ตอนที่ 62: คาดเดาไม่ได้

 

ผมกับคุณเอลิน่าเดินทางมาถึงร้านอาหารหรูระดับที่แม้แต่คำว่า “หรูหรา” ก็ยังดูถูกเกินไป—ร้านที่ว่ากันว่าบางครั้งแม้แต่เหล่าขุนนางชั้นสูงหรือเชื้อพระวงศ์ก็ยังแวะเวียนมาใช้บริการ

 

ถูกพามายังสถานที่แบบนี้ ผมจึงพูดกับคุณเอลิน่าด้วยเสียงเบา

 

「คุณเอลิน่า คือว่า…ที่แบบนี้มัน────」

 

「ฉันเป็นคนจ่ายเอง เพราะงั้นลุกซ์ไม่ต้องห่วงเลย กินให้อิ่มเลยนะ! อ้อ แต่ถ้ารสชาติไม่ถูกปากลุกซ์ล่ะก็ เดี๋ยวเปลี่ยนร้านให้ก็ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจเลยนะ……รอแป๊บนึงนะ」

 

「อ๊ะ────」

 

เธอไม่ฟังคำพูดของผมเลย แล้วเดินตรงไปคุยกับพนักงานต้อนรับชายที่ใส่ทักซิโด้

 

ถึงจะอยู่ไกลจนฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไร แต่จากสายตาที่มองไกล ๆ คุณเอลิน่าดูไม่ตื่นเต้นหรือประหม่าแม้แต่น้อย กลับกัน การยืนอยู่ตรงนั้นดูเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอเสียด้วยซ้ำ…บางที คุณเอลิน่าอาจจะเป็นคนที่มีฐานะสูงมากก็ได้

 

◇มุมมองของซารีน่า◇

 

「ขอใช้โต๊ะสำหรับสองคนได้ไหม ขอเป็นห้องส่วนตัวถ้าได้」

 

ซารีน่าที่สวมฮู้ดสีแดงอยู่ แม้จะดูเป็นแค่คนธรรมดาในเวลานี้ แต่สำหรับร้านที่เธอเป็นลูกค้าประจำ การที่ซารีน่าสวมฮู้ดแดงแบบนี้ก็เหมือนเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าตัวเธอมาที่นี่ในฐานะ ‘เอลิน่า’ ไม่ใช่เจ้าหญิง และถึงจะเป็นบุคคลหายากที่สวมฮู้ดสีแดง แต่เพียงได้ยินเสียงก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นเธอ พนักงานชายในชุดทักซิโด้จึงกล่าวอย่างสุภาพ

 

「คุณเอลิน่า ขอบพระคุณที่มาใช้บริการอีกครั้งในวันนี้…ห้องส่วนตัวยังว่างอยู่สองห้อง เชิญด้านในได้เลยครับ」

 

เมื่อตอนที่เธอสวมฮู้ดสีแดง ทางร้านก็จะเรียกเธอว่า “เอลิน่า” แทนชื่อจริงอย่าง “ซารีน่า”

 

「โอเค～」

 

แม้จะดูเหมือนเด็กสาววัยสิบเจ็ดตามวัยเมื่อพูดคุยแบบนี้ แต่ความสามารถของซารีน่านั้นทุกคนรู้กันดีว่าเธอเป็นผู้รักษาความสงบของประเทศ ด้วยเหตุนี้ พนักงานหนุ่มจึงยังคงยืนตัวตรงและตอบกลับด้วยความเคารพ

 

「คุณเอลิน่า…นี่เป็นครั้งแรกเลยหรือเปล่าครับที่พาใครมาด้วยแบบนี้」

 

「ใช่ เป็นครั้งแรกเลย…อ้อ ใช่สิ ห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะว่าฉันมาที่นี่กับคนอื่น」

 

「……รับทราบครับ」

 

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด หากเจ้าหญิงองค์ที่สองอย่างซารีน่าบอกว่า “ห้ามบอกใคร” พนักงานก็ไม่อาจขัดขืนได้

 

เมื่อพูดคุยเสร็จ ซารีน่าก็เดินกลับไปหาลุกซ์ที่กำลังรออยู่หน้าร้าน แล้วกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

 

「ลุกซ์ ได้โต๊ะแล้ว ไปกันเถอะ！」

 

「คะ ครับ！」

 

ซารีน่ากับลุกซ์ที่ยังดูตื่น ๆ เดินเข้าไปยังห้องส่วนตัว ภายในห้องมีโต๊ะปูผ้าสีแดง แจกันที่มีดอกไม้วางอยู่ตรงกลาง เมื่อทั้งสองนั่งลงโดยหันหน้าเข้าหากัน ลุกซ์ก็เอ่ยขึ้นเพื่อคลายความประหม่า

 

「คุณเอลิน่า…มาที่ร้านแบบนี้บ่อยเหรอครับ?」

 

「อืม มาบ่อยนะ」

 

ซารีน่าชอบเดินดูเมืองที่เธอมีส่วนช่วยทำให้สงบสุข และเธอยังชอบกินของอร่อย ๆ ชอบเสื้อผ้าน่ารัก ๆ และชอบลองสวมมันด้วยตัวเอง จึงถือเป็นเจ้าหญิงที่มาในเมืองค่อนข้างบ่อย และแน่นอนว่า ร้านหรู ๆ แบบนี้เธอก็มาบ่อยเช่นกัน

 

ลุกซ์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเกร็ง ๆ

 

「อย่างนั้นเองเหรอครับ…ผมไม่ค่อยได้มาที่แบบนี้เท่าไหร่ เลยรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย」

 

「งั้นเหรอ ลุกซ์เป็นสามัญชนเหรอ? หรือขุนนางกันนะ?」

 

ซารีน่าตั้งคำถามพร้อมกับเดาว่าลุกซ์น่าจะเป็นสามัญชน จากประสบการณ์และความรู้ที่เธอมีเกี่ยวกับผู้คนมหาศาลที่เธอเคยพบเจอ

 

────แต่เด็กแบบลุกซ์น่ะ เสียดายถ้าเป็นแค่สามัญชน แบบนี้ต้องขอให้ท่านพ่อแต่งตั้งให้เป็นขุนนางเสียแล้ว

 

ทว่า ความคิดนั้นต้องหยุดลงเมื่อได้ยินคำตอบจากลุกซ์

 

「ผมเป็นขุนนางตระกูลเคานต์ครับ」

 

「เอ๋……!?」

 

ขุนนาง—ไม่ใช่แค่บารอนหรือไวเคานต์ แต่เป็นเคานต์!?

 

คาดเดาไม่ได้เลยจริง ๆ

 

แม้ซารีน่าจะด้อยกว่าอีกสองเจ้าหญิงในด้านการใช้ดาบ แต่ในเรื่องสติปัญญา โดยเฉพาะด้านจิตวิทยาและการพูดโน้มน้าวใจ เธอเหนือกว่ามาก…ขนาดเฟลิซิอาน่ายังเทียบไม่ได้

 

การคาดการณ์ของเธอพลาดเช่นนี้ แทบไม่เคยเกิดขึ้น…อาจจะเป็นครั้งแรกก็ว่าได้

 

ขณะรู้สึกตกใจ ซารีน่าก็เอ่ยถาม

 

「……ตั้งแต่เกิดเลยเหรอ?」

 

「ครับ เป็นอย่างนั้นมาตลอดครับ」

 

แน่นอนว่าลุกซ์ไม่มีเหตุผลที่จะโกหก และซารีน่าที่มีประสบการณ์พูดคุยกับผู้คนมากมายจนสามารถยุติสงครามภายในประเทศได้ ก็รู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดว่า ลุกซ์ไม่ได้โกหก

 

────เกิดมาเป็นขุนนางตระกูลเคานต์ แต่กลับเติบโตมาอย่างอ่อนโยนและถ่อมตัวได้ยังไงกันนะ?

 

ซารีน่าคิดต่อ

 

────ลุกซ์มีความปรารถนาอะไรหรือเปล่านะ? งานอดิเรกคืออะไร? เข้านอนกี่โมง ตื่นกี่โมง? อาหารที่ชอบล่ะ?

 

เด็กหนุ่มผู้แสนอ่อนโยน อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสนุก และยังคาดเดาอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ ทำให้ซารีน่ารู้สึกสนใจเขาไม่รู้จบ

 

ระหว่างที่กำลังรู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นฮู้ดสีแดงของตัวเองในมุมมอง

 

「……」

 

หากเธอถอดฮู้ดนี้ออก ทุกคนที่เห็นจะต้องตกหลุมรักเธอ หรือไม่ก็มีความคิดไม่ดีแน่นอน…บางที อาจเพราะความงามของเธอประกอบกับทักษะการพูด

 

แม้แต่ลุกซ์เองที่เธอรู้สึกสนใจอย่างไม่รู้จบ ถ้าเธอถอดฮู้ดแล้วใช้เล่ห์เหลี่ยมอีกนิดก็อาจจะทำให้เขาตกหลุมรักได้ง่าย ๆ

 

……เธอรู้ดีว่าผลจะเป็นยังไง ทันทีที่ถอดฮู้ดออก

 

ถ้าลุกซ์เปลี่ยนท่าทีหรือแววตาแม้เพียงเล็กน้อยหลังเห็นหน้าของเธอ เธอก็จะจับได้ในทันทีจากการเคลื่อนไหวหรือสีหน้าเล็กน้อยเหล่านั้น

 

เธอลังเลว่าจะถอดฮู้ดดีไหม…แต่สุดท้ายก็คิดว่า ไม่อาจฝันไปแบบนี้ตลอดไป จึงเอื้อมมือไปที่ฮู้ดแล้วพูดขึ้น

 

「ว่าไป ตอนนั้นฉันบอกว่า ถ้าเจอกันครั้งหน้าจะถอดฮู้ดให้ดูใช่มั้ย…เพราะงั้น เดี๋ยวถอดให้นะ」

 

「คุณพูดแบบนั้นจริงครับ…แต่ไม่ต้องฝืนก็ได้นะครับ────」

 

「ไม่หรอก ฉันจะถอด…ลาก่อนนะ ลุกซ์……」

 

ซารีน่าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า แล้วค่อย ๆ ถอดฮู้ดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความงามอย่างแท้จริง

 

เธอเผยรอยยิ้มแผ่วเบา…ราวกับคนที่ยอมแพ้แล้ว.