ตอนที่ 22 ความงดงาม

 

ทันทีที่ผมรู้สึกถึงจิตสังหารรุนแรงที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง ผมก็รีบหันกลับไปมองโดยไม่ทันคิด…แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่มีวี่แววของจิตสังหารเลยสักนิด มีเพียงแค่เชียน่าที่ยิ้มอ่อนโยนให้ผมอยู่ตรงนั้นเท่านั้นเอง

 

“คุณท่าน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

“มะ…ไม่หรอก ไม่มีอะไรเลย”

 

…คงเป็นแค่ความรู้สึกไปเองมั้ง เพราะเชียน่าก็ไม่แสดงท่าทีผิดปกติอะไรเลย แบบนี้คงเป็นแค่ผมคิดไปเองแน่ ๆ

 

ผมพยายามตัดความคิดนั้นออกไป ก่อนจะหันกลับมาพูดกับท่านฟลอเรนซ์อีกครั้ง

 

“เอ่อ…เมื่อครู่นี้ท่านฟลอเรนซ์ถามว่า ถ้าท่านขอหมั้นกับผม ผมจะตอบว่ายังไง ใช่ไหมครับ?”

“ค่ะ ถูกต้องแล้ว”

 

──ทันทีที่ท่านฟลอเรนซ์ตอบกลับด้วยสีหน้าอ่อนโยน ผมก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารรุนแรงพุ่งมาจากด้านหลังอีกครั้งจนต้องรีบหันไปมอง ทว่า…สิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นเชียน่าที่ยิ้มอ่อนโยนให้ผมเหมือนเดิม

 

“คุณท่าน? มีอะไรที่ทำให้กังวลอยู่หรือเปล่าคะ?”

“มะ…ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษด้วยนะ ที่หันไปดูตั้งสองรอบ”

 

…ถึงจะบอกตัวเองว่าเป็นแค่คิดไปเอง แต่จิตสังหารที่สัมผัสได้นั้นรุนแรงเกินกว่าจะเมินเฉยได้จริง ๆ

 

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะใส่ใจกับเรื่องนั้น ผมพยายามละทิ้งความรู้สึกนั้นไว้ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับท่านฟลอเรนซ์อีกครั้ง

 

“เรายังรู้จักกันไม่นานนัก ผมยังไม่คิดว่าเราเข้าใจกันดีพอ…ถึงจะตอบรับคำขอนั้นในตอนนี้ก็คงต้องขอเลื่อน หรือไม่ก็ปฏิเสธไปก่อนครับ”

 

“ยังไม่เข้าใจกันสินะ…สำหรับท่านลุกซ์แล้ว อะไรคือเกณฑ์ที่ใช้บอกว่า ‘เข้าใจกัน’ หรือคะ?”

“ก็อย่างเช่น นิสัย ความคิด สิ่งที่ชอบหรือไม่ชอบ ความฝันหรือสิ่งที่อยากทำ…ถ้ารู้จักกันในหลาย ๆ แง่มุม แล้วรู้สึกว่าชอบอีกฝ่ายจริง ๆ ผมถึงจะคิดเรื่องหมั้นหมายครับ”

 

“เป็นความคิดที่งดงามมากเลยค่ะ”

 

“ไม่หรอกครับ…ว่าแต่ ท่านฟลอเรนซ์คิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างครับ?”

 

“คิดยังไง…อย่างนั้นเหรอคะ…”

 

ท่านฟลอเรนซ์นิ่งคิดไปเล็กน้อย จากนั้นรอยยิ้มอ่อนโยนที่ประจำอยู่บนใบหน้าก็จางลง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยราวกับกำลังมองไปยังจุดไกล ๆ

 

“สำหรับข้า…วันหนึ่งที่เราจะเข้าใจกันอย่างแท้จริงนั้น…คงไม่มีทางมาถึงหรอกค่ะ”

 

…คำพูดนั้นฟังดูหนักแน่นและเต็มไปด้วยความเศร้าเกินกว่าจะมาจากปากของคนที่มักจะยิ้มละไมอย่างเธอ แต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง

 

“ขอทราบเหตุผลได้ไหมครับ?”

“ไม่ว่าจะใช้เวลาร่วมกันนานแค่ไหน ใช้ชีวิตใต้ชายคาเดียวกันนานเพียงใด สุดท้ายแล้วเราก็ไม่อาจเข้าใจอีกฝ่ายได้อย่างแท้จริง…เพราะไม่มีใครเข้าใจตัวเองได้ดีเท่าตัวเองหรอกค่ะ”

 

ขณะพูด ท่านฟลอเรนซ์เหลือบตามองไปด้านหลังของผมแวบหนึ่ง…แต่แล้วก็หันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง

 

“เพราะเหตุนี้ ข้าจึงไม่ให้ความสำคัญกับการเข้าใจกันมากนัก…เวลาที่ข้าตัดสินคน ข้าจะดูว่าเขากำลังโกหกหรือเสแสร้งหรือไม่ต่างหาก”

 

“เสแสร้ง…”

“แน่นอนว่า บางครั้งการโกหกเล็ก ๆ ในชีวิตประจำวันก็อาจจำเป็น…แต่สำหรับคนที่เสแสร้งจนเป็นนิสัยนั้น ข้าไม่ค่อยชอบใจนัก…ในข้อนี้ ท่านลุกซ์เป็นหนึ่งในคนที่ตรงไปตรงมาและใสซื่อที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบมาเลยค่ะ…หัวใจของท่านช่างงดงาม นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ข้าสนใจท่าน…พูดให้เข้าใจง่ายกว่านั้น ข้าชอบสิ่งที่งดงาม ไม่ว่าจะเป็นอาคาร ดอกไม้ หรือแม้แต่คนก็ตาม”

 

เมื่อพูดจบท่านฟลอเรนซ์ก็ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น…แต่ทันใดนั้นเธอก็เหลือบมองไปทางด้านหลังของผมอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ

 

“ดังนั้น การที่มีใครบางคนซึ่งเสแสร้งอยู่ใกล้ ๆ กับคนที่งดงามเช่นท่าน ข้าก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไรค่ะ”

 

จากนั้นเธอก็หันกลับมาสบตาผม พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเดิม

 

…แค่บทสนทนานี้ ผมก็รู้สึกว่าเข้าใจท่านฟลอเรนซ์มากขึ้นแล้ว──แต่ว่า

 

“สำหรับผม ไม่ว่าจะงดงามหรือไม่งดงาม ผมคิดว่า การโกหกหรือเสแสร้ง ถ้ามันไม่ทำร้ายใครก็คงไม่เป็นไรครับ”

 

“…แม้แต่ถ้าการกระทำนั้นเกิดจากความโลภส่วนตัวก็ตามหรือคะ?”

“ครับ…เพราะการพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการนั้น สำหรับผมแล้วก็ถือว่างดงามเช่นกันครับ”

 

เมื่อผมพูดจบ ท่านฟลอเรนซ์ก็ตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่แก้มจะขึ้นสีเรื่อ พร้อมกับยิ้มละไม

 

“สามารถเอ่ยชมสิ่งที่ตนคิดว่างดงามได้ โดยไม่สนใจความเห็นของคนอื่น…ข้ามองว่าท่านลุกซ์ช่างน่าชื่นชมจริง ๆ ค่ะ”

 

“ขอบคุณครับ”

 

หลังจากนั้น พวกเราก็ดื่มชาและทานขนมพร้อมพูดคุยเรื่องทั่วไปอย่างออกรส จนกระทั่งท่านฟลอเรนซ์เหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้นว่า

 

“วันนี้คงพอแค่นี้ก่อนดีกว่าค่ะ”

“จริงด้วยครับ”

 

พวกเราทั้งสองลุกขึ้นยืน แล้วหันหน้าเข้าหากัน

 

ท่านฟลอเรนซ์ยิ้มให้ผมพร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“เป็นเวลาที่สนุกและมีคุณค่ามากจริง ๆ ค่ะ”

“ผมก็สนุกมากเหมือนกันครับ”

 

จากนั้นผม เชียน่า และท่านฟลอเรนซ์ก็พากันเดินไปที่หน้าประตูทางเข้าซึ่งมีรถม้ารออยู่ ผมหันไปโค้งศีรษะให้เธออีกครั้งก่อนจะพูดว่า

 

“งั้นเจอกันใหม่ที่โรงเรียนนะครับ ท่านฟลอเรนซ์”

 

ทันทีที่ผมหันไปจะก้าวขึ้นรถม้า ท่านฟลอเรนซ์ก็พูดขึ้นมาอย่างร่าเริงด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

 

“ลุกซ์…คราวหน้า หากมีโอกาส ข้าขอใช้เวลาร่วมกับท่านแบบวันนี้อีกได้ไหมคะ?”

 

──ผมเพิ่งจะรู้ตัวในตอนนั้นว่า เธอเรียกผมแค่ชื่อ ไม่ใช่ชื่อเต็มเหมือนก่อน…นั่นทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ความรู้สึกดีใจที่เธอพูดแบบนั้นก็กลบความสงสัยทั้งหมดไปจนหมด

 

“ได้ครับ! ผมก็ตั้งตารอวันนั้นเลย!”

 

พอผมพูดแบบนั้น ท่านฟลอเรนซ์ก็ยิ้มอย่างมีความสุข มองพวกเราขึ้นรถม้า และยังโบกมือลาเล็ก ๆ จนกว่ารถม้าจะลับสายตา

 

วันนี้ผมรู้สึกว่าได้สนิทกับท่านฟลอเรนซ์มากขึ้นจริง ๆ…แค่คิดถึงครั้งหน้าที่จะได้ใช้เวลาด้วยกันก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว

 

ขณะนั่งในรถม้ากลับบ้านอย่างอารมณ์ดี เชียน่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กลับเงียบไปอย่างผิดปกติ…เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ตลอดทาง.