ตอนที่ 25 หน้าที่

 

หลังจากที่ผมนำถาดที่มีถ้วยชาอยู่สามใบกลับเข้าไปในห้องรับรอง ซึ่งคุณเฟลิชิอาน่าและคุณไวโอเล็ตกำลังรออยู่ ผมก็วางถ้วยชาทั้งหมดลงบนโต๊ะ

 

ไวโอเล็ตซังนั่งอยู่ข้างหลังคุณเฟลิชิอาน่า ทำให้ผมลังเลเล็กน้อยว่าจะวางถ้วยของเธอไว้ตรงไหนดี แต่พอเธอบอกว่าไม่เป็นไร แค่วางไว้บนโต๊ะก็พอ ผมจึงทำตามนั้น แล้วก็นั่งลงตรงข้ามกับคุณเฟลิชิอาน่า

 

「ขอลองชาที่ลูคส์คุงชงหน่อยได้ไหมจ๊ะ?」

 

「ค-ครับ!」

 

เมื่อผมตอบรับไปแบบนั้น เธอก็ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นมาสูดกลิ่นอย่างนุ่มนวล แล้วจึงจิบชานั้นลงไป

 

ถึงผมจะรู้ดีอยู่แล้วว่า เธอไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรแบบนั้นตามที่ไวโอเล็ตซังเคยบอกไว้… แต่ความคิดอย่าง “ถ้าโดนบอกว่ารสชาติแย่ล่ะ?” มันก็ยังไม่หายไปจากหัวผมเลย

 

──แต่หลังจากคุณเฟลิชิอาน่าจิบชาไปหนึ่งคำ เธอก็วางถ้วยลงบนโต๊ะ แล้วยิ้มพลางพูดว่า

 

「อร่อยมากเลยนะ ลูคส์คุง」

 

「……! ท-ท่านพูดจริงหรือครับ!?」

 

「แน่นอนสิ อร่อยมากเลย」

 

พอได้เห็นรอยยิ้มของคุณชิอาน่าแบบนั้น ผมก็รู้สึกทั้งโล่งใจและดีใจขึ้นมาพร้อมกัน

 

「ขอบพระคุณครับ！」

 

「ต้องเป็นฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณสำหรับชารสเลิศแบบนี้……ลูคส์คุงเองก็น่าจะลองดื่มดูนะ」

 

「ครับ!」

 

พอได้รับคำชักชวนให้ลองดื่ม ผมก็จิบชาที่ตัวเองชงไปหนึ่งคำ──รสชาติดีกว่าที่ผมจินตนาการไว้หลายเท่า

 

อาจเป็นเพราะผมมักจะได้เห็นเชียน่าชงชาอยู่ใกล้ ๆ เป็นประจำก็ได้

 

……แต่เพราะแบบนั้น ผมถึงได้คิดขึ้นมา

 

「ถึงจะพูดเองก็เขินนิดหน่อย แต่ชานี่ก็อร่อยจริง ๆ ครับ……แต่ของเชียน่า──เมดของผม──ที่เธอชงให้นั้น อร่อยกว่านี้หลายเท่าเลยครับ……ถ้าเชียน่าอยู่ตรงนี้ด้วยล่ะก็ ท่านคงได้ดื่มชาที่อร่อยยิ่งกว่านี้อีก…นั่นแหละครับที่ผมเสียดายที่สุด」

 

ผมพูดแบบนั้นออกไป แล้วคุณเฟลิชิอาน่าก็ส่ายหน้าพลางพูดขึ้นว่า

 

「ไม่หรอก ชาที่ลูคส์คุงชงให้ฉันดื่มก็อร่อยจริง ๆ แล้วล่ะ」

 

ได้ยินแบบนั้น ผมก็เผลอยื่นตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ใบหน้าก็เข้าใกล้เธอมากขึ้น แล้วพูดออกไป

 

「ไม่ครับ! ชาที่เชียน่าชงให้น่ะ อร่อยที่สุดในโลกเลยนะครับ!」

 

「ล-ลูคส์คุง…คะ-เข้าใกล้ไป──」

 

「ถ้าท่านคิดว่าชาที่ผมชงให้อร่อยล่ะก็ ผมมั่นใจว่าถ้าได้ชิมของเชียน่าท่านต้องรู้สึกว่าอร่อยกว่านี้แน่ ๆ ครับ!」

 

「จ-จริงหรือเปล่า…」

 

「ครับ! แน่นอนเลย! แถมเชียน่าไม่ใช่แค่ชงชาเก่งนะครับ เธอยังเก่งหลายเรื่อง ใจดี แล้วก็น่ารักมากด้วยครับ！」

 

พอผมพูดสิ่งที่อยากบอกออกไปหมดแล้ว พอลองมองหน้าคุณเฟลิชิอาน่าอีกครั้ง เธอกลับดูเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างไม่เคยเห็นมาก่อน

 

「ท่านเฟลิชิอาน่า……? เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ?」

 

「ม-ไม่เป็นไรเลย」

 

หลังจากที่คุณเฟลิอาน่าตอบแบบนั้น คราวนี้ไวโอเล็ตซังที่อยู่ข้างหลังก็พูดขึ้นมาบ้าง

 

「คุณหนูกำลังเขินเพราะใบหน้าของท่านร็อดเดลเข้ามาใกล้เกินไปน่ะเจ้าค่ะ！」

 

「เอ๋……？」

 

「ว-ไวโอเล็ต……!?」

 

ระหว่างที่ผมยังงงอยู่นั้น สองคนนั้นก็เริ่มพูดคุยกันเบา ๆ แบบที่ผมไม่ได้ยิน

 

「เธอพูดอะไรน่ะ…!?」

 

「การเปิดเผยด้านอ่อนโยนบ้างก็ช่วยทำให้ความสัมพันธ์ใกล้ชิดขึ้นได้นะคะ เป็นหน้าที่ของข้าในการทำสิ่งที่จำเป็นเพื่อเป้าหมายของคุณหนูเจ้าค่ะ」

 

「แต่ถึงอย่างนั้น──」

 

ผมที่พอรู้ตัวว่าตัวเองเผลอเอนตัวเข้าไปใกล้เกินไป ก็รีบถอยออกมาแล้วก้มหน้าเอ่ยคำขอโทษ

 

「ข-ขออภัยครับองค์หญิง! ผมเผลอเอนตัวไปใกล้เกินไป แล้วก็พูดอะไรที่ไม่เหมาะสมหลายอย่างด้วย……」

 

พอผมก้มหัวขอโทษไปแบบนั้น องค์หญิงก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

「ม-ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันไม่ถืออะไรเลย ยกหน้าขึ้นเถอะ」

 

ผมจึงเงยหน้าขึ้น มองสบตากับเธอ

 

「ก็…ใช่ครับ ท่านเฟลิชิอาน่าคงไม่หวั่นไหวเพราะคนอย่างผมหรอก…」

 

「ก็…ไม่ใช่ว่าจะไม่หวั่นเลยซะทีเดียวหรอกนะ เอาเป็นว่าไม่ต้องใส่ใจ──」

 

「คุณหนู? หูของท่านแดงขึ้นมาแล้วนะเจ้าค่ะ」

 

「……เธอนี่────」

 

พอถูกทักแบบนั้น คุณเฟลิชีอาน่าก็เงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะสบตากับไวโอเล็ตซัง แล้วพูดว่า

 

「……ก็ฉันเองก็เป็นผู้หญิงนะ โดนผู้ชายเข้าใกล้ขนาดนั้น ใครจะไม่เขินบ้างล่ะ」

 

คำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อย

 

ผมเคยคิดว่าคุณเฟลิชีอาน่าเป็นคนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีวันหวั่นไหว แต่ดูเหมือนเธอเองก็มีความรู้สึกคล้ายกับพวกเราบ้างเหมือนกัน

 

…เพราะแบบนั้น ผมเลยรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ “ใกล้ชิด” มากขึ้น──ไม่ใช่สิ!

 

「ขอโทษจริง ๆ ครับ! องค์หญิง!」

 

ผมรีบก้มหัวลงอีกครั้ง แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า

 

「ม-ไม่เป็นไรจ้ะ! ฉันเองต่างหากที่เขินเองฝ่ายเดียว」

 

「ค-ครับ……！」

 

พอผมเงยหน้าขึ้นมา──คราวนี้หน้าของเธอกลับอยู่ใกล้ผมมาก

 

ใกล้จนถ้าขยับอีกนิดเดียว ริมฝีปากของเราคงจะสัมผัสกันแล้ว

 

「……ลูคส์คุงล่ะ? ถ้าเป็นระยะห่างแบบนี้ จะรู้สึกยังไงกันนะ」

 

ดวงตาสีฟ้าสวยราวกับอัญมณี ขนตายาว ผิวขาวเนียนสวย รูปร่างหน้าตาที่งดงาม และริมฝีปากที่ชวนหลงใหล──ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอสวยเหลือเกิน

 

ผมที่รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว จึงถอยตัวกลับแล้วก้มหน้า พูดเบา ๆ ว่า

 

「ส-สวย…มากเลยครับ」

 

「……!……งั้นเหรอ」

 

หลังจากนั้น แม้บทสนทนาจะดูเก้อเขินไปบ้าง แต่เราก็เริ่มคุยกันได้เป็นธรรมชาติอีกครั้ง และใช้เวลาร่วมกันกับถ้วยชาอย่างมีความสุข

 

◇ฝั่งไวโอเล็ต◇

 

「ส-สวย…มากเลยครับ」

 

「……!……งั้นเหรอ」

 

ไวโอเล็ตที่มองทั้งสองคนซึ่งหน้าแดงด้วยกันทั้งคู่ ก็ได้แต่พึมพำกับตัวเองในใจ

 

ทั้งสองท่าน ควรหมั้นกันได้แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?