ตอนที่ 78 ความปรารถนา

 

◇เชียน่า◇

 

「────อา… ลุกซ์คุง… ลุกซ์คุง…」

 

เชียน่าเอ่ยชื่อของลุกซ์เบา ๆ ด้วยน้ำเสียงหวานลึก ราวกับเธอกำลังฝันขณะกอดชุดที่ลุกซ์เพิ่งมอบให้เป็นของขวัญไว้แนบอกอยู่ภายในห้องของเธอ ณ คฤหาสน์ตระกูลร็อดเดล

 

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นของเชียน่า ไวโอเล็ตที่อยู่ในห้องเดียวกันก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง

 

「ก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดานะคะ… ที่ท่านลุกซ์จะทำให้คุณมีความสุขถึงขนาดนี้」

 

「ธรรมดาสุด ๆ เลยล่ะ! ก็ของขวัญจากลุกซ์คุงน่ะ สำคัญสำหรับฉันยิ่งกว่าของกินหรูหรา ตึกสวย ๆ หรือแม้แต่เพชรอัญมณีราคาแพงเลยนะ… แล้วของแบบนั้นก็ถูกส่งถึงมือฉันพร้อมกับคำพูดขอบคุณจากเจ้าตัวกับมือเลยด้วย… แค่คิดถึงก็แทบน้ำตาไหลแล้ว… อา… ลุกซ์คุง…」

 

เชียน่ากอดชุดนั้นแน่นขึ้นด้วยความอ่อนโยนราวกับมันคือตัวลุกซ์เอง

 

และหลังจากที่เธอจมอยู่ในความรู้สึกนั้นไปครู่หนึ่ง เธอก็เอ่ยขึ้นมา

 

「ชุดนี้น่ะนะ สำหรับฉันแล้วมันมีค่ายิ่งกว่าของล้ำค่าประจำชาติอีก… แต่ว่าฉันควรเก็บมันไว้ที่ไหนดีล่ะ」

 

「…สถานที่เก็บชุดที่ได้รับมอบจากท่านลุกซ์อย่างนั้นหรือคะ」

 

「ใช่ ตอนแรกฉันก็ว่าจะเอาไปเก็บไว้ในห้องสมบัติวังหลวงนั่นแหละ แต่ถ้าพี่สาวพวกนั้นเจอเข้าก็คงยุ่งแน่นอน เลยต้องตัดแผนนี้ทิ้งไป」

 

ถึงแม้ว่าสำหรับเชียน่ามันจะมีค่ามากเท่าระดับมรดกแผ่นดิน แต่ในสายตาคนอื่น มันก็แค่ “ชุดธรรมดา” เท่านั้น หากถูกเก็บไว้ในที่ที่ไม่เหมาะสม เช่นห้องเก็บสมบัติ อาจทำให้เกิดข้อสงสัยและการสืบสวนเรื่องรอบตัวเชียน่าขึ้นมาโดยไม่จำเป็น

 

ขณะที่เชียน่ากำลังคิดอย่างหนัก ไวโอเล็ตก็เสนอความเห็นอย่างเรียบง่าย

 

「ฉันคิดว่าควรเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าภายในห้องนี้แบบเดียวกับชุดธรรมดาจะเหมาะกว่านะคะ」

 

「…เธอไม่ได้ฟังฉันพูดเลยใช่มั้ย? ชุดนี้น่ะ สำหรับฉันแล้วมันมีค่ามากกว่าของทุกสิ่งบนโลกนี้เลยนะ จะให้เอาไปวางรวมกับเสื้อผ้าทั่วไปได้ยังไงกัน」

 

「ข้อนั้นฉันเข้าใจดีค่ะ… แต่ท่านลุกซ์คงเลือกชุดนี้มาเพราะอยากให้คุณได้สวมใส่มันนะคะ」

 

「……！」

 

เชียน่าเบิกตากว้างทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้นจากไวโอเล็ต แล้วฝ่ายนั้นก็พูดเสริมต่อ

 

「เพราะฉะนั้น แทนที่จะเก็บรักษาไว้เฉย ๆ ฉันคิดว่าใช้มันในชีวิตประจำวันแบบเสื้อผ้าทั่วไปจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ」

 

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เชียน่าก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

「ก็จริง… การได้สวมใส่ของที่ได้รับมาจากลุกซ์คุงอยู่ตลอดเวลา มันคงจะเป็นความสุขมากเลยล่ะ… ถ้าไม่มีเธออยู่ล่ะก็ ฉันคงมัวแต่คิดเรื่องการรักษาของสำคัญโดยไม่รู้ตัว… จนมองข้ามความสุขตรงหน้านี้ไปเลย… ขอบใจนะ」

 

เชียน่ายิ้มอ่อนให้ไวโอเล็ตพลางกล่าวขอบคุณ ฝ่ายนั้นจึงตอบกลับทันที

 

「ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ ฉันแค่ทำเพื่อให้คุณได้สมหวังเท่านั้น────แต่ถ้าคุณจะขอบคุณจริง ๆ… งั้นฉันขออะไรบางอย่างได้ไหมคะ」

 

เมื่อได้ยินคำขอนั้น เชียน่าที่ก่อนหน้านี้ยังดูอารมณ์ดีอยู่ก็พลันเปลี่ยนสีหน้าจริงจังทันที

 

「─เธอกล้าดียังไงมาเจรจากับฉันแบบนี้ ไวโอเล็ต」

 

ถ้าเป็นคนอื่นเจอสายตาแบบนี้ของเชียน่าเข้า คงสะดุ้งหรือถอยหนีไปแล้วแน่ ๆ แต่ไวโอเล็ตที่ติดตามเชียน่ามาโดยตลอดกลับยังคงนิ่งและตอบกลับอย่างมั่นใจ

 

「ฉันไม่ได้จะต่อรองอะไรหรอกค่ะ จะรับหรือปฏิเสธก็เป็นสิทธิ์ของคุณ」

 

「ก็ได้… ฟังไว้ก็ไม่เสียหาย ว่ามาสิ」

 

แม้จะรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เชียน่าก็ยังตอบกลับอย่างมีอารมณ์ขันเล็กน้อย ก่อนที่ไวโอเล็ตจะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

 

「ฉันเองก็──อยากใช้เวลาอยู่กับท่านลุกซ์บ้างค่ะ」

 

「……หือ?」

 

คำตอบของไวโอเล็ต ทำให้เชียน่าชะงักไปทันที คำพูดที่หลุดออกมานั้นผิดจากสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้มาก… แต่เมื่อคิดทบทวนอีกครั้ง เชียน่าก็เข้าใจได้ว่านี่คือสิ่งที่ “ไวโอเล็ตผู้เปลี่ยนแปลงไปเพราะลุกซ์” อาจจะพูดออกมาได้จริง ๆ

 

ไวโอเล็ตพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก

 

「ฉันอยากให้คุณลองนึกถึงมุมของฉันดูบ้าง… ชายคนที่เรามีความรู้สึกให้ เขาใช้เวลากลางวันในโรงเรียนขุนนาง พอตกค่ำก็กลับมาคฤหาสน์ร็อดเดลเพื่อใช้เวลาร่วมกับหญิงอื่น… และแม้แต่วันหยุดก็ยังออกเดทกับพวกเธอคนนั้น… ในขณะที่ฉันทำได้แค่ยืนดูในฐานะบุคคลภายนอก────ถ้าคุณอยู่ในจุดเดียวกับฉัน… คุณจะรู้สึกยังไงกับผู้หญิงพวกนั้นล่ะคะ」

 

เชียน่าตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

 

「อยากฆ่าทิ้งให้หมดเลย」

 

「…แน่นอนค่ะ ฉันไม่ได้คิดจะฆ่าคุณหรอกนะคะ แต่ในใจลึก ๆ ฉันก็อยากมีเวลาได้อยู่กับท่านลุกซ์บ้าง」

 

「แล้วถ้าเธอได้ใช้เวลานั้นกับลุกซ์คุง… เธอจะทำอะไรล่ะ」

 

「อะไรสักอย่างก็พอค่ะ ขอแค่ได้ใช้เวลาร่วมกับท่านลุกซ์ก็พอแล้ว」

 

สิ่งที่ปกติแล้วไม่เคยได้ยินจากปากไวโอเล็ต… “ความปรารถนา”

 

แค่นั้นก็บอกได้ชัดเจนแล้วว่าความรู้สึกที่เธอมีให้ลุกซ์นั้นจริงจังแค่ไหน

 

เชียน่ารับรู้ได้อย่างแท้จริงว่า คนตรงหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากในอดีต

 

────แค่เรื่องเดียวที่ทำให้ใจฉันยังรู้สึกตะขิดตะขวง ก็คงเป็นแค่คนที่เธอมีใจให้น่ะ… ดันเป็นลุกซ์คุงนี่แหละ

 

เชียน่าคิดในใจแล้วแอบยิ้มบาง จากนั้นก็เอ่ยขึ้น

 

「เข้าใจแล้วล่ะ… เธอที่กำลังมีใจให้ลุกซ์คุงในตอนนี้ คงต้องรู้สึกอึดอัดมากแน่ ๆ งั้นฉันจะจัดเวลาให้เธอได้อยู่กับลุกซ์คุงตามลำพังก็แล้วกัน」

 

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ไวโอเล็ตก็ก้มศีรษะลงด้วยความซาบซึ้ง

 

「ขอบคุณมากค่ะคุณหนู」

 

「ไม่ต้องเกรงใจหรอก」

 

────และเมื่อไวโอเล็ตเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับคิดถึงเวลาที่จะได้ใช้ร่วมกับลุกซ์ เธอก็เผลอยิ้มบางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

 

────เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ… ไวโอเล็ต

 

เชียน่ามองไวโอเล็ตด้วยความรู้สึกซับซ้อน แต่ในใจก็ยังรู้สึกยินดีอยู่ดีที่อีกฝ่ายได้พบกับความสุขของตนเอง