ตอนที่ 67: ความสามารถพิเศษ

 

◇ฝั่งลุกซ์◇

 

หลังจากไปทานอาหารกับเอลิน่าซังมา ผมก็กลับถึงบ้าน และนั่งอ่านหนังสือในห้องตามปกติเหมือนทุกวัน

 

เวลาผ่านไปได้ราวๆ ครึ่งชั่วโมง──จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

 

「ท่านลุกซ์! ขออนุญาตรบกวนได้ไหมเพคะ!」

 

เสียงของเชียน่าดังอย่างเห็นได้ชัด จนผมเผลอคิดว่าอาจจะมีเรื่องด่วนเกิดขึ้น

 

「อืม เข้ามาได้เลย」

 

เมื่อผมพูดเช่นนั้น เชียน่าก็เปิดประตูและเดินเข้ามาในห้อง

 

พูดถึงเชียน่า… ตอนกลับมาถึงบ้านวันนี้ เธอไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ อาจจะเพิ่งกลับมาก็ได้ และเรื่องที่เธอกำลังจะพูดนั้น อาจเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น… ผมคิดพลางหันไปมองเชียน่าที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอก็ถามขึ้นทันที

 

「ท่านลุกซ์! วันนี้ มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นหรือไม่คะ!?」

 

「…หืม？」

 

วันนี้… มีอะไรเกิดขึ้น?

 

จากน้ำเสียงและสีหน้าของเชียน่า ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังกังวลมาก แต่คำถามนั้นค่อนข้างกว้าง ผมจึงลองถามกลับไปให้ชัดเจนขึ้น

 

「เอ่อ… หมายถึงช่วงไหนเหรอ? ตอนอยู่ที่โรงเรียนขุนนางหรือเปล่า？」

 

เชียน่าส่ายหน้าเบาๆ แล้วตอบกลับ

 

「ไม่ใช่เพคะ! ข้าหมายถึงหลังจากท่านออกจากโรงเรียนแล้วต่างหาก！」

 

หลังจากเลิกเรียน… ก็หมายถึงตอนที่ผมออกไปเดินเล่นในเมืองนั่นสินะ

 

แต่ทำไมเชียน่าถึงถามอะไรแบบนี้กันนะ…? หรือว่าเธอเองก็อยู่ในเมือง แล้วเห็นผมเข้า?

 

ถ้าเป็นแบบนั้น… ใช่เลย เธอคงเห็นผมเดินอยู่กับเอลิน่าซังที่สวมฮู้ดแดง จากมุมมองของเชียน่าแล้วคงเป็นคนแปลกหน้าที่น่าสงสัย เลยทำให้เธอเป็นห่วง

 

เพื่อความแน่ใจ ผมเลยลองถามออกไป

 

「เชียน่า… วันนี้เธอได้ไปในเมืองหรือเปล่า？」

 

เชียน่าเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น

 

「คะ! และข้าได้เห็นท่านลุกซ์เดินเคียงข้างกับบุคคลหนึ่งซึ่งสวมฮู้ดปิดบังใบหน้าอยู่ หากท่านกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ข้ายินดีจะช่วยอย่างสุดความสามารถ！」

 

อย่างที่คิดไว้จริงๆ…

 

ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็ต้องรีบทำให้เธอคลายกังวล

 

「งั้นก็ไม่ต้องห่วงนะ ผมไม่ได้ตกอยู่ในปัญหาอะไร แค่ไปทานอาหารกับคนนั้นเท่านั้นเอง」

 

「แต่… เหตุใดท่านจึงไปทานอาหารกับบุคคลที่ไม่รู้จักกันมาก่อนหรือเพคะ？」

 

「ก็ไม่ถึงกับไม่รู้จักกันเลยนะ ก่อนหน้านี้เราเคยคุยกันที่ร้านเสื้อผ้าครั้งหนึ่ง แล้ววันนี้ก็เจอกันอีกพอดี เขาเลยชวนผมไปทานข้าวด้วยกัน」

 

「…หากเช่นนั้น ท่านเพียงแค่ไปทานอาหารด้วยกันเท่านั้น และมิได้มีเรื่องอื่นใด… ใช่หรือไม่เพคะ？」

 

「เรื่องอื่น…? อืม ไม่มีเลยนะ」

 

แม้ผมจะไม่รู้ว่าเชียน่ากำลังกังวลเรื่องอะไร แต่ระหว่างผมกับเอลิน่าซังก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการทานอาหารด้วยกัน ผมจึงตอบตรงไปตรงมา

 

แบบนี้ เชียน่าก็น่าจะสบายใจขึ้นแล้วสิ──ผมคิดแบบนั้น แต่สีหน้าของเธอกลับยังดูไม่เบาใจเท่าไรนัก

 

…เป็นผมเองที่ทำให้เธอเป็นห่วง ดังนั้นก็อยากทำให้เธอคลายกังวลให้ได้

 

「…ท่านลุกซ์ หากไม่เป็นการรบกวน ขอข้าทราบชื่อหรือรูปลักษณ์ของบุคคลผู้นั้น────」

 

「จริงสิ! เชียน่า! อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหยุดที่เราสองคนจะได้ออกไปเที่ยวด้วยกันแล้วนะ!」

 

「……！」

 

ผมรีบเบี่ยงประเด็นไปสู่เรื่องที่น่ารื่นรมย์กว่า หวังให้เธอรู้สึกดีขึ้น… ไม่สิ พูดให้ถูกคือ ผมเองก็อยากจะพูดเรื่องนี้กับเชียน่าอยู่แล้ว

 

「ผมมีสถานที่มากมายที่อยากไปกับเชียน่าเลยล่ะ」

 

「มะ-มีด้วยหรือเพคะ…? แต่… ตอนนี้เรากำลังพูดถึงบุคคลที่สวมฮู้ดสีแดง──」

 

「แล้วเชียน่าล่ะ? เธอมีที่ไหนที่อยากไปกับผมหรือเปล่า？」

 

「น-นั่นคือ… เอ่อ…」

 

ขณะผมจ้องเชียน่าด้วยแววตาตื่นเต้น รอคอยคำตอบ สีหน้ากังวลของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสอย่างเห็นได้ชัด

 

「มีเพคะ! ข้าเองก็มีที่ที่อยากไปกับท่านลุกซ์มากมายเช่นกัน！」

 

「จริงเหรอ!? มีที่ไหนบ้าง?」

 

「ก่อนอื่นก็คือ────」

 

จากนั้น ผมกับเชียน่าก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีในวันหยุดนี้

 

──สุดท้ายแล้ว สิ่งที่ผมชอบที่สุด ก็ยังคงเป็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเชียน่าตอนที่เธอกำลังมีความสุขแบบนี้

 

◇ฝั่งไวโอเล็ต◇

 

「…ท่านหญิงให้ข้าไปฟังบทสนทนาระหว่างท่านลุกซ์เพื่อจะสืบเรื่องของบุคคลปริศนาที่ใส่ฮู้ดสีแดง แต่ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น กลับถูกเปลี่ยนหัวข้อไปเป็นเรื่องเที่ยววันหยุดของสองคนเสียอย่างนั้น… ความสามารถเช่นนี้ คงไม่ใช่สิ่งที่เจ้าหญิงองค์แรกหรือองค์ที่สองจะทำได้ง่ายๆ เป็นแน่」

 

เธอบ่นพึมพำเบาๆ พลางมองสองคนที่กำลังสนุกสนานพูดคุยกันเรื่องสถานที่ท่องเที่ยว

 

──และในใจของไวโอเล็ต เธอรู้สึกอิจฉาขึ้นมาอย่างตรงไปตรงมา

 

「ข้าเองก็อยากมีช่วงเวลาเช่นนั้นกับท่านลุกซ์เหมือนกัน… ทั้งๆ ที่คิดว่าตนได้ละทิ้งชีวิตในฐานะหญิงสาวและการเป็นที่ปรารถนาไปแล้วแท้ๆ… แต่พอได้เห็นท่านลุกซ์ หัวใจของข้าก็ถูกเติมเต็มด้วยความคิดพวกนั้นอีกครั้ง… หากข้าได้ลองสวมชุดเดรสบ้าง ท่านลุกซ์จะมีสีหน้าอย่างไรนะ…? …แม้ข้าจะแต่งออกมาก็ไม่อาจเทียบได้กับท่านหญิง เจ้าหญิงองค์รอง หรือแม้แต่ฟลอเรนซ์ซัง แต่กระนั้น… ท่านจะคิดว่าข้าดูงดงามอยู่บ้างหรือไม่กันนะ…」

 

เมื่อรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อครู่ได้หลุดออกจากปากตัวเองจริงๆ ไวโอเล็ตก็รู้สึกเขินอายจนแก้มแดง ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย

 

ในขณะที่คำว่า “งดงาม” ยังดังก้องอยู่ในหู เธอก็เลื่อนสายตาลงมองมือของตัวเอง

 

เธอวางมือซ้ายลงบนมือขวาอย่างแผ่วเบา พลางพึมพำออกมา

 

「มือที่เปื้อนเลือดคู่นี้… แต่ท่านลุกซ์กลับบอกว่ามัน ‘งดงาม’…」

 

ด้วยสัมผัสที่แสนอ่อนโยน ไวโอเล็ตแตะมือตัวเองอย่างทะนุถนอม ราวกับกำลังลูบไล้สิ่งล้ำค่าที่สุด ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเคยรังเกียจมือคู่นี้อย่างสุดหัวใจ ──แต่ทั้งหมดนั้นเปลี่ยนไปแล้ว… ตั้งแต่ได้พบกับท่านลุกซ์