ตอนที่ 43: เรื่องสำคัญ

 

◇ฝั่งไวโอเล็ต◇

 

คืนก่อนวันที่เชียน่าจะเชิญลุกซ์ไปยังพระราชวัง

 

ไวโอเล็ตกำลังนั่งทบทวนแผนการอีกครั้งร่วมกับเชียน่าในห้องของเธอ

 

“────ทั้งหมดนี้คือรายละเอียดของแผนการเชิญลุกซ์คุงมายังพระราชวังในครั้งนี้ล่ะ…มีอะไรที่สงสัยหรืออยากปรับปรุงเพิ่มเติมไหม?”

 

เมื่อถูกถามเช่นนั้น ไวโอเล็ตก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นมั่นคง

 

“ไม่มีค่ะ…หัวใจสำคัญของแผนการครั้งนี้ก็คือ ตอนที่คุณหนูและท่านร็อดเดลพูดคุยกันในห้องรับรองพร้อมน้ำชากับขนม แล้วทั้งสองก็ออกจากห้องนั่นแหละค่ะ”

 

“ใช่…ช่วงนั้นแหละสำคัญมาก”

 

ที่ผ่านมา ลุกซ์กับเชียน่าสานสัมพันธ์กันด้วยการพูดคุย แต่แผนการในครั้งนี้ไม่หยุดแค่นั้น

 

จุดมุ่งหมายของแผนนี้ คือการก้าวข้าม “แค่การพูดคุย” ไปสู่ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า

 

เชียน่าพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“อีกเรื่องที่สำคัญก็คือ เธอต้องแอบถามความชอบด้านการแต่งตัวของลุกซ์คุงมาให้ได้ด้วยนะ”

 

“รับทราบแล้วค่ะ”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ ฉันจะไปสังเกตอาการของลุกซ์คุงไว้ก่อนเพื่อความแน่ใจ”

 

“เช่นกันค่ะ…เพื่อความรอบคอบ ฉันก็คิดว่าจะไปฟังบทสนทนาเพื่อทำความเข้าใจสภาพจิตใจของท่านร็อดเดลในวันก่อนหน้าด้วย”

 

“ดีแล้วล่ะ ฉันเห็นด้วย”

 

หลังจากนั้น เชียน่าก็มุ่งหน้าไปยังห้องของลุกซ์ และเริ่มพูดคุยกับเขา

 

◇ฝั่งลุกซ์◇

 

ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ก็มีเชียน่ามาขอคุยด้วยสักหน่อย

 

ผมจึงเชิญเธอเข้ามาข้างใน

 

เชียน่าจึงเริ่มพูดกับผมว่า

 

“คุณท่านคะ ขออภัยที่รบกวนขณะกำลังอ่านหนังสือค่ะ”

 

“ไม่เป็นไรเลย…เชียน่ามีเรื่องอยากคุยสินะ?”

 

“ค่ะ…คือคุณท่านจะเสด็จไปยังพระราชวังพรุ่งนี้ตามคำเชิญของท่านเฟลิซิอาน่าใช่ไหมคะ?”

 

“ใช่แล้วล่ะ”

 

“งะ…งั้น ความรู้สึกของคุณท่าน…โอเคดีอยู่หรือเปล่าคะ?”

 

ความรู้สึก…อ้อ แบบนั้นสินะ

 

ดูเหมือนว่าเชียน่าจะเป็นห่วงผม

 

“ก็แน่นอนว่าผมรู้สึกตื่นเต้นมากเลยนะที่ต้องไปพระราชวัง…แต่พอนึกว่าคนที่ผมจะได้เจอคือท่านเฟลิซิอาน่าผู้แสนอ่อนโยน ความตื่นเต้นนั้นมันก็เบาลงเยอะเลยล่ะ”

 

“……! อะ…อ่อนโยนเหรอคะ?”

 

“อื้ม! ท่านเฟลิซิอาน่าเป็นคนที่ใจดีมากเลยนะ!”

 

“อะ…อ่อ…อย่างนั้นเองสินะคะ……”

 

เชียน่าทำไมถึงหน้าแดงกันนะ…เอ๊ะ จริงสิ

 

“ว่าแต่ พรุ่งนี้ดูเหมือนว่าจะมีไวโอเล็ต—เอ่อ หมายถึงสาวใช้ของท่านเฟลิซิอาน่าอยู่ด้วย ผมเลยอยากจะคุยกับเธออีกหน่อยน่ะ”

 

“สาวใช้ของท่านเฟลิซิอาน่า…เหรอคะ ทำไมคุณท่านถึงอยากคุยกับเธอเหรอคะ?”

 

“ก็…เธอคนนั้นเคยพูดกับผมด้วยถ้อยคำอ่อนโยน เพื่อให้ผมสามารถใช้เวลาอยู่กับท่านเฟลิซิอาน่าได้อย่างสบายใจ เป็นคนที่ใจดีมากเลยล่ะ…ผมก็เลยอยากคุยกับเธออีกน่ะ”

 

“เข้าใจแล้วค่ะ…ถ้าเธอคนนั้นอยู่ด้วย พรุ่งนี้ก็น่าจะได้คุยกันแน่นอนเลยค่ะ”

 

“อื้ม รู้สึกตื่นเต้นจังเลยเนอะ”

 

หลังจากนั้น ผมก็ใช้เวลาพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับเชียน่า

 

แม้ว่าผมจะรู้สึกประหม่ากับการไปพระราชวังในวันพรุ่งนี้ แต่พอได้คุยกับเชียน่าแล้ว ความประหม่าเหล่านั้นก็หายไปอย่างน่าแปลกใจ

 

ตอนนี้ ผมรู้สึกแค่เพียงว่าอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ เท่านั้นเอง

 

◇ฝั่งไวโอเล็ต◇

 

ในช่วงที่ลุกซ์กับเชียน่ากำลังคุยกัน ไวโอเล็ตก็กลับมาที่ห้องของเชียน่า

 

เธอได้ทบทวนคำพูดที่ลุกซ์กล่าวไว้ก่อนหน้านี้

 

“เธอคนนั้นก็พูดกับผมด้วยคำพูดอ่อนโยน เพื่อให้ผมสามารถใช้เวลาอยู่กับท่านเฟลิซิอาน่าได้อย่างสบายใจ เป็นคนที่ใจดีมากเลยล่ะ…ผมก็เลยอยากคุยกับเธออีกน่ะ”

 

ไวโอเล็ตนึกถึงคำพูดนั้นแล้วก็พึมพำเบาๆ

 

“ท่านร็อดเดล…ข้าไม่ใช่คนที่ใจดีหรอกค่ะ ที่ทำไปทั้งหมดก็แค่เพราะหน้าที่เท่านั้น”

 

────ไวโอเล็ตไม่เคยถูกใครกล่าวว่ามีความใจดีเลย นอกจากลุกซ์กับอีกเพียงคนเดียวเท่านั้นในชีวิต

 

แม้จะนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำมา เธอก็ไม่อาจคิดได้เลยว่าตัวเองเป็นคนใจดี และก็ไม่สมควรจะคิดเช่นนั้นด้วย

 

“ข้าไม่อยากพูดคุยกับท่านร็อดเดลเลยค่ะ…ถ้าตัวตนที่แท้จริงของข้าถูกท่านร็อดเดลล่วงรู้ ท่านจะต้องเกลียดข้าแน่นอน…แต่เพราะนี่คือหน้าที่ ข้าจึงต้องพูดคุยกับท่านร็อดเดลให้ได้…”

 

แม้ไวโอเล็ตจะรู้สึกหดหู่ใจอย่างหายาก แต่เธอก็ย้ำกับตัวเองว่านี่คือ “หน้าที่”

 

เธอจึงตัดสินใจว่าในวันพรุ่งนี้จะยังคงสวมบทบาทเป็น สาวใช้ประจำองค์หญิงลำดับสาม เฟลิซิอาน่า และเข้าไปพบกับลุกซ์ด้วยตัวตนที่ไม่ใช่ “ตัวจริง” ของเธอ

 

และวันถัดมา────ก็กลายเป็นวันที่เป็น “จุดเปลี่ยนแห่งชีวิต” ของไวโอเล็ตไปตลอดกาล