ตอนที่ 31 – การไตร่ตรอง

 

“──ฉันเผลอแสดงอารมณ์มากเกินไปนิดหน่อยน่ะ”

 

หลังจากที่พูดระบายออกมาอย่างรุนแรงติดต่อกันอยู่หลายสิบนาที ในที่สุดเชียน่าก็สงบลงและเอ่ยเช่นนั้นออกมา

 

เมื่อได้ยินดังนั้น ไวโอเล็ตจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ

 

“นิดหน่อย… เหรอคะ?”

 

“ช-ช่างเถอะน่า! ว่าแต่เมื่อกี้ฉันเอาแต่พูดถึงความรู้สึกขอบคุณที่มีต่อลูกซ์ แต่จริง ๆ แล้วฉันเองก็มีเรื่องที่รู้สึกผิดต่อลูกซ์อยู่เหมือนกันนะ”

 

“เรื่องที่รู้สึกผิด… เหรอคะ?”

 

“ทั้ง ๆ ที่ลูกซ์ไม่มีทางทำอะไรผิดเลยแท้ ๆ แต่ฉันกลับปล่อยให้อารมณ์พาไป แล้วระบายความโกรธใส่เขา… มันน่าอายจริง ๆ เลยล่ะ แล้วเพราะแบบนั้นฉันก็เลยทำให้เขาต้องก้มหัวขอโทษด้วยอีกต่างหาก”

 

เหตุผลที่เชียน่าเผลอระบายอารมณ์ออกไปนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่เธอเข้าใจว่าลูกซ์พาผู้หญิงคนอื่นเข้าห้องของตัวเอง

 

เชียน่าได้บอกลูกซ์ไว้ในตอนเช้าว่าไม่ให้เชิญผู้หญิงเข้ามาในคฤหาสน์ แต่เขากลับพาผู้หญิงคนอื่นไปที่ห้องส่วนตัวของตัวเอง… ถึงแม้ในกรณีของนักเรียนอาจจะพอเข้าใจได้ แต่สำหรับขุนนางแล้ว การเชิญผู้หญิงเข้าห้องตัวเองก็ย่อมทำให้รู้สึกถึงความหมายที่ “พิเศษ” บางอย่างขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

 

และเมื่อรวมเข้ากับความรักที่เชียน่ามีต่อลูคซ์ รวมถึงความรู้สึกไม่อยากให้เขาไปใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่น… ทุกอย่างจึงพาให้เธอเผลอระบายความโกรธใส่เขาออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

“มันน่าอายจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่คนที่ควรโดนโกรธไม่ใช่ลูกซ์ แต่ต้องเป็นฟลอเรนซ์ต่างหาก… ผู้หญิงคนนั้นนะ คงตั้งใจจะใช้โอกาสที่ได้อยู่กันตามลำพังในห้องของลูคซ์ เพื่อทำตัวสนิทสนมกับเขานั่นแหละ”

 

“…ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไรนั้นยังไม่แน่ชัดค่ะ แต่ดูจากท่าทีของคุณร็อดเดลแล้ว ก็คงยังไม่มีอะไรคืบหน้ามากเท่าไหร่นัก”

 

“ก็จริง… ถึงจะรู้แค่ว่ามีผู้หญิงคนอื่นเข้าไปในห้องของลูกซ์แค่นั้นก็แทบอยากจะอาเจียนแล้วก็เถอะ แต่นั่นก็อย่างหนึ่ง ส่วนอีกเรื่องคือ ต่อให้จะอยากทำอะไรในคฤหาสน์ของบ้านขุนนางอื่น มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

 

“ค่ะ ดังนั้นสิ่งที่ควรระวังจากนี้ไป อาจจะไม่ใช่การที่คุณร็อดเดลเชิญคุณฟลอเรนซ์มาที่ห้องอีก…”

 

“แต่เป็นการที่ลูกซ์จะไปที่คฤหาสน์ของฟลอเรนซ์เอง… ใช่ไหม?”

 

ไวโอเล็ตพยักหน้าให้ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเชียน่า

 

“ถูกต้องค่ะ”

 

“ถ้าลูกซ์ไปที่คฤหาสน์ของผู้หญิงคนนั้นตามลำพังล่ะก็… ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาจะโดนทำอะไรบ้าง”

 

“…คุณร็อดเดลท่านนั้น ยิ่งไม่รู้อะไรเกี่ยวกับด้านมืดของสังคม ก็ยิ่งไม่มีภูมิต้านทานต่อมันค่ะ ดังนั้นเราต้องคอยช่วยดูแลในส่วนนั้นแทน”

 

“เข้าใจแล้วล่ะ… อย่างน้อยก็ต้องกันไม่ให้ลูกซ์ไปที่คฤหาสน์ของผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ถ้าเกิดมีการชวนล่ะก็ ต้องให้ลูกซ์ปฏิเสธให้เด็ดขาดเลย… ไม่สิ บางทีอาจจะถูกชวนไปแล้วก็ได้นะ”

 

“ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม การตรวจสอบให้แน่ใจน่าจะดีที่สุดค่ะ”

 

“ใช่… แล้วหลังจากนี้──”

 

“เชียน่า ได้เวลาอาหารแล้วล่ะ ไปทานด้วยกันเถอะ”

 

ขณะที่เชียน่ากำลังจะพูดต่อ ประตูก็มีเสียงเคาะ พร้อมกับเสียงของลูกซ์ดังมาจากอีกฝั่งของประตู

 

เมื่อได้ยินเสียงของลูกซ์ เชียน่าก็รีบตอบกลับอย่างลุกลี้ลุกลน

 

“คะ ค่ะ! ท่านลูกซ์! ดิฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!”

 

จากนั้นเธอก็หันไปกระซิบกับไวโอเล็ต

 

“เธอรออยู่ในห้องนี้ไปก่อน”

 

“รับทราบค่ะ”

 

──หลังจากนั้น ลูกซ์กับเชียน่าก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน และตามที่ได้สัญญากันไว้ในตอนเช้า ทั้งสองจึงไปที่ห้องของลูกซ์ เพื่อพูดคุยกันในช่วงเวลากลางคืน

 

◇ฝั่ง ลูกซ์ ◇

 

ระหว่างที่ผมกับเชียน่ากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานในห้องของผม เชียน่าก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยปากถาม

 

“ขออภัยค่ะท่านลูกซ์ ดิฉันมีเรื่องอยากจะถามเพียงเล็กน้อย ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือไม่คะ?”

 

“อืม ได้สิ มีอะไรเหรอ?”

 

“ท่านลูกซ์มีแผนจะไปที่คฤหาสน์ของคุณฟลอเรนซ์ในเร็ว ๆ นี้ไหมคะ?”

 

“อืม ก็มีนะ กำลังจะไปที่คฤหาสน์ของคุณฟลอเรนซ์เร็ว ๆ นี้แหละ”

 

ผมตอบตามความจริง เชียน่าก็พยักหน้าน้อย ๆ แล้วถามต่อ

 

“อย่างนั้นเหรอคะ แล้วเป็นฝ่ายไหนที่เป็นคนชวนก่อนหรือคะ?”

 

“เป็นคุณฟลอเรนซ์น่ะ พอเราคุยกันเรื่องการตกแต่งคฤหาสน์ เธอก็ชวนให้ไปดูที่คฤหาสน์ของเธอบ้าง”

 

เชียน่าพยักหน้าเหมือนครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปาก

 

“ถ้าท่านลูกซ์จะไปที่คฤหาสน์ของคุณฟลอเรนซ์… ดิฉันสามารถติดตามไปด้วยได้ไหมคะ?”

 

ติดตามไปด้วยเหรอ… อ้อ เชียน่าอาจจะสนใจเรื่องการตกแต่งภายในเหมือนกันสินะ

 

“ได้สิ เดี๋ยวฉันลองถามคุณฟลอเรนซ์ให้ก่อนนะ”

 

“ขอบคุณมากค่ะ!”

 

เชียน่าพูดออกมาอย่างยินดี

 

หลังจากนั้นผมกับเชียน่าก็พูดคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน และเมื่อถึงเวลานอน เชียน่าก็กล่าวลาราตรีแล้วกลับออกไปจากห้องของผม

 

…เชียน่าคอยอยู่ข้าง ๆ ผมเสมอและพยายามอย่างมากมาตลอด อยากจะทำอะไรเป็นเซอร์ไพรส์ให้เธอบ้างจัง

 

แค่คิดว่าจะเซอร์ไพรส์อะไรให้เชียน่าดี ผมก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว และในขณะที่คิดไปด้วย ผมก็ค่อย ๆ หลับตาลงพร้อมรอยยิ้ม

 

◇ฝั่ง เชียน่า◇

 

เมื่อกลับมาถึงห้องของตัวเอง เชียน่าก็พูดกับไวโอเล็ตที่กำลังรออยู่ในห้อง

 

“…ยัยนั่น ชวนลูกซ์ไปที่คฤหาสน์ของตัวเองเรียบร้อยแล้วล่ะ”

 

“อย่างนั้นเหรอคะ… ว่องไวจริง ๆ”

 

“ใช่… แต่ยังดีที่ฉันได้รับอนุญาตให้ไปด้วย เพราะงั้นเรื่องนั้นไม่มีปัญหา──ว่าแต่ มาเริ่มวางแผนกันได้แล้วเถอะ ว่าในงานพบปะระหว่างเชื้อพระวงศ์ที่ใกล้จะมานี้ ฉันจะทำยังไงให้สนิทกับลูกซ์ให้มากขึ้น”

 

“รับทราบค่ะ”

 

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ใช้เวลาวางแผน เพื่อให้เชียน่าสนิทกับลูกซ์มากขึ้นในงานพบปะระหว่างราชวงศ์ ──

 

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา งานพบปะระหว่างราชวงศ์ที่เต็มไปด้วยศึกแห่งความรัก… ก็ได้เปิดม่านขึ้น