ตอนที่ 53 เอลิน่า

 

◇ ฝั่ง ลุกซ์  ◇

 

ในวันหยุดถัดไป ผมได้รับเชิญให้ไปบ้านของฟลอเรนซ์ และในคืนนั้นผมก็เล่าเรื่องนี้ให้เชียน่าฟัง

 

ทันใดนั้น เชียน่าก็พูดขึ้นมาเป็นประโยคแรกทันทีว่า

 

「ฉันก็อยากจะติดตามคุณท่านไปด้วยค่ะ!」

 

「เดี๋ยวฉันจะลองถามฟลอเรนซ์ซังให้นะ」

 

ตอนที่เราไปงานน้ำชาเมื่อคราวก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่พอเป็นในบ้านของเขาเอง เรื่องมันอาจจะต่างออกไปก็ได้ เพราะงั้นผมเลยตอบกลับไปแบบนั้น

 

「ขอบคุณมากค่ะ！」

 

เชียน่าพูดพลางยิ้มอย่างสดใส

 

「ทั้งที่เราคุยกันว่าจะหาเวลาไปเที่ยวด้วยกันแท้ๆ ฉันกลับดันมีนัดในวันหยุดหน้านี้ซะก่อน ขอโทษนะ… วันหยุดถัดจากนั้น ฉันจะไปเที่ยวกับเธอแน่นอน」

 

「ไม่เป็นไรเลยค่ะ! แค่ได้อยู่กับคุณท่าน ฉันก็มีความสุขแล้ว ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม！」

 

「……ขอบใจนะ」

 

────ทั้งหมดนั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

 

และวันนี้ ผมปฏิเสธไม่ให้เชียน่าตามมาด้วย แล้วออกมาที่ตัวเมืองเพียงลำพัง

 

เหตุผลที่ผมออกมาในเมืองก็เพราะว่า… ในเมื่อมีโอกาสไปบ้านฟลอเรนซ์ทั้งที ผมก็เลยอยากจะเตรียมอะไรบางอย่างให้เชียน่าเป็นของขวัญเซอร์ไพรส์ด้วย

 

「เชียน่าชอบอะไรบ้างนะ……」

 

อัญมณีบ้างล่ะ เครื่องประดับบ้างล่ะ… ไม่ว่าอะไรเธอก็คงใส่แล้วดูดีแน่ๆ ผมคิดว่าเธอน่าจะชอบด้วย แต่ของแบบนั้นมันดูยิ่งใหญ่เกินไป… พอเป็นแบบนั้น เสื้อผ้าธรรมดาน่าจะดีกว่า

 

แต่จะว่าไป ผมไม่เคยรู้เลยว่าเชียน่าชอบเสื้อผ้าแบบไหน… เพราะปกติเธอใส่แต่ชุดเมดตลอด เลยเดาไม่ออกจริงๆ ว่าเธอจะชอบอะไร

 

ระหว่างที่คิดเรื่องแบบนั้น ผมก็เดินมาจนถึงร้านเสื้อผ้า และก้าวเข้าไปข้างใน

 

ผมเดินตรงไปยังแผนกขายเสื้อผ้าผู้หญิง

 

「แบบไหนเธอก็คงใส่ขึ้นหมดนั่นแหละ… แต่เพราะแบบนั้นแหละถึงยิ่งเลือกยาก」

 

ระหว่างที่ผมกำลังจ้องเสื้อผ้าอยู่ด้วยสีหน้าลำบากใจ ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างๆ

 

「กำลังหาเสื้อผ้าให้ใครสักคนเป็นของขวัญอยู่เหรอ?」

 

น้ำเสียงของผู้หญิง… ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องเมิน ก็เลยตอบกลับไปตามตรง

 

「ครับ ผมอยากจะทำเซอร์ไพรส์เล็กๆ ให้กับคนที่คอยดูแลผมอยู่เป็นประจำ」

 

「หืม งั้นก็คือคนที่เป็นผู้หญิงสินะ ถึงได้มาดูเสื้อผ้าผู้หญิง」

 

「ใช่ครับ」

 

เมื่อผมตอบกลับไปแบบนั้น หญิงสาวที่สวมฮู้ดสีแดงก็หยิบชุดหนึ่งขึ้นมาดูพลางพูดว่า

 

「ชุดแบบนี้กำลังฮิตในหมู่ชนชั้นสูงเลยล่ะ」

 

ที่เธอหยิบมาให้ดูนั้นเป็นชุดเดรสที่เว้าช่วงหน้าอกเผยให้เห็นผิวมากพอสมควร

 

「ขอบคุณครับ… แต่ผมอยากได้อะไรที่ใส่ในชีวิตประจำวันได้มากกว่าชุดเดรสน่ะครับ」

 

「งั้นเหรอ… งั้นลองดูแบบนี้ไหมล่ะ？」

 

หลังจากนั้น ผมก็เลือกเสื้อผ้าร่วมกับหญิงสาวในชุดฮู้ดสีแดงอยู่พักใหญ่

 

ระหว่างที่กำลังเลือกอยู่นั้น เธอก็ถามขึ้นว่า

 

「แล้วเด็กคนนั้นที่นายจะซื้อเสื้อผ้าให้… เป็นคนแบบไหนเหรอ？」

 

────เมื่อได้ยินคำถามนั้น ผมก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

「เธอเป็นคนอ่อนโยน ฉลาด และเวลาเห็นผมลำบาก เธอก็มักจะช่วยผมทันทีโดยไม่ต้องพูดอะไรเลย เป็นคนที่ห่วงใยผมอยู่ตลอดเวลา เป็นผู้หญิงที่ใจดีมากๆ ครับ！」

 

「……หืม」

 

จากนั้น เราก็เลือกเสื้อผ้าด้วยกันไปพร้อมกับคุยเรื่องทั่วๆ ไป

 

จนกระทั่งหญิงสาวในฮู้ดสีแดงเอ่ยขึ้นว่า

 

「ได้ใช้เวลากับใครแล้วรู้สึกสนุกแบบนี้… นี่มันครั้งแรกในรอบนานเลยนะ」

 

「เหรอครับ？」

 

「อืม ปกติแล้วฉันใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยผลประโยชน์ซับซ้อน… พอมาเจอคนอย่างเธอที่ไม่ได้พูดจากด้วยจุดประสงค์แอบแฝงเลย มันก็เลยรู้สึกแบบนั้นมั้ง？」

 

หลังจากพูดแบบนั้น เธอก็พึมพำอะไรเบาๆ ตามมา

 

「แต่ยังไงซะ… นายก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่นา ถ้าฉันเอาจริงขึ้นมาแล้วล่ะก็……เฮ้อ」

 

ผมไม่ได้ยินชัดเจนว่าเธอพูดอะไร เพราะเสียงเบาเกินไป อีกทั้งใบหน้าของเธอก็ยังถูกปกปิดด้วยฮู้ด ทำให้ผมอ่านสีหน้าไม่ออกเลย

 

「เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ？」

 

ผมถามเธอไปตามตรง แล้วเธอก็ตอบกลับมาว่า

 

「เปล่าหรอก ไม่มีอะไรเลย… นี่ ถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง ฉันจะถอดฮู้ดให้ดูก็แล้วกัน」

 

「เอ๋……？」

 

「ฉันน่ะน่ารักมากเลยนะ รู้ไหม ถึงขนาดที่แค่ความน่ารักของฉันก็ทำให้โลกสงบสุขได้เลยล่ะ！」

 

…ขอบเขตที่พูดมันใหญ่เกินตัวเลยแฮะ ผมเผลอนึกถึงเชียน่าขึ้นมาเล็กน้อย

 

ผมยิ้มบางๆ พลางตอบว่า

 

「เข้าใจแล้วครับ ผมจะตั้งตารอเลย」

 

「อื้ม」

 

พูดจบ หญิงสาวในชุดฮู้ดสีแดงก็หันมามองผมนิดหนึ่ง แล้วค่อยๆ เอามือขวาวางลงบนใบหน้าผมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ว่า

 

「มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันอยากให้นายเป็นแบบนี้ต่อไปตลอดเลยนะ……」

 

「……หือ？」

 

พูดจบ เธอก็ถอยห่างจากผมไปเล็กน้อย ผมไม่เข้าใจความหมายของประโยคนั้นเลย

 

แต่พอคิดขึ้นได้ว่ามีบางอย่างที่อยากรู้ ผมจึงถามออกไป

 

「……คุณชื่ออะไรเหรอครับ？」

 

หญิงสาวในฮู้ดสีแดงตอบกลับมาว่า

 

「เอลิน่า」

 

「คุณเอลิน่า… เข้าใจแล้วครับ ผมชื่อลุกซ์」

 

「จำไว้แล้วล่ะ… งั้นไว้เจอกันใหม่นะ ลุกซ์」

 

「ครับ แล้วพบกันใหม่ครับ！」

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น เอลิน่าก็เดินออกจากร้านไป… เป็นการพบกันที่แปลกประหลาด แต่ผมกลับรู้สึกว่าคงจะสนิทกันได้ดีแน่

 

ความรู้สึกนั้นยังคงอ้อยอิ่งในใจอยู่ตอนที่ผมเลือกเสื้อผ้าที่จะมอบให้เชียน่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

◇ เอลิ ซารีน่า  ◇

 

「มีคนแบบนั้นอยู่จริงๆ ด้วยเหรอ」

 

เอลิซารีน่าพึมพำขณะนั่งอยู่บนเตียงในห้องส่วนตัวภายในปราสาทหลวง เธอกำลังนึกถึงลุกซ์ที่เพิ่งเจอกันเมื่อครู่ที่ร้านเสื้อผ้า

 

เอลิซารีน่าคุ้นชินกับการพูดคุยกับผู้คนหลากหลายชนชั้นและอายุมาแล้วมากมาย แต่ไม่เคยเจอใครที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ แบบลุกซ์เลยสักคนเดียว… แม้จะเจอกันแค่ครั้งเดียว แต่เธอก็มั่นใจในความสามารถในการมองคนของตัวเองอย่างยิ่ง

 

ดังนั้น แค่พบกันครั้งเดียว เธอก็สามารถเข้าใจได้ทันที

 

「เป็นคนที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย… แต่ราวกับสร้างจากความใจดีล้วนๆ… แม้ความอ่อนโยนนั้นจะไม่ได้ส่งตรงมาที่ฉัน แต่แค่ได้เห็นเขาพูดถึงคนที่เขาจะซื้อของขวัญให้… แค่นั้นลุกซ์ก็ดูเจิดจ้ามาก」

 

เอลิซารีน่านึกถึงคำพูดตอนจากลาของลุกซ์

 

「แล้วพบกันใหม่นะ……」

 

ขณะนั่งอยู่บนเตียง เธอก็นึกถึงใบหน้าของลุกซ์ แล้วพูดออกมาด้วยเสียงดังว่า

 

「ฉันไม่อยากเจอนายนะ~! ก็ถ้าฉันถอดฮู้ดออกเมื่อไหร่ ลุกซ์ผู้ใสซื่อแบบนั้นก็ต้องกลายเป็นสัตว์เดรัจฉานแน่เลย~！」

 

แม้จะตะโกนออกมาแบบนั้น ทว่าในใจกลับรู้สึกว่างเปล่า

 

เอลิซารีน่ารู้สึกถึงความเศร้าในตัวเองที่เอาแต่ตะโกนใส่ความว่างเปล่า จึงพึมพำต่อเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

 

「มันสนุกจริงๆ นะ…………ทั้งที่ถ้าเป็นขุนนางจริงๆ ก็น่าจะมีอะไรดำมืดซ่อนอยู่ แต่ในตัวลุกซ์กลับไม่มีสิ่งนั้นเลย……ถ้าฉันยังมองไม่ออก แสดงว่าลุกซ์น่าจะเป็นแค่เด็กสามัญชน… ถึงจะไม่เกี่ยวก็ตาม────แค่ลุกซ์เห็นหน้าฉันก็คงตกหลุมรักฉันทันทีแน่นอน」

 

หลังจากพึมพำแบบนั้น เธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

 

「เพราะงั้น… ฉันไม่อยากเจอลุกซ์อีก……ขอแค่ให้ฉันฝันถึงเขาได้อีกนิดเถอะ」

 

เอลิซารีน่าตัดสินใจว่า จนกว่าจะถึงวันที่ได้พบกับลุกซ์อีกครั้ง เธอจะขอเก็บลุกซ์ไว้ในฐานะเจ้าชายในเทพนิยาย—บริสุทธิ์และเปล่งประกาย—ผู้ที่ไม่เคยมีอยู่จริงในโลกใบนี้

 

แม้เธอจะรู้ดีว่า ลุกซ์เองหากต้องถอดเปลือกเปลือยความเป็นมนุษย์ออกแล้ว ความอ่อนโยนนั้นก็คงไม่เหลือเลย

 

ถึงอย่างนั้น ต่อให้รู้ว่าฝันนี้ไม่มีวันเป็นจริง────เอลิซารีน่าก็ยังคงหลับตาลงโดยมีลุกซ์อยู่ในฝันนั้นต่อไป…