เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 018 นี่คือการแอบมอง
บทที่018 นี่คือการแอบมอง
พ่อบ้านทำหน้างุนงง
“คุณหนูเจี่ยง ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ละครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถามกลับด้วยความประหลาดใจ “คุณเป็นคนบอกให้ฉันมาใช้ห้องหนังสือชั้นสองไม่ใช่เหรอ? คุณเป็นคนบอกให้ฉันมาที่นี่”
พ่อบ้านมองหน้าเธอด้วยความไม่พอใจ
“คุณหนูเจี่ยง ผมบอกให้คุณหนูไปห้องหนังสืออีกห้องครับ ห้องหนังสือห้องนี้เป็นห้องประจำของคุณผู้ชาย”
“ชั้นสองมีห้องหนังสือสองห้องเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหลังกลับไปมอง นึกได้ว่าจริงๆ แล้วทางที่เธอเดินผ่านมานั้นคล้ายกับเป็นห้องหนังสือด้วยเช่นกัน
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่ามีห้องหนังสือสองห้อง แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามาในห้องหนังสือของจี้จิ่งเชินด้วย มิน่าล่ะเมื่อสักครู่เขาถึง……
แถมเธอก็ไม่ได้อยากจะเห็นหน้าจี้จิ่งเชินสักหน่อย จะตั้งใจมาหาเขาได้อย่างไรกันล่ะ?
“แต่ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามีห้องหนังสือสองห้อง”
พ่อบ้านไม่ได้แดงสีหน้าแต่อย่างใด แต่แววตาเหมือนจะไม่เชื่อคำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก มือจับชายกระโปรงแน่น
“คราวหน้าฉันจะย้ายไปนั่งทำงานอีกห้องหนึ่ง……”
พูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นได้ว่าลืมกล่องเครื่องมือซ่อมแซมไว้ในห้องจี้จิ่งเชิน
“พ่อบ้าน ขอช่วยไปเอากล่องเครื่องมือซ่อมแซมออกมาให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันจะย้ายไปทำอีกห้องหนึ่ง”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
คาดไม่ถึงว่าพ่อบ้านจะปฏิเสธเธอ จากนั้นพ่อบ้านก็พูดต่อ ว่า “คุณผู้ชายบอกว่าต่อไปให้คุณหนูไปทำที่ห้องของคุณผู้ชายครับ”
“อะไรนะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นถามด้วยความตกใจ
“แต่ว่า……ฉันไม่อยากทำงานห้องเดียวกับเขา”
แค่คิดว่าหลังจากนี้เธอต้องอยู่ร่วมกันกับจี้จิ่งเชินเธอก็ไม่สบายใจแล้ว
“ขอโทษด้วยนะครับคุณหนูเจี่ยง นี่เป็นความต้องการของคุณผู้ชายครับ”
พ่อบ้านส่งสายตาให้เธอรู้ว่าความต้องการของจี้จิ่งเชิน ใครก็ไม่สามารถขัดขืนได้
จริงๆ แล้วจี้จิ่งเชินกำลังคิดอะไรอยู่?
“ในเมื่อเขาไม่อยากเห็นหน้าฉัน แล้วเขาจะให้ฉันไปทำงานห้องเดียวกับเขาทำไม?”
“คุณผู้ชายคิดอะไร คุณหนูไปถามคุณผู้ชายเองเถอะครับ”
พูดจบพ่อบ้านก็เดินไปเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่อยู่หน้าประตูห้อง เธอกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีไหม
ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอตัดสินใจจะเปิดประตูเดินเข้าไป แต่ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดขึ้น
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ที่ประตู หันมาจ้องหน้าเธอแล้วพูดขึ้นว่า
“คุณจะยืนตรงนี้อีกนานไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเข้าไปในห้อง เธอเห็นกล่องเครื่องมือซ่อมแซมวางอยู่บนโต๊ะทำงานใหม่ของเธอ
“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าชั้นสองมีห้องหนังสือสองห้อง ฉันจะย้ายไปเดี๋ยวนี้…..”
เธอรีบเดินเข้าไปข้างในเพื่อหยิบกล่องเครื่องมือออกมา แต่ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินขวางตัวเธอเอาไว้
สองมือของเขายันไว้ที่บนโต๊ะ ร่างเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ตรงกลาง
“คุณจะเริ่มทำงานเมื่อไหร่? ตอนนี้ผมชักจะสงสัยแล้วสิ ว่าตกลงแล้วคุณซ่อมสร้อยคอของผมได้จริงหรือเปล่า”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอยห่างออกมาจากจี้จิ่งเชิน
“ฉัน……ฉันซ่อมมันได้แน่นอน”
จี้จิ่งเชินขยับเข้าไปใกล้เธอ ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกัน
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทำตรงนี้ ผมจะคอยดูว่าคุณจะทำได้อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องตาจี้จิ่งเชิน
“ในเมื่อคุณเกลียดชังฉันขนาดนี้ แล้วคุณจะให้ฉันมานั่งทำงานห้องเดียวกับคุณทำไม?”
“ผมก็จะคอยดูคุณไง”
ดูเหมือนว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเดาใจเขาออกแล้ว
สร้อยคอเส้นนี้มีความสำคัญกับจี้จิ่งเชินมาก ที่เขาให้นั่งทำในห้องนี้ก็เพื่อที่จะแอบมองฉัน
“คุณไม่เชื่อใจฉันเหรอ?”
“ใช่”
จี้จิ่งเชินเดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง แล้วพูดขึ้นมาว่า “ทำไมผมต้องเชื่อใจคนอย่างคุณ? เจี่ยงเนี่ยนเหยา คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจ คุณจะให้ผมเชื่อใจคุณได้อย่างไร”
จากนั้นจี้จิ่งเชินก็นิ่งลง เจี่ยงเนี่ยนเหยาทำได้แค่ประนีประนอม
“ได้ ฉันจะรีบซ่อมให้เสร็จไวไว”