ตอนที่ 95: คู่ต่อสู้

 

◇ฝั่งเอลิซาริน่า◇

 

เอลิซาริน่าไม่อาจเข้าใจได้เลย ว่าทำไมเฟลิซิอาน่าถึงตัดสินใจจะฆ่าตัวเองลง ทั้งที่มีปัจจัยลบมากมายอยู่แล้ว

 

การกระทำเช่นนี้ ไม่ใช่เฟลิซิอาน่า—ไม่ใช่คนที่มีเหตุมีผลอย่างที่เคยเป็น

 

หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เอลิซาริน่าคงได้กระทบกับจุดอ่อนไหวของเฟลิซิอาน่าจนเจ้าตัวระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่

 

แต่ถึงอย่างนั้น เอลิซาริน่าก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า… ทำไมเฟลิซิอาน่าถึงโกรธเธอถึงขนาดนี้

 

—ก่อนหน้านี้ ฉันยังคิดว่า เฟลิซิอาน่าโมโหเพราะฉันขัดขวางแผนที่ให้ไวโอเล็ตเข้าไปเกี่ยวข้องกับลุกซ์ในงานแลกเปลี่ยนราชวงศ์…

 

—แต่…ขนาดนั้นไม่น่าจะเป็นเหตุผลที่จะทำให้เธอถึงกับคิดฆ่าฉันได้…ถ้าอย่างนั้น…

 

เอลิซาริน่าคิดว่าตอนนี้ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเก็บอะไรไว้อีกต่อไป แม้สถานการณ์จะใกล้ตายเต็มที เธอก็เอ่ยออกไปอย่างไม่ลังเล

 

“นี่ เฟลิซิอาน่า…เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันทำอะไรบางอย่างพังลงไปใช่ไหม อย่างน้อยก่อนที่ฉันจะตาย…ช่วยบอกเหตุผลนั้นให้ฉันรู้หน่อยได้ไหม? ถือซะว่าเป็น…การทำบุญให้พี่สาวที่ตายไปแล้วก็แล้วกัน”

 

“ทำบุญงั้นเหรอ…ไม่มีทางหรอกค่ะ เอลิซาริน่า

พี่สาว…คุณได้ทำในสิ่งที่ฉันยกโทษให้ไม่ได้ที่สุด…ถ้าจะโทษใคร ก็โทษนิสัยซุกซนเกินขอบเขตของตัวเองเถอะค่ะ”

 

“…ซุกซน?”

 

เอลิซาริน่ายิ่งฟังยิ่งงง เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เฟลิซิอาน่าพูดเลย

 

ดูเหมือนว่าเฟลิซิอาน่าจะโกรธจากอะไรบางอย่างที่เธอทำไปด้วยความขี้เล่น…แต่เธอก็นึกไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร

 

ก็จริงอยู่ที่เอลิซาริน่าเป็นคนขี้เล่น มักจะเล่นซนเกินพอดีตั้งแต่เด็ก แม้จะอยู่ในฐานะเจ้าหญิง แต่เธอก็เคยแกล้งเฟลิซิอาน่าหลายครั้ง…แต่ทั้งหมดนั้นมันก็เป็นแค่การหยอกล้อแบบพี่น้อง ไม่เคยเกินเลย

 

ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงนี้เธอก็มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับลุกซ์ จนไม่เคยคิดจะแกล้งเฟลิซิอาน่าเลยด้วยซ้ำ

 

“นี่…แล้วที่บอกว่าแกล้งนั่นมันอะไรกั—”

 

“ขออภัยนะคะ องค์หญิงเอลิซาริน่า ตอนนี้คุณเป็นเพียง ‘เป้าหมาย’ ของฉันเท่านั้น…จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เป้าหมายที่เอ่ยปากในสถานการณ์ที่ชีวิตตนแขวนอยู่บนเส้นด้าย มักจะพูดเพ้อเจ้อหรือไม่ก็ขอชีวิตเสียมากกว่า…ดังนั้นช่วยสงบปากสงบคำหน่อยนะคะ”

 

ไวโอเล็ตที่คอยตรึงร่างเอลิซาริน่าไว้อยู่ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ พร้อมขยับมุมมีดให้เฉียงลงในท่าที่หากจะลงมือจริงๆ ก็สามารถจบชีวิตได้ในพริบตา

 

นั่นอาจจะเป็นคำเตือนว่า ถ้าพูดอีกคำเดียว…ก็อาจถูกปลิดชีพได้ทันที

 

—ใช่แล้ว ที่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็เพราะแม้แต่ไวโอเล็ตเองก็รู้สึกไปกับเฟลิซิอาน่า

 

ต่อให้เฟลิซิอาน่าจะหลุดไปไกลแค่ไหน แต่ก่อนหน้านี้ยังมีไวโอเล็ตคอยห้ามเสมอ—คนที่มองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นและวิเคราะห์อย่างมีเหตุผล

 

เพราะอย่างนั้นมาตลอด…ว่าแต่… “หลุด” อย่างนั้นเหรอ?

 

“…”

 

—พูดถึงเรื่องเฟลิซิอาน่าที่หลุดการควบคุม…ก็เห็นจะมีแค่ตอนนั้น ตอนที่เธออ้อนวอนท่านพ่อเรื่องคู่หมั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้กี่ร้อยครั้ง…

 

ทั้งที่อีกฝ่ายก็เป็นแค่ชายจากตระกูลเคานต์ ทั้งๆ ที่มีคนดีๆ อีกมากมายยื่นข้อเสนอเข้ามาแท้ๆ แต่เธอกลับยืนกรานว่าต้องเป็นเขาเท่านั้น ตอนนั้นฉันยังแอบคิดอยู่เลยว่าทำไมถึงยึดติดนักหนา

 

แต่ตอนนี้…ฉันเข้าใจแล้ว

 

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ ความสามารถที่สามารถไกล่เกลี่ยข้อพิพาททั้งประเทศได้ มันสมองเฉียบแหลม และทักษะการสื่อสารที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีโดยไม่ทันรู้ตัว…เอลิซาริน่ามีคุณสมบัติเหล่านี้ครบถ้วน และเธอก็เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มมากมาย

 

ถึงอย่างนั้น…ตอนนี้เธอคิดไม่ออกเลยว่าจะมีใครอื่นที่เธออยากหมั้นด้วยได้นอกจากลุกซ์

 

แม้จะปรารถนาจะได้ครองคู่กับลุกซ์ แต่เธอก็ไม่เคยหลุดไปเหมือนเฟลิซิอาน่า เธอคิดอย่างมีเหตุผลอยู่เสมอ—ทำอย่างไรถึงจะหมั้นกับเขาได้แน่นอน

 

—คิดถึงตรงนี้ เอลิซาริน่าก็รู้สึกว่า ต่อให้ตัวเองจะต้องตายด้วยมือของเฟลิซิอาน่าก็ตาม แต่พวกเธอก็มีอะไรบางอย่างที่เหมือนกันอยู่…นั่นคือ “ตกหลุมรักผู้ชายจากตระกูลเคานต์”

 

แต่ในวินาทีต่อมา ความรู้สึกแปลกแยกบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในใจของเอลิซาริน่า

 

—ผู้ชายจากตระกูลเคานต์?

 

ความคิดของเอลิซาริน่าเริ่มแล่นเร็วขึ้น

 

—คู่หมั้น…ขอมากกว่าร้อยครั้ง…ผู้ชาย…เลวทราม…งานแลกเปลี่ยนราชวงศ์…ไวโอเล็ต…เฟลิซิอาน่า…สิ่งที่ถูกทำลาย…ความรัก…การแทรกแซง…ตระกูลเคานต์…เฟลิซิอาน่าตกหลุมรักลุกซ์!?

 

“……!”

 

พอชื่อลุกซ์ผุดขึ้นมาในหัว เอลิซาริน่าก็รู้สึกตกใจมากกว่าการที่ตัวเองกำลังจะตายเสียอีก

 

และในขณะเดียวกันเธอก็เริ่มคิดต่อ

 

—ถ้าสิ่งที่ฉันคิดไว้ถูกต้อง…หลังจากฉันตายไป เฟลิซิอาน่าก็จะได้ครองคู่กับลุกซ์…

 

อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ แต่หากมันเป็นความจริงขึ้นมา—เมื่อเธอลองจินตนาการถึงอนาคตนั้น เอลิซาริน่าก็พูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไร้แววและดวงตาว่างเปล่า

 

“นี่ เฟลิซิอาน่า…เธอคิดว่าฉันจะมาที่นี่ โดยไม่เตรียมใจไว้เลยเหรอ ว่าอาจจะต้องตาย?”

 

“…หมายความว่ายังไง?”

 

เฟลิซิอาน่ารับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเอลิซาริน่า สีหน้าก็เริ่มระแวดระวังขึ้นเล็กน้อย

 

เอลิซาริน่าจึงกล่าวต่อ

 

“ถ้าเกิดว่ามันต้องมีการสู้ตายขึ้นมาจริงๆ ฉันตั้งใจจะให้มี ‘ผู้ชนะ’ กับ ‘ผู้แพ้’ …ถ้ามีฝ่ายหนึ่งชนะ อีกฝ่ายแพ้ อย่างน้อยประเทศนี้ก็ยังมีจุดศูนย์รวมอยู่ได้…แต่ว่า—เรื่องมันเปลี่ยนไปแล้ว”

 

การที่ตัวเธอจะตาย—คงไม่เปลี่ยนไปแล้วไม่ว่าจะพูดอะไร

 

แต่…ให้เฟลิซิอาน่าได้ลุกซ์ไปแทนเธอ—นั่นคือสิ่งเดียวที่เธอยอมรับไม่ได้

 

ดังนั้น—

 

“ฉันได้สั่งลูกน้องไว้ล่วงหน้าแล้ว…ว่าให้รอคำสั่งฉันก่อนจะลงมือ—แต่ถ้าฉันถูกฆ่าเมื่อไหร่ ให้พวกเขาฆ่าเฟลิซิอาน่ากับไวโอเล็ตในทันที”

 

เอลิซาริน่าประกาศคำสั่งนั้นแก่เหล่าทหารที่ล้อมรอบบริเวณทางเข้าวังหลวง

 

—ทั้งหมดนี้…เพื่อความสุขของลุกซ์เท่านั้น.