ตอนที่ 86: คำขอโทษ

 

────เมื่อไปถึงชั้นสองของห้องจัดงานเต้นรำ ก็เห็นคุณฟลอเรนซ์ยืนอยู่คนเดียวใกล้บันได

 

ผมรีบเดินตรงไปหาคุณฟลอเรนซ์ทันที และก้มศีรษะลงพร้อมพูดเสียงดังว่า

 

「ขอโทษครับ! คุณฟลอเรนซ์!」

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น คุณฟลอเรนซ์ก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

 

「แค่สายไปเล็กน้อยเท่านั้น ฉันไม่ถืออะไรเลยค่ะ กรุณาเงยหน้าขึ้นเถอะนะคะ」

 

ผมปล่อยให้ตัวเองพึ่งพาคำพูดอันแสนอบอุ่นนั้น แล้วก็เงยหน้าขึ้น

 

คุณฟลอเรนซ์เป็นคนที่ใจดีจริง ๆ

 

แต่ถ้าเธอบอกว่า “สายไปเล็กน้อย” หมายความว่าเวลาคงยังไม่ผ่านไปมากอย่างที่ผมคิดไว้เหรอ?

 

ด้วยความสงสัย ผมจึงหันไปมองนาฬิกาหรูหราที่ตั้งอยู่ในห้องจัดงานเต้นรำ────จากเวลาเริ่มต้นของงานแลกเปลี่ยนระหว่างราชวงศ์จนถึงตอนนี้ ผ่านไปแล้วประมาณ สี่สิบนาที

 

เพราะตอนที่ผมให้สัญญากับคุณฟลอเรนซ์ก็เป็นช่วงที่งานเพิ่งเริ่ม…

 

「ยี่สิบนาที……!?」

 

เมื่อผมรู้ตัวว่ามาสายไปยี่สิบนาที ผมก็รีบก้มศีรษะลงอีกครั้งและพูดว่า

 

「ขอโทษจริง ๆ ครับ！」

 

「ฉันบอกแล้วนี่คะว่าไม่ถือสาหรอกค่ะ คุณลุกซ์เองก็อย่าใส่ใจเลยนะคะ」

 

เมื่อคุณฟลอเรนซ์พูดแบบนั้น ผมก็เงยหน้าขึ้นและตอบกลับทันที

 

「แต่! ถ้าเป็นแบบนี้ ผมก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี! ผมขอชดเชยด้วยวิธีอื่นได้ไหมครับ?」

 

「ชดเชย…เหรอคะ ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ฉันก็นึกอะไรไม่ออกเลย──」

 

เธอพูดแค่นั้นก่อนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แล้วจึงเอ่ยขึ้นใหม่ว่า

 

「……เรื่องชดเชยนี่ ไม่ว่าจะเป็นอะไร…ก็ได้ทั้งนั้นใช่ไหมคะ?」

 

「ครับ! ถ้าเป็นสิ่งที่ผมทำได้ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ได้ครับ!」

 

พอผมพูดแบบนั้น คุณฟลอเรนซ์ก็ตอบกลับว่า

 

「ถ้าอย่างนั้น────ในวันหยุดสักวันหนึ่ง จะออกไปเที่ยวกับฉันสองคน ได้ไหมคะ?」

 

「อะ…แค่นั้นเหรอครับ!?」

 

「ค่ะ สำหรับฉันแล้ว ไม่มีอะไรน่ายินดีไปมากกว่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ」

 

ชดเชยด้วยแค่นี้จะดีจริง ๆ เหรอนะ…หรือพูดให้ถูกคือ การได้ออกไปเที่ยวกับคุณฟลอเรนซ์แบบนั้น สำหรับผมมันคือกำไรมากกว่าจะเรียกว่าเป็นการชดเชยเสียอีก…แต่ในเมื่อเจ้าตัวเป็นคนเสนอ และเธอก็พูดว่าอยากให้เป็นแบบนั้น ผมก็ไม่อาจปฏิเสธได้

 

「เข้าใจแล้วครับ ถ้าคุณฟลอเรนซ์คิดว่ามันโอเค งั้นผมจะถือว่านั่นเป็นการชดเชยครับ」

 

「ขอบคุณนะคะ」

 

คุณฟลอเรนซ์ยิ้มอ่อนโยนให้ แล้วมองลงไปยังชั้นหนึ่งพลางพูดว่า

 

「ลองดูสิคะ คุณลุกซ์…คนมากมายกำลังเพลิดเพลินกับการพูดคุย รับประทานอาหาร ฟังดนตรี หรือแม้แต่เต้นรำ」

 

ผมหันตามไปมองชั้นหนึ่งเช่นเดียวกับเธอ

 

「ใช่ครับ…บรรยากาศดูสนุกมากเลย ผมชอบนะครับ」

 

「ฉันเองก็คิดอย่างนั้นค่ะ บรรยากาศแบบนี้เหมาะกับคุณลุกซ์มากเลยนะคะ…และฉันก็อยากจะอยู่ดูคุณลุกซ์ที่กำลังสนุกกับที่แบบนี้ต่อไปตลอดเลยค่ะ」

 

「……ตลอดเลยเหรอครับ?」

 

「ค่ะ…แม้ตอนนี้มันจะยังไม่เป็นจริง แต่ในฐานะว่าที่คู่หมั้นของคุณลุกซ์────และในฐานะภรรยาของคุณลุกซ์」

 

「ภะ…ภรรยา…!?」

 

เมื่อได้ยินคำคำนั้นจากปากคุณฟลอเรนซ์ ผมก็ผงะถอยไปหนึ่งก้าวพลางร้องเสียงหลง แล้วเธอก็ยิ้มพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ผม

 

「ค่ะ ถ้าพวกเราหมั้นกัน ฉันก็จะกลายเป็นภรรยาของคุณลุกซ์ และคุณลุกซ์ก็จะเป็นสามีของฉัน」

 

「น…นั่นก็…ใช่…แต่…แต่ว่า ผมยังหมั้นกับคุณฟลอเรนซ์ไม่ได้หรอกครับ！」

 

「ถ้ามีอะไรที่คุณไม่พอใจเกี่ยวกับฉัน กรุณาบอกมาได้เลยนะคะ」

 

「ผมไม่ได้ไม่พอใจอะไรคุณเลยครับ! ตรงกันข้าม ผมต่างหากที่ยังไม่ดีพอ…แต่ถ้าไม่พูดถึงเรื่องนั้น ถ้าผมหมั้นกับคุณฟลอเรนซ์ เท่ากับว่าผมต้องเป็นผู้สืบทอดของตระกูลฟลอเรนซ์ในอนาคตใช่ไหมครับ?」

 

「ก็เป็นเช่นนั้นค่ะ」

 

「ผมแค่พยายามเรียนรู้เพื่อเป็นผู้นำตระกูลระดับเคานต์ก็ยังลำบากเลย แล้วจะให้เป็นผู้นำตระกูลดยุกของตระกูลฟลอเรนซ์เนี่ยนะ…」

 

「คุณลุกซ์มีความสามารถพอที่จะเป็น──」

 

เธอพูดได้แค่นั้นก่อนจะเงียบไป

 

หลังจากเว้นช่วงเล็กน้อย เธอก็พูดต่อว่า

 

「ฉันคิดว่าคุณลุกซ์มีความสามารถมากพอที่จะเป็นผู้นำตระกูลฟลอเรนซ์ได้อย่างแน่นอนค่ะ」

 

ถึงแม้ช่องว่างในคำพูดเมื่อครู่นั้นจะดูน่าสงสัยไปหน่อย แต่พอได้ยินแบบนั้นผมก็รีบตอบกลับว่า

 

「เป็น…เป็นผู้นำได้ง่าย ๆ แบบนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ！」

 

「ฟุฟุ…คุณลุกซ์เพิ่งเข้าเรียนที่โรงเรียนขุนนางได้แค่สองเดือนเองนะคะ……ฉันแทบรอวันที่จะได้หมั้นกับคุณไม่ไหวแล้วค่ะ」

 

「คะ…คุณฟลอเรนซ์! พูดอะไรน่าอายแบบนั้นได้ยังไงกันครับ…!」

 

……พ่อเคยบอกให้ผมหาคู่หมั้นจากในโรงเรียนขุนนางแห่งนี้ เพราะงั้นผมก็ต้องหาคนที่ผมรู้สึกว่าอยากหมั้นด้วยให้ได้ในสักวันหนึ่ง

 

ผมก็เข้าใจดีนะว่าต้องหาคนแบบนั้นให้ได้…แต่เรื่องตำแหน่งหรือความสามารถน่ะช่างมันก่อนเลย ตอนนี้แค่การพูดถึงเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงหรือมีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้นก็เขินจะแย่แล้ว……!

 

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ผมก็ใช้เวลาอยู่กับคุณฟลอเรนซ์ พูดคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยจนกระทั่งงานแลกเปลี่ยนราชวงศ์ครั้งที่สองจบลง

 

◇มุมมองของเชียน่า◇

 

หลังจากงานแลกเปลี่ยนราชวงศ์ครั้งที่สองจบลง พอลุกซ์กลับถึงคฤหาสน์ เชียน่าก็รีบออกมาต้อนรับเขาทันที

 

「ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณท่าน！」

 

「กลับมาแล้ว เชียน่า」

 

「วันนี้ในงานแลกเปลี่ยนราชวงศ์เป็นอย่างไรบ้างคะ？」

 

หากมีหญิงสาวคนไหนเข้าใกล้ลุกซ์ หรือมีอันตรายใด ๆ คืบคลานเข้ามาหาเขา เชียน่าก็จำเป็นต้องจัดการ

 

เพื่อหาข้อมูลเหล่านั้น เชียน่าจึงถามออกไปเช่นนั้น และลุกซ์ที่ไม่รู้เลยถึงความนัยของคำถามก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนตอบกลับมา

 

「สนุกมากเลยล่ะ ได้คุยกับคุณไวโอเล็ต สาวใช้ขององค์หญิงลำดับที่สาม เฟลิซิอาน่า」

 

──ไวโอเล็ต ได้ใช้เวลากับลุกซ์คุงแล้วสินะ…ถึงจะอยากรู้ว่าใกล้ชิดกันมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ควรตั้งใจฟังเรื่องของลุกซ์คุงให้จบก่อน

 

เชียน่าคิดพลางตั้งใจฟังต่อ

 

「แล้วก็…คุยกับคุณฟลอเรนซ์เยอะเลย」

 

─ยัยนั่น…ก็ยังติดหนึบกับลุกซ์คุงไม่เปลี่ยน…น่าหงุดหงิดชะมัด แต่ถ้าเป็นเธอ ก็คงไม่ทำอะไรที่ลุกซ์คุงไม่ชอบล่ะมั้ง เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องคิดมากก็ได้

 

แต่ทันทีที่ลุกซ์พูดประโยคถัดมา เชียน่าก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยหูตัวเอง

 

「ถึงจะมีเรื่องพวกนั้นเกิดขึ้นในงาน แต่สิ่งที่น่าประทับใจที่สุดก็คงเป็นตอนที่ได้คุยกับองค์หญิงลำดับที่สอง เอลิซาริน่าแบบตัวต่อตัวนั่นแหละ」

 

คำพูดนั้นทำให้เชียน่าลืมตาโพลงด้วยความตกใจ.