ตอนที่ 50 การเต้นรำ

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

ในขณะที่ผมยังคงรู้สึกประหม่า รอให้ท่านเฟลิซิอาน่าและไวโอเล็ตกลับมาที่ห้องรับรอง—ในที่สุด ประตูก็เปิดออก ทั้งสองคนก็เดินกลับเข้ามาในห้อง

 

「ทะ-ท่านเฟลิซิอาน่า! ไวโอเล็ตซัง!」

 

ผมเผลอเรียกชื่อของทั้งสองคนด้วยความดีใจจนเสียงดัง ท่านเฟลิซิอาน่าและไวโอเล็ตจึงพูดขึ้นมา

 

「ขอโทษที่ให้รอนะ ลุกซ์คุง」

 

「ขออภัยด้วยค่ะ ท่านร็อดเดล」

 

ทันทีที่กลับเข้ามา ทั้งคู่ก็รีบกล่าวขอโทษกับผม ผมจึงรีบส่ายหน้าแล้วพูดออกไป

 

「ม-ไม่เป็นไรเลยครับ ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น!」

 

「ขอบคุณนะ ลุกซ์คุง……ว่าแต่ เห็นว่าเธอพูดปลอบโยนไวโอเล็ตด้วยคำพูดแสนอ่อนโยนสินะ ในฐานะเจ้าของไวโอเล็ต ฉันขอขอบคุณเธอด้วย」

 

「ม-ไม่ต้องถึงขนาดขอบคุณหรอกครับ……ผมก็แค่พูดธรรมดาเท่านั้นเอง」

 

ผมตอบกลับไปแบบนั้น แต่สายตาของท่านเฟลิซิอาน่ากลับดูเหมือนมีบางอย่างที่อยากจะพูด

 

「ท่านเฟลิซิอาน่า……？」

 

「……ไม่มีอะไรหรอก」

 

แม้ผมจะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ถ้าท่านเฟลิซิอาน่าบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่ควรไปใส่ใจมากนักในตอนนี้

 

แล้วท่านเฟลิซิอาน่าก็พูดต่อ

 

「ลุกซ์คุง ฉันมีเรื่องที่อยากทำกับเธอข้างนอกห้องรับรองตอนนี้ เธอจะตามมาด้วยได้ไหม？」

 

「แน่นอนครับ……แต่ว่า จะไปที่ไหนกันเหรอครับ？」

 

เมื่อผมถามไปแบบนั้น ท่านเฟลิซิอาน่าก็ตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส

 

「ไปถึงแล้วจะรู้เองจ้ะ」

 

「ม-เข้าใจแล้วครับ」

 

จากนั้น พวกเราก็เดินไปตามทางเดินภายในพระราชวังโดยมีท่านเฟลิซิอาน่าเดินนำหน้า พอลงบันไดมาถึงชั้นหนึ่งแล้วก็เดินไปตามทางเดินอีกครู่หนึ่ง────ก่อนจะมาถึงพื้นที่กว้างแห่งหนึ่ง

 

ที่นั่นมีหน้าต่างบานใหญ่เรียงกันหลายบาน แต่ละบานก็มีม่านขนาดเท่ากันแขวนไว้ แม้ตอนนี้ม่านจะยังไม่ถูกปิด แต่หากเป็นเวลากลางคืนหรือมีการปิดม่าน ก็ยังมีโคมระย้าที่แขวนอยู่เรียงกันด้านบนคอยให้แสงสว่างอยู่

 

ผนังทั้งสี่ดูเรียบง่ายแต่หรูหรา และมีภาพวาดขนาดใหญ่แขวนอยู่ภาพหนึ่ง

 

「ท-ที่นี่คือ……」

 

「ห้องจัดงานเต้นรำของพระราชวังจ้ะ」

 

「ห้องจัดงานเต้นรำ……ของพระราชวัง」

 

ถ้าพูดถึงห้องเต้นรำของพระราชวัง ก็จะนึกถึงสถานที่ที่ราชวงศ์หรือผู้ที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์จะใช้เต้นรำกัน หรือใช้กระชับความสัมพันธ์กับราชวงศ์ต่างประเทศ

 

แม้ว่าในกรณีหลังจะไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนักในช่วงนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือสถานที่พิเศษจริง ๆ

 

「แ-แล้วทำไมถึงพาผมมาที่นี่เหรอครับ？」

 

ขณะที่ผมยังรู้สึกสับสนกับการถูกพามาที่ห้องจัดงานเต้นรำ ท่านเฟลิซิอาน่าก็ยื่นมือมาหาผมพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

「ลุกซ์คุง……ช่วยเต้นรำกับฉันได้ไหม？」

 

「……！」

 

ผมจะได้เต้นรำกับท่านเฟลิซิอาน่า…!?

 

การเต้นรำกับคนต่างเพศนั้น มีความหมายที่ลึกซึ้งโดยเฉพาะในแวดวงชนชั้นสูงและราชวงศ์… และแน่นอนว่าท่านเฟลิซิอาน่าเองก็ต้องเข้าใจเรื่องนั้นดี

 

ถึงแม้ว่าในสถานการณ์ตอนนี้จะมีแค่พวกเราสามคน และไม่ได้หมายความว่าแค่เต้นรำกันจะเปลี่ยนแปลงอะไรทางรูปแบบ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือสิ่งที่มีความหมายอย่างยิ่ง

 

「……」

 

ในเมื่อท่านเฟลิซิอาน่าเป็นฝ่ายยื่นมือมาให้ผมก่อน ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

 

สิ่งสำคัญในตอนนี้ก็คือ…ผมอยากเต้นรำกับท่านเฟลิซิอาน่าหรือเปล่า

 

จากประสบการณ์ที่ได้อยู่ร่วมกับท่านเฟลิซิอาน่ามาจนถึงตอนนี้…ทั้งตอนที่ท่านเฟลิซิอาน่าแสดงความสง่างามในฐานะราชวงศ์ และตอนที่แอบเขินอายอยู่บ้าง

 

ผมก็รู้ตัวแล้วว่า────ผมอยากเต้นรำกับท่านเฟลิซิอาน่า

 

เมื่อคิดแบบนั้นอย่างแน่วแน่ ผมก็จับมือของท่านเฟลิซิอาน่าแล้วตอบกลับ

 

「ครับ ขอเต้นด้วยครับ!」

 

「ลุกซ์คุง……！」

 

แล้ว────ผมกับท่านเฟลิซิอาน่าก็เต้นรำด้วยกันอย่างมีความสุข แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม

 

◇มุมมองของไวโอเล็ต◇

 

ที่ริมขอบของห้องจัดงานเต้นรำภายในพระราชวัง ไวโอเล็ตที่กำลังเฝ้ามองทั้งสองคนเต้นรำอยู่ก็ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก พร้อมพึมพำเบา ๆ

 

「────ทั้งสองคนดูเหมาะสมกันจริง ๆ …ฉันเองก็หวังว่าสักวัน จะได้……เต้นกับท่านร็อดเดลบ้าง」

 

เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังหน้าแดงอยู่ ไวโอเล็ตก็รีบดึงฮู้ดสีดำมาสวมทันที────แม้อย่างนั้น เธอก็ยังไม่อาจละสายตาจากทั้งสองที่กำลังเต้นรำได้ และภายในใจก็อดไม่ได้ที่จะฝันถึงความหวังเล็ก ๆ ในอนาคตที่อาจจะมาถึง…