ตอนที่ 36 สงครามน้ำลาย

 

「ท่านเฟลิซิอาน่า…… ขอบคุณครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว」

 

หลังจากถูกท่านเฟลิซิอาน่ากอดอยู่นาน ผมก็เอ่ยขอบคุณแบบนั้น แล้วท่านเฟลิซิอาน่าก็คลายอ้อมแขนด้วยสีหน้าอ่อนโยน

 

「งั้นก็ดีแล้วล่ะ……นี่ ลุกซ์คุง」

 

「ครับ? มีอะไรเหรอครับ?」

 

「ถ้ามีเวลาว่าง อยากมาที่ปราสาทหลวงดูไหมจ๊ะ」

 

「เอ๋……!? ผมไปที่ปราสาทหลวง……เหรอครับ?」

 

การจะเข้าไปในปราสาทหลวงนั้น โดยปกติจะต้องเป็นคนที่มีสายเลือดราชวงศ์อย่างท่านเฟลิซิอาน่า หรือพวกขุนนางชั้นสูงที่อยู่ในห้องจัดงานเต้นรำชั้นล่างเท่านั้น ถึงแม้จะมีข้อยกเว้นบ้างก็เฉพาะกับคนที่เก่งกาจอย่างมากเท่านั้น…… ไม่ว่าอย่างไร ผมก็คงไม่ใช่คนที่เหมาะสมจะเข้าไปที่นั่น

 

「ลุกซ์คุงน่ะ แสดงความรู้สึกทางสีหน้าออกมาชัดมากเลยนะ……แต่ฉันไม่ได้จะเชิญลุกซ์คุงไปในฐานะราชการหรอกนะ ฉันแค่อยากเชิญไปส่วนตัวต่างหาก เหมือนกับตอนที่ลุกซ์คุงเชิญฉันไปที่บ้านตระกูลเคานต์ร็อดเอลล์ยังไงล่ะ」

 

「แต่คนอย่างผม────」

 

ผมเผลอจะพูดจาดูถูกตัวเองออกไปอีกแล้ว แต่พอนึกถึงคำพูดของท่านเฟลิซิอาน่าที่บอกกับผมก่อนหน้านี้ ผมก็รีบกลืนคำพูดนั้นกลับไป

 

ทั้งที่ท่านเฟลิซิอาน่าเพิ่งจะบอกว่าผมจะต้องเป็นเจ้าเมืองที่ยอดเยี่ยมแท้ ๆ ถ้าผมยังมัวแต่ลังเลอยู่แบบนี้ มันคงไม่สมกับคำพูดของเธอแน่

 

อีกอย่าง ตามที่ท่านเฟลิซิอาน่าบอก นี่ก็เป็นคำเชิญส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องราชการ……

 

「……เข้าใจแล้วครับ ถ้ามีโอกาส ผมจะไปที่ปราสาทหลวงนะครับ」

 

「ขอบคุณนะลุกซ์คุง……ตอนนั้นไวโอเล็ตก็น่าจะอยู่ด้วย ถ้ารู้ว่าลุกซ์คุงจะมา เธอจะต้องดีใจแน่ ๆ เลย」

 

อ้อ… ไวโอเล็ตก็จะอยู่ด้วยสินะ ผมก็อยากพูดคุยกับไวโอเล็ตให้มากกว่านี้เหมือนกัน

 

「ผมเองก็อยากคุยกับคุณไวโอเล็ตให้มากกว่านี้ครับ!」

 

「ฉันจะบอกเธอให้นะ……จริง ๆ แล้วฉันก็อยากคุยกับลุกซ์คุงแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า มันคงจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย เพราะงั้นฉันขอตัวก่อนล่ะ……ลุกซ์คุงก็ขอให้สนุกกับงานเลี้ยงต่อนะ」

 

「คะ…ครับ! ขอบคุณมากครับ!」

 

พูดจบเท่านั้น ท่านเฟลิซิอาน่าก็จากเทอเรสนี้ลงไปยังห้องจัดงานเต้นรำชั้นล่าง

 

◇มุมมองของไวโอเล็ต◇

 

「ขอบคุณนะลุกซ์คุง……ตอนนั้นไวโอเล็ตก็น่าจะอยู่ด้วย ถ้ารู้ว่าลุกซ์คุงจะมา เธอจะต้องดีใจแน่ ๆ เลย」

 

「ผมเองก็อยากคุยกับคุณไวโอเล็ตให้มากกว่านี้ครับ!」

 

「ฉันจะบอกเธอให้นะ……จริง ๆ แล้วฉันก็อยากคุยกับลุกซ์คุงแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า มันคงจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย เพราะงั้นฉันขอตัวก่อนล่ะ……ลุกซ์คุงก็ขอให้สนุกกับงานเลี้ยงต่อนะ」

 

「คะ…ครับ! ขอบคุณมากครับ!」

 

ขณะที่มองดูเฟลิซิอาน่าค่อย ๆ เดินลงจากเวทีเต้นรำไป ไวโอเล็ตก็ยังคงครุ่นคิดถึงคำพูดของลุกซ์อยู่──ไม่ใช่เฟลิซิอาน่า

 

「──อยากคุยกับฉันงั้นเหรอ……」

 

สิ่งที่ไวโอเล็ตคิดถึงก็คือคำพูดของลุกซ์ที่บอกว่า “อยากคุยกับไวโอเล็ตให้มากกว่านี้”

 

โดยปกติแล้ว คนที่เคยใกล้ชิดกับท่านชิอาน่ามาก่อนจะไม่สนใจไวโอเล็ตเลย และจะหันไปสนใจแค่ท่านชิอาน่าเท่านั้น──มันน่าจะเป็นแบบนั้น

 

แต่ลุกซ์กลับบอกว่าอยากคุยกับไวโอเล็ตมากขึ้น

 

「ท่านร็อดเดลล์เองก็เป็นคนประหลาดเหมือนกันนะคะ ถึงเป็นคนที่ท่านหญิงสนใจ แต่กลับอยากคุยกับฉันที่ไม่มีอะไรให้น่าสนใจเลย……ไม่สิ สิ่งที่ท่านร็อดเดลล์อยากคุยด้วย คงไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของฉัน แต่เป็นบาโอเล็ตในฐานะสาวใช้ของท่านเฟลิซิอาน่าที่ร่าเริงแจ่มใสนั่นต่างหาก……ถ้าเขารู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน คนที่ไร้ชีวิตชีวา เคยพรากชีวิตคนอื่น และมีชีวิตอยู่ในความมืดล่ะก็……เขาคงจะเกลียดฉันแน่นอน」

 

ความสุขของท่านหญิง──นั่นคือความสุขเพียงหนึ่งเดียวที่ไวโอเล็ตได้รับอนุญาตให้มี

 

จะให้เธอไปรักใคร หรือได้รับความรักจากใคร มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น

 

「ท่านร็อดเดลล์……ได้โปรดมีความสุขกับท่านหญิงนะคะ ดิฉันเองก็จะคอยช่วยเหลือจากเบื้องหลังอย่างสุดความสามารถเลย」

 

เธอพูดแบบนั้นเบา ๆ กับลุกซ์ที่ไม่ได้ยิน แล้วก็หันกลับมาสนใจภารกิจของตนเอง

 

◇มุมมองของชิอาน่า◇

 

งานเลี้ยงแลกเปลี่ยนของเหล่าราชวงศ์สิ้นสุดลงแล้ว และชิอาน่าก็เดินไปที่รถม้าด้วยตัวคนเดียว──ทว่า ที่หน้ารถม้าคันนั้นกลับมีสตรีผมสีน้ำเงินยืนอยู่ก่อนแล้ว

 

「รถม้าสีขาวที่ใช้สำหรับภารกิจของราชวงศ์……ใช่ไหมคะ ท่านหญิงชิอาน่า」

 

「……คุณฟลอเรนซ์」

 

เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง ฟลอเรนซ์ก็ยิ้มบาง ๆ──แต่รอยยิ้มนั้นไม่เหมือนรอยยิ้มที่เธอเคยมีเวลาอยู่กับลุกซ์

 

「วันนี้ต้องขอขอบคุณสำหรับการต้อนรับอันแสนอบอุ่นนะคะ」

 

「ไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร」

 

「จะตีมึนสินะคะ? ทั้งที่ทุ่มเทอย่างมากเพื่อกันฉันออกจากท่านลุกซ์แท้ ๆ」

 

「คุณเองก็พยายามกันฉันออกจากลุกซ์คุงเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ?」

 

เมื่อชิอาน่าตอบกลับอย่างเฉียบคม ฟลอเรนซ์ก็พยักหน้าเบา ๆ และกล่าวต่อ

 

「ก็จริงค่ะ……แม้ว่าท่านหญิงจะหลงใหลในท่านลุกซ์แค่ไหนก็ตาม แต่ต้องขออภัยด้วยค่ะ ท่านหญิงไม่เหมาะสมกับเขาเลย……กับบุรุษผู้สูงส่งเช่นนั้น」

 

แม้จะรู้สึกโกรธกับคำพูดนั้น ชิอาน่าก็ระงับอารมณ์ไว้ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

 

「แล้วคุณล่ะ? คิดว่าตัวเองเหมาะกับลุกซ์คุงงั้นเหรอ?」

 

ฟลอเรนซ์หลุบตามองต่ำครู่หนึ่ง แล้วสบตากลับมาอย่างแน่วแน่

 

「……แม้จะเป็นเรื่องของท่านลุกซ์ก็ตาม แต่พอฉันไม่สามารถเก็บความรู้สึกด้านลบไว้ได้และเผลอแสดงออกมาใส่ท่านหญิงแบบนี้……ก็แปลว่าฉันเองก็ไม่เหมาะสมกับท่านลุกซ์เช่นกัน……เพราะถ้าเป็นเขา ต่อให้รู้สึกด้านลบยังไง ก็จะเก็บไว้เงียบ ๆ โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน」

 

「ถ้ารู้ตัวแบบนั้น ก็ควรถอยไปจากลุกซ์คุงสิ」

 

「……ถ้าท่านลุกซ์จะลงเอยกับคนที่เหมาะสมกับเขาจริง ๆ ฉันก็คิดว่าไม่เป็นไร────จนกระทั่งวันนี้」

 

「……จนกระทั่งวันนี้?」

 

เมื่อชิอาน่าทวนถาม ฟลอเรนซ์ไม่ได้ตอบ แต่เดินจากไปทางตรงกันข้ามกับรถม้า และเอ่ยขึ้นขณะที่เดินผ่านข้างเธอไป

 

「วันนี้ ฉันเพิ่งรู้ตัว ว่าฉันรักท่านลุกซ์เข้าแล้ว……เพราะท่านหญิงนั่นแหละค่ะ……เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่ถอยอีกแล้ว」

 

────คำพูดนั้น ทำให้ชิอาน่าคว้าข้อมือของฟลอเรนซ์ไว้ และเอ่ยด้วยแววตาไร้อารมณ์เย็นชา

 

「ถ้าคุณคิดจะทำอะไรกับลุกซ์คุงโดยตรง……ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ」

 

ฟลอเรนซ์มองสบตาชิอาน่า แล้วตอบกลับ

 

「ท่านหญิง……พระองค์ทรงมีพรสวรรค์ในฐานะราชวงศ์อย่างมาก……แม้ฉันจะเกิดเป็นเจ้าหญิงชิอาน่า ก็ไม่อาจสร้างผลงานได้เทียบเท่าพระองค์────แต่คนที่มีแววตาแบบนั้น ฉันคงปล่อยให้อยู่ข้าง ๆ ท่านลุกซ์ไม่ได้……ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงเป็นเรื่องใหญ่ ขอพระองค์ได้โปรดปล่อยข้อมือฉันด้วยค่ะ」

 

「……」

 

เมื่อถูกพูดแบบนั้น ชิอาน่าก็ปล่อยมือจากฟลอเรนซ์อย่างช้า ๆ ก่อนที่เธอจะยิ้มบาง ๆ และจากไป

 

หลังจากที่ไม่มีใครอยู่รอบตัวแล้ว ไวโอเล็ตในชุดคลุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้น

 

「ไม่แสดงความหวั่นไหวแม้แต่ต่อท่านหญิง……คนแรกเลยนะคะที่ไม่ใช่ราชวงศ์」

 

เมื่อไวโอเล็ตพูดแบบนั้น ชิอาน่าก็หันมาพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงตามปกติ

 

「แหม ไวโอเล็ต เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?」

 

「ไม่หรอกค่ะ ข้าคงยังห่างไกล」

 

เมื่อไวโอเล็ตก้มศีรษะตอบ ชิอาน่าก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงปนเหนื่อยใจเล็กน้อย

 

「ช่างเถอะ……ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าฉันไม่เหมาะกับลุกซ์คุง เธอคิดว่ายังไง?」

 

「……เพราะเกณฑ์ของท่านหญิงกับคุณฟลอเรนซ์ว่าใครเหมาะกับท่านร็อดเดลล์มันต่างกันโดยสิ้นเชิง จึงตอบลำบากค่ะ」

 

คำตอบนั้นทำให้ชิอาน่าพยักหน้ารับ

 

เกณฑ์ว่าใคร “เหมาะสม” กับลุกซ์ของเธอกับฟลอเรนซ์มันต่างกันโดยสิ้นเชิง

 

ดังนั้นถึงจะถกกันเรื่องนั้นไปก็ไม่มีวันหาข้อสรุปได้

 

「ก็จริง……แต่ถึงอย่างนั้น────ไม่ว่าใครจะพูดอะไร คนที่จะได้ลุกซ์คุงไปก็คือฉัน」

 

สิ่งนี้ ชิอาน่ากล่าวด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

 

「ค่ะ ข้าจะคอยช่วยเหลืออย่างสุดกำลังเช่นเคย」

 

「จ้ะ ฉันฝากด้วยนะ」

 

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ขึ้นรถม้าสีขาวกลับไปยังปราสาทหลวง ก่อนที่ชิอาน่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลเคานต์ร็อดเดลล์ทันที