ตอนที่ 66: คนเดียวกัน

 

เอลิซาลีน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายกับเป็นคำเตือนบางอย่าง ซึ่งเชียน่าก็ตอบกลับไปว่า

 

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะพี่เอลิซาลีน่า ดิฉันไม่มีทางไปขัดขวางเส้นทางรักของพี่อย่างแน่นอนค่ะ”

 

เมื่อได้ยินเชียน่าพูดแบบนั้น เอลิซาลีน่าก็เปลี่ยนจากแววตาอันว่างเปล่ากลับมามีแสงในดวงตาอีกครั้ง พร้อมหัวเราะแล้วพูดว่า

 

“ว่าแล้วเชียว~! ถึงจะไม่ถึงขั้นขัดขวางก็เถอะ แต่ฉันนึกว่าเธอจะใช้ไวโอเล็ตมาเป็นข้ออ้างสืบเรื่องของฉันซะอีก สรุปก็แค่คิดไปเองสินะ~”

 

“ใช่ค่ะ เป็นแค่การคิดไปเองของพี่เอลิซาลีน่าค่ะ”

 

เชียน่าตอบกลับด้วยท่าทีที่ไม่แสดงความหวั่นไหวแม้แต่น้อย แม้ว่าคำพูดของเอลิซาลีน่าจะตรงเป้าอย่างจังก็ตาม เธอแสร้งตอบกลับไปอย่างแนบเนียน ราวกับสิ่งที่พี่สาวพูดนั้นเป็นแค่การเข้าใจผิดจริง ๆจากนั้นเอลิซาลีน่าก็พูดต่ออย่างสงบนิ่ง

 

“เพราะงั้นเพื่อเด็กคนนั้น ฉันจะยังทำหน้าที่เจรจาสันติภาพของประเทศนี้ต่อไปเหมือนเดิมนะ──

หรือว่าฉันเข้าใจผิดอีกแล้ว?”

 

“……ค่ะ ดิฉันไม่ได้เป็นกังวลเรื่องนั้นอยู่แล้ว”

 

“อา ฮ่าๆ~! ก็ว่าอยู่~”

 

เชียน่ามองเอลิซาลีน่าที่กำลังหัวเราะอยู่ตรงหน้า แล้วก็ยังคงรู้สึกว่า “คน ๆ นี้ประมาทไม่ได้จริง ๆ”

 

ความสามารถในการสังเกตของเอลิซาลีน่าสูงมาก ราวกับสามารถมองทะลุจิตใจคนอื่นได้เลย

ขณะเชียน่ากำลังประเมินความสามารถของพี่สาวมากขึ้นกว่าเดิม เอลิซาลีน่าก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้และพูดขึ้นว่า

 

“อ้อ เฟลิซิอาน่า หนังสือเกี่ยวกับโรงเรียนขุนนางยังอยู่ในห้องเก็บหนังสืออยู่หรือเปล่า?”

 

“……น่าจะอยู่นะคะ แต่ทำไมพี่ถึงถามหาหนังสือเกี่ยวกับโรงเรียนขุนนางล่ะ?”

 

เชียน่าตอบพลางนึกระแวงขึ้นมาว่า──เอลิซาลีน่าที่บอกว่าจะไม่ยุ่งเรื่องความรักของเธอ อาจจะจริง ๆ แล้วรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับลุกซ์เข้าแล้ว และกำลังคิดจะใช้ข้อมูลจากโรงเรียนขุนนางเพื่อวางแผนอะไรบางอย่างเกี่ยวกับลุกซ์ก็ได้──ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอจะต้องรีบหาทางจัดการ

 

แต่คำตอบที่เอลิซาลีน่าให้มานั้น กลับไม่ใช่สิ่งที่เชียน่าคิดเลยแม้แต่น้อย

 

“ก็เรื่องงานเลี้ยงแลกเปลี่ยนระหว่างราชวงศ์ที่จัดโดยโรงเรียนขุนนางไงล่ะ พิธีเปิดเรียนกับงานเลี้ยงครั้งแรก ๆ น่ะ เธอไปแทนพวกเราให้สองสามครั้งแล้วใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันปล่อยให้เธอไปตลอด มันจะกลายเป็นภาพลักษณ์ไม่ดีต่อฉันกับพี่สาวเอาน่ะสิ แต่พี่สาวก็ดูจะยังยุ่งอยู่กับการเจรจากับต่างประเทศอยู่เหมือนเดิม เพราะงั้นครั้งหน้าฉันว่าจะไปแทนบ้าง……ถ้าจะไปแล้วก็อยากศึกษาข้อมูลไว้ก่อนด้วยใช่ไหมล่ะ?”

 

……งานเลี้ยงแลกเปลี่ยนของโรงเรียนขุนนางนั้น เป็นโอกาสอันมีค่าที่เชียน่าในฐานะเฟลิซิอาน่าจะได้พบกับลุกซ์

 

ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากยอมปล่อยโอกาสนี้ให้ใครเลย──แต่หากเธอปฏิเสธคำพูดของเอลิซาลีน่าไป และยืนยันว่าจะไปอีกครั้งให้ได้ ก็จะกลายเป็นว่าการกระทำของเฟลิซิอาน่านั้นเริ่มน่าสงสัยในสายตาของเอลิซาลีน่า

 

ยิ่งเธอแสดงความยึดติดกับโรงเรียนขุนนางมากเท่าไร ก็ยิ่งเสี่ยงต่อการถูกสงสัยว่า──คนที่เฟลิซิอาน่าเคยบอกว่าต้องการหมั้นด้วยนั้น อาจจะเป็นใครบางคนที่อยู่ในโรงเรียนขุนนางก็ได้

 

ถ้าเรื่องไปถึงขั้นนั้น แผนการต่าง ๆ ของเชียน่าคงต้องพังพินาศแน่นอน ดังนั้นเมื่อชั่งน้ำหนักแล้ว เชียน่าจึงพยักหน้าตอบ

 

“เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันคิดว่านั่นเป็นทางเลือกที่ฉลาดมากค่ะ”

 

“ขอบใจน้า~! ว่าแต่เฟลิซิอาน่า วันนี้ดูเงียบผิดปกตินะ? ตอนที่เจอกันครั้งก่อนน่ะ ดูน่ากลัวมากเลยแท้ ๆ

 

“วันนั้นพี่พูดเรื่องที่เหมือนจะเป็นภัยต่อคนที่ดิฉันรักมาก ดิฉันเลยต้องแสดงท่าทีแบบนั้นออกไป……แต่อย่างไรก็ตาม ดิฉันก็คือน้องสาวของพี่เอลิซาลีน่านะคะ”

 

“งั้นถ้าฉันลองพูดแบบวันนั้นอีกครั้งล่ะ?”

 

“ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็──”

 

เชียน่าเปลี่ยนสีหน้าทันที กลายเป็นแววตาว่างเปล่าเหมือนที่เอลิซาลีน่าเคยทำ แล้วตอบกลับว่า

 

“อย่างที่เคยบอกไปแล้ว ดิฉันจะไม่ไว้หน้าเด็ดขาด”

 

“น่ากลัวจังเลย~! แต่ถ้าฉันต้องปกป้องเด็กคนนั้นจากอันตราย ฉันก็คงคิดเหมือนกันแหละ…เอาเป็นว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ คงกลายเป็นสงครามกลางราชวงศ์ระหว่างเจ้าหญิงลำดับที่สองกับเจ้าหญิงลำดับที่สามแน่เลย~! โธ่~ ที่ฉันพยายามประสานความสงบของประเทศมาตลอดก็ไร้ความหมายสิเนี่ย~!”

 

“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวค่ะ ขอแค่เขาปลอดภัยก็พอแล้วสำหรับดิฉัน”  

 

“เมื่อก่อนฉันยังเคยคิดเลยนะ ว่าผู้ชายมีตั้งเยอะแยะ จะไปยึดติดกับผู้ชายคนเดียวไปทำไมกัน──”

 

แล้วเอลิซาลีน่าก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย แววตากลับมาเป็นเหมือนเชียน่า แล้วพูดว่า

 

“แต่ตอนนี้ฉันก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ ขอแค่มีเขาอยู่ด้วย ประเทศอะไรนั่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”

 

“แปลกจังเลยนะ ที่เราเห็นตรงกันได้แบบนี้”

 

“นั่นสินะ”

 

ทั้งสองจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ละสายตาแล้วเชียน่าก็พูดขึ้น

 

“ถ้าอย่างนั้น ขออนุญาตกลับก่อนนะคะพี่เอลิซาลีน่า”

 

“จ้า~! ฉันเองก็เหมือนกัน~! ทั้งเชียน่า ทั้งไวโอเล็ต ไว้เจอกันใหม่นะ~!”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เชียน่ากับไวโอเล็ตก็โค้งให้ ก่อนที่เอลิซาลีน่าจะเริ่มออกเดิน──แต่ระหว่างทาง เธอก็หันกลับมาทางเชียน่าอีกครั้งแล้วพูดว่า

 

“จริงสิ เฟลิซิอาน่า เรื่องที่เธอแอบพาผู้ชายเข้าวังน่ะ ฉันจะไม่บอกใครก็ได้……แต่ตอนนั้นก็ช่วยเล่นตามน้ำให้ฉันด้วยล่ะ”

 

“……ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”

 

เมื่อได้ยินคำตอบนั้น เอลิซาลีน่าก็ยิ้มออกมา แล้วจากนั้นก็เดินจากไปจริง ๆ

 

“……วันนั้นเราก็ระมัดระวังอย่างที่สุดไม่ให้เรื่องนั้นหลุดออกไปแล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังไม่พ้นสายตาเลย……ที่นี่คือวังหลวง ถ้าแค่เป็นเจ้าหญิงลำดับที่สามก็มีขีดจำกัดสินะ”

 

“นั่นสิคะ แม้จะพูดอย่างนั้น แต่สมองกับสายตาของเจ้าหญิงลำดับที่สองก็ประมาทไม่ได้เลยค่ะ”

 

“จริง……ถึงตอนนี้พี่เอลิซาลีน่าจะยังไม่มีเจตนาแทรกแซงเรื่องความรักของฉันก็เถอะ──แต่ก็อาจจะเปลี่ยนใจแล้วคิดจะทำอะไรกับลุกซ์ขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ เพราะงั้นต้องวางแผนรับมือใหม่อีกครั้ง”

 

“รับทราบค่ะ”

 

หลังจากนั้น เชียน่ากับไวโอเล็ตก็ขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลร็อดเดลล์

 

──ตอนนี้ ทั้งเจ้าหญิงลำดับที่สอง เอลิซาลีน่า และเจ้าหญิงลำดับที่สาม เฟลิซิอาน่า ต่างก็ยังไม่รู้เลยว่า “คนสำคัญ” ในใจของพวกเธอทั้งสองคนนั้น……เป็นคนเดียวกัน!