บทนำ เด็กน้อยกับโชคชะตา

 

ย้อนกลับไปเมื่อ 8 ปีก่อน

 

ณ ห้องนั่งเล่นกลางบ้าน

 

สถานที่เงียบสงบปราศจากความวุ่นวายจากโลกภายนอก

 

ชายวัยกลางคนกำลังนั่งจดจ้องมองหญิงชราเบื้องหน้า จดจ้องมองหล่อนล้วงหยิบสำรับไพ่ขึ้นมาหนึ่งสำรับตัวสำรับล้วนดำสนิทไม่มีสีอื่นเจือปน หลังจากหยิบจับขึ้นมาเรียบร้อย

 

หญิงชราสูงวัยก็เริ่มวางจัดเรียงไพ่วางลงบนโต๊ะ วางทีละใบทีละใบอย่างประณีต จากหนึ่งไปสองและไปสามไปเรื่อย ๆ จนไพ่ครบทั้งสิ้นสิบใบ

 

เรียกได้ว่าตลอดระยะเวลาตลอดกระบวนการการจัดวางเรียงไพ่ หญิงชราสูงอายุไม่มีอาการหวาดหวั่นหวั่นไหวกับสภาพแวดล้อมรอบกาย ยิ่งไม่มีห้วงอารมณ์อื่นเข้ามามีส่วนร่วม คล้ายตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง

 

หลังจากจดจ้องมองอยู่นานชายวัยกลางคนก็เลือกเปิดปากเปิดประเด็นพูดคุย

 

“วันนี้สินะ” 

 

“วันที่เด็กน้อยจะไปสารภาพรักสารภาพความรู้สึกตัวเอง”

 

“…”

 

“ท่านมีความคิดเห็นยังไงเกี่ยวกับเหตุการณ์ครั้งนี้?”

 

“…”

 

“เหมือนเดิม”

 

“เมื่อก่อนเป็นยังไง” 

 

“ปัจจุบันย่อมเป็นแบบนั้น” 

 

“และอนาคตก็จะเป็นต่อไป” 

 

“ไม่มีความคิดเห็นเป็นอย่างอื่น” 

 

“ไม่มีเลยแม้แต่น้อย” 

 

เฒ่าชราสูงวัยกวาดสายตามองไพ่ทั้งสิบ

 

ไพ่มากมายที่วางอยู่บนโต๊ะล้วนมีความหมายมากมายนับไม่ถ้วนรอคอยให้ใครสักคนเข้ามาสัมผัสเข้ามาจับต้อง น่าเสียดายที่ใครคนนั้นยังไม่ปรากฎโผล่หน้าออกมาให้เห็น

 

พอได้ยินแนวทางความคิดเห็นจากหญิงชราสูงวัยเบื้องหน้า

 

ชายวัยกลางคนทำได้แค่ทอดถอนหายใจเหนื่อยอ่อน

 

…‘ยังยึดมั่นในตัวเองเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน’

 

“…” 

 

สายตามากไปด้วยอารมณ์ขยับย้ายไปมองนอกบ้าน

 

สุดท้ายปลายทางกลายเป็นว่ามีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่เป็นห่วงเด็กน้อยจนแทบอดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหว ยิ่งนานเข้าอาการเป็นห่วงยิ่งเข้ากัดกินจิตใจ

 

กัดกินจนเนื้อตัวเริ่มอยู่ไม่สุข

 

“หวังว่าจะไม่เป็นอะไรนะ”

 

“ถามเจ้าตัวดูสิ” 

 

“…” ตอนแรกเจ้าตัวมึนงงสับสนไม่เข้าใจ

 

จนกระทั่งเสียงร้องไห้ดังลั่นเป็นตัวนำ 

 

เขาถึงได้รู้ว่าสถานการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นมันได้เกิดขึ้นเป็นที่เรียบร้อย ฟังจากเสียงร้องไห้ดังลั่นการสารภาพรักครั้งนี้คงไม่พ้นต้องล้มเหลวพังทลายไม่เป็นท่า

 

เสียงร้องไห้เริ่มแรกดังไม่ถึงนาทีก่อนร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้อง

 

“คุณลุง!” พุ่งเข้ามากอดชายวัยกลางคนเต็มรัก

 

“…”

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

“อือออออ!” 

 

เด็กน้อยตอบด้วยเสียงร้องไห้ที่ดังหนักหน่วงกว่าเดิม

 

เดาได้เลยว่าการปฏิเสธรักครั้งนี้ ย่อมสร้างผลกระทบเชิงลบให้กับเด็กน้อยค่อนข้างมากอาจมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ชายวัยกลางคนเพียงยิ้มอบอุ่นลูบหัวคอยปลอบประโลม

 

ขณะหญิงเฒ่าชราละสายตาเงยหน้าหันมอง

 

มองด้วยแววตาราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

 

“ดูจากสภาพหลานในตอนนี้คงไม่พ้นโดนปฏิเสธกลับมาสินะ” 

 

“…” ทราเวียร์กัดปากพยักหน้า

 

“ทั้งที่เธอบอกจะมีผมคนเดียว”

 

“แต่ทำไมถึงไปเล่นกับคนอื่นล่ะ” 

 

“ทำไมต้องไปหอมแก้มคนอื่นด้วย” 

 

“…” 

 

ทราเวียร์จ้องมองพื้นด้วยแววตาว่างเปล่า

 

ชายวัยกลางคนอ้าปากคล้ายต้องการกล่าวบางสิ่งอย่างหวังช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเด็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากส่งเสียงทุกสิ่งอย่างเป็นอันต้องหยุดลง

 

เนื่องจากพบเห็นแววตากร้านโลกจับจ้องมอง

 

แน่นอนว่าเป็นชราภาพที่ไม่ต้องการให้ใครส่งเสียง

 

“…” หญิงเฒ่าชราหยิบไพ่ใบหนึ่งขึ้นมาจ้องมองก่อนกล่าวถาม

 

“จำคำที่ย่าเคยบอกได้ไหม?”

 

“…”

 

“ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นไปตามโชคชะตา”

 

“ไม่มีใครหน้าไหนสามารถแปรเปลี่ยนโชคชะตาได้”

 

“กระทั่งหลานเองก็ทำไม่ได้”

 

“หลานกับแม่หนูนั้นก็แค่ไม่มีโชคชะตาวาสนาต่อกัน”

 

เป็นคำกล่าวที่เยือกเย็นแข็งกระด้าง

 

ไม่มีเค้าโครงอ่อนโยนปรากฎให้เห็นเลยแม้แต่น้อย

 

อาจบอกได้ว่าทุกคำกล่าวที่ออกมาจากปากเฒ่าชราสูงวัย 

 

ล้วนเปรียบเสมือนคมดาบแหลมคมพร้อมเสียบแทงประหัตประหารอริศัตรู เสียบแทงจนกว่าจะตายกลายเป็นศพหรือไม่ก็จนกว่าชีวิตจะหาไม่

 

ร่างเด็กน้อยที่ได้ยินถึงกับสั่นสะท้าน น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มหวนคืนกลับมาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างลอบกำหมัดแน่น ก่อนโยนคำถามกลับไปหาเฒ่าชราสูงวัย

 

ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

“ผม”

 

“ที่ผมโดนปฏิเสธ”

 

“เป็นเพราะโชคชะตาเหรอ?”

 

“เป็นเพราะโชคชะตาใช่ไหม?”

 

“…” 

 

หญิงเฒ่าชราสูงวัยไม่คิดตอบให้เปลืองน้ำลาย

 

แม้จะไม่ตอบออกเสียงแสดงความคิดเห็นเป็นกิจลักษณะ แต่ความเงียบเนี่ยแหละคือคำตอบที่ดังที่สุดสำหรับเด็กน้อยในตอนนี้เสมือนบางสิ่งอย่างในทรวงอกแตกสลาย

 

ก่อนเสียงร้องตะโกนไม่ยินยอมรับความเป็นจริงจะดังขึ้น

 

“ผมไม่เชื่อ!”

 

“ไม่เชื่อเด็ดขาด!”

 

“ไอ้เรื่องแบบนั้นน่ะ!” 

 

กล่าวจบเด็กน้อยก็วิ่งหนีหายออกไปจากบ้าน

 

ถึงตัวจะออกไปแล้วแต่เสียงร้องไห้ก็ยังดังต่อเนื่องตลอดเส้นทาง

 

ก่อนทุกสิ่งอย่างจะหวนคืนกลับมาสงบเสงี่ยมตามเดิม ชายวัยกลางคนถอนหายใจเหนื่อยหน่ายพร้อมเงยหน้ามองเฒ่าชราเบื้องหน้าทั้งยังมองด้วยท่วงท่ารู้สึกจนด้วยเกล้า

 

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงชราถึงได้กล่าวแบบนั้นออกไป

 

…‘ไม่ว่ายังไงก็ไม่เข้าใจความคิดของเธอ’

 

“…”

 

“เขายังเป็นแค่เด็กน้อย”

 

“เป็นเด็กน้อยไม่รู้ความ”

 

“จะรู้ความหรือไม่รู้ความ” 

 

“ไม่ขึ้นอยู่กับนาย”

 

“ขึ้นอยู่กับฉันคนนี้ต่างหาก” 

 

“อีกอย่างเรื่องบางเรื่องจำต้องกล่าวตักเตือนเอาไว้ตั้งแต่ตอนต้น” หญิงชราหรี่ตามองด้วยแววตายากจะคาดเดาความรู้สึก “ยิ่งรู้ตัวเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีกับตัวเขามากขึ้นเท่านั้น”

 

ชายวัยกลางคนพยายามกล่าวโต้แย้งกลับไป

 

“แต่—”

 

“…” 

 

ไม่อนุญาตให้โต้เถียง

 

ท่วงท่าหญิงชราเบื้องหน้าตีความออกมาแน่วแน่ไม่ยินยอมให้แสดงความคิดเห็น ต่อให้คิดคัดค้านหรือคิดเป็นอื่นยังไงก็เปล่าประโยชน์ทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับมันเท่านั้น

 

ขณะบรรยากาศภายในบ้านเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์ความคิดเห็นไม่ลงรอย ห่างออกไปไม่ไกลมากนักเสียงร้องไห้ยังคงดังต่อเนื่องไม่มีหยุดหย่อน

 

น้ำตาสองสายยังไหลอาบไปทั่วใบหน้า

 

…‘ทำไม ทำไม ทำไม’

 

“…” 

 

เด็กน้อยลอบกัดฟันแน่น

 

ในหัวสมองอายุไม่รู้ความเริ่มฉายภาพความทรงจำย้อนหลัง ทั้งยังเป็นภาพความทรงจำอันน่าเจ็บปวดที่เด็กน้อยคนหนึ่งไม่สมควรจะได้รับมัน

 

เป็นภาพหญิงชราทรงอำนาจกำลังจดจ้องมอง

 

มองด้วยแววตาคมกร้านเย็นเฉียบ

 

…“หลานไม่มีทางรักกับใครคนอื่นได้”

 

…“นอกจากคู่โชคชะตาวาสนาเท่านั้น”

 

…“ความรักครั้งนี้ถูกลิขิตเอาไว้แล้วว่าต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า”

 

…“หลานกำลังหาเรื่องเจ็บตัวเปล่าประโยชน์”

 

ถ้อยคำถากถางยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองยิ่งแววตาราบเรียบเย้ยหยันในการกระทำโง่เขลาทราเวียร์ยิ่งจดจำได้ชัดเจนจดจำสลักลึกอยู่ในหัวสมอง

 

ยิ่งพบเห็นยิ่งขุ่นเคืองเสมือนราดน้ำมันลงไปในกองเพลิง

 

…‘จะให้เราเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนั้นเหรอ?’

 

“…”

 

ไม่มีทางยอมรับได้อยู่แล้ว

 

เด็กน้อยทราเวียร์ส่ายหน้าปฏิเสธไม่ยอมรับ

 

เนื้อตัวทั่วทั้งร่างกายล้วนสั่นสะท้านไปหมด ก่อนเสียงร้องตะโกนจะดังลั่นไปทั่วบริเวณหวังระบายหมดทุกสิ่งอย่างไม่ว่าจะเป็นความในใจหรืออารมณ์ขุนเคืองไม่ยินยอม

 

ทราเวียร์ล้วนแสดงออกมาทั้งหมด

 

“ไม่มีทาง!”

 

“ไม่เชื่อเด็ดขาด!”

 

“ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด!” 

 

เสียงร้องตะโกนยังดังต่อเนื่องนานร่วม 10 นาที

 

ด้วยลักษณะเด็กน้อยปรกติธรรมดาทั่วไปหากเกิดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อไหร่ หรือว่ามีสิ่งอื่นใดเข้ามากระทำให้อารมณ์หวั่นไหวย่อมต้องหวนคืนกลับสู่พื้นที่ปลอดภัย

 

สำหรับเด็กน้อยคนอื่นอาจเป็นบ้านหรือพ่อแม่แต่ไม่ใช่สำหรับทราเวียร์ เขาอาศัยขาคู่เล็กวิ่งมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่งสถานที่สำหรับเขาและเธอเพียงแค่เราสองคน

 

ซึ่งมันควรจะเป็นแบบนั้น

 

…‘เสียง?’

 

“…” 

 

เด็กน้อยเลิกคิ้วสูง

 

ลางสังหรณ์เลวร้ายกำลังทำงานเต็มประสิทธิภาพ ยิ่งผ่านไปนานเข้าขาทั้งสองยิ่งเพิ่มพูนความเร็วไปอีกหลายเท่าตัวยังไม่รวมหัวใจดวงน้อยที่กำลังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง

 

คล้ายต้องการแหวกอกแหวกออกมาเผชิญโลกภายนอก และแล้วสิ่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นจริงเมื่อสถานที่เพียงเราสองคนบัดนี้ได้เพิ่มเติมใครอีกคนหนึ่งเข้ามา

 

ทั้งยังเป็นคนที่เขาไม่นิยมชมชอบอีกต่างหาก

 

“…” เด็กน้อยหน้าหล่อคนแปลกหน้ายิ้มฉีกกว้าง

 

ขณะกล่าวชมสถานที่ไม่ขาดปาก

 

“ที่นี่ สุดยอดไปเลย”

 

“ใช่ไหมละ?”

 

“สถานที่สุดพิเศษเก็บเอาไว้ดูคนเดียวคงน่าเสียดายแย่”

 

“เห็นด้วย”

 

“ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”

 

“มันสวยมาก”

 

“…” เด็กหญิงยิ้มหัวเราะ

 

พุ่งเข้ามาจับมืออีกฝ่ายก่อนลากพาวิ่งไปต่อ

 

“ตามมาสิ เดี๋ยวฉันพาไปดูของดี”

 

“ยังมีอีกเหรอ?”

 

“มีอีกแน่นอน” 

 

และแล้วทั้งสองก็วิ่งจากไป

 

ปล่อยให้ผู้เฝ้าจับตามองต้องทนทุกข์ทรมานทรกรรมอยู่อย่างนั้น

 

ฉากภาพดังกล่าวมันช่างทำร้ายทำลายจิตใจเด็กน้อยที่กำลังเฝ้ามองเหลือเกิน นอกจากยืนนิ่งเงียบอย่างเดียวดายทราเวียร์ก็ไม่คิดกระทำอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย

 

และในช่วงเวลาจังหวะนั่นเอง ช่วงเวลาที่เขาเผลอปล่อยเนื้อปล่อยตัวขั้นสุดสองฝ่ามือขาวเนียนก็ขยับเข้าหารวดเร็วยิ่งยวดรวดเร็วเกินกว่าจะตอบสนองได้ทันท่วงที

 

ตรงเข้าสวมกอดเด็กน้อยจากด้านหลัง

 

หมับ!

 

“…”

 

“เด็กน้อย”

 

“รู้สึกยังไงบ้าง?” 

 

น้ำเสียงหวานกระซิบข้างหู

 

สัมผัสเรือนร่างงดงามสมบูรณ์แบบแนบชิดติดจนไม่เหลือช่องว่าง

 

หากเป็นใครคนอื่นเข้ามาแทนที่หรือเข้ามารับสัมผัสโดยตรงแทนเด็กน้อย คงไม่พ้นต้องลุ่มหลงหลงใหลจนลืมวันลืมคืนไม่เป็นอันทำอะไรแน่นอน

 

น่าเสียดายที่เด็กน้อยตัวเล็กไม่อยู่ในอารมณ์ครุ่นคิดกระทำสิ่งอื่น

 

“…” เขายังคงนิ่งเงียบตามเดิม

 

หญิงสาวเลือกไม่ถือสาก่อนจะยิ้มกล่าวเบาบาง

 

“พี่สาวคนนี้รู้นะว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่”

 

“…”

 

“เดาได้ว่าเธอในตอนนี้คงรู้สึก”

 

“เจ็บปวด เจ็บใจ เศร้าหมอง” 

 

“หรือว่าเคียดแค้น”

 

“…”

 

“พี่สาวพูดถูกไหม?” 

 

ยังคงนิ่งเงียบตามเดิม

 

เด็กน้อยทราเวียร์หาได้สนใจสิ่งอื่นล้อมรอบกาย สายตาเขาล้วนจับจ้องมองอยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้นในตอนนี้ นั่นก็คือฉากภาพเด็กน้อยสองคนหัวเราะสนุกสนานจับมือถือแขน

 

จับใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

 

“…” เด็กน้อยพยายายามกลั้นน้ำตาตัวเอง “อึก!”

 

ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสะอื้น

 

“ผะ ผมไม่รู้”

 

“ผมในตอนนี้ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

 

“ไม่อยากรู้ด้วย”

 

“…”

 

“งั้นเหรอ” 

 

อ้อมกอดเริ่มกระชับแนบแน่น

 

ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานขนาดไหนอาจผ่านไปเพียงไม่กี่วินาทีหรืออาจยาวนานไปหลายต่อหลายนาที แต่ที่แน่นอนเลยคือทั้งสองต่างยังคงอยู่ในท่วงท่าเดิมไม่มีขยับไปไหน

 

เด็กน้อยยืนนิ่งสงบหญิงสาวคอยโอบกอดไม่ปล่อยผ่าน

 

“…” แววตาเด็กน้อยเริ่มแปรเปลี่ยน

 

ออกอาการหวั่นไหวให้เห็นอย่างชัดเจน

 

“คุณย่าเคยบอกผม”

 

“บอกผมว่า”

 

“ผมจะไม่มีทางรักกับใครคนอื่นได้”

 

“นอกจากคนที่โชคชะตาจะเลือกเอาไว้ให้”

 

“แล้วเธอเชื่อรึเปล่า?” 

 

น้ำเสียงนุ่มอ่อนโยนถามกลับ

 

ถามว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ เขาสามารถบอกกล่าวได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่เชื่อและจะไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ทั้งที่คิดเอาไว้อย่างนั่นแต่พอได้มาเห็นฉากเล่นสนุกระหว่างเด็กน้อยสองคน

 

หนึ่งเพื่อนสนิทอีกหนึ่งเป็นเด็กชายหน้าไหนก็ไม่รู้

 

“…” มันก็อดหวั่นไหวไม่ได้

 

เด็กน้อยแข็งขืนพยายามส่ายหน้าปฏิเสธ

 

“ไม่เชื่อ!” 

 

“ไม่มีทางเชื่ออยู่แล้ว!”

 

“แต่ว่า…” 

 

ทราเวียร์เลือกนิ่งเงียบไม่คิดโต้ตอบเพิ่มเติม

 

บรรยากาศเศร้าหมองเริ่มกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณแววตาเด็กน้อยเริ่มปริบน้ำตาอีกครั้ง ขณะนั่นเองอ้อมกอดหญิงสาวปริศนายิ่งแนบแน่นคล้ายต้องการโอบกอดความเศร้าหมอง โอบกอดปลอบประโลม หวังอยากแบ่งเบาภาระจิตใจ

 

ถึงอย่างนั้นเด็กน้อยก็ยังนิ่งเงียบตามเดิมไม่มีแข็งขืน

 

“…” เพียงนิ่งเงียบและเงียบต่อไป

 

เมื่อพบเห็นทราเวียร์ยินยอมให้โอบกอดไม่มีขัดขืน รอยยิ้มหวานยิ่งขยับขยายเพิ่มเติมไปอีกหลายเท่าตัวก่อนหล่อนจะตัดสินใจกล่าวบางสิ่งอย่างกับเขา

 

กล่าวกระซิบไปที่ข้างหูของทราเวียร์

 

กระซิบเบาบางด้วยน้ำเสียงชวนฝัน

 

“ถ้าไม่เชื่อในโชคชะตา” 

 

“เธอก็ต้องเปลี่ยนมันด้วยมือตัวเอง”

 

“เปลี่ยนมัน?”

 

“ใช่ เธอแค่ต้องเปลี่ยนมัน”

 

“…” 

 

รวดเร็วเกินกว่าตอบสนองได้ทันท่วงที

 

ฝ่ามือขาวเนียนสองข้างเลือกตรงเข้ามาปิดดวงตาของเขาเรียบร้อย นอกจากไม่มีคิดต่อต้านเด็กน้อยยังปล่อยให้ลงมือตามใจชอบเสมือนตัวเองเป็นเพียงตุ๊กตาประดับห้อง

 

แววตาคู่งามบังเกิดห้วงอารมณ์หวานชื่น

 

“ไม่ต้องห่วง”

 

“ไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน”

 

“พี่สาวจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ” 

 

“…” 

 

ร่างเล็กทิ้งตัวลงสู่อ้อมกอด

 

ปล่อยเนื้อปล่อยตัวจมลงสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว 

 

เลือกปล่อยผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ชวนสับสนวุ่นวายกับเด็กน้อยทั้งสองเบื้องหน้า หรือจะเป็นคำกล่าวทำร้ายจิตใจของเฒ่าชราสูงวัยที่พล่ามบอกกล่าวกับเด็กน้อยว่าเด็กน้อยจะไม่มีวันหลงรักใครหน้าไหนนอกเสียจากบุคคลในโชคชะตา

 

นิ้วมือเรียวงามลูบตามโครงหน้าอีกฝ่าย

 

“…” ตามด้วยน้ำเสียงหวานชวนให้ลุ่มหลง

 

“กล่าวสำหรับพี่สาวแล้วเธอน่ะ”

 

“สำคัญกับพี่สาวมากนะ”

 

“สำคัญมากจน…” 

 

สุ้มเสียงทั้งหมดจางหายไปพร้อมกับสติอันน้อยนิด

 

สิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนสติทั้งหมดจะหลุดลอย มีเพียงคำกล่าวแปลกประหลาดจับใจความไม่ได้ รู้เพียงแต่ว่าน้ำเสียงพี่สาวปริศนามันช่างชวนให้รู้สึกจมจ่อมเหลือเกิน

 

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจดจำได้