ตอนที่ 6 ท่านเฟลิซิอาน่า

 

◇ฝั่งลุกซ์◇

 

อีกแค่สามวันก็จะถึงวันปฐมนิเทศของโรงเรียนขุนนางแล้ว

 

การเรียนเตรียมตัวก่อนเข้าเรียนก็ใกล้จะจบเต็มที แต่ช่วงนี้มีบางอย่างที่ผมอดคิดไม่ได้

 

พอเดินออกจากห้องตัวเอง ผมก็ตรงไปที่หน้าห้องของเชียน่า แล้วเคาะประตูเพื่อถามเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจ

 

“เชียน่า ว่างไหม?”

 

“ท่าน!? คะ-ค่ะ! มีอะไรหรือเปล่าคะ!?”

 

เสียงของเชียน่าดูตกใจนิดหน่อย ก่อนจะรีบเปิดประตูออกมา

 

“ก็ไม่เชิงว่ามีอะไรหรอก แค่เห็นว่าเชียน่าดูมีเรื่องให้คิดอยู่ช่วงนี้ เลยแวะมาถามน่ะ”

 

“ดีใจที่ท่านเป็นห่วงนะคะ แต่ข้าไม่ได้คิดมากอะไรหรอกค่ะ!”

 

“เหรอ? คือ…ข้าสังเกตว่าตั้งแต่สองวันก่อน เจ้าเหมือนเอาแต่คิดอะไรอยู่ตลอดเวลา แล้วก็ชอบจดอะไรลงสมุด เห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้ากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่รึเปล่า”

 

“ม-ไม่ใช่แบบนั้นจริง ๆ นะคะ!”

 

“……”

 

ยังไงก็ต้องมีอะไรแน่ ๆ…เชียน่าดูมีอะไรปิดบังอยู่ แต่ผมก็ลังเลว่าจะทำยังไงดี

 

จะเข้าไปยุ่งในฐานะเจ้านายดีมั้ย หรือควรปล่อยให้เธอจัดการเอง

 

ผมไม่อยากไปก้าวก่ายอะไรถ้าเชียน่าไม่เต็มใจ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่ผมช่วยได้ ผมก็อยากช่วย

 

ถึงจะคิดว่า ‘ถ้าเขาไม่ขอความช่วยเหลือ ก็ไม่ใช่หน้าที่เรา’ ก็เถอะ…แต่เชียน่าเป็นคนที่ไม่ชอบสร้างความลำบากให้ผม ต่อให้เธอกำลังลำบากอยู่ ก็อาจจะไม่พูดออกมาเลยถ้าไม่ได้ตัดสินใจเด็ดขาดจริง ๆ

 

ระหว่างที่กำลังลังเลอยู่ เธอก็เปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมาว่า—

 

“ว่าแต่ข้าได้ยินมาว่า…ดูเหมือนจะมีคนจากราชวงศ์มาร่วมงานปฐมนิเทศของท่านด้วยนะคะ”

 

…ก็เหมือนเปลี่ยนเรื่องแหละ แต่บรรยากาศของเชียน่าก็ยังไม่ต่างจากก่อนหน้านี้

 

แสดงว่าต่อให้เธอไม่พูดตรง ๆ เรื่องนี้ก็คงมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เธอกำลังกังวลอยู่แน่ ๆ…แต่เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน

 

“เชื้อพระวงศ์เหรอ? ถึงจะเป็นโรงเรียนขุนนางก็เถอะ ไม่นึกว่าจะมีเชื้อพระวงศ์มาร่วมงานด้วยจริง ๆ…สุดยอดเลยนะ”

 

ผมตอบกลับด้วยความประหลาดใจจริง ๆ

 

แค่ส่งข้อความมาแสดงความยินดีก็ว่าน่ายินดีมากแล้ว แต่นี่ถึงขั้นเสด็จมาด้วยตัวเองเลย

 

“ไม่รู้จะเป็นคนแบบไหนกันนะ แค่คิดก็เริ่มตื่นเต้นแล้วแฮะ”

 

“…ที่เสด็จมาคือ ท่านเฟลิซิอาน่า พระธิดาลำดับที่สามค่ะ”

 

ถึงจะพูดว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ แต่ก็มีหลายแบบ บางคนก็เป็นแค่สายห่าง ๆ หรือเป็นแค่ในนาม

 

แต่ท่านเฟลิซิอาน่าเป็นเชื้อสายตรง แถมยังเป็นลำดับที่สาม รองจากพระราชาและพี่สาวทั้งสองคน ถือว่าสูงมากเลย

 

“ท่านเฟลิซิอาน่าจะมาเองเนี่ยนะ…ข้าคงเป็นแค่คนที่โผล่ผ่าน ๆ ในสายตาเท่านั้นแหละ แต่พอคิดดูแล้วก็ยิ่งรู้สึกประหม่าเลย…ท่านน่ะ ทั้งเรียนเก่ง ดาบก็เก่ง แถมยังมีส่วนตัดสินนโยบายของประเทศ ดูแลพื้นที่บางเขตด้วย เป็นคนที่เก่งรอบด้านจริง ๆ นะ”

 

พอพูดจบ เชียน่าก็เหมือนจะเขินขึ้นมานิด ๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ

 

“ไม่รู้จะเป็นคนแบบไหนกันนะ…คนที่ทำเรื่องยาก ๆ ได้ขนาดนี้ ต้องดูเคร่งขรึม สุขุมแน่ ๆ เลย”

 

“ม-ไม่ใช่เลยค่ะ! ท่านเฟลิซิอาน่าเป็นคนเฟรนด์ลี่มาก ๆ เลยนะคะ! ยิ้มเก่ง สดใส ใจดี ไม่ได้ดูน่ากลัวหรือเข้าหายากเลย!”

 

“ก็ไม่ได้หมายความว่าคนสุขุมจะเข้าหายากหรอกนะ…แต่ถ้าเป็นแบบที่เจ้าว่าก็คงดี…ถึงยังไงก็ตาม ข้าก็คงไม่ได้มีโอกาสเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับท่านหรอกมั้ง”

 

ผมพูดไปแบบนั้น แล้วเชียน่าก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ดูหม่นลง

 

“…ถ้าท่านมีโอกาสได้ข้องเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์…จะเป็นเรื่องลำบากสำหรับท่านหรือเปล่าคะ?”

 

ไม่รู้ทำไมเชียน่าถึงดูเศร้า แต่ผมก็ตอบตามที่คิด

 

“เปล่าเลย ข้าไม่ได้คิดแบบนั้นเลยจริง ๆ…ถึงท่านเฟลิซิอาน่าจะเป็นถึงพระธิดาลำดับสาม เป็นคนสำคัญของประเทศก็จริง แต่สิ่งที่ข้าชื่นชมไม่ใช่แค่นั้นนะ ข้ารู้สึกว่า ท่านเป็นคนที่พยายามอย่างหนักจนสามารถทำได้ทุกอย่าง ทั้งการเรียน ดาบ การบริหารประเทศ ไปจนถึงการจัดการพื้นที่ต่าง ๆ…ท่านสุดยอดมากจริง ๆ

 

พูดยังไงดี…ข้าไม่ได้รู้สึกว่า ‘ท่านเฟลิซิอาน่าน่าทึ่งเพราะเป็นพระธิดาลำดับสาม’ หรอก แต่รู้สึกว่า ‘ท่านเฟลิซิอาน่าน่าทึ่งในแบบของท่าน’ มากกว่า…อธิบายไม่เก่งแฮะ แต่ข้าไม่ได้มองว่าการเกี่ยวข้องกับเชื้อพระวงศ์เป็นเรื่องยุ่งยากเลยนะ…อ๊ะ! แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าดูแคลนเชื้อพระวงศ์หรอกนะ────”

 

“เข้าใจค่ะ ท่านก็เป็นแบบนี้แหละ…ท่านของข้าจริง ๆ นะคะ”

 

เชียน่าพูดแบบนั้นพลางยิ้มบาง ๆ มาทางผม

 

…ข้าจริง ๆ? หมายความว่ายังไง?

 

“ก็ข้าก็คือตัวข้านั่นแหละ…เอ๊ะ? หมายความว่าไงเหรอ?”

 

“ก็ตรงนี้แหละค่ะ ที่ข้าพูดถึง”

 

เธอตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส

 

…ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่พอเห็นเชียน่าดูมีความสุขแบบนั้น ผมก็พลอยรู้สึกดีตามไปด้วย

 

!