ตอนที่ 11: คุณหนู

 

◇มุมมองของเชียน่า◇

 

หลังจากที่ได้พบกับท่านลุกซ์ในฐานะเจ้าหญิงลำดับที่สาม อีกครั้งนับตั้งแต่งานเลี้ยงเมื่อครั้งก่อน เชียน่าก็เอาแต่พึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน จนกระทั่งมีหญิงสาวร่างสูงในชุดคลุมมีฮู้ดสีดำปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเธอ

 

“…ทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญของตัวเองแท้ ๆ แต่กลับไม่คิดถึงตัวเองเลย เอาแต่คิดถึงฉัน…เชียน่า…อยู่แบบนี้จนกระทั่งฉันต้องอยู่คนเดียวเนี่ยนะ…แบบนี้ไม่ได้นะ ท่านลุกซ์ ถ้าใจดีแบบนี้มาก ๆ ล่ะก็ ฉันจะยิ่งหลงรักท่านลุกซ์มากขึ้นกว่าเดิมอีกนะ…”

 

“คุณหนู…ทรงรับมือกับบทสนทนากับท่านร็อดเดลได้อย่างกล้าหาญมากเลยนะเพคะ”

 

หญิงสาวในชุดคลุมฮู้ดดำกล่าวแสดงความชื่นชมต่อเชียน่า แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินเลยสักนิด เอาแต่พูดต่อไปด้วยตัวเอง

 

“ท่านลุกซ์น่ะ ก็อย่างที่พูดไว้เลย ทั้งที่ฉันเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ แต่ท่านลุกซ์กลับให้ความเคารพฉันในฐานะบุคคลธรรมดาด้วย ถึงขั้นย่อตัวลงคุกเข่าให้…แต่ว่า ฉันเองก็อยากจะใกล้ชิดกับท่านลุกซ์มากกว่านี้อีก เพราะงั้นฉันคงต้องหาวิธีรับมือกับความเป็นทางการของท่านลุกซ์ให้ได้…แล้วก็ ฉันเองก็อาจจะพูดจาแข็ง ๆ ไปหน่อยด้วย ต้องระวังเรื่องนี้ให้มากขึ้น พยายามใช้คำพูดที่อ่อนโยนกว่านี้ด้วยสินะ…”

 

“…คุณหนู ทรงรับมือกับบทสนทนากับท่านร็อดเดลได้อย่างกล้าหาญมากเลยนะเพคะ”

 

หญิงสาวคลุมฮู้ดย้ำคำเดิมอีกครั้ง แต่เชียน่าก็ยังคงไม่สนใจ เอาแต่พึมพำต่อ

 

“การพูดคุยกับท่านลุกซ์ในวันนี้ ทำให้เห็นจุดที่ควรปรับปรุงหลายอย่างเลยล่ะ เพราะงั้น ในฐานะเจ้าหญิงฉันต้องรีบหาวิธีปรับปรุงเพื่อให้สานสัมพันธ์กับท่านลุกซ์ได้มากขึ้น…ต้องรีบคิด…แต่ว่า—ท่านลุกซ์บอกว่าฉัน ‘สวย’ ล่ะ! แค่คิดถึงคำพูดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงท่านลุกซ์พูดว่าฉันสวยอยู่ในหัวไม่หยุดเลย…ท่านลุกซ์มองตรงไหนกันนะ ถึงคิดว่าฉันสวย───”

 

ขณะที่เชียน่ากำลังเคลิบเคลิ้มกับความคิดของตัวเอง จู่ ๆ สายตาก็ไปสบกับหญิงสาวในชุดคลุมดำที่ยืนอยู่ตรงหน้า แถมยังมีสีหน้าเหมือนจะโกรธอยู่นิด ๆ

 

“อ้าว เธออยู่นี่เหรอ?”

 

“…ดูเหมือนว่าคำพูดของท่านร็อดเดลจะซึมลึกถึงหัวใจ แต่คำพูดปลอบใจจากข้านั้นกลับไม่เข้าหูคุณหนูเลยสักนิดสินะเพคะ”

 

“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา.. ท่านลุกซ์น่ะ…ใช่! ท่านลุกซ์น่ะบอกว่าฉัน ‘สวย’───”

 

หญิงสาวในฮู้ดที่เหมือนจะเริ่มหงุดหงิดจึงตัดบทเสียงเรียบ

 

“เรื่องนั้นข้าได้ยินจากคำพูดพึมพำของคุณหนูแล้ว และข้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์ จึงไม่จำเป็นต้องอธิบายซ้ำเพคะ”

 

“…ก็จริงของเธอนั่นแหละ”

 

เชียน่าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกลับมาเป็นตัวเองตามปกติ พร้อมกับหันไปพูดกับหญิงสาวในฮู้ดอย่างสงบ

 

“จากมุมมองของเธอแล้ว การพูดคุยระหว่างฉันกับท่านลุกซ์ในครั้งนี้เป็นยังไงบ้าง?”

 

“ถือว่าดีมากเลยเพคะ ถึงแม้คุณหนูเองก็พูดถึงจุดที่ควรปรับปรุงในตอนพึมพำกับตัวเอง แต่อย่าลืมว่าขณะนั้นยังอยู่ในภาวะที่ตึงเครียด จึงสามารถนับว่าเป็นผลงานที่ใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบแล้วเพคะ”

 

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน…ถ้าจะให้เลือกจุดที่ดีที่สุดล่ะก็ ก็คงเป็นตอนที่ท่านลุกซ์ชมว่าฉัน ‘สวย’ นั่นแหละ”

 

“ใช่แล้วเพคะ ตอนนั้นรอยยิ้มของคุณหนูดูแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูกเลย”

 

พอได้ยินเช่นนั้น เชียน่าก็ยกมือขึ้นแตะใบหน้าของตนเองด้วยความตระหนก

 

“จริงเหรอ!? ม-ไม่ใช่ว่าท่านลุกซ์มองว่าฉันแปลกใช่ไหม…!?”

 

“ท่านร็อดเดลดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตอะไรผิดปกติ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลเพคะ”

 

เชียน่าถอนหายใจโล่งอก พลางลดมือลงจากหน้า

 

“ก็จริงนั่นแหละ…ท่านลุกซ์เป็นแบบนั้นแหละ ถึงจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ก็ทำให้ฉันเป็นห่วงเหมือนกัน…พูดถึงความกังวลแล้ว ตอนนี้ท่านลุกซ์ยังไม่ได้เข้าร่วมงานฉลองต้อนรับเข้าโรงเรียน เพราะงั้นคงยังไม่ต้องกังวลอะไรมาก แต่—มีผู้หญิงคนไหนพยายามเข้าใกล้ท่านลุกซ์บ้างไหม?”

 

“มีอยู่คนหนึ่งเพคะ”

 

“หา…!?”

 

เชียน่าเพียงแค่ถามเพื่อความมั่นใจ แต่เมื่อได้ยินคำตอบก็อดตกใจไม่ได้…อย่างไรก็ตาม ความตกใจนั้นกินเวลาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะรีบเปลี่ยนโหมดมาเป็นเชียน่าผู้วิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็นทันที

 

“ถึงจะอยากรู้รายละเอียดของผู้หญิงคนนั้น แต่ในระหว่างที่ฉันมัวชักช้าอยู่แบบนี้ อาจมีผู้หญิงคนอื่นพยายามเข้าใกล้ท่านลุกซ์เพิ่มก็ได้ เพราะงั้น ฉันจะตามไปที่งานฉลองต้อนรับเข้าโรงเรียน”

 

“…แต่คุณหนูได้รับอนุญาตแค่ให้ไปทักทายไม่ใช่หรือเพคะ?”

 

“ก็แค่บอกว่าเป็น ‘เซอร์ไพรส์’ ก็พอ จะแก้ต่างยังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละ”

 

“…รับทราบเพคะ ข้าจะปฏิบัติหน้าที่ของตนเองต่อไป”

 

“ฝากด้วยนะ”

 

◇มุมมองของลุกซ์◇

 

ผมมาถึงห้องจัดงานฉลองต้อนรับเข้าโรงเรียน มองไปรอบ ๆ ก็พบว่ามีผู้คนมากมาย—บางคนกำลังพูดคุยไปพลางรับประทานอาหาร บางคนเต้นรำอย่างเพลิดเพลิน บางคนฟังดนตรีอย่างสงบ

 

…เข้าใจเลย ว่าที่นี่มีแต่คนที่เป็นขุนนางจริง ๆ

 

แต่ผมก็เป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเคานต์ แถมยังเป็นนายของเชียน่าด้วย…จะทำตัวขี้ขลาดไม่ได้เด็ดขาด

 

คิดดังนั้นแล้ว ผมก็เดินตรงไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร หยิบจานขึ้นมาเตรียมตักอาหารใส่จาน ทันใดนั้นเอง…

 

“อ๊ะ ท่านลุกซ์ ร็อดเดล เจอกันอีกครั้งนะคะ”

 

เสียงหนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างตัว ผมหันไปมองตามเสียง ก็พบว่าคือหญิงสาวผมสีฟ้าคนที่เจอหน้ากันก่อนพิธีปฐมนิเทศ

 

“อ่า สวัสดีครับ…เอ่อ ขอทราบชื่อคุณได้ไหมครับ?”

 

“ต้องขออภัยที่ยังไม่ได้แนะนำตัว…ข้าพเจ้าเป็นบุตรีของท่านดยุก──”

 

“ท่านลุกซ์ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมคะ?”

 

หญิงสาวคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังผม เป็นเสียงที่คุ้นเคยอีกเช่นกัน พอหันกลับไปมอง────ก็พบว่าเป็นท่านเฟลิ ชิอาน่าที่กำลังยิ้มให้ผมอยู่นั่นเอง