ตอนที่ 27 รายงานผล

 

รถหรูสีดำจอดเทียบเคียงถนน

 

พร้อมประตูบานใหญ่เปิดออกเปิดเผยให้เห็นเรือนร่างยอดเยี่ยมข้างใน เป็นเมดสาวฮเยรินคนเดิมเพิ่มเติมคือหล่อนในชุดสูทสีดำมาดเจ้าพ่อทรงอำนาจ

 

หล่อนเดินมาหยุดพื้นที่โล่งกว้างเวทีสำหรับตัดสินผู้กระทำผิด

 

“…” สุ้มเสียงถามปลายสายหวังยืนยันตัวตน

 

“ตรวจสอบแล้วใช่ไหมคะ?”

 

“ว่าเป็นพวกมันจริงไม่ใช่ตัวปลอมหน้าเหมือน?”

 

“…”

 

“ตรงทุกสัดส่วนครับ”

 

“รับทราบค่ะ”

 

“งั้นกรุณาลากพาพวกเขาไปยังจุดนัดพบด้วยค่ะ”

 

“ครับ”

 

ผ่านไป 10 นาที

 

เมดสาวฮเยรินก็ยังยืนสงบนิ่งเงียบไม่ขยับเคลื่อนไหวไปไหน

 

สายตาหล่อนยังราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์เหมือนเคย ก่อนเหล่าลูกน้องผู้จงรักภักดีจะนำพาร่างเนื้อทั้งสามส่งตรงจากข้างถนนโยนมาอยู่เบื้องหน้าของหล่อน

 

แววตาไล่เรียงตามโครงหน้าไม่คิดปล่อยผ่าน

 

“…” ก่อนเริ่มวิจารณ์เบาบาง

 

“หน้าตาเด็กน้อยอ่อนวัย”

 

“ถึงหน้าตาจะเด็กน้อยแต่การกระทำ”

 

“กับต่ำช้า”

 

“ดูสารรูปของพวกคุณในตอนนี้สิ”

 

“ช่างเหมาะสมสำหรับพวกกากเดนสังคมเหลือเกิน”

 

เมดสาวฮเยรินเหลือบมองด้วยแววตาเย็นชาจับจิต

 

แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงเด็กน้อยในสายตาหล่อน แต่หากอีกฝ่ายคิดล่วงเกินเบื้องสูงคิดทำให้คุณหนูสาวของหล่อนไม่สบายใจโทษทัณฑ์สถานเดียวที่จะได้รับก็คือความตาย

 

ทั้งยังเป็นความตายที่ทุกข์ทรมานเกินกว่าจะจินตนาการถึง น่าเสียดายที่เมดสาวยังไม่อาจกระทำตามใจต้องการได้หล่อนจำต้องรอคอยคำสั่งส่งลงมาเสียก่อน

 

หนึ่งในพวกมันเงยหน้าร้องถาม

 

…‘พะ พวกมันเป็นใครกัน’

 

“…”

 

“พะ พวกแกเป็นใคร?!”

 

“…”

 

“ฉันถามว่าพวกแก—”

 

ตุบ!

 

ยังไม่ทันกล่าวจบครบถ้วนกระบวนความ

 

รองเท้าหนังสีดำก็เตะเข้าที่ปากอีกฝ่ายอย่างรุนแรง รุนแรงชนิดที่ว่าเพียงแค่เตะครั้งเดียวก็ส่งร่างชายหนุ่มหนักเกือบ 60 กิโลกระเด็นกลิ้งไปตามพื้น

 

แน่นอนว่าความเจ็บปวดของการโดนเตะปากอย่างรุนแรง ย่อมต้องทำให้คนที่โดนกระทำกรีดร้องโหยหวนออกมาไม่ขาดสาย กรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

 

สุ้มเสียงที่เปล่งออกมาช่างโหยหวนเสียจริง

 

“อ๊ากกกกกกกกกกก!”

 

“เก่ง!” 

 

“…” หัวคิ้วหล่อนกระตุก

 

นึกรำคาญเสียงกรีดร้อง

 

“กรุณาเงียบปากด้วยค่ะ”

 

“ก่อนดิฉันจะใช้อย่างอื่นปิดปากคุณแทน”

 

ไม่มีกล่าวเรื่อยเปื่อยไม่มีหยอกล้อไปตามอารมณ์

 

ปากกระบอกปืนถูกเสือกลึกเข้าไปถึงลำคอ รสชาติโลหะความหยาบกร้านตามกระบอกลำปืนกำลังทำให้อันธพาลหนุ่มที่ไม่เคยพานพบเจอประสบการณ์แบบนี้เสียสติ

 

เมดสาวฮเยรินขึ้นลำเตรียมลั่นระเบิดหัวอีกฝ่าย

 

“…” ขอเพียงขยับเล็กน้อยก็พร้อมส่งตรงลงนรก

 

“บอกเอาไว้ก่อนว่าพูดจริงทำจริง”

 

“ถ้าเข้าใจแล้วช่วยพยักหน้าตอบตกลงด้วยค่ะ”

 

“…” แววตาสะท้านไปด้วยความกลัวเกรง

 

มันรีบพยักหน้าหลายต่อหลายครั้งราวกับกลัวเมดสาวฮเยรินไม่เห็น

 

แน่นอนคนที่แสดงอาการหาใช่คนที่กำลังโดนปากกระบอกปืนยัดปากอย่างเดียว อีกสองคนที่เหลือก็ต่างพยักหน้าตอบตกลงไม่มีใครคิดกระทำเป็นอื่นเลยแม้แต่น้อย

 

เมดสาวฮเยรินดึงปืนตัวเองกลับเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าพวกมันปลอดภัย

 

อย่างน้อยที่สุดก็ในช่วงเวลานี้

 

“ค่ะ” ฮเยรินตอบเสียงเรียบ

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ”

 

เตรียมพร้อมเรียบร้อยหลงเหลือเพียงรายงานผล

 

เมดสาวฮเยรินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมเปิดหาบัญชีรายชื่อคุ้นหน้าคุ้นตา ระหว่างหล่อนกำลังตามหารายชื่อคุณหนูสาวพวกมันทั้งสามต่างสั่นสะท้านหวั่นเกรงไม่มีหยุด

 

กลายเป็นว่าคนที่สั่งการไม่ใช่คนเบื้องหน้าแต่เป็นคนเบื้องหลัง

 

“…” ฮเยรินกล่าวขณะค้นหารายชื่อ

 

“เริ่มต้นทำลายหลักฐาน”

 

“เราจะออกจากที่นี่ทันที”

 

“หลังจากที่ได้รับคำสั่งจากคุณหนู”

 

“เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคำสั่งถอนตัว”

 

ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองหลังจากได้รับคำสั่งจากเมดสาว

 

“ติดต่อทางศูนย์ควบคุม—”

 

เหล่าเพื่อนร่วมงานลูกน้องในสังกัดต่างทำงานกันเต็มที่

 

ทุกคนต่างรับรู้หน้าที่ของตัวเองโดยไม่จำเป็นต้องให้ใครหน้าไหนเปิดปากบอกกล่าว ทุกกระบวนการทุกขั้นตอนล้วนทำด้วยความละเอียดรอบคอบเป็นที่สุด

 

เริ่มจากเก็บกู้ซากรถมอเตอร์ไซค์เก็บหยิบจับทีละชิ้นทีละชิ้นโดยไม่มีปล่อยผ่านรายละเอียดเล็กน้อยให้หลุดลอดสายตา

 

ระหว่างลูกน้องกำลังทำหน้าที่ของตัวเอง

 

“…” เมดสาวฮเยรินก็ติดต่อไปหาคุณหนูเมญ่า

 

ติดต่อเพื่อรายงานผลความคืบหน้า

 

“สวัสดีค่ะคุณหนูเมญ่า”

 

“ได้ยินเสียงคุณทีไร”

 

“ดิฉันรู้สึกสบายใจทุกที”

 

“…”

 

“การที่คุณติดต่อมาหาดิฉัน”

 

“แสดงว่างานการที่ดิฉันมอบหมายให้ไป”

 

“พวกคุณจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

 

“ดิฉันไม่เคยทำให้ท่านต้องผิดหวัง”

 

“คำสั่งล้วนเป็นคำสั่งค่ะ”

 

สายตาเมดสาวฮเยรินเหลือบมองเล็กน้อย

 

เหลือบมองเหล่าอันธพาลทั้งหลายที่กำลังโดนบังคับให้นั่งอยู่กับพื้นขณะปากอวัยวะสำคัญสำหรับพูดคุยล้วนถูกปิดแน่นด้วยเศษผ้ามากมาย

 

แววตาของพวกมันที่เคยหยิ่งยโสเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์รุนแรงตอนนี้ได้หายวับไม่มีหลงเหลือ หลงเหลือเพียงความหวาดหวั่นหวาดกลัวเท่านั้นในตอนนี้

 

เมญ่าปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์

 

“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น”

 

“ดิฉันกำลังรอฟังผลงานของคุณอยู่ค่ะ”

 

“ได้ตามที่ท่านปรารถนา”

 

เมดสาวฮเยรินไม่รอช้ารีบดำเนินการทำตามคำสั่ง

 

เริ่มต้นตั้งแต่ตามหาตัวพวกมัน ไล่ตามกล้องวงจรปิด ไล่สอบถามตามเหล่าแนวร่วมทั้งหลายที่ทำงานให้กับตระกูลเอมเมอริซจนกระทั่งตามติดจนถึงตัวพวกมันในค่ำคืนนี้

 

ซึ่งทุกสิ่งอย่างล้วนประสบผลสำเร็จไม่มีล้มเหลวเลยแม้แต่น้อย

 

“…” เมดสาวฮเยรินกล่าวสรุปเรื่องราวทั้งหมด

 

“ปฏิบัติการภายใต้การนำของดิฉัน”

 

“ทุกสิ่งอย่างเรียบร้อยค่ะ”

 

“ไม่มีหนูตัวไหนหลุดลอดไปจากกรง”

 

“ทั้งหมดล้วนอยู่ในกำมือของท่าน”

 

“ขอเพียงท่านสั่งการเท่านั้นในตอนนี้”

 

ขอเพียงคุณหนูสาวสั่งการ

 

เมดสาวฮเยรินรวมถึงผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหลายก็พร้อมสนองให้

 

แววตาคุณหนูสาวเมญ่าเปล่งประกายเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงความคิดมากมายอัดแน่นเยอะแยะเต็มไปหมด หลังจากครุ่นคิดไตร่ตรองอยู่กับตัวเองหล่อนก็ได้ข้อสรุปสุดท้าย

 

ว่าจะจัดการกับพวกมันยังไงดี

 

“…” เมญ่ายิ้มกล่าวเบาบาง

 

“ทำได้ดีมากค่ะ”

 

“สิ่งสกปรกพวกนั้นสมควรเก็บกวาดให้เรียบร้อย”

 

“สมควรเก็บกวาดให้เด็ดขาด”

 

แม้จะเป็นเพียงชายหนุ่มปรกติธรรมดาเป็นนักเลวชั้นต่ำ

 

แต่เมื่อพวกมันคิดหันปลายคมดาบเข้าหาหล่อน คิดกระทำชั้นต่ำกับเรือนร่างงดงามของหล่อนชะตากรรมเดียวที่รอคอยอยู่ย่อมไม่พ้นต้องโดนเล่นงานถึงตาย

 

คำสั่งประหารถูกส่งมอบให้กับเมดสาวฮเยรินทันที

 

“คำสั่งต่อไปที่ดิฉันจะมอบให้”

 

“นั่นก็คือลากคอพวกมันไปยังป่าสำนึกผิด”

 

“เอาพวกเขาเข้าป่าสำนึกผิดค่ะ”

 

เมดสาวฮเยรินผู้รับฟังคำสั่งถึงกับหยุดชะงักนิ่งเงียบไปเลย

 

เนื่องจากสถานที่สุดท้ายปลายทางที่พวกมัน 3 ตัวต้องเข้าไปนั่น เป็นสถานที่ยอดเยี่ยมยอดนิยมเหมาะสำหรับพวกเศษเดนเศษสังคมเป็นหลัก เป็นสถานที่ตายเสียดีกว่าอยู่

 

หล่อนไม่คิดว่าพวกมัน 3 ตัวสมควรได้รับบทยุ่งยากเฉกเช่นนี้ อย่างน้อยที่สุดก็ในห้วงความคิดของเมดสาวแต่คำสั่งยังไงก็ย่อมต้องเป็นคำสั่ง

 

ไม่อาจขัดขืนหรือว่าแสดงความเห็นเป็นอย่างอื่นได้

 

“…” ฮเยริมน้อมรับคำสั่ง 

 

“รับทราบค่ะ”

 

“อีกอย่าง”

 

“คะ?”

 

“…”

 

“ดิฉันรู้ว่าพวกคุณเป็นมืออาชีพ”

 

“เชี่ยวชาญด้านการกวาดล้างขยะสังคมเป็นระยะเวลานานนับ 10 ปี”

 

“แต่เรื่องบางเรื่องโอกาสบางโอกาสล้วนเกิดขึ้นได้เสมอ”

 

“เพราะฉะนั้น”

 

“อย่าให้หลงเหลือร่องรอยตามตัวเด็ดขาด”

 

“เข้าใจไหม?”

 

“รับทราบค่ะ”

 

หลังจากพูดคุยเสร็จสิ้น

 

คุณหนูสาวเมญ่าเลือกวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

 

แววตาหล่อนยังคงราบเรียบไม่มีอารมณ์อื่นเข้ามายุ่งเกี่ยวตามเดิม

 

ทำราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเพียงละอองฝุ่นไม่คู่ควรมอบความสนใจให้ ผิดกับตอนอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มสวมแว่น

 

ภาพลักษณ์ของหล่อนในตอนนี้ช่างแตกต่างเหลือเกินราวกับกลายเป็นคนละคน ก่อนรอยยิ้มหนึ่งแปลกประหลาดจะปรากฎบนใบหน้า

 

…‘พระจันทร์วันนี้ดูสวยขึ้นทันตาเห็นเลย’

 

“…” เมญ่ายกไวน์ขึ้นดื่ม

 

พลางชมจันทร์ไปตามอารมณ์

 

“สวยจนยากจะละสายตา”