ตอนที่ 27 – การไม่อยู่บ้าน

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

ในวันนี้ ซึ่งเหลืออีกเพียงสามวันก็จะถึงงานพบปะของเหล่าราชวงศ์ ขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวไปโรงเรียนขุนนางในตอนเช้า จู่ๆ เชียน่าก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ารู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย

 

“ท่านลุกซ์…ขอรบกวนสักครู่ได้ไหมเพคะ”

 

“อืม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

 

“ในช่วงเย็นวันนี้ ตอนที่ท่านลุกซ์กลับจากโรงเรียนขุนนาง ข้าจะมีธุระต้องออกจากคฤหาสน์เพคะ…เลยจะไม่สามารถออกมาต้อนรับการกลับมาของท่านได้ ข้าจึงอยากมากล่าวขออภัยไว้ก่อนเพคะ…ขออภัยจริงๆ”

 

ที่เชียน่าทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ ก็เพราะเรื่องนี้เอง…อย่างที่คิดไว้เลยว่าเธอเป็นคนจริงจังมากจริงๆ

 

ผมจึงพูดกับเชียน่าที่กำลังรู้สึกผิดอยู่

 

“เชียน่าคอยมาส่งฉันตอนเช้า แล้วก็มาต้อนรับฉันทุกเย็น แถมยังช่วยเรื่องน้ำชา เรื่องทำความสะอาดห้องอีกมากมาย…เพราะงั้นไม่ต้องรู้สึกผิดเลยที่วันนี้จะไม่อยู่บ้านสักวัน”

 

“ถึงจะรู้ว่าท่านลุกซ์ไม่ใช่คนที่จะใส่ใจเรื่องแบบนี้ก็เถอะเพคะ…แต่ว่าการที่ข้าจะไม่ได้ต้อนรับท่านกลับบ้าน มันทำให้ข้ารู้สึกผิดจริงๆ…”

 

รู้สึกผิด…งั้นเหรอ งั้นก็…

 

“งั้นคืนนี้ เรามาคุยกันสองคนแบบสบายๆ ดีไหม?”

 

“คุยกันแบบสบายๆ…หรือเพคะ?”

 

“ใช่ ตั้งแต่เข้าโรงเรียนขุนนางมาก็วุ่นวายหลายเรื่อง ยังไม่ค่อยมีเวลาคุยกับเชียน่าแบบจริงๆ จังๆ เลย…แต่ถ้าเชียน่ารู้สึกผิดที่ไม่ได้มารับฉันล่ะก็ งั้นคืนนี้ก็ช่วยเป็นเพื่อนคุยให้ฉันแทนได้ไหม?”

 

“……ขอบพระคุณเพคะ ท่านลุกซ์”

 

“ฉันแค่อยากคุยกับเชียน่าเฉยๆ เอง ไม่มีอะไรที่ต้องขอบคุณเลยนะ”

 

สิ่งที่พูดไปไม่มีคำโกหกเลย ผมอยากจะคุยกับเชียน่าจริงๆ —— แต่ถ้าผมขอให้เธอเป็นเพื่อนคุยในคืนนี้ในฐานะ “คำขอของผมเอง” แบบนี้ เชียน่าก็จะสามารถเปลี่ยนความรู้สึกผิดที่ไม่อาจมารับผมเป็นความรู้สึกว่า “กำลังช่วยผมอยู่” แทนได้

 

เป็นสถานการณ์ที่ต่างฝ่ายต่างก็ได้ประโยชน์ทั้งคู่

 

หลังจากนั้น ผมก็เตรียมตัวไปโรงเรียนขุนนางให้เสร็จ แล้วเดินออกมาหน้าคฤหาสน์เพื่อขึ้นรถม้าเหมือนเช่นทุกวัน

 

เชียน่าก็ตามมาส่งผมตามเคย

 

“ขออภัยอีกครั้งเพคะ ท่านลุกซ์…ขอถามอีกเรื่องได้หรือไม่เพคะ?”

 

“หืม? อะไรเหรอ?”

 

“เพราะวันนี้ตอนเย็นข้าจะไม่อยู่คฤหาสน์…ถ้าหากมีอันตรายเกิดขึ้นกับท่านลุกซ์ในคฤหาสน์ ข้าคงไม่สามารถปกป้องท่านได้เพคะ…ดังนั้น ขอให้ท่านหลีกเลี่ยงการเชิญแขก โดยเฉพาะคนที่ท่านยังไว้ใจไม่ได้ หรือสุภาพสตรี มาในคฤหาสน์นะเพคะ”

 

“ตอนที่เฟลิซีอาน่ามาที่บ้านเป็นกรณีพิเศษน่ะ…โดยทั่วไปฉันเองก็ไม่ได้เชิญใครมาบ้านอยู่แล้วล่ะ แต่จะจำไว้แล้วกัน”

 

“ขอบพระคุณเพคะ”

 

แล้วทันทีที่ผมก้าวขึ้นรถม้า เชียน่าก็ก้มศีรษะให้แล้วพูดว่า

 

“ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพเพคะ ท่านลุกซ์”

 

“อืม งั้นฉันไปล่ะ”

 

หลังจากใช้เวลาตอนเช้ากับเชียน่าเสร็จ ผมก็ขึ้นรถม้าและมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนขุนนางตามปกติ

 

◇มุมมองของเชียน่า◇

 

“รู้อยู่นะคะ…ว่าท่านลุกซ์เหมาะจะเป็นกษัตริย์จริงๆ”

 

“…ใช่แล้วล่ะค่ะ”

 

เมื่อท่านลุกซ์ออกไปแล้ว ไวโอเล็ตซึ่งไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ก็กลับมาปรากฏตัวเคียงข้างเชียน่าพร้อมสวมฮู้ดสีดำตามเคย

 

“ท่านร็อดเดลสามารถเปลี่ยนความรู้สึกผิดของคุณหนู ให้กลายเป็นความรู้สึกที่ได้ช่วยเหลือผู้อื่น ด้วยการขอให้มาเป็นเพื่อนคุยในคืนนี้ได้อย่างแนบเนียน”

 

“แบบนั้นน่ะ มีแต่ท่านลุกซ์เท่านั้นที่ทำได้…เพราะท่านลุกซ์ใจดีจริงๆ ถึงทำแบบนั้นได้”

 

เมื่อคิดถึงความอ่อนโยนของลุกซ์ เชียน่าก็พลันหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

 

“คุณหนู…คงจะตกหลุมรักท่านร็อดเดลมากขึ้นไปอีกสินะคะ”

 

“ทั้งๆ ที่คิดอยู่ทุกวันแล้วว่าชอบที่สุดเท่าที่จะชอบได้แล้วแท้ๆ…แต่พอเวลาผ่านไป ความรู้สึกมันก็ยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุดเลย…”

 

เชียน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานละมุน แต่ในวินาทีต่อมา เธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง

 

“แต่ว่า…ท่านลุกซ์จะเป็นอะไรรึเปล่านะ”

 

“หมายความว่าอย่างไรหรือคะ?”

 

“ก็วันนี้ เพราะเรื่องงานพบปะของราชวงศ์ ข้าเลยต้องกลับไปที่วังช่วงเย็นเพื่อคุยกับเสด็จพ่อ…ซึ่งเจ้าเองก็ต้องไปด้วย ดังนั้น จะไม่มีใครอยู่ปกป้องลุกซ์ในเวลานั้นเลย”

 

“ที่คฤหาสน์ร็อดเดลเองก็มีองครักษ์อยู่นะคะ อีกอย่างก็แค่ไม่กี่ชั่วโมง คงไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอกค่ะ”

 

“บางที…ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ท่านลุกซ์อาจจะพาหญิงอื่นขึ้นห้องก็ได้——…ล้อเล่นน่ะ ท่านลุกซ์ไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นหรอก”

 

เชียน่ารู้ตัวดีว่าเธอมีนิสัยชอบคิดมากเมื่อต้องเกี่ยวข้องกับลุกซ์ จึงส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นทิ้ง แล้วกลับไปทำหน้าที่เมดของตนต่อ

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

หลังจากจบคาบเรียนทั้งหมดของวันนี้ที่โรงเรียนขุนนาง ผมก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง ทันใดนั้นเอง ฟลอเรนซ์ซึ่งนั่งข้างๆ ก็เอ่ยปากทักขึ้นมา

 

“ท่านลุกซ์ ขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมเพคะ?”

 

“ครับ ว่าอย่างไรเหรอ?”

 

เมื่อเห็นฟลอเรนซ์ยังนั่งอยู่ ผมจึงนั่งลงอีกครั้งตามเธอ และเธอก็เริ่มพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าแดงเรื่อ พร้อมน้ำเสียงที่หายากจะได้ยินจากเธอ…ดูเก้ๆ กังๆ อย่างเห็นได้ชัด

 

“ในฐานะธิดาของตระกูลดยุค ข้าย่อมรู้ดีว่าการพูดเรื่องเช่นนี้กับบุรุษเป็นเรื่องไม่เหมาะสม…อีกทั้งนี่ก็เป็นความรู้สึกครั้งแรกของข้าเองด้วย เลยยังไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี…แต่…วันนี้ ท่านลุกซ์จะสามารถเชิญข้าไปยังคฤหาสน์ของท่านได้หรือไม่เพคะ?”