก…
เฟิงจี้นขึ้นรถ ช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัยอย่างระวัง
“หิวไหม กลับไปค่อยกินอะไรหน่อยไหม”
“ไม่หิว”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาตะโกนร้องอย่างไม่พอใจออกมา “ของพวกนั้นให้หมูกิน หมูยังไม่กิน”
การกระทำในมือของเฟิงจี้นหยุดลง สุดท้ายไม่พูดอะไร
“งั้นคุณจะกินอะไร ให้ผมทำให้คุณกินไหม”
“อะไรก็ไม่อยากกินทั้งนั้น เฟิงจี้น ถ้าคุณดีกับฉันจริงๆ ก็อย่าหลบๆซ่อนๆ เมื่อก่อนคุณสุดยอดมากไม่ใช่เหรอ”
เฟิงจี้นยิ้มแล้วพูด “เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน ผมสัญญากับคุณ จะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“คุณนี่มันจริงๆเลย”
เจี่ยงเนี่ยนเหยามองเขาแวบหนึ่ง ทำเสียงฮึดฮัดแสดงความไม่พอใจ
มือของเฟิงจี้นจับพวงมาลัยไว้แน่นทันที ผ่านไปนาน ถึงค่อยๆผ่อนคลายลง แล้วขับรถจากไป
ไม่กี่วัน เวินเที๋ยนเที๋ยนถือโอกาสตอนที่จี้จิ่งเชินไปประชุมที่ไกลๆ แอบออกมา
ร้านกาแฟที่อยู่ห่างไกล นั่งอยู่มุมในสุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังสังเกตเจี่ยงเนี่ยนเหยาที่อยู่ต่อหน้า
เธอเปลี่ยนชุดแล้ว แต่ก็เหมือนกับชุดเดิม เรียบง่ายมาก จนเก่าเล็กน้อย
แม้ว่าจะแต่งหน้าแล้ว แต่มองดูแล้วกลับยังคงซีดเซียว
ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือ ท้องของเธอโตจริงๆ ดูแล้วอย่างน้อยน่าจะห้าเดือน
เวินเที๋ยนเที๋ยนคำนวณเวลา ดูเหมือนว่า ตอนที่เธอหนีการแต่งงาน ก็ตั้งท้องแล้ว
ตอนแรกเธออยากจะตามตัวเจี่ยงเนี่ยนเหยากลับมา ตอนนี้เธอกลับตั้งท้อง
แล้วนี้จะกลับไปได้ยังไง
มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เจี่ยงหงซึ่งกับจางม้างหรูต้องหาคนคลอดลูกของจี้จิ่งเชิน…