ตอนที่ 45 ชาอังกฤษ

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

เมื่อผมถูกพาเข้ามาในห้องรับรอง ผมก็──ต้องหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัวเพราะความหรูหราของห้องนั้น

 

เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนเป็นของชั้นดี สีขาวสะอาดแซมลวดลายสีทองบางส่วนอย่างมีรสนิยม ภายในห้องมีทั้งโซฟาและโต๊ะกลาง ด้านบนเตาผิงที่ตอนนี้ยังไม่มีไฟก็ประดับด้วยภาพวาดราคาแพง และพรมลายขาวทองก็ถูกปูไว้ที่พื้น

 

เฟลิซิอาน่าท่านนั้นนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเอ่ยกับผมที่ยังยืนอยู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“ลุกซ์คุง นั่งตรงโซฟานั่นสิ”

 

“คะ ครับ!”

 

ตามคำเชิญของท่านเฟลิซิอาน่า ผมนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามโดยมีโต๊ะกั้นกลางระหว่างเรา

 

แล้วเฟลิซิอาน่าท่านก็หันไปสั่งไวโอเล็ตที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ

 

“ไวโอเล็ต ช่วยเตรียมชาให้หน่อย”

 

“รับทราบค่ะ คุณหนู!”

 

หลังจากตอบรับด้วยเสียงสดใส ไวโอเล็ตก็เดินออกไปจากห้อง

 

──ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากนั้น ไวโอเล็ตก็กลับเข้ามาพร้อมถาดกลมที่มีถ้วยชาอยู่สองถ้วย ก่อนจะวางไว้ตรงหน้าผมและท่านเฟลิซิอาน่า

 

“เอ๊ะ…!? ทำ…ทำเสร็จแล้วเหรอครับ!?”

 

ผมอุทานด้วยความประหลาดใจ แต่ไวโอเล็ตกลับตอบด้วยรอยยิ้มร่าเริง

 

“ค่ะ! ฉันชงชาเก่งมากเลยนะคะ!”

 

“ส…สุดยอดเลยครับ… ดื่มได้เลยไหมครับ?”

 

“แน่นอนค่ะ!”

 

เมื่อเธอพูดแบบนั้น ผมก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบ

 

…รสชาติหวานกำลังดี แต่ยังคงความเข้มข้นไว้อย่างสมดุล แสดงถึงฝีมือที่ยอดเยี่ยม

 

“อร่อยมากเลยครับ!”

 

เมื่อผมวางถ้วยลงบนโต๊ะและพูดออกไปแบบนั้น ไวโอเล็ตก็โค้งศีรษะก่อนจะกล่าวขอบคุณ

 

“ขอบพระคุณค่ะ!”

 

หลังจากนั้น ท่านเฟลิซิอาน่าก็ยกถ้วยขึ้นจิบตามผมไป

 

“อร่อยจริง ๆ ด้วย ฝีมือยอดเยี่ยมเลยนะไวโอเล็ต”

 

เมื่อเฟลิซิอาน่าท่านวางถ้วยลง ไวโอเล็ตก็โค้งศีรษะอีกครั้ง

 

“ขอบพระคุณค่ะ คุณหนู!”

 

“สุดยอดจริง ๆ ครับ ผมเคยดื่มชาที่อร่อยแบบนี้แค่ของเชียน่ากับคุณฟลอเรนซ์เท่านั้นเอง!”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น ทั้งเฟลิซิอาน่าท่านและไวโอเล็ตก็เบิกตากว้างนิ่งไปชั่วขณะ──แล้วเฟลิซิอาน่าท่านก็ถามขึ้น

 

“ลุ…ลุกซ์คุง เคยดื่มชาของคุณฟลอเรนซ์มาก่อนเหรอ?”

 

“เอ๊ะ? ครับ ผมเคยได้ดื่มตอนที่ไปเยี่ยมบ้านตระกูลฟลอเรนซ์ครับ”

 

“งั้น…เหรอ…”

 

ท่าทีของเฟลิซิอาน่าท่านดูแปลกไป…เกิดอะไรขึ้นกันนะ?

 

ระหว่างที่ผมกำลังสงสัย ไวโอเล็ตก็พูดขึ้น

 

“ท…ท่านร็อดเดลคะ! ชาที่ข้าพเจ้าชง…ถือว่าอยู่ในระดับเดียวกับของคุณเชียน่ากับคุณฟลอเรนซ์เลยหรือคะ?”

 

“ครับ ชาของเชียน่ากับคุณฟลอเรนซ์ก็อร่อยมากจริง ๆ แต่ว่าชาของคุณไวโอเล็ตเองก็────”

 

ก่อนที่ผมจะพูดจบ ไวโอเล็ตก็ยกถ้วยชาที่ผมกับเฟลิซิอาน่าท่านดื่มขึ้นวางกลับบนถาด แล้วพูดว่า

 

“ขอโทษนะคะ! ข้าพเจ้าจะไปชงใหม่อีกครั้ง!”

 

“เอ๊ะ…!?”

 

เมื่อพูดจบ ไวโอเล็ตก็โค้งตัวให้พวกเราก่อนจะออกจากห้องไป

 

เห็นแบบนั้น ผมก็อดไม่ได้ที่จะถามท่านเฟลิซิอาน่า

 

“คะ…คุณไวโอเล็ตเป็นอะไรไปเหรอครับ?”

 

“ยัยนั่นน่ะ…จริง ๆ แล้วเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เลยล่ะ… ถ้ามีใครพูดว่าชาที่เธอชงได้อยู่ในระดับเดียวกับของเจ้านายที่เธอรับใช้อยู่ละก็ ไฟคงลุกโชนขึ้นมาแน่”

 

เฟลิซิอาน่าท่านพูดพึมพำเบา ๆ อะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ถนัด แต่จากที่เห็น ดูเหมือนว่าไวโอเล็ตจะเป็นคนไม่ยอมแพ้เลยจริง ๆ

 

แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงถามไป

 

“ท่านเฟลิซิอาน่าเคยชงชาเองบ้างไหมครับ?”

 

“จ้ะ เคยสิ”

 

“งั้นเหรอครับ! ถ้ามีโอกาส ผมก็อยากลองดื่มชาที่ท่านเฟลิซิอาน่าชงบ้างจังเลยครับ!”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น ท่านเฟลิซิอาน่าก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วก็นิ่งเงียบไปชั่วขณะ

 

──ทันใดนั้น ผมก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรที่เสียมารยาทออกไป จึงรีบขอโทษทันที

 

“ข…ขอโทษครับ! ที่ผมพูดแบบนั้นออกไป…ที่ให้ท่านเฟลิซิอาน่าชงชาให้ผม มันไม่เหมาะสมเลยครับ!”

 

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก…แค่คิดว่า ถ้าเมื่อไรถึงเวลานั้น──ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับลุกซ์คุง คงจะลึกซึ้งยิ่งกว่าตอนนี้แล้วล่ะนะ”

 

ผมไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้นเท่าไรนัก

 

…แต่ผมรับรู้ได้ชัดเจนว่าในคำนั้นมีความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งแฝงอยู่

 

ถ้าวันหนึ่งผมได้ดื่มชาที่เฟลิซิอาน่าท่านชงให้จริง ๆ… ตอนนั้น ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็คงเปลี่ยนไปอย่างที่เธอพูดไว้

 

หลังจากนั้น ไวโอเล็ตก็กลับเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาที่ชงใหม่ และผมกับท่านเฟลิซิอาน่าก็ใช้เวลาร่วมกันอย่างสนุกสนานระหว่างจิบชาอันแสนอร่อยนั้น