ตอนที่ 9 เจ้าหญิงอันดับสาม เฟลิ ชิอาน่า

 

…นั่นคือเจ้าหญิงอันดับสาม เฟลิ ชิอาน่างั้นเหรอ…

 

ผมเคยเจอพระองค์ครั้งหนึ่งตอนเด็ก ๆ ในงานเลี้ยง แต่นั่นก็เป็นแค่ความทรงจำเลือนราง เพราะตอนนั้นทั้งผมและพระองค์ยังตัวเล็กอยู่เลย

 

แต่ตอนนี้…เมื่อได้เห็นเฟลิ ชิอาน่าในวัยสิบห้า สิ่งแรกที่ผมรู้สึกคือ—“ช่างงดงามเหลือเกิน”

 

พระองค์มีผมสีเงินเป็นประกาย เงางามราวแสงจันทร์ที่พลิ้วไหวตามลม และชุดเดรสสีขาวที่เปล่งออร่าสูงศักดิ์อย่างเหลือเชื่อ

 

ไม่มีทางที่ใครจะคิดว่าพระองค์อายุเท่าผม

 

ถึงจะเคยเจอคนหลากหลายมาแล้ว แต่ในวัยเดียวกัน ผมไม่เคยเจอใครที่มีรัศมีเหมือนเฟลิ ชิอาน่ามาก่อนเลยจริง ๆ

 

เมื่อพระองค์ก้าวมายืนตรงกลางด้านหน้าหอประชุม ก็ทรงกวาดสายตาไปทั่วหมู่นักเรียนใหม่—และเหมือนจะสบตากับผมแค่ชั่วครู่ ก่อนจะทอดพระเนตรไปรอบ ๆ แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น

 

“ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกท่าน ข้าคือเฟลิ ชิอาน่า เจ้าหญิงอันดับสาม”

 

แม้แต่เสียงของพระองค์ก็ใสกระจ่าง จนฟังดูราวกับแสงสว่างที่ตกกระทบพื้นน้ำ

 

“ที่โรงเรียนขุนนางแห่งนี้ พวกเราทุกคนรวมทั้ง

เชื้อพระวงศ์อย่างข้า—จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ มากมาย”

 

ทุกถ้อยคำของพระองค์เหมือนส่งผ่านพลังที่ทำให้ทุกคนในห้องประชุมรู้สึกเคลื่อนไหวไปพร้อมกัน ผมเองก็ไม่ต่างกัน

 

“อาจมีอุปสรรคที่ดูเหมือนยากจะก้าวผ่าน แต่ในเวลานั้น ขอให้ระลึกไว้ว่า พวกท่านต่างมีพลังอันยิ่งใหญ่ ที่จะช่วยขับเคลื่อนประเทศนี้ไปในทางที่ดีขึ้น”

 

พระองค์ไม่ได้พูดเพราะเท่านั้น แต่รู้สึกได้ว่าทรงห่วงใยประเทศนี้อย่างแท้จริง

 

“ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ข้าต้องการฝากไว้แก่ทุกท่าน… ขอบคุณที่ตั้งใจรับฟัง”

 

เมื่อพระองค์ตรัสจบ เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วหอประชุม

 

…นี่แหละ คือเจ้าหญิงอันดับสาม เฟลิ ชิอาน่า—เป็นคนที่น่าทึ่งจริง ๆ

 

ผมถึงกับเผลอจ้องพระองค์ไม่วางตา แล้วในขณะที่เสียงปรบมือยังไม่จางหาย พระองค์ก็หันหลังเดินจากเวทีไปอย่างสง่างาม

 

“ขอขอบพระคุณเจ้าหญิงเฟลิ ชิอาน่าสำหรับคำกล่าวที่งดงาม… และด้วยเหตุนี้ พิธีปฐมนิเทศประจำวันก็สิ้นสุดลง ณ ที่นี้ ต่อจากนี้จะมีงานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนใหม่ ณ ห้องจัดเลี้ยงชั้นหนึ่งของอาคารเรียน การเข้าร่วมขึ้นอยู่กับความสมัครใจ แต่หากต้องการสานสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมชั้น ก็ขอเชิญเข้าร่วมได้เลย”

 

หลังจากสิ้นสุดคำประกาศของท่านผู้อำนวยการ นักเรียนแต่ละคนก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากหอประชุม

 

บางคนมุ่งหน้ากลับบ้านผ่านทางประตูหน้า บางคนก็เดินไปยังห้องจัดเลี้ยง ผมเองยืนอยู่หน้าหอประชุม คิดหนักว่าจะเอายังไงดี

 

…ถ้ามองในแง่สร้างความสัมพันธ์ ก็ควรจะไปงานเลี้ยง แต่นึกถึงเชียน่าที่อยู่คนเดียวตอนนี้แล้วก็อดห่วงไม่ได้

 

อีกใจหนึ่งก็อยากกลับไปเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้เธอฟังเหมือนกัน—ผมมัวแต่ลังเลอยู่จนคนอื่น ๆ ออกไปกันหมด เหลือเพียงผมคนเดียวหน้าหอประชุม

 

แล้วก็มีเสียงดังขึ้นจากข้าง ๆ

 

“ดูเหมือนว่างานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้วนะ ลุกซ์คุงจะไม่ไปเหรอ?”

 

“เอ๊ะ?”

 

เสียงใสคุ้นหูที่เพิ่งได้ยินเมื่อครู่นี้ดังขึ้นใกล้ตัวจนผมหันไปมองโดยไม่ทันคิด และตรงนั้น…ก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าหญิงเฟลิ ชิอาน่า

 

พระองค์ยังคงเปล่งรัศมีน่าเกรงขามเช่นเดิม—ผมสีเงิน ดวงตาสีฟ้า รูปหน้าคมคาย สูงโปร่งและดูสง่างามจนแทบลืมหายใจ

 

“เฟ–เฟลิ ชิอาน่า…!?”

 

ผมถึงกับทรุดลงคุกเข่าด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกไป

 

“คำกล่าวของพระองค์เมื่อครู่ มันสะเทือนใจผมอย่างมากเลยครับ! ถึงผมจะไม่อาจเข้าใจทุกอย่างที่พระองค์ทรงทำได้ทั้งหมด แต่ผมก็เคยได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ มาบ้าง และรู้สึกจริง ๆ ว่าพระองค์ทรงเป็นคนที่สุดยอดมาก!”

 

“…ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้นะ? จะทำตัวสบาย ๆ เหมือนคู่หมั้นก็ได้เลย”

 

“ไม่มีทางที่ผมกับพระองค์จะเป็นคู่หมั้นกันได้แน่นอนครับ! เพราะฉะนั้นให้ผมทำตัวแบบนั้นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

 

“…เอ๊ะ…”

 

เมื่อผมพูดจบ พระองค์ก็มองมาทางผม…แล้วใบหน้าก็ค่อย ๆ เศร้าลง

 

…เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นกันนะ?