ตอนที่ 2 – สองความไม่สบายใจ

 

โรงเรียนขุนนางที่ผมกำลังจะเข้าไปเรียนนั้น สรุปสั้น ๆ ก็คือสถานที่ที่สอนให้ขุนนางรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะพัฒนาดินแดนให้รุ่งเรืองได้

 

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำเพื่อความเจริญของดินแดน, ความต้องการของประชาชน, กฎระเบียบของประเทศ, รวมถึงเรื่องเกี่ยวกับที่ดินและการค้า—ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ไม่อาจเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองง่าย ๆ และโรงเรียนขุนนางก็มีไว้เพื่อสอนเรื่องเหล่านี้โดยเฉพาะ

 

เพราะแบบนั้น ผมเลยตั้งใจอ่านหนังสือไว้ล่วงหน้า จะได้เข้าใจบทเรียนในโรงเรียนให้มากที่สุด วันนี้ผมเลยเลือกนั่งอ่านในห้องตัวเองแทนที่จะไปห้องสมุด

 

「คุณท่านเจ้าคะ ขอรบกวนสักครู่ได้ไหมเจ้าคะ」

 

「เชียน่า? เข้ามาได้เลย」

 

ผมอนุญาตให้เข้ามา เชียน่าก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วตรงมาที่โต๊ะซึ่งผมนั่งอ่านหนังสืออยู่

 

「มีอะไรหรือเปล่า?」

 

「เปล่าหรอกค่ะ แค่คิดว่า… ถ้าคุณท่านมีอะไรลำบากใจก็อยากจะช่วยเหลือ」

 

เธอนี่แหละ—แม้ผมจะยังไม่ทันร้องขอ เชียน่าก็จะคอยจัดการเรื่องที่คิดว่าผมอาจจะลำบากไว้ล่วงหน้าเสมอ

 

บางครั้งก็จะถามตรง ๆ แบบนี้แหละ ว่ามีอะไรให้ช่วยไหม

 

「ขอบใจนะ แต่ตอนนี้ยังไม่มีปัญหาอะไรหรอก… ถ้าจะมีก็คงเรื่อง ‘การป้องกันดินแดนในภาวะสงคราม’ นั่นแหละ ที่ยังเข้าใจยากอยู่」

 

「เรื่องแบบนั้นดูไม่เหมาะกับคุณท่านเลยค่ะ ท่านเป็นคนใจดี สุภาพอ่อนโยน」

 

「ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องร้ายแรงถึงขั้นต้องป้องกันดินแดนหรอก… แต่เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน อย่างน้อยก็ต้องมีความรู้พื้นฐานไว้บ้าง… คิดว่าพอเข้าโรงเรียนขุนนางก็คงได้เรียนเรื่องพวกนี้ละ」

 

พอผมพูดแบบนั้น เชียน่าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกลับมายิ้มแบบเดิม แล้วถามต่อ

 

「โรงเรียนขุนนางที่ว่ากำลังจะเริ่มเมื่อไหร่เหรอคะ?」

 

「อีกหกวันนับจากนี้แหละ… ที่นั่นถือเป็นสถาบันชั้นสูงมาก และก็เคร่งครัดเรื่องมารยาทพอสมควร ผมเลยรู้สึกกดดันอยู่นิด ๆ」

 

「คุณท่านเป็นคนสุภาพและเฉลียวฉลาดอยู่แล้ว ไม่มีอะไรให้น่ากังวลเลยค่ะ！」

 

「ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ… แต่ยังไงก็เถอะ ผมมีสองเรื่องที่กังวลอยู่」

 

「…กังวลเหรอคะ？」

 

จริง ๆ แล้วผมไม่คิดจะบอกเธอด้วยซ้ำ แต่พอคิดดูอีกที ก็ควรพูดไว้บ้าง

 

「โรงเรียนที่ผมจะไปน่ะ ได้ยินว่ามีลูกหลานจากตระกูลดยุคเรียนอยู่เยอะ ซึ่งก็มีคนที่ใจดีอยู่หรอกนะ แต่จากที่เจอมา ประมาณเจ็ดในสิบคนมักจะทำตัวข่มคนอื่น ผมเลยไม่แน่ใจว่าจะเข้ากับพวกเขาได้ไหม」

 

「ทำตัวข่มคุณท่านงั้นเหรอคะ… คุณท่านยังจำชื่อคนพวกนั้นได้ไหมเจ้าคะ？」

 

「จำชื่อคนใจดีได้อยู่บ้าง แต่พวกที่ทำตัวแย่น่ะ ผมไม่คิดจะจำชื่อพวกนั้นเลย」

 

หลังจากผมตอบแบบนั้น เชียน่าก็ก้มหน้าไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นมาพร้อมแววตาคมกริบ

 

「สมเป็นคุณท่านจริง ๆ เลยค่ะ… แต่ถ้าในโรงเรียนมีใครแสดงท่าทีไม่เหมาะสมกับคุณท่านเมื่อไหร่ กรุณาบอกชื่อเขามาด้วยนะคะ」

 

「อืม ก็ได้… แต่เชียน่า อย่าไปคิดแก้แค้นล่ะ ถ้าทำแบบนั้นอาจทำให้ตระกูลร็อดเดลล์ของเราเดือดร้อนได้ แล้วอีกอย่าง เราอาจจะโดนโต้กลับด้วย」

 

「ข้าไม่มีทางทำให้ตระกูลเดือดร้อนแน่นอนค่ะ และก็ไม่มีอะไรต้องกลัวเรื่องการโต้กลับด้วยค่ะ」

 

เชียน่าพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น

 

…ไม่ค่อยแน่ใจว่าหมายความว่ายังไง แต่ในเมื่อเธอยืนยันแบบนั้น ผมก็คงไว้ใจได้

 

พอคิดแบบนั้น เชียน่าก็ถามต่อทันที

 

「แล้วอีกเรื่องที่คุณท่านกังวลคืออะไรหรือคะ？」

 

「อ้อ… เรื่องนี้ก็คือ พ่อบอกว่า ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ผมหาคู่หมั้นจากในโรงเรียนขุนนาง ถึงไม่บังคับว่าต้องมีฐานะสูง แต่ถ้ามีคนที่ผมชอบจริง ๆ ก็อยากให้แนะนำเธอในฐานะคู่หมั้น」

 

「……คะ? คู่…หมั้น?」

 

ผมพูดจบ เชียน่าก็มีท่าทีตกใจจนเห็นได้ชัด

 

「ผมเองก็อายุสิบห้าแล้วนี่นา พ่อคงอยากให้ผมมีใครสักคนข้างกายบ้าง」

 

「งั้นก็หมายความว่า… คุณท่านจะหาคู่หมั้นจากในโรงเรียน…?」

 

「ใช่ ถึงพ่อจะพูดแบบนั้น แต่ผมจะไม่สนฐานะเลย ถ้าผมชอบใครจริง ๆ ก็จะแนะนำเธอคนนั้น ไม่ได้จะรีบร้อนหรอกนะ แต่อยากให้ความสัมพันธ์มันเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็อดรู้สึกกังวลไม่ได้ ว่าจะมีใครที่เข้ากันได้จริง ๆ ไหม」

 

พอผมพูดจบ เชียน่าก็ยืนนิ่ง ราวกับกลายเป็นรูปปั้น ไม่แม้แต่จะขยับตัว

 

「เชียน่า？」

 

「…ขอโทษค่ะคุณท่าน ขอข้าไปดูแลสวนสักครู่นะเจ้าคะ ขอให้คุณท่านอ่านหนังสืออย่างมีสมาธินะคะ」

 

「อ-อืม ขอบใจนะ？」

 

เชียน่าเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยท่าทีดูหงอย ๆ

 

…แม้จะรู้สึกเป็นห่วง แต่เพราะได้รับกำลังใจจากเธอมาแล้ว ผมก็ต้องทำให้เต็มที่ ผมจึงหันกลับไปเปิดหนังสือต่อ

 

◇ เชียน่า side ◇

 

เชียน่าเปิดประตูออกมายังด้านนอก เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

 

อากาศในตอนนี้มืดครึ้มเหมือนกับอารมณ์ในใจเธอไม่มีผิด

 

「……เฮ้อ」

 

「────ถอนหายใจแบบนั้น มีเรื่องหนักใจอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ คุณหนู」

 

หลังจากที่เชียน่าถอนหายใจ ก็มีเด็กสาวรูปร่างสูงคนหนึ่ง สวมฮู้ดสีดำเดินเข้ามาทัก

 

「ยังจะถามอีกเหรอ? เธอเองก็ได้ยินใช่ไหม—เรื่องที่ลุกซ์คุงกำลังจะไปโรงเรียนขุนนาง… แล้วก็จะหาคู่หมั้นน่ะ」

 

「เจ้าค่ะ ถ้าเป็นบุตรชายของตระกูลเคานต์ ก็เป็นเรื่องธรรมดา」

 

「‘เป็นเรื่องธรรมดา’ อะไรกันเล่า! ถ้าไม่รีบทำให้ความสัมพันธ์ของเราคืบหน้าไปมากกว่านี้ล่ะก็… ลุกซ์คุงต้องไปตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่นแน่เลย…！」