เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 017 นี่คือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ
บทที่017 นี่คือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ
ริมฝีปากของทั้งสองประกบกัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจถลึงตาขึ้น เธอรีบเอามือผลักหน้าอกของจี้จิ่งเชินออก
แต่แรงของเธอไม่สามารถต้านแรงของจี้จิ่งเชินได้
“อย่านะ…..”
จี้จิ่งเชินเอามือกอดไว้ที่เอวของเธอแน่น จนร่างของทั้งสองแนบชิดติดกัน
“อย่าเหรอ?”
จี้จิ่งเชินหัวเราะขึ้นมาเบาๆ นิ้วยาวเรียวของเขาจับตรงที่ริมฝีปากของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วพูดขึ้นว่า
“คุณชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? คุณอยากอยู่ใกล้ผม? และนี่คือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น “คุณเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนสั่งให้ฉันมาที่ห้องหนังสือนี่?”
จี้จิ่งเชินเอามือลูบที่ริมฝีปาก และค่อยๆ ลูบไปที่กรามเธอเบา ๆ
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น พ่อบ้านเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนที่กำลังยกโต๊ะเข้ามา
พ่อบ้านเห็นสีหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนซึ่งกำลังตกใจอยู่ จากนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณผู้ชายจะให้เอาโต๊ะวางไว้ตรงไหนครับ?”
“ในเมื่อภรรยาของฉันชอบที่นี่มาก ถ้าอย่างนั้นก็เอามาวางไว้ใกล้ๆ กับโต๊ะฉันตรงนี้ก็แล้วกัน”
จี้จิ่งเชินพูดไปด้วยจ้องหน้าเวินเที๋ยนเที๋ยนไปด้วย จากนั้นเขาก็เอามือจะคว้าตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนมากอดไว้
“คุณ อย่าทำแบบนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดขึ้นมา
ในห้องยังมีพ่อบ้านและคนอื่นๆ อีกสองคน ทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นมันจะดูไม่ดี แต่จี้จิ่งเชินไม่ได้สนใจอะไร เขาเอามือไปจับศีรษะของเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้วดึงเธอเข้ามาจูบ
พ่อบ้านรวมทั้งคนอื่นๆ อีกสองคนก้มหน้าก้มตาเอาโต๊ะมาวางไว้ ไม่กล้าที่จะมองทั้งสอง
เวินเที๋ยนเที๋ยนขัดขืนขึ้น
“นี่คุณยังจะเขินอีกเหรอ?”
จี้จิ่งเชินพูดขึ้นมาแล้วหัวเราะ
จี้จิ่งเชินจูบปากเธอด้วยความดูดดื่มเวินเที๋ยนเที๋ยนพยายามจะผลักตัวเขาออกแต่สู้แรงของเขาไม่ได้ จากนั้นเธอจึงกัดปากของจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้นด้วยความเจ็บ!
จี้จิ่งเชินรีบผลักตัวเธอออก เขาโดนกัดจนปากแตก จากนั้นเลือดสีแดงสดก็ไหลออกมา
เขาเอาลิ้นไปแตะแผลที่ริมฝีปาก สีหน้าของจี้จิ่งเชินนิ่งเฉย
“นี่คุณกล้ากัดผมเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจถึงกับหน้าซีด เธอถอยหลังออกมาสองก้าวแล้วพูดขึ้นว่า
“ฉัน……ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
จี้จิ่งเชินจ้องตาเธอเขม็ง แววตาเขาโกรธมาก
“มานี่!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลัวจนตัวสั่น เธอไม่เพียงแต่ไม่เข้าใกล้จี้จิ่งเชิน แต่เธอกลับเดินถอยหลังด้วยความกลัว
“คุณยังจะกล้าหนีอีกเหรอ?”
จี้จิ่งเชินโผเข้าไปคว้าตัวเธอมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจสั่น ด้วยความกลัวเธอจึงรีบคว้ากล่องเครื่องมือซ่อมแซมที่วางอยู่บนโต๊ะตีที่ร่างของจี้จิ่งเชิน จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีออกจากห้องไป
จี้จิ่งเชินจับกล่องเครื่องมือซ่อมแซมไว้แน่น มองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนวิ่งหนีออกไปด้วยความเจ็บใจ
“ปัง!” เขาวางกล่องเครื่องมือซ่อมแซมลงบนโต๊ะอย่างแรง
ทุกคนในห้องตกใจ
พ่อบ้านพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า “คุณผู้ชายจะให้ผมไปตามคุณหนูเจี่ยงกลับมาไหมครับ”
“ไม่ต้อง”
พ่อบ้านจัดโต๊ะเสร็จ จากนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาคิดหาวิธีให้เวินเที๋ยนเที๋ยนย้ายห้อง
แต่ในเมื่อคุณผู้ชายให้เอาโต๊ะมาวางในห้องนี้ นั่นก็แสดงว่าอยากให้เธออยู่ที่นี่กับเขา
แต่คุณหนูเจี่ยงก็ดูเหมือนว่าอยากจะใกล้ชิดกับคุณผู้ชาย
พ่อบ้านขมวดคิ้วขึ้นด้วยความลังเล จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องพร้อมลูกน้องอีกสองคน
เมื่อเดินออกจากห้องไป เขาก็เจอกับเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่หน้าห้อง