ตอนที่ 7 : ค่ำคืนก่อนวันเปิดเรียน

 

เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งวันก่อนที่ข้าจะได้เริ่มเรียนในโรงเรียนขุนนาง

 

…แต่ถึงจะพูดว่าอีกหนึ่งวัน ตอนนี้มันก็ค่ำแล้ว ถ้านอนหลับลงตอนนี้ พอตื่นขึ้นมาก็จะเป็นวันพิธีเปิดเรียนทันที

 

ทั้งตื่นเต้นและกังวลอยู่เหมือนกัน…แต่ก็เตรียมตัวมาจนสุดความสามารถแล้ว ที่เหลือก็แค่รอเวลานั้นจะมาถึง

 

ข้าไม่ได้เปิดโคมไฟบนเพดาน มีเพียงแสงสลัวจากโคมตั้งโต๊ะที่ส่องอยู่ ขณะกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น…แผ่วเบากว่าปกติมาก

 

“ใครน่ะ?”

 

ข้าถามออกไป และทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังตอบกลับมาจากอีกฝั่งของประตู

 

“เชียน่าค่ะ…ท่านยังไม่นอนอยู่หรือเปล่าคะ? ขอรบกวนเวลาเล็กน้อยได้ไหมคะ?”

 

“อืม เข้ามาได้เลย”

 

การที่เคาะเบาขนาดนี้ คงเพราะไม่อยากปลุกข้าหากเผลอหลับไปแล้วสินะ

 

ข้ารับรู้ได้ถึงความใส่ใจของเชียน่า แล้วเธอก็เปิดประตูเข้ามาอย่างช้า ๆ เดินตรงมาหาข้าที่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้

 

“ดึกขนาดนี้ เชียน่ามาหาข้าแบบนี้มันแปลกดีนะ หรือว่านี่จะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้?”

 

“บางครั้ง ถ้าท่านเข้านอนดึกกว่านี้อีกนิด ข้าก็จะแอบมาแวะดูหน้าท่านตอนหลับอยู่บ้างค่ะ”

 

“หะ…เธอเคยทำแบบนั้นด้วยเหรอ!?”

 

ข้าตกใจจนน้ำเสียงหลุดเป๋ไป ส่วนเชียน่าก็ยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข แล้วหันไปมองทางหน้าต่าง พลางพูดว่า…

 

“วันนี้ ข้าก็คิดว่าท่านอาจจะหลับไปแล้วเหมือนทุกที…แต่ถ้าข้าอยากให้ท่านหลับจริง ๆ ข้าก็แค่มาทีหลังจากนี้อีกหน่อยก็ได้…ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังเลือกมาตอนนี้ คงเพราะอยากได้คุยกับท่านมากกว่าอะไรทั้งหมด…ใช่ไหมคะ”

 

“อยากคุยกับข้าเหรอ? นี่คือเหตุผลที่มาหาข้า?”

 

“ค่ะ…จะว่าอยากคุยก็ใช่ แต่จริง ๆ แล้ว…ข้าแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ ท่านเท่านั้นเอง”

 

“อยากอยู่…ใกล้ ๆ ข้าเหรอ…”

 

หลังจากเชียน่าเผยเหตุผลที่มาหาข้าในคืนนี้ เธอก็มองตาข้าตรง ๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

 

“วันพรุ่งนี้ ท่านก็จะเข้าเรียนในโรงเรียนขุนนางแล้วสินะคะ”

 

“อืม”

 

“นั่นหมายความว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ข้าอาจไม่มีโอกาสได้คุยกับท่านแบบนี้อีก…พูดง่าย ๆ ก็คือ…ข้ารู้สึกเหงาน่ะค่ะ”

 

สำหรับเชียน่า ที่แม้ในนามจะเป็นเพียงข้ารับใช้ แต่การที่เธอกล้าพูดว่า “เหงา” ออกมาต่อหน้าข้าแบบนี้ ต้องใช้ความกล้าอย่างมากทีเดียว นั่นแปลว่า…เธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

 

“เชียน่า…จริงอยู่ว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ข้าจะไปเรียน อาจไม่ได้คุยกับเธอระหว่างวันเหมือนเดิม…แต่เราก็ยังคุยกันตอนกลางคืนได้นี่นา อีกอย่าง ตอนเรียนข้าอาจมีเรื่องที่เข้าใจไม่หมด เธอเองก็มีความรู้มาก ถ้าเธอว่างก็ช่วยมาสอนข้าหน่อยนะ”

 

พอข้าพูดแบบนั้น ดวงตาสีฟ้าราวอัญมณีของเชียน่าก็เปล่งประกายขึ้นทันที

 

“มือของข้ามีไว้เพื่อช่วยเหลือท่านเจ้าค่ะ! ถ้าท่านต้องการเมื่อไหร่ก็ขอให้บอกข้าได้เลยนะคะ!”

 

“อืม…ขอบใจมากนะ เชียน่า…แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เธอเองก็รีบไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ”

 

“ค่ะ! ขออนุญาตลา”

 

เชียน่าก้มหัวให้ข้า แล้วก็เดินออกจากห้องไป

 

ความกังวลที่หลงเหลืออยู่ในใจของข้า…ดูเหมือนจะมลายหายไปด้วยคำพูดของเชียน่า ทำให้ข้ารู้สึกผ่อนคลาย และสามารถหลับได้อย่างสงบในคืนนั้น

 

◇ด้านของเชียน่า◇

 

หลังกลับมาที่ห้องของตัวเอง เชียน่าก็ยังคงระลึกถึงคำพูดของลุกซ์อยู่ ใบหน้าของเธอผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

 

ขณะที่เธอกำลังยิ้มอยู่นั้น หญิงสาวร่างสูงที่สวมฮู้ดสีดำ ซึ่งรออยู่ในห้องก็อดถามออกมาไม่ได้ด้วยน้ำเสียงปนตกใจนิด ๆ

 

“คุณหนู…ท่านลุกซ์พูดอะไรที่ทำให้ดีใจขนาดนั้นหรือเปล่าคะ?”

 

หญิงสาวในชุดคลุมสีดำคนนี้ถูกสั่งให้รออยู่ในห้องของเชียน่า ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าทั้งสองได้พูดคุยอะไรกันที่ห้องของลุกซ์

 

“ไม่ได้พูดอะไรพิเศษหรอก…แค่ลุกซ์เขายังน่ารักเหมือนเดิมนั่นแหละ…เฮ้อ อยากจะรีบบอกรักเขาในฐานะเฟลิชิอาน่ามากกว่าในฐานะเมดซะที”

 

“แล้วพิธีเปิดเรียนวันพรุ่งนี้ก็จะเป็นก้าวแรกของเป้าหมายนั้นสินะคะ”

 

“ใช่เลย…ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา ข้าไม่ได้พยายามจะใกล้ชิดลุกซ์ในฐานะเมดเลยแม้แต่น้อย เพราะข้าทุ่มทุกอย่างให้กับการเตรียมตัวเพื่อพรุ่งนี้ ที่ข้าจะปรากฏตัวในฐานะ องค์หญิงเฟลิชิอาน่า ต่อหน้าลุกซ์ต่างหากล่ะ”

 

การเข้าใกล้ลุกซ์ในฐานะเมดสามารถทำได้ตลอดเวลาในอนาคต แต่ในฐานะองค์หญิง โอกาสนั้นมีจำกัดมาก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เชียน่าทุ่มสุดตัวให้กับวันพรุ่งนี้

 

“ถ้าคุณหนูตั้งใจขนาดนี้ ข้าก็มั่นใจว่าจะต้องออกมาดีแน่นอนเจ้าค่ะ”

 

“อื้ม…ถ้าจะมีอะไรผิดพลาด ก็มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้น”

 

“เหตุผลเดียว? งั้นข้าจะจัดการให้เอง…คืออะไรรึคะ?”

 

เชียน่าเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะตอบ

 

“…ความประหม่าไงล่ะ”

 

“เอ๋?”

 

หญิงสาวที่สวมฮู้ดดำทำหน้าฉงนทันทีที่ได้ยินคำตอบ

 

เชียน่ารีบพูดต่อด้วยท่าทีร้อนรน

 

“ก็แหม! นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าจะปรากฏตัวต่อหน้าลุกซ์ในฐานะองค์หญิงตั้งแต่ยังเด็กนะ! แถมยังต้องใส่ชุดเดรสเต็มยศ ไม่ใช่ชุดเมดแบบเดิมอีกต่างหาก…แค่คิดว่าลุกซ์จะได้เห็นข้าในสภาพนั้นก็ประหม่าแล้ว! แล้วยังจะต้องพูดคุยต่อหน้ากันอีก…แค่คิดก็ใจเต้นไม่หยุดแล้ว—!”

 

หญิงสาวในฮู้ดสีดำได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ขณะมองเชียน่าที่เริ่มพูดไม่หยุดถึงความตื่นเต้นของตนเอง แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะภาพของเชียน่าที่กำลังตั้งใจและมีความสุขเช่นนี้…มันช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน

 

——และแล้ว วันที่จะมีพิธีเปิดเรียนของโรงเรียนขุนนางก็มาถึง!