“ฉันไปแน่ค่ะ แต่คุณนิคจะต้องรับปากก่อนว่าจะไปบ้านสวนกับฉันในวันอาทิตย์นี้”

“ฉันไม่ไป”

นิโคไลยังยืนกรานคำเดิม และท้าวสะเอวมองหน้าคู่สนทนาด้วยสายตาดุดัน

“เธออยากไปก็ไปคนเดียวเลย และถ้าคันมากก็ให้พ่อของฉันช่วยเกาให้ก่อน”

อิงบุญตกใจกับคำพูดของนิโคไลไม่น้อย แต่หล่อนก็ไม่คิดจะแสดงมันออกไป

“ไม่ยักกะทราบนะคะว่าคุณนิครู้เรื่องนี้ด้วย นี่ฉันคิดว่าจะรวบหัวรวบหางพวกคุณให้หมดทั้งตระกูลเลยถ้ามีโอกาส”

“นังแพศยา ออกไปให้พ้นหน้าฉันนะ”

“ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่ไป จนกว่าคุณนิคจะรับปาก”

นิโคโลกัดฟันแน่น ทุกอณูเนื้อเต้นระริกไปด้วยความเดือดดาล

“ต่อให้เธอยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืน ฉันก็ไม่รับปาก”

“งั้นก็แสดงว่าคุณนิคกลัวอะไรสักอย่าง ถึงไม่ยอมไปที่นั่น”

คนที่กำลังจะหมุนตัวหนีขึ้นห้องนอนชะงักเท้า และหมุนตัวกลับมา

“เธอว่าใครกลัว”

อิงบุญไหวไหล่บอบบางของตัวเองน้อยๆ

“ก็คุณนิคยังไงล่ะคะที่กลัวฉันจนไม่กล้าที่จะไปบ้านสวน”

“เอาล่ะค่ะ ฉันไม่อยากโต้เถียงอะไรกับคุณอีกแล้ว เอาเป็นว่าถ้าคุณไม่ได้กลัวฉันอย่างที่ฉันเข้าใจจริงๆ อาทิตย์นี้ไปเจอกันที่บ้านสวนค่ะ แต่ถ้าคุณไม่ยอมไป ฉันจะถือว่าคุณกลัวฉัน เข้าใจตรงกันนะคะคุณนิโคไล อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ”

หญิงสาวหมุนตัวหันหลังให้เขาทันที พร้อมๆ กับหยาดน้ำตาที่ร่วงรินลงมาอาบแก้มในวินาทีนั้น หล่อนกัดปากแน่น หัวใจทรมานจนแทบจะขาดใจ นิโคไลทั้งเกลียดชัง ทั้งขยะแขยง ทั้งๆ ที่หล่อนแสนจะรักเขามากมายถึงเพียงนี้

แต่ช่างมันเถอะ เพราะยังไงซะเรื่องของหัวใจมันคือเรื่องท้ายสุดที่หล่อนจะคิดถึง การตามหาน้องชายต่างหากที่สำคัญต่อหล่อนที่สุดในยามนี้ และถ้าไม่มีเกรกอรี่ช่วยเหลือ ชาตินี้ไม่มีทางที่หล่อนจะได้พบกับอินทัชอย่างแน่นอน

“อินทัช… พี่หวังว่านายคงจะมีชีวิตอยู่นะ”

หญิงสาววิงวอนและเดินหายเข้าไปในห้องพัก ในขณะที่นิโคไลยังยืนกำหมัดแน่นด้วยความคลั่งแค้นอยู่ที่ลานหน้าบันได

“ยายผู้หญิงบ้า นี่เธอกล้ามาสบประมาทฉันอย่างนั้นหรือ”

ดวงตาของคนพูดลุกเป็นไฟ กรามกระด้างขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง

“ฉันจะไปบ้านสวนกับเธอ ฉันจะพิสูจน์ให้ผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธอเห็นว่าฉันน่ะไม่เคยมีคำว่ากลัวอยู่ในสมอง และเสน่ห์ของหล่อนก็ร้อนแรงพอๆ กับป้าแก่ๆ ที่หมดประจำเดือนแล้วนั่นแหละ”

นิโคไลเค้นเสียงออกมาอย่างเดือดดาล และกำลังจะก้าวขึ้นบันได แต่ก็พบว่าคิริลเดินแกมวิ่งสวนผ่านมาเสียก่อน ท่าทางรีบร้อนของพี่ชายทำให้อดถามออกไปไม่ได้

“พี่คิลล์จะไปไหนหรือครับ ดูท่าทางรีบร้อนจัง”

เจ้าของชื่อชะงักเท้า สีหน้ายังเต็มไปด้วยความเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ไมค์ประสบอุบัติเหตุบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัด พี่ต้องรีบไปโรงพยาบาล”

“ไมค์ คนสนิทของพี่คิลล์ที่หายหน้าไปไม่ยอมมาทำงานเกือบสองอาทิตย์น่ะเหรอครับ”

คิริลพยักหน้ารับอย่างรีบร้อน

“ใช่ เอาล่ะนิค พี่ต้องไปโรงพยาบาลก่อน ราตรีสวัสดิ์เจ้าน้องชาย”

คิริลเดินแกมวิ่งผ่านหน้าน้องชายไปอย่างเร่งรีบ ไม่นานเสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตคันโปรดของคิริลก็กระหึ่ม ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

นิโคไลอดรู้สึกแย่ไปด้วยไม่ได้ แม้เขาจะไม่ได้สนิทสนมกับไมเคิลมากนัก แต่เขาก็เคยเห็นผู้ชายคนนี้อยู่บ่อยๆ คาดหวังว่าไมเคิลจะปลอดภัย ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมา ขณะที่เท้าใหญ่ก้าวเดินขึ้นตรงไปยังห้องพักของตัวเองด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า แม่อิงบุญทำให้เขาต้องสิ้นเปลืองพลังงานไปมาก หลังจากที่ปะทะคารมกับหล่อนมานานเกือบสิบห้านาที เห็นทีจะต้องนอนหลับและชาร์ตพลังให้กับตัวเองโดยเร็วเสียแล้ว