ตอนที่ 30: คำขอบคุณ

 

ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเชียน่าถึงดูเหมือนจะโกรธอยู่เล็กน้อย… แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ตอบคำถามของเธอไปตามตรง ตามที่รู้สึก

 

“จะเรียกว่าพาเข้ามา…ก็ไม่แน่ใจหรอก แต่ผมเชิญผู้หญิง—หมายถึงคุณฟลอเรนซ์—เข้ามาในห้องน่ะ”

 

“…!”

 

เมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น เชียน่าทำหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเรียกสีหน้ากลับมาเป็นปกติและพูดว่า

 

“…ท่านลุกซ์ ท่านลืมสิ่งที่ข้าเสนอแนะในตอนเช้าแล้วหรือเพคะ?”

 

“ผมยังจำได้อยู่นะ เธอบอกว่าอย่าเชิญผู้หญิง หรือคนที่เรายังไว้ใจไม่ได้เข้ามาในคฤหาสถ์…ใช่ไหม?”

 

“ถ้าจำได้อยู่…งั้นทำไมถึงยังเชิญคุณฟลอเรนซ์เข้ามาในคฤหาสถ์…แถมยังเป็นห้องของท่านเองด้วย?”

 

…ดูเหมือนว่าเชียนาจะโกรธจริงๆ ด้วย

 

เชียนาไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่าย ๆ ปกติถ้าผมทำอะไรผิดพลาดไป เธอก็มักจะยิ้มให้แล้วให้อภัยผมเสมอ นี่คงเป็นครั้งแรกเลยที่เธอแสดงความไม่พอใจแบบนี้

 

เชียนาเคยเตือนผมไว้ว่า ถ้ามีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้นในคฤหาสถ์ แล้วผมเป็นฝ่ายตกอยู่ในอันตราย เธออาจจะช่วยผมไม่ทัน เพราะงั้นอย่าพาใครที่ยังไม่ไว้ใจได้ หรือผู้หญิงเข้ามาในคฤหาสถ์ดีกว่า

 

…แต่ผมกลับทำลายคำแนะนำนั้น ซึ่งก็คือการทำลายความห่วงใยของเชียนาด้วย

 

“ขอโทษนะ เธออุตส่าห์เตือนแล้วแท้ ๆ แต่ผมก็ฝ่าฝืนเอง ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเลย…แต่ถึงจะจำได้ ผมก็ยังตัดสินใจพาคุณฟลอเรนซ์เข้ามา เพราะผมคิดว่าเธอเป็นคนที่ไว้ใจได้แล้ว แล้วเธอก็เคยเจอกับเชียนาแล้วด้วย เลยคิดว่าคงไม่มีปัญหา…”

 

“ก็ใช่ค่ะ…แต่ ถ้างั้น…ทำไมถึงต้องเป็นห้องของท่านเจ้าของบ้านด้วย?”

 

“ก็เพราะคุณฟลอเรนซ์ขออยากมาดูห้องของผมน่ะ ผมก็เลยไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธ เลยพามาเท่านั้นเอง”

 

“นั่นมัน──…”

 

เชียนาเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่กลับชะงักไป ดวงตาเบิกกว้าง แล้วก็ก้มหน้าลงพร้อมกับเอ่ยอย่างนอบน้อม

 

“ขออภัยเพคะ…ข้าพูดมากเกินไปแล้ว…”

 

เมื่อเห็นเธอก้มหัวให้ผม ผมจึงวางมือบนบ่าทั้งสองข้างของเธอแล้วพูดว่า

 

“เชียนาแค่เป็นห่วงผม เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยนะ…ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษ ที่ไม่รับฟังสิ่งที่เธอพูดอย่างจริงจังแล้วก็ตัดสินใจเองตามใจ”

 

ผมละมือออกจากบ่าของเธอ แล้วก้มหัวให้เธอบ้าง

 

“ขอโทษนะ เชียนา”

 

“ม-ไม่ค่ะ! อย่าทำแบบนั้นเลยเพคะท่านไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้เลย!”

 

…เชียนาไม่ได้อยากให้ผมก้มหัว เพราะงั้นผมจึงเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วสบตากับเธอ

 

“ขอโทษจริง ๆ นะ เชียนา…ที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจเพราะผม”

 

“ไม่ใช่เลยเพคะ……!”

 

เชียนาพูดเสียงสั่น ก่อนจะโผเข้ากอดผมแน่น

 

──สัมผัสที่ส่งผ่านมานั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกจากหัวใจของเธอ ในฐานะเมด…และมากกว่านั้น

 

“ข-ขอโทษด้วยค่ะ!”

 

“ไม่เป็นไรเลย…ผมดีใจมากเลยล่ะ ที่รับรู้ได้ว่าผมสำคัญกับเชียนา”

 

ผมก็กอดเธอกลับเช่นกัน

 

แล้วเชียนาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความรู้สึก

 

“ท่านลุกซ์…! ข้า…ข้าเคารพรักท่านมากจริง ๆ!”

 

“ผมก็เหมือนกัน เชียนา…ขอบคุณมากจริง ๆ ที่มาอยู่ในบ้านร็อดเดลแห่งนี้ในฐานะเมด”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น เชียนาก็กอดผมแน่นยิ่งกว่าเดิม แล้วกล่าวว่า

 

“คำพูดนั้น…เป็นของข้าต่างหากเพคะ …ขอบพระคุณมากจริง ๆ…เสมอมาเลย…”

 

เราสองคนกอดกันแน่นและแลกเปลี่ยนคำขอบคุณด้วยใจ

 

แล้วเมื่อเวลาผ่านไปเล็กน้อย พวกเราจึงค่อย ๆ คลายอ้อมกอดลง

 

เชียนากล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ

 

“…ขออภัยอีกครั้งเพคะ เรื่องที่ข้าจะมาขอหารือในคืนนี้…ขอเลื่อนออกไปสักพักจะได้หรือไม่เพคะ?”

 

“อืม ได้เลย กำลังจะถึงเวลาอาหารแล้วนี่ งั้นไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ”

 

“ขอบคุณเพคะ…ขออภัยที่รบกวน แล้วขอตัวก่อนนะเพคะ”

 

เชียน่าก้มหัวให้ผม แล้วเดินออกจากห้องไป

 

เมื่อครู่ผมก็บอกเชียน่าไปแล้ว…

 

แต่จริง ๆ แล้วมันมากกว่านั้น

 

──การได้พบกับเชียนานั่นแหละ คือความสุขที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้

 

◇ฝั่งเชียน่า◇

 

“…ไวโอเล็ต”

 

เชียน่าเรียกชื่อของใครบางคน ขณะเดินกลับมาถึงห้องของตัวเอง

 

ทันใดนั้นเอง ในห้องที่ควรจะไม่มีใครอยู่ กลับปรากฏร่างของไวโอเล็ตที่สวมฮู้ดสีดำขึ้นมา

 

──หรือจะพูดให้ถูกคือ ปรากฏตัวขึ้นในวินาทีนั้นเลย

 

และก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไร เชียนาก็โผเข้ากอดไวโอเล็ต แล้วร้องไห้ออกมาพร้อมกับพูดว่า

 

“ลูกซ์คุง…ลูกซ์คุง…! เขาขอบคุณฉันด้วยล่ะ! เขาบอกว่า…ขอบคุณที่มาอยู่ที่บ้านร็อดเดลด้วยนะ…!”

 

ไวโอเล็ตโอบแผ่นหลังของเชียนาเบา ๆ แล้วพูดพลางลูบแผ่นหลังเธอเบา ๆ

 

“ได้ยินหมดแล้วล่ะ…ดีใจด้วยนะคะ”

 

“ไม่ใช่แค่ดีใจอย่างเดียวหรอก! ฉันเคยสงสัยมาตลอดว่า ตัวเองตัดสินใจถูกจริง ๆ เหรอ ที่เข้ามาใกล้ลูคซ์คุงในฐานะเมด…ฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นตัวถ่วงของเขา…กลัวว่าจะทำให้เขาลำบาก แต่คำพูดนั้น…คำว่าขอบคุณของลูคซ์คุง…มันช่วยฉันไว้ทั้งหมดเลยนะ!”

 

“ลูกซ์คุงบอกว่าขอบคุณฉัน…แต่ที่จริงนั่นเป็นคำพูดที่ฉันต่างหากควรพูด! ถ้าไม่มีลูกซ์คุง ฉันก็คงไม่มีวันนี้ และถ้าไม่มีเขา ฉันคงเป็นแค่คนเย็นชาที่ทำทุกอย่างไปอย่างไร้อารมณ์เท่านั้น…แต่ว่า ตอนนี้ฉันร้องไห้ได้ ฉันรู้สึกยินดีได้ ฉันมีความสุขได้…ทั้งหมด ทั้งหมดเป็นเพราะได้อยู่ข้าง ๆ ลูกซ์คุงทั้งนั้นเลย!”

 

เมื่อได้ฟังเชียน่าพูดอย่างนั้น ไวโอเล็ตก็ยิ้มบาง ๆ ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

 

“…นั่นสินะคะ”

 

“ใช่แล้ว! แล้วอีกอย่าง──!”

 

หลังจากนั้น เชียนาก็พูดต่อไม่หยุดว่าเธอรู้สึกขอบคุณลูกซ์มากแค่ไหน…

 

และไวโอเล็ตเองก็ไม่เคยขัด ไม่เคยเบื่อหน่าย นั่งฟังด้วยสีหน้าอ่อนโยนและยิ้มอย่างอบอุ่นอยู่ตลอด…นานนับสิบนาที ยี่สิบนาที…