ตอนที่ 75 – หัวใจ

 

◇ ลุกซ์  ◇

 

“ของตกแต่งสวย ๆ มีเยอะเลยเนอะ”

 

“ค่ะ! ถ้านำไปตกแต่งในคฤหาสน์ล่ะก็คงดูดีมากแน่ ๆ เลยค่ะ”

 

“อืม”

 

ผมกับเชียน่าที่เดินดูร้านขายของตกแต่งด้วยกัน กำลังเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอยู่แถวชายเมืองพร้อมพูดคุยกันถึงสิ่งที่ได้เห็นมา

 

……ได้เวลาแล้วสินะ ที่จะมอบของขว้ญเป็นเสื้อผ้าให้กับเชียน่า

 

เมื่อคิดเช่นนั้น ผมจึงเอ่ยปากชวนเชียน่า

 

“เชียน่า ไปยังจุดชมวิวในเมืองกันไหม?”

 

“ทราบแล้วค่ะ!…คะ คุณท่าน”

 

เชียน่ารับคำผมด้วยท่าทางกระตือรือร้น แต่พอเรียกผมเสร็จก็กลับนิ่งเงียบไปอย่างเขินอาย

 

“เชียน่า? เป็นอะไรไปเหรอ?”

 

เมื่อผมถามออกไปแบบนั้น เชียน่าก็ตอบว่า

 

“คือว่า…ที่ร้านขายของตกแต่งเมื่อครู่นี้ ข้าเจอของที่น่าสนใจอยู่นิดหน่อย อยากจะย้อนกลับไปดูอีกสักครั้งได้ไหมคะ?”

 

“อา ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวฉันไปด้วย”

 

“ม-ไม่เป็นไรค่ะ! ข้าแค่จะไปดูแป๊บเดียวเท่านั้น คุณท่านคอยอยู่ตรงนี้เถอะค่ะ!”

 

“ง-งั้นเหรอ? ถ้าเธอว่าอย่างนั้น…อืม งั้นฉันจะรออยู่ตรงนี้นะ”

 

“ขอบพระคุณค่ะ!”

 

พูดจบ เชียน่าก็รีบหันหลังกลับเข้าไปในตัวเมืองอย่างรวดเร็ว

 

ระหว่างรอเชียน่ากลับมา ผมก็เลือกที่จะมองดูดอกไม้หลากสีที่บานสะพรั่งอยู่บริเวณนี้แทน

 

◇ เชียน่า  ◇

 

เมื่อมาถึงบริเวณที่พ้นสายตาของลุกซ์ที่อยู่แถวชายเมือง เชียน่าก็พึมพำออกมาเบา ๆ

 

“ไวโอเล็ต”

 

ทันใดนั้น บริเวณด้านหน้าของเชียน่าก็ปรากฏหญิงสาวในชุดคลุมฮู้ดสีดำ — ไวโอเล็ต

 

“……ถึงขั้นเรียกดิฉันออกมาระหว่างการออกเดตกับคุณลุกซ์เช่นนี้ คงจะมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นกระทันหันกระมังคะ? จากที่ดิฉันสังเกตจนถึงตอนนี้ ยังไม่พบสิ่งใดที่เป็นภัยใกล้ตัวของคุณลุกซ์เลยนะคะ…”

 

ไวโอเล็ตเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล แสดงให้เห็นว่าเธอคิดว่าตัวเองอาจพลาดอะไรบางอย่าง

 

เชียน่าจึงพูดตอบกลับไปว่า

 

“มันอาจไม่ใช่เรื่องอันตราย…แต่เป็นเรื่องเร่งด่วนแน่นอน”

 

“…เรื่องนั้นคือเรื่องอะไรหรือคะ?”

 

เมื่อไวโอเล็ตถามต่อ เชียน่าก็กล่าวอย่างจริงจังว่า

 

“ฉันน่ะ…อยากจะรวบรวมความกล้าไปจับมือกับลุกซ์น่ะสิ แต่ถ้าจะพูดออกไปตรง ๆ ว่า ‘อยากจับมือนะ’ มันก็ไม่รู้ว่าจะทำให้ลุกซ์คิดยังไง ฉันเลยอยากให้เธอช่วยคิดวิธีที่ทำให้เราจับมือกันได้อย่าง ‘เป็นธรรมชาติ’ น่ะสิ ช่วยคิดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

 

ไวโอเล็ตที่ยังเข้าใจว่าอาจเกิดเหตุร้ายถึงขั้นเรียกตัวเธอออกมาแบบนั้นถึงกับตะลึง ก่อนจะถอนหายใจด้วยความปลงและตอบกลับไปว่า

 

“แค่คว้ามือเขาไว้เลยก็เพียงพอแล้วนี่คะ ดิฉันคิดว่าคุณลุกซ์ต้องยอมรับด้วยความยินดีแน่นอน”

 

“ม-ไม่เอาสิ! ช่วยคิดให้มันจริงจังหน่อยได้มั้ย!?”

 

“ดิฉันก็กำลังคิดอย่างจริงจังอยู่นะคะ”

 

“ไวโอเล็ต~~!!”

 

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เริ่มเถียงกันเล็กน้อย

 

◇ ฟลอเรนซ์  ◇

 

ฟลอเรนซ์กำลังต่อสู้อยู่ในสถานการณ์หนึ่งต่อสิบ ถึงอย่างนั้น คนทั้งสิบที่สวมฮู้ดสีชมพูกลับโจมตีเพียงเพื่อจับตัวเธออย่างไม่ให้บาดเจ็บ ดูเหมือนว่าตั้งใจทำตามคำสั่งของบุคคลปริศนาโดยไม่ให้เธอได้รับบาดแผลร้ายแรง

 

ในเมื่อพวกเขาไม่โจมตีให้ถึงตาย ด้วยฝีมือการใช้ดาบของฟลอเรนซ์ แม้จะมีถึงสิบคน ก็ยังสามารถรับมือได้ เธอจึงไม่จำเป็นต้องพยายามเลี่ยงจุดตายอย่างเคย และหันมามุ่งเน้นแค่การลดกำลังศัตรูพร้อมรักษาตัวเองให้ไร้บาดแผลแทน

 

……อย่างไรก็ตาม แม้แต่ฟลอเรนซ์ก็เริ่มเหนื่อยล้า

 

แล้วคนที่สวมฮู้ดสีชมพูซึ่งอยู่ในตัวอาคารกับสามนักเรียนชายก็ออกมาข้างนอก และกล่าวกับเธอว่า

 

“ว้าว~ แม้จะไม่มีเจตนาฆ่า แต่ที่สามารถรับมือกับสิบคนได้โดยไม่เจ็บตัวเลยเนี่ย เธอนี่สุดยอดจริง ๆ นะ”

 

ฟลอเรนซ์ไม่ตอบโต้ต่อคำชม แต่กลับพูดในสิ่งที่เธอกังวลมากกว่า

 

“ที่คุณออกมาหมายความว่า…สามคนนั้นข้างใน──”

 

“ใช่ ฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วล่ะ”

 

“…คุณรู้ไหมว่าคุณได้ทำอะไรลงไป?”

 

“รู้สิ…ถึงเธออาจจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่บางครั้งมันก็มีเรื่องที่จำเป็นต้อง ‘จัดการ’ น่ะ”

 

“ฉันเข้าใจดีว่าในบางสถานการณ์อาจต้องมีการจัดการเช่นนั้น…แต่ในกรณีนี้ ไม่จำเป็น พวกเขาได้ถูกลงโทษแล้ว และก็ไม่มีแรงพอจะก่อปัญหาอะไรอีกต่อไปแล้ว”

 

เมื่อฟลอเรนซ์กล่าวเช่นนั้น คนในฮู้ดสีชมพูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

“แต่มันก็แค่ ‘ตอนนี้’ ไงล่ะ……ความแค้นน่ะ มันจะสั่งสมขึ้นตามกาลเวลา แล้วเปลี่ยนเป็นพลัง…ฉันเห็นคนที่กลายเป็นปีศาจเพราะแบบนั้นมานักต่อนักแล้ว”

 

“…คุณคือใครกันแน่──”

 

“ไม่มีเหตุผลจะอยู่ที่นี่อีกแล้ว งั้นลาแล้วนะ”

 

ก่อนที่ฟลอเรนซ์จะทันได้ถามอะไรต่อ พวกเขาก็หายตัวไปพร้อมกับเหล่าผู้สวมเกราะ

 

“ฉัน…”

 

ฟลอเรนซ์รู้สึกถึงความไร้พลังของตนเอง และเดินไปอย่างเหม่อลอย

 

……ไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหน แต่เมื่อก้มหน้าลง ดอกไม้ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

 

“……แม้ในเวลาเช่นนี้ การมองดอกไม้ก็ยังทำให้ใจสงบอยู่ดีนะคะ”

 

เธอยิ้มเล็กน้อย พร้อมพึมพำออกมาเบา ๆ

 

──หากมีใครสักคนที่สามารถมาช่วยคลายความหม่นหมองในใจตอนนี้ได้ล่ะก็…ถ้าเป็นท่านลุกซ์ล่ะก็…

 

แม้รู้ดีว่าความคิดนี้ช่างไร้สาระ แต่เธอก็อดคิดไม่ได้

 

──และในตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้าง ๆ

 

“หือ…ฟลอเรนซ์ซังเหรอ?”

 

──เสียงของท่านลุกซ์…ถึงขั้นได้ยินเสียงหลอนเลยเหรอ…ดูเหมือนว่าฉันจะเหนื่อยล้ามากกว่าที่คิดเสียอีกนะคะ…

 

“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอฟลอเรนซ์ซังที่นี่แถวชานเมืองแบบนี้”

 

แม้จะคิดว่าเป็นภาพลวงตา แต่เสียงนั้นกลับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนกระทั่งดังอยู่ข้างหู

 

“เอ่อ ฟลอเรนซ์ซัง…? เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ?”

 

เสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงดังมาจากข้างกาย พอเธอหันไปตามเสียงนั้น──ก็พบกับท่านลุกซ์ตัวเป็น ๆ

 

──หรือว่านี่ก็แค่ภาพหลอน…แต่ต่อให้เป็นภาพหลอนก็เถอะ ฉันก็…!

 

ฟลอเรนซ์โผเข้ากอดลุกซ์แน่น

 

“ฟ-ฟลอเรนซ์ซัง…!?”

 

เมื่อได้ยินเสียงและสัมผัสถึงความอบอุ่น เธอก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นอน และยิ้มออกมาด้วยความสุข

 

“ท่านลุกซ์…ท่านช่างเป็นบุคคลที่มักจะทำให้ข้ามีความสุขอยู่เสมอเลยนะคะ”

 

“เอ๋…?”

 

ลุกซ์ยังคงงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่สำหรับฟลอเรนซ์แล้ว แม้เพียงแค่นั้นก็น่ารักเสียจนทำให้เธอยังคงโอบกอดเขาไว้อย่างแผ่วเบาอยู่นาน…