ตอนที่ 97: ท่านพี่เรซามิเรียน่า

 

เรซามิเรียน่า ซึ่งเป็นพระธิดาองค์โตของราชวงศ์ และเป็นพี่สาวของเฟลิซิอาน่า พระธิดาองค์ที่สาม และเอลิซาริน่า พระธิดาองค์ที่สอง มีกำหนดการจะกลับจากการเจรจาระหว่างประเทศในวันพรุ่งนี้

 

และเพราะรู้ดีว่า หากท่านพี่เรซามิเรียน่าเห็นเหตุการณ์วุ่นวายเช่นนี้เข้าก็คงจะพิโรธ จึงได้จัดฉากนี้ขึ้นก่อนวันที่ท่านจะกลับมา

 

ทว่า──เรซามิเรียน่ากลับมาถึงก่อนกำหนด โดยที่วันนี้ยังไม่ถึงวันกลับตามแผนเสียด้วยซ้ำ

 

สายตาของเชียน่าที่รู้สึกตกใจต่อเรื่องนั้นก็กลับมาสดใสดังเดิม ไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป

 

ทันทีหลังจากนั้น เชียน่าก็ส่งสัญญาณทางสายตาให้ไวโอเล็ตช่วยปลดมีดสั้นจากเอลิซาริน่าและคลายการพันธนาการ──แต่ยังไม่ทันต้องส่งสัญญาณจริงๆ ไวโอเล็ตก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แถมยังไม่รู้ตัวด้วยว่า เธอเดินจากด้านหลังเอลิซาริน่า มายืนอยู่ข้างหลังเชียน่าได้ตั้งแต่เมื่อไหร่

 

แม้เชียน่าจะสับสนจากการปรากฏตัวของเรซามิเรียน่า จนไม่ได้สั่งการใดๆ ทันท่วงที แต่ไวโอเล็ตก็สามารถอ่านใจเธอได้ชัดเจน──ไม่สิ ยิ่งกว่านั้นด้วยซ้ำ

 

ดูจากท่าทีของเรซามิเรียน่าแล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่ทันเห็นเลยว่า ไวโอเล็ตเคยเอามีดไปจ่อคอเอลิซาริน่า หรือว่าเอลิซาริน่าเคยถูกจับไว้ ซึ่งก็เป็นเพราะการตัดสินใจที่รวดเร็วของไวโอเล็ต

 

เชียน่ารู้สึกโล่งใจต่อเรื่องนั้น ขณะที่เอลิซาริน่าก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“ท่านพี่เรซามิเรียน่า ไม่ใช่ว่าท่านพี่จะกลับพรุ่งนี้หรอกเหรอ?”

 

“ข้าบอกแล้วกี่ครั้งแล้ว ว่าเวลามีคนนอกอยู่ให้ใช้คำพูดสุภาพกับข้า”

 

“ค่าๆ! งั้น เอ่อ… ท่านพี่เจ้าคะ การเสด็จกลับของท่านพี่ไม่ใช่พรุ่งนี้หรอกเหรอเจ้าคะ~?”

 

แม้จะถูกเตือนให้พูดอย่างสุภาพ เอลิซาริน่าก็ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเบาสบาย

 

เรซามิเรียน่า แม้จะรู้สึกระอา แต่เพราะยังอยู่ในขอบเขตของคำพูดสุภาพ จึงไม่ได้ว่าอะไร และตอบกลับไป

 

“จริงอยู่ที่กำหนดการกลับคือพรุ่งนี้… แต่สถานการณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย──พูดง่ายๆ ตอนนี้เป็นการกลับชั่วคราวก็ว่าได้”

 

“กลับชั่วคราวเหรอเจ้าคะ~? ทำไมล่ะเจ้าคะ?”

 

“เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเอลิซาริน่าและเฟลิซิอาน่าด้วย เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังภายหลัง──แต่ก่อนอื่นข้าอยากให้พวกเจ้าชี้แจงก่อนว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมมีทหารอยู่เต็มหน้าทางเข้าปราสาทแบบนี้? แล้วเอลิซาริน่ากับเฟลิซิอาน่าก็ยืนเผชิญหน้ากันอยู่ ข้างเฟลิซิอาน่าก็มีไวโอเล็ตอีก… เพิ่งกลับมาก็เจอสถานการณ์ผิดปกติขนาดนี้ ข้าอยากรู้ว่าก่อนที่ข้าจะมา พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่?”

 

เรซามิเรียน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

ด้วยความที่เธอเป็นคนที่มีกริยามารยาทดี และเคร่งครัด ถ้าหากรู้ว่ากำลังจะมีการเอาชีวิตกันจริงๆ ในที่แห่งนี้ ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอจะต้องโกรธแน่

 

ขณะที่เชียน่ายังลังเลว่าจะตอบอย่างไรดี เอลิซาริน่าก็เอ่ยขึ้นก่อน

 

“แหม~ จริงๆ แล้วนี่ก็เป็นแค่มุกแกล้งนิดหน่อยน่ะค่ะ~ หนูแค่เรียกเฟลิซิอาน่ามาที่นี่ แล้วให้ลูกน้องมาล้อมไว้… อยากเห็นปฏิกิริยาแบบ ‘วะ จู่ๆ ก็โดนล้อมตกใจหมดเลย!’ อะไรประมาณนั้น แต่ว่า~ เฟลิซิอาน่าไม่ยอมตกใจเลยสักนิด~ เลยกลายเป็นว่า บรรยากาศในที่นี้มันเย็นเฉียบเลย~”

 

“ทหารพวกนั้นติดอาวุธนะ… สำหรับเรื่องล้อเล่นแล้วมันดูเกินเลยไปหน่อยไหม?”

 

“ก็เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นเฟลิซิอาน่านี่นา~ ถ้าไม่ทำขนาดนั้นก็ไม่ตกใจหรอก~”

 

“เลือกเวลากลางคืนเพราะอะไร?”

 

“กลางคืนมันน่ากลัวกว่านี่คะ~ ว่าแต่ ท่านพี่อยากให้หนูทำแบบเดียวกันบ้างไหม~? แบบว่า ตอนท่านพี่เดินในทางเดินปราสาทตอนกลางคืน แล้วอยู่ดีๆ ก็ ‘วะ!’ อะไรแบบนี้~”

 

“…สรุปก็คือเป็นเรื่องล้อเล่นของเจ้านั่นเอง แต่ลากลูกน้องมาตั้งแต่กลางคืนเพื่อเรื่องแบบนี้ มันไม่เหมาะกับฐานะของเจ้าหรอก”

 

“จ่ายเงินให้เรียบร้อยแล้วค่ะ! แล้วก็เลือกจากทหารเวรกลางคืนด้วย ไม่เป็นไรแน่นอน!”

 

“เอาเงินงบประมาณมาใช้กับเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ… ช่างเถอะ”

 

อาจเพราะยังเหนื่อยจากการเจรจาต่างประเทศ ท่าทีของเรซามิเรียน่าดูจะเอือมระอามากกว่าจะตำหนิ และปิดเรื่องนั้นลง

 

──พูดออกมาได้หน้าตาเฉยเชียวนะ… แม้ว่าท่านพี่เรซามิเรียน่าอาจจะไม่ได้เชื่อคำพูดของท่านพี่เอลิซาริน่าเสียทั้งหมด แต่ถ้ามีเหตุผลให้พออ้างได้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่จำเป็นต้องขุดคุ้ยต่อในที่นี้

 

เชียน่ารู้สึกประทับใจเล็กน้อยกับฝีมือการพูดของเอลิซาริน่า แล้วก็เงี่ยหูฟังคำพูดถัดไปของเรซามิเรียน่า

 

“งั้นต่อไป ข้าจะอธิบายว่าทำไมข้าถึงกลับมาแบบชั่วคราว… พวกเจ้าจำที่ข้าบอกไปก่อนหน้านี้ได้ใช่ไหมว่า สถานการณ์มันเปลี่ยนไป?”

 

“ค่ะ”

 

เชียน่าพยักหน้าตอบ จากนั้นเรซามิเรียน่าก็อธิบายต่อ

 

“เดิมที ข้าตั้งใจจะไปเจรจาและทำสัญญาด้วยตัวคนเดียว──ที่ผ่านมา ข้าก็ทำแบบนั้นมาตลอด… แต่ครั้งนี้ ทางฝั่งนั้นได้เสนอเงื่อนไขให้ข้า พาเชื้อพระวงศ์คนอื่นไปด้วย หนึ่งในน้องสาวของข้า”

 

“หมายความว่า… ท่านพี่เอลิซาริน่าหรือไม่ก็ข้าสินะเจ้าคะ… แบบนี้ไม่น่าสงสัยหรือว่าเป็นกับดัก?”

 

เมื่อเชียน่าได้ยินข้อเสนอแปลกประหลาดเช่นนี้ ก็ถามกลับไปด้วยความสงสัย

 

เรซามิเรียน่าจึงตอบว่า

 

“จากประสบการณ์ของข้า บอกได้ว่าไม่ใช่กับดัก… คงเป็นเพราะพวกเขาไม่อยากดูเพียงแค่คนที่มีความชำนาญเรื่องการเจรจาอย่างข้า แต่อยากดูบุคลิกของเชื้อพระวงศ์คนอื่นด้วย คนที่ยังไม่ชำนาญอย่างเอลิซาริน่าหรือเฟลิซิอาน่า──พูดง่ายๆ ก็คือเป็นประเทศที่ให้ความสำคัญกับ ‘คน’ ไม่แพ้ทรัพยากรหรือเศรษฐกิจ”

 

ประเทศนี้ถือว่าอยู่ในระดับแนวหน้าของโลกในแทบทุกด้าน

 

ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะเจ้าหญิงทั้งสามคน

 

และประเทศที่เรซามิเรียน่ากำลังจะไปเจรจาด้วยในครั้งนี้ ก็ให้ความสำคัญกับ ‘คน’ ด้วยเช่นกัน

 

หลังจากที่เรซามิเรียน่าอธิบายเสร็จ เอลิซาริน่าก็ยกมือขึ้นพูดทันที

 

“ค่าๆ! งั้นให้หนูไปเองเลย! หนูจะต้องทำสัญญาให้สำเร็จได้แน่นอน!!”

 

“ก็จริงที่เจ้าอาจจะทำได้ไม่ยาก… แต่คราวนี้ ข้าตั้งใจจะพาเฟลิซิอาน่าไปด้วย”

 

“…ข้าเหรอเจ้าคะ?”

 

เชียน่าทวนถาม เรซามิเรียน่าก็พยักหน้าและกล่าว

 

“เฟลิซิอาน่ามีทั้งสติปัญญา ฝีมือดาบ และความมั่นคงทางจิตใจที่จำเป็นในฐานะเชื้อพระวงศ์ พรสวรรค์ของเจ้ามีเหนือกว่าข้าด้วยซ้ำ──แต่เจ้าขาด ‘ประสบการณ์’ ข้าจึงอยากให้เจ้าได้ใช้โอกาสนี้ ฝึกฝนและเติบโตในฐานะราชวงศ์ให้มากยิ่งขึ้น”

 

เรซามิเรียน่ากล่าวเช่นนั้นพลางส่งรอยยิ้มอ่อนโยนในแบบของพี่สาวให้แก่เชียน่า

 

เชียน่าจึงพยักหน้ารับ

 

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ… ข้าจะเดินทางไปกับท่านพี่เรซามิเรียน่าเพื่อเจรจาระหว่างประเทศ”

 

“อืม ข้าฝากเจ้าด้วย”

 

ในขณะที่สองพี่น้องกำลังสนทนากัน เอลิซาริน่าก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

 

“เอ๋~! เดี๋ยวๆๆ! หนูก็อยากไปประเทศอื่นบ้างนี่นา!!”

 

เรซามิเรียน่าเหลือบมองด้วยสายตาคมกริบ แล้วกล่าว

 

“การเจรจาระหว่างประเทศไม่ใช่การท่องเที่ยว ถึงจะมีเวลาว่าง ก็ต้องใช้เวลานั้นในการสำรวจตลาดต่างแดนหรือพิจารณาปัญหาต่างๆ เพื่อนำมาเทียบกับบ้านเมืองของเรา และคิดหาวิธีพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น”

 

“มะ…ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ! แต่แบบ…ให้หนูอยู่เฝ้าปราสาทคนเดียวเหรอ────อยู่คนเดียว?”

 

จากนั้น เอลิซาริน่าก็พึมพำเบาๆ

 

“ถ้าเฟลิซิอาน่าไม่อยู่… แบบนี้ฉันก็มีเวลาอยู่กับลุกซ์ตามลำพัง…”

 

เมื่อพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงที่ท่านพี่เรซามิเรียน่ากับเชียน่าไม่ได้ยิน เอลิซาริน่าก็ยกมือขึ้นแล้วพูด

 

“ค่า~! งั้นหนูจะอยู่เฝ้าปราสาทให้เองค่ะ~!”

 

“เปลี่ยนท่าทีเร็วจริง… ถ้ารู้ตัวแล้วก็เท่านั้นล่ะ… เฟลิซิอาน่า การเจรจาระหว่างประเทศจะมีขึ้นอีกครั้งในอีกสามวัน เตรียมตัวไว้ให้พร้อมด้วยล่ะ”

 

เชียน่าพยักหน้ารับคำของเรซามิเรียน่า ขณะเดียวกันก็พยายามอ่านความคิดของเอลิซาริน่า

 

──ยังไงก็คงคิดว่า ‘ถ้าฉันไม่อยู่ เธอก็จะได้อยู่กับลุกซ์ตามลำพัง’ สินะ… แต่ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ ต้องหาทางป้องกันไว้ภายในสามวันนี้ให้ได้

 

ขณะเชียน่าคิดเช่นนั้น เรซามิเรียน่าก็กล่าว

 

“จบเรื่องแล้ว พวกเจ้าควรจะไปพักได้แล้ว”

 

“เจ้าค่ะ”

 

“ค่า~”

 

หลังจากเชียน่าและเอลิซาริน่าตอบกลับ เรซามิเรียน่าก็จากไปอย่างสง่างาม

 

เหลือไว้เพียงเชียน่า ไวโอเล็ต เอลิซาริน่า และเหล่าทหารของเอลิซาริน่า ณ ทางเข้าใหญ่ของปราสาท

 

จากนั้นเชียน่ากับเอลิซาริน่าก็หันหน้ากลับมาเผชิญกันอีกครั้ง