เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 105 หลุดลงมาจริงๆ
บทที่105 หลุดลงมาจริงๆ
ที่นี่สร้างขึ้นตามข้อกำหนดของรีสอร์ทบนภูเขาในสมัยโบราณจริงๆ
ตั้งแต่พนักงานต้อนรับด้านนอกจนถึงพนักงานบริการด้านใน ล้วนใส่ชุดฮั่นเหมือนกัน พอเดินเข้ามา ราวกับเดินข้ามผ่านกาลเวลา
บ่อน้ำพุร้อนของที่นี่ มีชื่อเสียงมาตั้งนานแล้ว และบ่อน้ำพุร้อนทั้งหมดในรีสอร์ทบนภูเขา ข้อกำหนดของรีสอร์ทฮ่านเฉ่าเซวียนสูงที่สุด
และในรีสอร์ทฮ่านเฉ่าเซวียน มีลานเยว่จู๋ยังเป็นบ้านที่ดีที่สุด
ในลานบ้านอันกว้างขวาง มีป่าไผ่อันเขียวชอุ่ม
แต่ตรงกันข้าม ราคาก็แพงลิ่วจนทำให้คนตะลึงจนอ้าปากค้าง
แต่ว่าราคาคืนหนึ่งก็พอสิ้นเปลืองเงินเดือนปีหนึ่งของคนคนหนึ่ง คนทั่วไปไม่มีวาสนาได้สัมผัส
ก่อนที่จี้จิ่งเชินจะมา ก็จองห้องพักล่วงหน้าหนึ่งเดือน เพื่อที่จะให้วันหยุดปิดเทอมของเวินเที๋ยนเที๋ยนหมดไปกับที่นี่
จะได้ไม่ต้องพอกลับไปก็ถูกคนแก่พวกนั้นลากไปดูเครื่องลายครามวุ่นวายอะไรนั้น
และนี่ก็คือเหตุผลทำไมรีสอร์ทฮ่านเฉ่าเซวียน ถึงเต้นรำต้อนรับพวกเขา
เพราะจี้จิ่งเชินคนเดียวก็นำผลประกอบการธุรกิจปีหนึ่งมาให้พวกเขา
แต่ว่าเขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน สำหรับคนที่กินอิ่มแล้ว พอได้ยินราคาซุปแพง ก็ยังดันทุรังกินต่อไป
ถ้ารู้ว่าที่นี่เหยียบก้าวหนึ่งก็คิดเงิน ก็อาจจะลากเขาออกไปหาโรงแรมพักใหม่อย่างไม่ลังเล
จากนั้นค่อยลดทอนเวลา แล้วกลับไปดูพิพิธภัณฑ์ซานซิงดวนกับพวกท่านจาง
พนักงานบริการสวมชุดฮั่นพาพวกเขามาถึงทางเข้า บนหน้ามีรอยยิ้มที่สวยสมบูรณ์แบบ
“ของในบ้านเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติม สามารถติดต่อแผนกต้อนรับได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่ป่าไผ่ที่เขียวชอุ่ม พอหันหน้ามา ก็เห็นแม้แต่ไฟติดผนังข้างถนนยังมีความเป็นโบราณ
พนักงานบริการส่งใบปลิวสองใบให้เธอ
“พี่ อีกสองวัน จะมีงานคอนเสิร์ตที่โรงยิมข้างๆรีสอร์ทฮ่านเฉ่าเซวียนของพวกเรา และรีสอร์ทของพวกเราเป็นหนึ่งในผู้จัดงานหลัก แขกทุกคนสามารถซื้อตั๋วได้ก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับมาดู เป็นเช่นนั้นจริงๆ แล้วก็เห็นหมินอันเกออีกครั้ง
“ของหมินอันเกอเหรอ”
พนักงานบริการพยักหน้า พูดอย่างตื่นเต้นมาก “วันนี้วันสุดท้าย ตั๋วที่สั่งซื้อล่วงหน้าของเราใกล้หมดแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังอยากจะพูด ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งยืนมือมาดึงตั๋วจากมือของเธอโดยตรง
“ไม่ต้อง”
บนหน้าของพนักงานบริการมีรอยยิ้มจางๆ และยังอยากบริการพวกเขาต่อ
“คุณท่าน อันนี้พวกเรา…”
เธอเงยหน้า เห็นอารมณ์ของจี้จิ่งเชิน กลัวจนหยุดพูดในทันที จึงรีบเปลี่ยนคำพูด
“….งั้น หวังว่าทั้งสองท่านจะเที่ยวให้สนุก”
พนักงานบริการรีบจากไป จี้จิ่งเชินมองใบปลิวในมือแวบหนึ่ง จากนั้นทิ้งลงในถังขยะที่อยู่ข้างๆ
ฟ้าเพิ่งมืด
ไฟตามทางในป่าไผ่สว่างขึ้น
โคมไฟตั้งพื้นสีเหลืองนวลวางกระจายอยู่ทั้งสองด้านของถนนหินกรวด คดเคี้ยวเข้าไปในป่าไผ่
ลมพัดเบาๆ ป่าไผ่ก็เกิดเสียงซ่าๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ข้างบ่อน้ำพุร้อน สวมรองเท้าแตะสีขาว บนตัวคลุมผ้าเช็ดตัว
ผมหยักโศกถูกรวบขึ้นอย่างง่ายๆ มีปอยผมหน้าม้าตกลงมาเล็กน้อย
เธอก้มหน้า มองปลายเท้าของตัวเอง
แสงสีเหลืองส่องประกายบนตัวเธอ ไหล่โค้งที่สวยงามราวกับประกายแสงสีขาว
“ไม่ใช่ด้านในยังมีอีกเหรอ ฉันจะไปที่อื่น…”
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน ยืนมือให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
“สิ่งนี้ดีต่อร่างกายคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองน้ำพุร้อนที่เดือดปุดๆ เนื่องจากในนั้นเพิ่มสมุนไพร จึงทำให้มีสีเขียวอ่อน
บนเอวจี้จิ่งเชินนุ่งผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งเพื่อปิดคลุมตัวเอง
ผิวสีข้าวสาลีแผ่ขยายลงผ่านเอวที่ผอม สุดท้ายหายไปในผ้าขนหนูสีขาว
ผ้าขนหนูแวกเปิดเผยสะโพกขวา ทำให้เห็นรูปร่างที่ดีและสูงยาว
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าควรมองไปทางไหน
จี้จิ่งเชินเห็นเธอไม่เข้ามา ก็เดินไปหาตรงๆ แล้วยืนมือไปจับเธอไว้
“มานี่”
ประโยคที่ทุ้มต่ำ บ้าอำนาจไม่ให้ใครคัดค้าน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปตามกำลังของเขา และขยับทีละก้าว
จี้จิ่งเชินเห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเบะปาก ดวงตาเผยรอยยิ้มเล็กๆน้อย
“ต้องให้ผมขึ้นไปอุ้มคุณลงมาไหม”
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน ก็รีบส่ายหน้า
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง”
พูดจบ เธอก็ถอดรองเท้าอย่างระวัง แล้วเหยียบลงไปในน้ำ
อุณหภูมิของน้ำพุร้อนสูงเล็กน้อย ร้อนจนเธอรีบหดขากลับ
“ร้อน”
เธอเงยหน้าตะโกนใส่จี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินถูกดวงตาที่เปียกโชกของเธอมองจนสายตาสลัว
เขาจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนแน่น
“ให้ผมอุ้มคุณไปไหม”
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเช่นนั้น ก็เดินเชิดหน้าเข้าไป
ไม่นาน ผิวถูกไอร้อนลวกจนค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง
รอให้ร่างกายปรับสภาพกับอุณหภูมินี้แล้ว ทั่วร่างกายก็รู้สึกสบายตามมา
จี้จิ่งเชินจูงมือเธอเดินไปข้างหน้า
รอบๆบ่อน้ำพุปูด้วยหินกรวด จากที่นี่จะขยายลึกตรงเข้าไปในป่าไผ่ ท้ายสุดมีบ่อน้ำบ่อหนึ่ง
น้ำพุร้อนพุ่งออกมาจากรูปปั้นหัวมังกรที่อยู่ข้างบ่อ ไหลลงไปในบ่อน้ำพุร้อนด้านล่างไม่หยุด
ตรงนั้นถึงเป็นที่ที่สบายที่สุด
จี้จิ่งเชินจูงเธอเดินเข้าข้างใน พอขยับ ผ้าขนหนูที่อยู่บนเอวก็จะหลุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะมองไปทางนั้น
มองดูหลายครั้ง ก็มักจะกังวลว่าเดินไปเดินไปจะหลุดลงมา
จี้จิ่งเชินบีบมือเธอ
“คุณมองอะไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ รีบเบือนสายตาหนี
“คุณทำไม ทำไมไม่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำ”
จี้จิ่งเชินมองเธออย่างเป็นธรรมชาติ
“กลัวอะไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกถึงสายตาที่ยั่วเย้าของเขา ก้มหน้า ปล่อยมือของจี้จิ่งเชินออก แล้วเดินไปทางนั้นด้วยตัวเอง
ใต้ฝ่าเท้าปูด้วยหินกรวดที่ลื่น เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินอย่างระวัง ไม่นานก็มองเห็นสุดทางเดินของรูปปั้นหัวมังกร
ใต้ไอน้ำที่ลอยฟุ้ง รูปปั้นหัวมังกรทองแดงพ่นน้ำสีเขียวใส ดวงตาจ้องมองอย่างโกรธเคือง และน่าเกรงขามมาก
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนเห็น ก็ตกใจเล็กน้อย แล้วเพิ่มความเร็วในการเดินโดยไม่รู้ตัว
“อันนี้คือ…”
เพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค เท้าลื่น ทั้งตัวก็ล้มลงไปในน้ำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ รีบหลับตา
ยังไม่รอให้เธอโดนน้ำ จี้จิ่งเชินที่ตามหลังเธอมา ก็เข้ามาใกล้กอดเอวของเธอด้วยมือทั้งสองทันที
“ระวังหน่อย”
เขาประคองเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา สองมือกลับกอดเอวเขาไม่ปล่อย
สองคนใกล้กันมาก ไหล่ที่เปลือยเปล่าแนบชิดกับอกของจี้จิ่งเชิน ทั้งตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาอุ้มไว้ในอ้อมอก
หน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งแดง ดิ้นรนอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“ฉันไม่เป็นไร คุณวางฉันลงก่อน”
แต่จี้จิ่งเชินกลับกอดเอวเธอแน่น หัวเราะเยาะมากกว่าลำบากใจ
“ตอนนี้คงจะไม่ได้”
ทำไม
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะเอ่ยปากถาม จากนั้นหางตาก็เห็นผ้าสีขาวลอยไปตามน้ำมาจากด้านหลัง
คุ้นตามาก…
เธอมองอย่างละเอียดสักครู่ ก็ถลึงตาโต
นั้นไม่ใช่ผ้าขนหนูที่พันเอวของจี้จิ่งเชินไว้เหรอ
หลุดลงมาจริงๆ