ตอนที่ 60: วิชาที่ไม่ถนัด

 

◇มุมมองของเชียน่า◇

 

“คุณท่าน วันนี้จะเสด็จออกไปข้างนอกหรือไม่เพคะ?”

 

เช้าวันถัดจากที่เชียน่าได้ไปคฤหาสน์ของตระกูลดยุกฟลอเรนซ์พร้อมกับลุกซ์

 

เมื่อเชียน่าถามออกไปเช่นนั้น ลุกซ์ก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตามปกติ

 

“วันนี้ไม่มีธุระอะไรที่อยากออกไปทำเป็นพิเศษ คงอยู่ในคฤหาสน์ทั้งวันล่ะ”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น เชียน่าก็กล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นเล็กน้อย

 

“เพคะ…! ถ้าเช่นนั้น วันนี้ขอให้ข้าคอยรับใช้เคียงข้างคุณท่านตลอดทั้งวันจะได้หรือไม่เพคะ?”

 

“อืม ได้สิ…แต่วันนี้ฉันตั้งใจจะทบทวนวิชาที่ไม่ถนัดเป็นพิเศษนะ อาจจะได้เห็นฉันในสภาพที่ไม่เท่ก็ได้…”

 

“ไม่มีทางที่คุณท่านจะดูไม่เท่ได้หรอกเพคะ! แต่…วิชาที่คุณท่านไม่ถนัดคืออะไรหรือเพคะ?”

 

โดยทั่วไปแล้ว ลุกซ์เป็นคนฉลาด

 

เขาอาจไม่รู้ตัว หรือไม่ก็อาจเพราะเขาเล็งเห็นเป้าหมายที่สูงเกินไป จึงมองข้ามความสามารถของตัวเอง แต่ในความเป็นจริงแล้ว ระดับความรู้ของเขาอยู่ในระดับต้น ๆ ของรุ่นเดียวกันเลยทีเดียว…ซึ่งพิสูจน์ได้จากการที่เขาเคยได้ที่สองในการสอบวัดระดับความรู้ที่โรงเรียนขุนนางมาก่อน

 

แถมลุกซ์ยังไม่ได้เก่งแค่วิชาการ แต่ยังแข็งแกร่งในด้านดาบอีกด้วย

 

สิ่งนี้ก็พิสูจน์ได้จากตอนที่เขาจัดการกับนักเรียนชายสามคนได้อย่างขาดลอย

 

ด้วยเหตุนี้ เชียน่าจึงไม่ค่อยได้เห็นว่าลุกซ์จะมีเรื่องที่ไม่ถนัดเท่าไรนัก พอได้ยินคำพูดของเขา เธอจึงถามออกไปด้วยความสนใจจริง ๆ และลุกซ์ก็ตอบกลับมาหลังจากเว้นจังหวะเล็กน้อย

 

“…มันคือวิชายุทธศาสตร์น่ะ”

 

“…อย่างนั้นเองหรือเพคะ”

 

เมื่อได้ยินคำตอบนั้น เชียน่าก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

 

“ในวิชายุทธศาสตร์ เขาจะเน้นที่ว่า ในสถานการณ์ที่ต้องต่อสู้กับต่างแคว้นหรือดินแดนอื่น เราจะลดจำนวนประชาชนของแคว้นตัวเองที่จะต้องสูญเสียให้ได้มากที่สุด ซึ่งจุดนั้นฉันเองก็เข้าใจดี…แต่พื้นฐานของยุทธศาสตร์ส่วนใหญ่กลับเป็นแนวคิดที่ว่า ‘ยอมเสียส่วนน้อยเพื่อรักษาส่วนใหญ่’…ฉันเข้าใจว่าทำแบบนั้นในชีวิตจริงมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว และนี่ก็เป็นเพียงสถานการณ์สมมุติเท่านั้น ไม่ควรคิดมาก…แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังอยากทำให้ทุกอย่างไม่มีใครต้องสูญเสียเลยสักคน มันเลยทำให้ฉันไม่มีสมาธิกับการเรียนเลย”

 

สิ่งที่ลุกซ์พูดมานั้น…ตรงกับที่เชียน่าเดาไว้เป๊ะ

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น เชียน่าก็คิดขึ้นในใจ──

 

คนอ่อนโยนอย่างลุกซ์ จะให้เขามาคิดเรื่องยุทธศาสตร์ที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของการสูญเสียชีวิตคน ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายเดียวกันหรือฝ่ายตรงข้าม มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก…ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ลุกซ์ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องใช้ยุทธศาสตร์แบบนั้นเด็ดขาด…เพราะงั้น คุณท่านไม่ต้องเป็นกังวลเลยนะ…แต่ถึงอย่างนั้น ลุกซ์นี่เป็นคนที่ใจดีเกินไปจริง ๆ

 

เชียน่าพูดขึ้นพลางรู้สึกถึงความอ่อนโยนของลุกซ์อีกครั้ง

 

“นั่นเป็นเพราะความอ่อนโยนของคุณท่านเองเพคะ…ถ้าอย่างนั้น เรามาเริ่มเรียนจากยุทธศาสตร์ที่ไม่มีการสูญเสียกันเถอะเพคะ”

 

“ม-มียุทธศาสตร์แบบนั้นด้วยเหรอ?”

 

“เพคะ ข้าเคยเรียนมานิดหน่อย”

 

“ยุทธศาสตร์ที่ไม่มีการสูญเสียเลยเหรอ…เชียน่า! ช่วยสอนฉันทีได้ไหม!?”

 

เมื่อเห็นลุกซ์ถามกลับมาด้วยดวงตาเปล่งประกายแบบนั้น เชียน่าก็ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

 

“เพคะ ด้วยความยินดีเลย”

 

หลังจากนั้น เชียน่าก็เริ่มสอนยุทธศาสตร์แบบไร้การสูญเสียให้ลุกซ์──ระหว่างนั้น

 

ลุกซ์ตั้งใจฟังเนื้อหาที่เชียน่าอธิบายอย่างจริงจังมาก…จนเชียน่าเผลอหลงใหลในสีหน้าจริงจังของเขาแทบจะหลุดโฟกัสกับสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่ แต่เธอก็พยายามบอกกับตัวเองว่านี่ก็เพื่อคุณท่าน…ในที่สุด เธอก็สอนยุทธศาสตร์แบบไร้การสูญเสียให้ลุกซ์จนจบได้สำเร็จ

 

◇มุมมองของเอลิซารีน่า◇

 

ในเช้าวันถัดมา ตามที่ตัดสินใจไว้เมื่อคืน เอลิซาลีน่าก็ออกจากวังพร้อมสวมฮู้ดสีแดงปิดหน้า เดินทางเข้าสู่เมือง

 

เธอตัดสินใจไว้แล้วว่า──หากวันนี้ไม่ได้พบกับลุกซ์ ก็จะถือว่าเป็นพรหมลิขิตที่ไม่มีอยู่ และจะพยายามลืมเขาไปให้ได้…แต่ทว่า

 

“วันนี้เป็นวันหยุด น่าจะออกมาเดินเล่นในเมืองแท้ ๆ แต่กลับไม่เจอเขาเลย…อยู่ที่ไหนกันนะ ลุกซ์…ลุกซ์…”

 

โดยไม่รู้ตัว เอลิซาลีน่าก็เริ่มเดินวนหาลุกซ์ไปทั่วเมือง

 

จนเวลาล่วงเลยไปถึงยามเย็น

 

“ก็ตั้งใจไว้แล้วแท้ ๆ ว่าถ้าไม่เจอจะพยายามลืม…แต่กลับทำไม่ได้เลย…อยากเจอเขาอีกสักครั้ง…อีกสักครั้งเดียว…ไม่ใช่…ฉันไม่ได้อยากเจอลุกซ์หรอก…แค่…แค่อยากจบความฝันนี่ให้สิ้นสุดเท่านั้น…จริงเหรอ? เรื่องแบบนั้นมันไม่สำคัญหรอก…ช่างมัน…ยังไงก็เถอะ…ฉันแค่อยากเจอลุกซ์…”

 

เธอพร่ำขอ…แต่ลุกซ์ก็ไม่ปรากฏตัวต่อหน้า

 

“ลุกซ์…”

 

เมื่อถึงเวลาที่เมืองเริ่มมืดลง เอลิซาลีน่าก็ไม่สามารถเดินหาเขาต่อไปได้อีก

 

เธอจึงตัดสินใจกลับไปยังพระราชวัง

 

──และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เอลิซาลีน่าก็ออกมาในเมืองแทบทุกวัน…เพื่อค้นหาลุกซ์อีกครั้ง.