ตอนที่ 82 – อย่างกะทันหัน

 

◇มุมมองของเอลิซาริน่า◇

 

“ท่านเอลิซาริน่า! ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ช่วยแก้ปัญหาเรื่องของบ้านข้าเมื่อคราวก่อน!”

 

“แค่นั้นเอง อย่าได้ใส่ใจเลย”

 

“ท่านเอลิซาริน่า! ขอขอบพระคุณที่ช่วยให้การเจรจากับขุนนางตระกูลอื่นราบรื่นขึ้น!”

 

“เรื่องนั้นก็ไม่ได้ลำบากอะไร อย่าได้เกรงใจไปเลย”

 

เสียงขอบคุณถูกส่งมาถึงเอลิซาริน่าอย่างต่อเนื่อง

 

ในฐานะเอลิซาริน่าคนเดิมแล้ว เสียงขอบคุณเหล่านี้ถือเป็นหนึ่งในแรงจูงใจในการทำงาน และแม้ในตอนนี้ก็ยังถือเป็นสิ่งที่เธอรู้สึกพึงพอใจอยู่ไม่เปลี่ยน────แต่ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงเรื่องของลุกซ์ เธออยากจะรีบไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ

 

────แล้วหลังจากนั้นประมาณสิบกว่านาที เสียงขอบคุณถึงเอลิซาริน่าก็เงียบลง เธอจึงได้มีโอกาสถอนตัวออกมาจากตรงนั้น และเริ่มออกเดินหาลุกซ์

 

“อยู่ที่ไหนกันนะ~”

 

เอลิซาริน่าเดินหาไปทั่วท่ามกลางฝูงชนมากมาย โดยมองหาเพียงแค่ลุกซ์เพียงคนเดียว────ทว่า กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

 

“……”

 

────ความคิดที่ว่าอาจจะไม่ได้เจอลุกซ์ ทำให้เอลิซาริน่ารู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา

 

ความกระวนกระวายใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อนนั้น เป็นสิ่งที่สะท้อนให้เห็นว่าลุกซ์ได้กลายเป็นบุคคลที่ “ขาดไม่ได้” สำหรับเธอแล้ว

 

หลังจากนั้น เอลิซาริน่าก็เริ่มเดินหาลุกซ์อีกครั้ง แต่คราวนี้พยายามให้ดูไม่เป็นธรรมชาติต่อสายตาคนอื่น

 

◇มุมมองของไวโอเล็ต◇

 

เดรสที่สวมอยู่ตอนนี้มีคุณภาพดี สีสันสวยงาม และเปิดช่วงอกเล็กน้อย มีกลิ่นหอมของน้ำหอมเจือจางพอเหมาะพอควร

 

“ชุดเดรส” สำหรับไวโอเล็ตแล้ว เป็นสิ่งที่ผู้คนอย่างราชวงศ์ ขุนนาง หรือผู้หญิงที่ดูงดงามถึงจะสวมใส่กัน

 

เธอไม่เคยคิดว่าตัวเอง “งดงาม” มาก่อนเลย ยิ่งไปกว่านั้น เธอแทบไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็น “ผู้หญิง” ด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้ เธอจึงไม่เคยใส่เดรสมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อถึงเวลาที่ต้องใส่ในวันนี้ เธอจึงอดรู้สึกไม่มั่นใจไม่ได้

 

“คนแบบตัวเองจะใส่ชุดนี้ได้หรือเปล่านะ”

“จะใส่ได้เหรอ ทั้งที่ไม่ได้มีความงดงามหรือความเป็นผู้หญิงแบบคุณเฟลิซิอาน่าเลยสักนิด…”

 

แต่กระนั้น────ลุกซ์ก็พูดถึงเธอในชุดเดรสนี้ว่า…

 

“สวยมากเลยครับ!”

 

…ด้วยดวงตาใสซื่อที่ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของคำลวง

 

──ท่านร็อดเดล… ท่านช่างเป็นแสงสว่างที่สาดส่องใจที่มืดมนของข้าเหลือเกิน…

ตอนแรก ข้าแค่คิดว่าขอแค่ได้ใช้เวลาด้วยกันเล็กน้อยก็มีความสุขมากพอแล้ว แต่ดูเหมือนตอนนี้ ข้ากลับเริ่มอยาก “เป็นที่ต้องการ” ของท่านเข้าแล้ว…

…ความรู้สึกที่อยากจะถูกท่านต้องการเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ไม่ควรรึเปล่านะ?

 

ไวโอเล็ตคิดเช่นนั้นในใจ ขณะกำลังพูดคุยกับลุกซ์

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

“──ชาของคุณไวโอเล็ตชงให้ อร่อยมากจริง ๆ ครับ”

 

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งเจ้าค่ะ ท่านร็อดเดล”

 

ตอนเริ่มต้นบทสนทนา คุณไวโอเล็ตได้ชงชาให้ผมดื่ม พวกเราจึงได้ใช้เวลาสักพักพูดคุยกันพร้อมกับดื่มชาแสนอร่อยนั้น แต่ไม่ว่าจะดื่มอีกกี่ครั้ง ผมก็ยังรู้สึกว่า “ชาที่คุณไวโอเล็ตชงให้อร่อยมากจริง ๆ”

 

“ชาที่เชียน่าหรือคุณฟลอเรนซ์ชงให้ก็อร่อยมากเหมือนกันครับ…แต่ถ้าให้เลือกจริง ๆ แล้ว…ผมชอบชาที่คุณไวโอเล็ตชงให้มากที่สุดเลยครับ!”

 

“……!”

 

พอผมพูดแบบนั้นไป คุณไวโอเล็ตก็ตกใจจนมือที่ถือถ้วยชาสั่นเล็กน้อย

 

หลังจากนั้น เธอวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยถามผมด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย

 

“ข…ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านร็อดเดล…ขอถามอีกครั้งได้ไหมเจ้าคะ?”

 

“ผมชอบชาที่คุณไวโอเล็ตชงให้มากที่สุดครับ!”

 

พอผมย้ำอีกครั้ง คุณไวโอเล็ตก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาถืออีกครั้ง ดื่มชาเข้าไปหนึ่งอึก ก่อนจะเริ่มพูดพึมพำกับตัวเอง

 

“ม…ไม่ใช่ว่าชอบข้า…แต่เป็นชาของข้า…แต่ทว่า ในประโยคที่มีชื่อข้าแล้วมีคำว่า ‘ชอบ’ รวมอยู่ด้วยนี่มัน……”

 

“……คุณไวโอเล็ต?”

 

เสียงของเธอแผ่วเบาจนผมต้องเรียกชื่อเพื่อดูอาการ เธอจึงพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ดูไม่ค่อยเหมือนปกติ

 

“ข…ขออภัยเจ้าค่ะ ไม่ใช่อะไรสำคัญหรอกเจ้าค่ะ ขอได้โปรดอย่าได้ใส่ใจเลย ข้าแค่รู้สึกละอายใจต่อตัวเองเท่านั้น…”

 

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณไวโอเล็ตถึงรู้สึกละอายใจต่อตัวเองขนาดนั้น แต่ดูจากสีหน้าของเธอแล้ว ถ้าไปถามอะไรเพิ่มเติมตอนนี้คงไม่เหมาะนัก

 

ขณะที่ผมคิดเช่นนั้น คุณไวโอเล็ตก็กล่าวขึ้นอย่างสงบ

 

“……ท่านร็อดเดลเคย ‘รู้สึกชอบใครในฐานะเพศตรงข้าม’ หรือไม่เจ้าคะ?”

 

“เอ๊ะ—เอ๋!?”

 

ชะ…ชอบในฐานะเพศตรงข้ามเหรอ…หมายถึงชอบในฐานะผู้หญิงน่ะเหรอ

 

“ผ…ผมยังไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นเลยครับ…!”

 

ผมตอบกลับไปอย่างเขิน ๆ จากนั้นคุณไวโอเล็ตก็เว้นช่วงไปเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง

 

“……ถ้าเช่นนั้น────”

 

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะพูดต่อ เธอกลับหยุดพูดเอาดื้อ ๆ แล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลังของผม พร้อมกลิ่นหอมละมุนของน้ำหอม แล้วพูดว่า

 

“ท่านร็อดเดล โปรดเก็บเรื่องที่ข้าอยู่ที่นี่ไว้เป็นความลับด้วยเจ้าค่ะ”

 

“เอ๊ะ……?”

 

พอผมหันไปมองด้านหลังหลังจากได้ยินเช่นนั้น…กลับไม่พบแม้แต่เงาของคุณไวโอเล็ตอยู่ตรงนั้น

 

อะ…อะไรกันเนี่ย หรือว่า…ความลับที่ว่า…?

 

ขณะที่ผมกำลังงุนงงและมีคำถามเต็มหัวไปหมด จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก

 

“……เอ๋?”

 

ผมหันไปตามเสียงประตูอย่างไม่ตั้งใจ และที่ตรงนั้น────

 

ปรากฏหญิงสาวผู้หนึ่ง ผมสีชมพูอ่อนมัดเป็นแกละสองข้าง สวมชุดเดรสสีแดงแสนงดงาม───

 

ท่านเอลิ ซาริน่า ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

 

…ผมไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง ความคิดทั้งหมดของผมก็หยุดนิ่งไปอย่างสมบูรณ์!