ตอนที่ 61: การพบกันอีกครั้ง

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

สามวันหลังจากวันหยุดสิ้นสุดลง ขณะที่ผมเลิกเรียนจากโรงเรียนขุนนางในวันนี้ ผมตัดสินใจแวะเข้าเมืองขากลับ

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ… ที่จริงแล้วผมเป็นคนชอบบรรยากาศคึกคักและสดใสของเมืองเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการที่ผมอยากมามองดูทิวทัศน์ของเมืองก็คงเป็นหนึ่งในเหตุผลหลัก… แต่วันนี้ออกจะต่างไปหน่อย—เพราะผมคิดว่า อาจจะได้เจอกับ “เอลิน่า” อีกครั้ง ซึ่งเราเคยเจอกันเมื่อราวหนึ่งสัปดาห์ก่อน

 

“ว่าไปแล้ว… เอลิน่าเองก็คงไม่ได้มาเดินเล่นในเมืองทุกวันหรอก เพราะงั้นโอกาสที่จะได้เจอกันก็ต่ำมากเลยล่ะนะ…”

 

ถ้าตกลงนัดเจอกันไว้ตั้งแต่ตอนนั้นก็คงจะดี… คิดได้แบบนั้นแล้ว ผมก็นึกขึ้นมาได้

 

“ลองไปที่ร้านเสื้อผ้าที่เราเคยเจอกันครั้งก่อนดูแล้วกัน”

 

แม้แผนการที่นึกออกในตอนนี้จะดูไม่มีหวังเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นสถานที่ที่มีโอกาสได้เจอกับเอลิน่าในเมืองนี้ ก็มีแต่ที่ร้านเสื้อผ้าร้านนั้นเท่านั้น

 

พอคิดได้แบบนั้น ผมก็รีบมุ่งหน้าไปยังร้านเสื้อผ้าแห่งนั้นทันที และเมื่อมาถึงถนนหน้าร้าน────ผมก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งสวมฮู้ดสีแดงที่คุ้นตา กำลังเดินอย่างช้า ๆ

 

“ลุกซ์… อยู่ที่ไหนกันนะ… ขอร้องล่ะ… ออกมาหาฉันทีเถอะ…”

 

หญิงสาวคนนั้นพูดพึมพำบางอย่างเบา ๆ… ถึงจะเป็นฮู้ดสีแดงที่คุ้นตาก็จริง แต่จากบรรยากาศที่แผ่ออกมาแล้ว ผมกลับรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนเดียวกับที่ผมคิดไว้

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม คน ๆ นั้นดูเจ็บปวดเหลือเกิน ถ้าผมสามารถช่วยอะไรได้ ผมก็อยากจะช่วย

 

คิดได้แบบนั้น ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอจากด้านหลัง แล้วเอ่ยปากทัก

 

“ขอโทษนะครับ เป็นอะไรรึเปล่า? ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ล่ะก็────”

 

“……เสียงนี้”

 

ตอนที่ผมกำลังจะพูดจบว่า “ผมพอจะช่วยอะไรได้ไหม” หญิงสาวในชุดฮู้ดแดงก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบา

 

เมื่อกี้อยู่ห่างกัน เลยไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไร… แต่ตอนนี้ได้ยินชัดเจนแล้ว────และก่อนที่ผมจะได้ตีความคำพูดนั้น หญิงสาวคนนั้นก็หันขวับมาทางผมอย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อเทียบกับจังหวะก้าวเดินอันเชื่องช้าเมื่อครู่…

 

“ลุกซ์!!”

 

เธอเรียกชื่อผมออกมา แล้วก็โผเข้ากอดผม

 

“ลุกซ์… ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีกครั้ง…!”

 

“เอะ… เอ๋……?”

 

จู่ ๆ ก็มีคนเรียกชื่อแล้วโถมเข้ามากอด ผมถึงกับยืนนิ่งไปทันที

 

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงรู้ชื่อผม…?

 

ไม่สิ มากกว่านั้น ทำไมเธอถึงมากอดผมอยู่แบบนี้กันแน่…?

 

ระหว่างที่ผมกำลังคิดแบบนั้น────แค่ได้ยินเสียงของเธอ ผมก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมเธอถึงรู้ชื่อผม

 

“หรือว่า……คุณเอลิน่า?”

 

“ใช่! ใช่เลย! แหม~! ฉันตามหาเธอมาตลอดเลยนะ! หายไปอยู่ไหนมาตั้งนานฮะ!?”

 

เมื่อผมถาม เธอก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสดใสและยินดี────แต่…

 

“ตามหามาตลอด……?”

 

ผมเผลอถามกลับไป เพราะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น เอลิน่าจึงตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

 

“ใช่… จริง ๆ นะ ตามหาอยู่ตลอดเลยล่ะ ลุกซ์… ทั้งตอนเช้า ตอนกลางวัน จนกระทั่งเกือบถึงค่ำ ทุกวันเลย…”

 

……เรื่องทั้งหมดมันเร็วเกินไป จนผมยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้ แต่ถ้าเอลิน่าถึงกับแสดงอารมณ์ออกมาขนาดนี้ สิ่งที่ผมควรทำในตอนนี้ก็มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

 

“ดูเหมือนว่าผมจะทำให้คุณเอลิน่าต้องเดือดร้อน เพราะฉะนั้นผมอยากจะขอชดเชยด้วยอะไรบางอย่างครับ”

 

“ชดเชย……? ถ้างั้น! ตอนนี้เลย ไปกินข้าวกับฉันเถอะ!”

 

“……เอ๋? แค่นั้นเองเหรอครับ?”

 

“ใช่! เอ้า~ เร็วเข้า!”

 

พูดจบ เอลิน่าก็จับข้อมือผมแล้วลากไปข้างหน้าอย่างร่าเริง

 

ตอนแรกผมก็ยังลังเลอยู่ว่าการไปกินข้าวด้วยกันจะถือเป็นการชดเชยได้จริงหรือเปล่า… แต่พอเห็นสีหน้าและท่าทางที่ร่าเริงของเธอแล้ว ผมก็เริ่มรู้สึกว่าบางที แค่นี้…ก็คงเพียงพอแล้วก็ได้

 

ผมจึงเดินไปข้างหน้า พร้อมกับเอลิน่า… เพื่อไปกินข้าวด้วยกัน.