ตอนที่ 51: รอดตายหวุดหวิด

 

◇ ฝั่ง เชียน่า  ◇

 

ระหว่างที่เชียน่ากำลังเต้นรำกับลุกซ์… ถึงแม้ภาพที่เห็นจากภายนอกจะดูเป็นการร่ายรำที่สง่างาม ราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย สมกับเป็นคนในราชวงศ์โดยแท้… แต่ในใจของเธอนั้นกลับเต็มไปด้วยความปั่นป่วน

 

──ฉัน…กำลังเต้นรำกับลุกซ์อยู่…กำลังจับมือเขาไว้…ใบหน้าจริงจังของเขาตอนเต้นรำนั้นช่างหล่อเหลือเกิน…ได้เต้นรำกับลุกซ์แบบนี้ ฉันนี่มันโชคดีแค่ไหนกันนะ…อา ลุกซ์…ฉันรักเธอเหลือเกิน…

 

◇ ฝั่ง ลุกซ์ ◇

 

หลังจากเต้นรำกับท่านเฟลิซิอาน่าเสร็จ ท่านเฟลิซิอาน่ากับคุณไวโอเล็ตก็เดินมาส่งผมถึงหน้ารถม้าที่จอดอยู่หน้าปราสาทหลวง

 

“ท่านเฟลิซิอาน่า, คุณไวโอเล็ต ขอบคุณมากจริง ๆ สำหรับวันนี้ครับ!”

 

“ไม่หรอกจ้ะ ฉันเองต่างหากที่สนุกมากเลย”

 

“ข้าก็รู้สึกซาบซึ้งใจต่อท่านร็อดเอลอย่างยิ่งเช่นกันเจ้าค่ะ”

 

วันนี้ผมได้เต้นรำกับท่านเฟลิซิอาน่า, ได้เข้าใจคุณไวโอเล็ตมากขึ้น มันทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสามคนก้าวหน้าไปอย่างชัดเจน…เป็นวันที่สุดยอดจริง ๆ

 

“ไว้เจอกันใหม่นะครับ ทั้งสองคน!”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น ท่านเฟลิซิอาน่าก็ยิ้มอ่อนโยนก่อนจะตอบกลับมา

 

“จ้ะ แล้วพบกันใหม่นะ”

 

ด้านคุณไวโอเล็ตก็กล่าวด้วยสีหน้าที่ดูอ่อนโยนเช่นกัน

 

“ข้าจะตั้งตารอวันนั้นเจ้าค่ะ”

 

ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้แลกเปลี่ยนคำพูดกับทั้งสองแบบนั้น และตัดสินใจขึ้นรถม้าเดินทางกลับคฤหาสน์ตระกูลร็อดเอล

 

วันนี้มีเรื่องเล่าให้เชียนาฟังเยอะเลย อยากกลับไปเล่าให้เธอฟังเร็ว ๆ แล้วสิ

 

◇ เชียน่า ◇

 

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ในเมืองเสร็จ เชียน่ากับไวโอเล็ตก็นั่งรถม้ากลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลร็อดเอล

 

“วันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ เลยล่ะ…ได้พูดคุยกับลุกซ์อย่างสนุกสนาน แถมยังได้เต้นรำด้วยกันอีก…ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเลย──ยกเว้นเรื่องของเธอนั่นแหละ”

 

“หมายถึงเรื่องที่ข้าหลงใหลในตัวท่านลอร์ดร็อดเอลกระนั้นหรือ?”

 

“ใช่เลย…เฮ้อ เสน่ห์ของลุกซ์นี่ช่างน่าปวดหัวจริง ๆ”

 

เชียน่าเองก็พอจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าไวโอเล็ตอาจตกหลุมเสน่ห์ของลุกซ์ แต่พอเรื่องนั้นกลายเป็นความจริง เธอก็ไม่สามารถซ่อนความสับสนในใจได้

 

“แม้ท่านผู้นั้นจะเป็นคนสดใสร่าเริง แต่ก็ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความสว่างที่จะถูกความมืดมนอย่างข้ากลืนกิน…หากแต่เป็นแสงที่สามารถส่องถึงแม้แต่จิตใจอันมืดหม่นของข้า…เพื่อท่านผู้นั้นแล้ว ข้ายินดีทำทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแบบไหนก็ตาม”

 

เชียน่าเองก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น…เพื่อลุกซ์แล้ว เธอยินดีจะทำได้ทุกอย่าง

 

เพียงเพื่อจะปกป้องความสุขของเขา

 

“ขอถามย้ำอีกครั้งนะ เธอยังจะปฏิบัติตามคำสั่งของฉันต่อไปใช่ไหม?”

 

“เจ้าค่ะ ข้าไม่อยากให้นายหญิงเข้าใจผิดเลย…เพราะไม่ใช่แค่ท่านร็อดเอล แต่ข้าเองก็ให้ความสำคัญกับตัวท่านเช่นกัน…ดังนั้นนอกจากการแอบหาโอกาสใช้เวลาร่วมกับท่านร็อดเดลอย่างมีความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว ข้าไม่มีความคิดจะทรยศต่อท่านเลยแม้แต่น้อย”

 

ไวโอเล็ตตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนกำลังเพลิดเพลิน

 

“ตรงนั้นไม่ยอมถอยเลยสินะ…”

 

เชียน่าถอนหายใจ──แต่เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นไวโอเล็ตมีความสุขขนาดนี้ จึงอดรู้สึกดีใจไม่ได้

 

◇ เอลิ ซาริน่า  ◇

 

หลังจากทำงานราชการเสร็จ เอลิซาริน่าก็กลับมายังปราสาทหลวง แล้วเดินไปพูดคุยกับทหารยามชายที่ยืนอยู่ตรงขอบประตูหน้าปราสาท

 

“นี่ วันนี้เฟลิซิอาน่าพาใครมาที่นี่บ้างรึเปล่า?”

 

“ไม่เลยครับ ไม่มีเหตุการณ์อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นเลย”

 

ทหารยามในชุดเกราะตอบเช่นนั้น──แต่เอลิซาริน่ากลับพูดต่อ

 

“ถ้าเฟลิซิอาน่าจะพาใครเข้ามาล่ะก็ วันแบบวันนี้แหละที่เหมาะที่สุด เพราะทุกคนยกเว้นเธอออกไปทำงานราชการกันหมด…นายจะบอกว่าฉันคิดผิดงั้นเหรอ~?”

 

“มะ…ไม่ใช่แบบนั้นครับ…”

 

เห็นว่าพูดต่อไปก็เสียเวลาเปล่า เอลิซาริน่าจึงลดเสียงลงเล็กน้อยและพูดว่า

 

“ถ้าเฟลิซิอาน่าสั่งให้ปิดบังล่ะก็ ฉันขอแนะนำให้นายรีบบอกฉันจะดีกว่านะ? เธอเป็นเพียงองค์หญิงลำดับสาม ส่วนฉันน่ะเป็นองค์หญิงลำดับสอง…ถ้าเป็นเรื่องในที่ประชุมเกี่ยวกับนโยบายประเทศน่ะ ฉันอาจจะไม่มีอำนาจเหนือกว่า แต่ถ้าเป็นในปราสาทล่ะก็ อำนาจฉันสูงกว่าแน่นอน──เลิกปิดบังแล้วรีบบอกมาเถอะ…ถ้าบอกตอนนี้ ฉันจะไม่เอาเรื่อง”

 

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างถูกมองทะลุหมด แถมยังถูกกดดันอย่างรุนแรง ทหารยามคนนั้นก็หน้าซีดเผือด ก่อนจะตอบด้วยเสียงสั่น

 

“ฮึก…คะ…คือ…ท่านหญิงเฟลิซิอาน่าได้พาชายคนหนึ่งเข้ามาในปราสาทครับ”

 

“ใคร?”

 

“มะ…ไม่รู้ครับ! จริง ๆ นะครับ! ได้โปรดให้อภัยด้วย…!”

 

เอลิซาริน่าซึ่งใช้เสน่ห์และวาทศิลป์ควบคุมสถานการณ์ภายในประเทศมานักต่อนัก มีความมั่นใจในสัญชาตญาณการมองคนของตนเอง

 

──หมอนี่ไม่ได้โกหก

 

“งั้นก็ไม่เป็นไร…ว่าแต่──โชคดีแล้วล่ะ! ถ้ายังพยายามบ่ายเบี่ยงอีกซักรอบล่ะก็ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นเลยนะ~! อ๊ะ แต่ในปราสาทจะมีเรื่องน่ากลัวอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงกันล่ะเนอะ~!”

 

พูดจบ เอลิซาริน่าก็เดินเข้าปราสาทไป ทิ้งให้ทหารยามยืนตัวแข็งอยู่กับที่ด้วยความหวาดกลัว

 

“คนที่ทำให้เฟลิซิอาน่าหลงใหลได้ถึงขนาดนั้น…คงถึงเวลาที่ฉันจะต้อง ‘ลงมือจริงจัง’ บ้างแล้วล่ะ…”

 

เธอพึมพำเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มที่แฝงด้วยเสน่ห์อันตรายบนใบหน้า