ตอนที่ 90: ผู้ที่ถูกเสนอชื่อให้เป็นคู่หมั้น

 

「เอ๋… เอ๋？」

 

การที่ท่านเอลิซาริน่ามาพูดกับผมตรงๆ ว่าอยากให้ผมเป็นคู่หมั้นเนี่ยนะ……

 

「มะ-ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอนครับ！」

 

พอผมพูดแบบนั้นออกไป—เหมือนกับว่าเธอคาดไว้แล้วล่ะมั้ง—เอลิน่าก็ตอบกลับมาทันทีอย่างใจเย็น

 

「ก็แค่พูดเล่นน่ะ อย่าคิดว่าเพราะเป็นคนในราชวงศ์แล้วต้องเกรงใจตอบรับอะไรแบบนั้นเลยนะ แค่คิดในฐานะ ‘คนคนหนึ่ง’ ก็พอ」

 

「มะ-แม้จะพูดแบบนั้นก็เถอะ……」

 

การที่ท่านเอลิซาริน่าจะมาหมั้นหมายกับผม มันเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการเกินไป ผมเลยไม่สามารถหาคำตอบออกมาได้ในทันที

 

ไม่สามารถคิดอะไรออกเลย……แต่ว่า

 

「ถ้าเป็นผมล่ะก็ คงไม่คู่ควรกับท่านเอลิซาริน่าแน่นอน ผมคิดว่าท่านควรจะหมั้นกับคนอื่นมากกว่าครับ」

 

「ถ้าท่านเอลิซาริน่าเป็นคนที่มาขอหมั้นเองล่ะก็ พูดอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก」

 

ทั้งหน้าตา ความรู้ ความสามารถ หรือแม้แต่สิ่งที่เคยทำมา—ทุกอย่างผมก็ยังไม่อาจเทียบเท่าได้เลย……

 

「แต่ถ้าตัดเรื่องเหล่านั้นออกไป……ผมกับท่านเอลิซาริน่ายังแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะงั้นจะให้พูดว่าจะรับหมั้นไหม ผมก็นึกภาพไม่ออกครับ──แต่ผมรู้ว่าท่านเอลิซาริน่าเป็นคนใจดี ดังนั้นถ้าเธอมาเอ่ยปากขอหมั้นกับผม ผมก็คงรู้สึกดีใจมากเลยล่ะครับ」

 

「……！」

 

พอผมพูดแบบนั้นออกไป คุณเอลิน่าก็เบิกตากว้าง

 

「ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ถ้าโดนท่านเอลิซาริน่ามาขอหมั้นจริงๆ ล่ะก็ ผมคงลำบากใจแย่เลย……เอ่อ ไม่สิ ถึงยังไงผมก็ไม่คิดว่าจะมีทางที่ท่านเอลิซาริน่าจะมาขอหมั้นกับผมอยู่ดีน่ะแหละครับ」

 

เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน ผมถึงยังสามารถพูดคุยได้อย่างสงบแบบนี้

 

ระหว่างที่ผมกำลังคิดแบบนั้นอยู่ ท่านเอลิน่าก็เท้าคางแล้วพูดขึ้นมา

 

「แต่ว่านะ ลุกซ์นี่แปลกจริงๆ เลย」

 

「เอ๋? ทำไมเหรอครับ?」

 

「ก็ปกติถ้าโดนเจ้าหญิงอันดับสองขอหมั้นตรงๆ แบบนั้น ใครๆ ก็คงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดอะไรสิ」

 

เอ๋……?

 

ผมรู้สึกงุนงงกับคำพูดของเอลิน่าและตอบกลับไปว่า

 

「มะ-ไม่หรอกครับ ถ้าได้หมั้นกับเจ้าหญิงอันดับสองของประเทศนี้ล่ะก็ ไม่ใช่แค่ต้องดูแลประชาชนในดินแดนของตัวเองเท่านั้น แต่ยังต้องปกป้องและนำพาผู้คนทั้งประเทศไปสู่ความสุขอีกด้วย ถ้าคิดว่าตัวเองยังไม่มีพลังพอทำแบบนั้นได้ ผมก็คงต้องปฏิเสธอย่างรู้สึกผิดต่อท่านเอลิซาริน่านั่นแหละครับ」

 

ผมคิดว่าผมพูดเรื่องธรรมดาๆ ไปเท่านั้นเอง──แต่ท่านเอลิน่าก็ยังคงเท้าคางและเบือนสายตาไปทางอื่น จากนั้นก็พึมพำเบาๆ แบบที่ผมแทบไม่ได้ยิน

 

「พวกขุนนางส่วนใหญ่ก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น……ไม่เคยใส่ใจเรื่องประชาชนเป็นหลักหรอก ถ้าฉันขอหมั้นขึ้นมาจริงๆ ก็คงมีแต่พวกตัณหาโสมมที่รีบคว้าโอกาสเอาไว้……น่ารังเกียจจริงๆ」

 

「……คุณเอลิน่า?」

 

พอผมเห็นแววตาของท่านเอลิน่าดูหม่นลงอย่างประหลาด เลยเรียกชื่อเธอออกไปอย่างเป็นห่วง

 

เอลิน่าหยุดเท้าคาง จากนั้นก็หันมามองผมพร้อมพูดขึ้นว่า

 

「ขอโทษนะ ไม่มีอะไรหรอก！」

 

ตอนที่เธอหันมามองผมแล้วพูดแบบนั้น แววตาของท่านเอลิน่าก็ดูสดใสขึ้นเหมือนเดิม

 

……ดูเหมือนจะเป็นแค่ความรู้สึกไปเองสินะ

 

「ว่าแต่ ลุกซ์น่ะ มีคู่หมั้นหรือยังเหรอ？」

 

「ครับ ยังไม่มี」

 

ถึงจะรู้ดีว่าวันหนึ่งต้องหาคู่ครองให้ได้ แต่กว่าจะเรียนจบจากโรงเรียนขุนนางก็ยังอีกนาน เพราะงั้นตอนนี้เลยยังไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหาใคร

 

ผมตอบออกไปอย่างตรงไปตรงมา ท่านเอลิน่าก็ถามต่อทันที

 

「งั้นเหรอๆ~ แล้วขอถามไว้นิดนึงล่ะกัน ยังไม่มี ‘ว่าที่คู่หมั้น’ อยู่ในใจเลยเหรอ？」

 

「ว่าที่คู่หมั้น……เหรอครับ? คงไม่มีใคร────」

 

คุณพ่อเคยบอกให้ผมแนะนำคนที่ตัวเองชอบให้รู้จัก เพราะงั้นผมก็เลยจะตอบว่าไม่มีใครเป็นพิเศษ

 

──แต่ในตอนนั้นเอง ใบหน้าของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในหัว

 

จากนั้น ผมก็ตอบไปโดยที่มีภาพของคนนั้นอยู่ในใจ

 

「……จะเรียกว่า ‘ว่าที่คู่หมั้น’ ดีรึเปล่าก็ไม่แน่ใจครับ──แต่ความจริงแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งเคยขอหมั้นกับผมมาก่อนครับ」

 

「……เอ๋？」

 

พอผมพูดแบบนั้นออกไป เอลิน่าก็เผลอส่งเสียงออกมาด้วยความสับสน และนิ่งไปชั่วขณะ

 

……เธอเป็นอะไรไปนะ?