ตอนที่ 28: พี่สาวเอลิซารีน่า

 

「จะให้คุณฟลอเรนซ์มาที่บ้านของผม…เหรอครับ？」

 

「ค่ะ แล้วถ้าเป็นไปได้ ข้าอยากจะเข้าไปในห้องของท่านลูกซ์ด้วยค่ะ」

 

จะให้คุณฟลอเรนซ์มาที่ห้องของผม…ไม่สิ ก่อนอื่นคือจะเชิญเธอมาที่บ้านผมก่อน

 

โดยปกติแล้วผมคงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ แต่วันนี้เชียน่าเพิ่งเตือนผมว่าอย่าเชิญผู้หญิงที่ยังไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจกันพอเข้าบ้าน

 

นั่นหมายความว่า…ให้หลีกเลี่ยงเฉพาะคนที่ยังไม่สนิทโดยเฉพาะผู้หญิง หรือเธอหมายถึงผู้หญิงทั้งหมดกันแน่?

 

ระหว่างที่ผมกำลังคิดถึงความหมายในคำพูดของเชียน่า คุณฟลอเรนซ์ก็พูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับกำลังห่วงใยผม

 

「หากมันลำบาก ท่านจะเปลี่ยนไปเป็นวันอื่นก็ได้นะคะ ไม่จำเป็นต้องคิดให้หนักหรอกค่ะ」

 

เธออุตส่าห์เอ่ยปากชวนผมแล้ว จะให้เลื่อนเป็นวันอื่นก็คงไม่ดี แล้วที่สำคัญ คุณฟลอเรนซ์เป็นคนที่ผมไว้ใจได้แล้วจริงๆ

 

เชียน่าเองก็คงไม่ว่าอะไรหรอกถ้าคนที่เชิญมาคือคุณฟลอเรนซ์

 

「เข้าใจแล้วครับ งั้นวันนี้มาใช้เวลาที่บ้านของผมด้วยกันเถอะครับ」

 

「ขอบพระคุณมากค่ะ ท่านลูกซ์」

 

เมื่อผมตอบตกลง คุณฟลอเรนซ์ก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข──แต่หลังจากนั้นรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นเพียงรอยยิ้มอ่อนๆ อย่างที่เธอเคยแสดงอยู่เป็นประจำ แล้วเธอก็พูดขึ้น

 

「…บ้านของท่านลูกซ์…นั่นหมายความว่า สาวใช้คนนั้นก็อยู่ด้วยสินะคะ？」

 

「ปกติเธอจะอยู่ครับ แต่วันนี้ดูเหมือนจะมีธุระ อย่างน้อยก็คงไม่กลับมาช่วงเย็นครับ」

 

「…! อย่างนั้นเองสินะคะ」

 

คุณฟลอเรนซ์ดูตกใจจนเบิกตากว้าง…เธอทำสีหน้าแบบนี้นี่นานๆ ครั้ง

 

หรือว่าเธออยากจะคุยกับเชียน่าก็ไม่รู้

 

「ถ้าคุณฟลอเรนซ์อยากเจอ งั้นจะเปลี่ยนไปเป็นวันอื่นก็ได้นะครับ วันอื่นเธอน่าจะอยู่แน่นอน」

 

「ไม่ค่ะ วันนี้ก็เพียงพอแล้ว…แค่มีโอกาสแบบนี้ก็…」

 

ดูเหมือนเธอจะพึมพำอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยิน แต่จากที่ดูแล้วก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

 

หลังจากนั้น ผมกับคุณฟลอเรนซ์ก็ออกจากโรงเรียนขุนนางแล้วขึ้นรถม้าตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลโรดเดล

 

◇ฝั่งชิอาน่า◇

 

ขณะกำลังเดินไปตามทางเดินในพระราชวัง ชิอาน่าซึ่งสวมชุดเดรส และไวโอเล็ตซึ่งใส่ชุดเมดสีดำ กำลังสนทนากันด้วยเสียงแผ่วเบาที่มีเพียงพวกเธอเท่านั้นที่ได้ยิน

 

「ตอนนี้ลูกซ์คุงก็น่าจะเลิกเรียนจากโรงเรียนขุนนางและกลับถึงคฤหาสน์แล้วสินะ」

 

「น่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ」

 

「…อาจเป็นแค่ความรู้สึก แต่ก็ยังอดรู้สึกกังวลไม่ได้────」

 

「อ๊ะ〜 นั่นชิอาน่านี่〜」

 

ในขณะที่ชิอาน่ากำลังมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกอยู่นั้น เสียงแจ่มใสร่าเริงก็ดังขึ้นมาจากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน

 

แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็ปรากฏตัวตรงหน้าพวกเธอ

 

หญิงสาวผู้มีผมสีชมพูสว่างมัดเป็นแกละคู่ ใส่เสื้อที่เปิดเผยช่วงอก และกระโปรงผ่าข้างที่ดูยั่วยวน

 

「…พี่เอลิซารีน่า ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ」

 

「…องค์หญิงลำดับสอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ」

 

ชิอาน่ากับไวโอเล็ตต่างก็ทักทายต่อหน้าราชธิดาลำดับสอง เอลิซารีน่า

 

จากนั้นเอลิซารีน่าก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเคย

 

「ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า〜! ครึ่งปีก่อนยังพูดเหมือนคนไม่ใช่ตัวเองเลยว่าอยากหมั้นกับชายจากตระกูลเคานต์ แต่ช่วงนี้ดูสงบขึ้นเยอะเลยนี่〜! หรือว่าโดนเขาปฏิเสธมาแล้วเหรอ〜? หรือว่าคิดได้ซะที?」

 

「นั่นเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับท่านพี่ค่ะ」

 

「ก็จริง〜! แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ข้าคงยกโทษให้ชายที่กล้าปฏิเสธน้องสาวคนสำคัญของข้าไม่ได้เลย────ว่าแต่ บอกชื่อชายจากตระกูลเคานต์คนนั้นให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?」

 

เมื่อเอลิซารีน่าพูดกระซิบใกล้หูของชิอาน่าแบบนั้น ชิอาน่าก็มองเธอด้วยสายตาอันเย็นชาที่แฝงด้วยจิตสังหาร

 

「ถ้าท่านพี่ทำอะไรกับเขา ข้าก็จะไม่ไว้หน้าเช่นกัน」

 

「ว้าย〜! น่ากลัวจัง〜! แต่────」

 

เอลิซารีน่ามองชิอาน่าด้วยแววตาเย็นชาไร้อารมณ์ แล้วพูดว่า

 

「เจ้าคิดว่าจะชนะข้าได้จริงๆ เหรอ ถ้าคิดจะสู้กันอย่างจริงจัง?」

 

「ถ้าเขาต้องตกอยู่ในอันตราย ข้าก็จะไม่เลือกวิธีการ──แค่นี้ก็พอแล้ว ไปกันเถอะ ไวโอเล็ต」

 

หลังจากพูดจบ ชิอาน่าก็พาไวโอเล็ตมุ่งหน้าไปยังท้องพระโรง

 

เอลิซารีน่าที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในทางเดินก็เผยรอยยิ้มพลางพึมพำกับตัวเองด้วยแววตาเป็นประกาย

 

「ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมีผู้ชายที่ทำให้ชิอาน่าหลงรักได้ขนาดนั้น…ดูท่าตระกูลเคานต์จะมีตัวร้ายแอบอยู่แฮะ──ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว วันหลังลองหาเวลาว่างไปตามหาผู้ชายคนนั้นดูดีไหม…ยังไงก็เถอะ ถ้าข้ายั่วยวนเขาหน่อย เขาก็คง─เฮ้อ มีเจ้าชายในเทพนิยายซักคนมาเป็นคู่หมั้นของข้าบ้างก็คงดี」

 

พึมพำเช่นนั้นไป เอลิซารีน่าก็เดินหายลับไปตามทางเดินด้วยฝีเท้าเบา

 

◇ฝั่งลูกซ์◇

 

หลังจากนั่งรถม้ากลับจากโรงเรียนขุนนาง ผมกับคุณฟลอเรนซ์ก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลโรดเดล และเดินเข้าไปด้วยกัน

 

「ตัวอาคารภายนอกก็ดูงดงามมากอยู่แล้ว แต่ภายในก็ตกแต่งได้สวยงามไม่แพ้กันเลยนะคะ」

 

ระหว่างที่เดินตามทางเดินไปยังห้องของผม คุณฟลอเรนซ์ก็ชมคฤหาสน์ขณะมองไปรอบๆ

 

「ขอบคุณครับ…แต่ผมว่า คฤหาสน์ของคุณฟลอเรนซ์น่าจะอลังการกว่านะครับ？」

 

ก่อนหน้านี้ผมเคยเห็นแค่สวนของคฤหาสน์ฟลอเรนซ์ ยังไม่เคยเข้าไปข้างใน แต่คุณฟลอเรนซ์เคยพูดว่าตั้งใจออกแบบอย่างดี ผมเลยเดาว่าน่าจะสุดยอดกว่าคฤหาสน์ของผมแน่

 

พอผมพูดแบบนั้น เธอก็ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า

 

「ไม่แน่เหมือนกันค่ะ…ถ้างั้น ท่านอยากเข้าไปชมด้านในคฤหาสน์ของข้าสักครั้งไหมคะ？」

 

「เอ๊ะ? ได้เหรอครับ？」

 

「ได้สิคะ ด้วยความยินดีเลยค่ะ」

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น คุณฟลอเรนซ์ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผม

 

「ถ้าอย่างนั้น ผมก็ยินดีเลยครับ!」

 

「ทั้งๆ ที่กำลังจะได้ชมห้องของท่านลูคซ์อยู่แล้วแท้ๆ กลับยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นอีก」

 

ระหว่างที่พูดคุยกันเช่นนั้น ไม่นานเราก็เดินมาถึงหน้าห้องของผม ผมจึงเชิญคุณฟลอเรนซ์เข้าไปข้างในทันที