ตอนที่ 77 – คุณค่า

 

◇ฝั่งลุกซ์◇

 

“คุณท่านคะ! ขอโทษที่ให้รอนะคะ!”

 

ในที่สุดเมื่อหัวใจของผมที่ยังรู้สึกเขินอายเริ่มสงบลง เชียน่าก็กลับมาหาผมพอดี

 

“ไม่เป็นไรหรอก…ของที่บอกว่าเห็นในร้านตกแต่งนั่น ได้ดูเรียบร้อยแล้วเหรอ?”

 

“ค-ค่ะ! ได้ดูอย่างเต็มที่เลยค่ะ!”

 

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

 

ผมโล่งใจที่ดูเหมือนเชียน่าจะทำตามเป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว เลยพูดต่อ

 

“เชียน่า อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ เราไปดูวิวสวย ๆ ของเมืองด้วยกันเถอะ”

 

“ค่ะ!”

 

เชียน่าพยักหน้ารับอย่างร่าเริง ทำให้ผมเริ่มก้าวเท้าออกเดิน──แต่ไม่นานผมก็รู้สึกได้ว่าเชียน่าไม่ได้เดินตามมา เลยหันกลับไปถาม

 

“เชียน่า? เป็นอะไรไปเหรอ?”

 

เมื่อผมถามแบบนั้น เชียน่าก็หน้าแดงและพูดว่า

 

“ค-คุณท่าน…เอ่อ…ข้า…”

 

…เชียน่าดูเหมือนจะอยากบอกอะไรบางอย่างกับผม แต่กลับพูดไม่ออก

 

บางทีเพราะสถานะของเธอในฐานะผู้ติดตามของผม ทำให้การจะพูดอะไรออกมาคงต้องใช้ความกล้าพอสมควร แต่แน่นอนว่าผมไม่ต้องการให้เชียน่าต้องเก็บงำอะไรไว้เพราะหน้าที่ ผมจึงก้าวเข้าไปใกล้เธอและพูดอย่างอ่อนโยน

 

“ถ้ามีอะไรอยากพูด ก็บอกผมได้นะ ไม่ต้องเก็บไว้หรอก”

 

เมื่อผมเดินเข้ามาตรงหน้า เชียน่าก็หน้าแดงแล้วพูดขึ้นมา

 

“คุณท่าน…ข้าอยากทำบางสิ่งกับคุณท่านเจ้าค่ะ”

 

“บางสิ่ง…กับฉันเหรอ?”

 

“ค่ะ…”

 

บางสิ่งที่เชียน่าอยากทำกับผมเหรอ…จะเป็นอะไรได้นะ

 

วันนี้เรากินของอร่อยด้วยกัน เดินชมเมืองด้วยกัน แต่แน่นอนว่ายังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราทำได้…ไม่ว่าเป็นอะไร ผมก็อยากตอบรับความต้องการของเชียน่าให้ดีที่สุด

 

“ช่วยบอกผมได้ไหม?”

 

เมื่อผมถามอย่างนั้น เชียน่าก็พยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มทั้งความประหม่าและความอาย

 

“ข้า…ข้าอยากจะ…จับมือกับคุณท่าน…แล้วเดินไปด้วยกันเจ้าค่ะ…”

 

จับมือเหรอ──พูดถึงแล้ว ผมกับเชียน่าไม่เคยจับมือเดินไปด้วยกันมาก่อนเลยสินะ

 

ผมรู้สึกอบอุ่นใจที่เชียน่ากล้าหาญพอจะบอกความต้องการของเธอ ผมจึงบอกกลับไปด้วยรอยยิ้ม

 

“อืม ได้สิ…จนกว่าจะถึงที่หมาย เราจับมือกันเดินไปด้วยกันเถอะ”

 

“จ-จริงเหรอเจ้าคะ?”

 

เมื่อเชียน่าถามแบบนั้น ผมก็ยื่นมือขวาไปให้เธอแล้วพูดว่า

 

“ผมคิดว่าผมคงห่วงใยเชียน่ามากกว่าคนอื่นในโลกนี้แล้วล่ะ…แล้วเชียน่าก็เป็นคนที่อยู่เคียงข้างผมเสมอมา เพราะงั้นแค่จับมือกัน…ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลย”

 

“คุณท่าน…!”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น เชียน่าก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แล้วจับมือผมไว้

 

จากนั้นเธอก็พูดพร้อมกับหน้าแดง

 

“…แค่ได้จับมือกับคุณท่าน มันก็เหมือนฝันไปเลยเจ้าค่ะ”

 

“ถ้าแค่นี้คือความฝัน ผมจะทำให้ฝันของเชียน่าเป็นจริงเสมอเลย”

 

“คุณท่าน…”

 

เราสองคนจับมือกันอย่างอ่อนโยน มุ่งหน้าไปยังจุดชมวิวที่สวยที่สุดของเมือง──และเมื่อไปถึง

 

ผมก็พูดออกมาในขณะที่มองเมืองซึ่งถูกแสงยามเย็นแต่งแต้ม

 

“วิวสวยมากเลยนะ”

 

เชียน่าพยักหน้าอย่างแผ่วเบาและตอบกลับ

 

“ค่ะ…ข้ารู้สึกมีความสุขมากจริง ๆ ที่ได้เห็นภาพนี้พร้อมกับคุณท่าน”

 

“ผมเองก็เหมือนกัน…เชียน่า ผมขอปล่อยมือแป๊บหนึ่งได้ไหม?”

 

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…แต่มีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?”

 

“…แค่นิดหน่อยน่ะ”

 

เชียน่าดูสับสนอยู่บ้าง แต่ก็ยอมปล่อยมือผมแต่โดยดี

 

จากนั้นผมก็หันไปเผชิญหน้ากับเชียน่า โดยมีฉากหลังเป็นเมืองที่กำลังถูกย้อมด้วยแสงอาทิตย์ยามเย็น และพูดว่า

 

“วันนี้ ผมแค่อยากตอบแทนเชียน่าที่คอยอยู่เคียงข้างผมมาตลอด…เลยอยากให้เธอมีความสุข เลยชวนเธอออกมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้ แต่พอคิดดูดี ๆ แล้ว…การได้ใช้เวลาร่วมกับเชียน่าก็เป็นความสุขของผมด้วยเหมือนกัน แบบนี้มันจะเรียกว่าตอบแทนได้เหรอก็ไม่รู้”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น เชียน่าก็ส่ายหน้าแล้วตอบกลับ

 

“ไม่เลยเจ้าค่ะ…วันนี้ข้าได้ใช้เวลาที่มีค่ามากจริง ๆ ข้ารู้สึกขอบคุณคุณท่านจากใจจริง”

 

“ผมเองก็เหมือนกัน──ไม่สิ ไม่ใช่แค่วันนี้หรอก ทุก ๆ วันผมก็รู้สึกขอบคุณเชียน่าจริง ๆ…เพราะงั้นผมอยากจะตอบแทนเป็นรูปธรรมบ้าง”

 

“เป็น…รูปธรรมเหรอเจ้าคะ?”

 

เมื่อเชียน่าถามด้วยความสับสน ผมก็หยิบชุดที่ผมซื้อไว้ก่อนหน้านี้เพื่อมอบให้เธอออกมายื่นให้ตรงหน้า

 

“…!”

 

เชียน่าดูตกใจ ก่อนที่ผมจะพูดขึ้นมา

 

“ขอบคุณจริง ๆ ที่คอยอยู่เคียงข้างผม คิดถึงผม และสนับสนุนผมเสมอ…สักวันหนึ่ง ผมจะต้องเป็นเจ้าเมืองที่ดีให้ได้ จะได้สามารถมอบอัญมณีสวยงามที่คู่ควรกับเชียน่าได้อย่างไม่อายใคร…เพราะงั้น ขอให้เชียน่าช่วยอยู่เคียงข้างผมต่อไปด้วยนะ”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น เชียน่าก็รับชุดนั้นด้วยสองมือ แล้วกอดมันแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม และพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

 

“แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ…ไม่ว่าเมื่อไร ข้าก็จะคอยสนับสนุนคุณท่านอยู่เสมอ…ของที่มีค่ามากกว่าทับทิมราคาแพงใด ๆ…ขอบคุณจริง ๆ นะเจ้าคะ…ขอบคุณมากจริง ๆ…”

 

ผมมองดูเชียน่าที่มีความสุขและเผลอยิ้มออกมา

 

หลังจากนั้น เมื่อเชียน่าเริ่มสงบลงจากการร้องไห้ เราสองคนก็จับมือกันอีกครั้งแล้วเดินทางกลับเข้าเมือง ก่อนจะขึ้นรถม้ากลับไปยังคฤหาสน์ของตระกูลร็อดเดลด้วยกัน