เทพศึกมังกรหวนคืน - ตอนที่ 250 ซ่งเฉิง ลืมไปแล้วหรือไง ว่ามึงชื่อบักหมาน้อยซ่ง
หนึ่งล้านล้าน!
คนทั้งงานก็ตกใจ เพราะเงินหนึ่งล้านล้าน ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ แล้ว พูดได้ว่าเป็นตัวเลขที่มากเทียมฟ้าได้เลย หนึ่งล้านล้านเลยนะ ใครได้ยิน ก็ต้องใจเต้น
“หนึ่งล้านล้านงั้นหรือ? คุณมีเงินหรือเปล่า? คุณผู้ชายท่านนี้ คุณล้อพวกเล่นหรือเปล่า?”
ซ่งเฉิงก็ตอบสนองขึ้นมาทันที คนพวกนี้กำลังล้อเขาเล่น ใบหน้าก็นิ่งขึ้นมาทันที เพราะถึงอย่างไรเงินหนึ่งล้านๆ มันไม่ใช่จำนวนน้อยๆ
ซื้อทั้งเมืองเทียนหลิงเลยก็ยังได้
ไม่แน่ว่ายังเหลือเสียด้วยซ้ำ
หลังจากทุกคนตกใจ ก็ผงะ พากันมองไปยังฉินเฟิงด้วยความเยาะเย้ย
“ตกใจหมดเลย ผมนึกว่าจะเป็นพวกมีเงิน ที่จะควักเงินหนึ่งล้านล้านออกมาได้ ไม่คิดเลยว่า จะเป็นพวกมาก่อความวุ่นวาย กล้าไปหน่อยหรือเปล่า”
“นั่นสิ กล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่ได้ไง”
“ไม่แหกตาดูเสียบ้าง ว่าที่นี่มันที่ไหน บอกตามตรง ที่พวกนั้นเสนอมา200ล้าน ผมก็ไม่อยากจะเชื่อแล้ว ดูเสื้อผ้าที่ใส่ ก็รู้ว่าเป็นพวกคนจนๆ”
คนรอบๆ ก็เริ่มต่อว่าขึ้นมา
แต่ว่า ในตอนนี้ ฉินเฟิงก็โยนบัตรธนาคารออกไป โยนไปให้คนที่จัดการเรื่องธนาคารที่อยู่ตรงกลาง
“ตรวจดูสิ”
ฉินเฟิงท้าทาย
ชายคนที่ดูแลเรื่องธนาคาร สวมชุดพนักงาน สวมถุงมือสีขาว มองไปยังซ่งเฉิง
“เหอะ ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าคุณจะมาลูกไม้ไหน”
ซ่งเฉิงยิ้มออกมา แล้วก็เห็นด้วย
นี่มันเห็นได้ชัดว่ามาก่อความวุ่นวาย
หรือว่า จะมีเงินหนึ่งล้านล้านจริง?
เป็นไปไม่ได้
“ได้เลย”
พอเห็นว่าซ่งเฉิงยอมที่จะตรวจสอบเงิน ชายคนดูแลเรื่องธนาคารก็พูดว่า “ทุกท่านครับ ผมเป็นผู้จัดการของธนาคารซื่อกั๋วในเมืองเทียนหลิง ทุกท่านน่าจะรู้จักผม รับรองความน่าเชื่อถือได้”
เขาหมายความว่า ตนเองมีความน่าเชื่อถือ
จากนั้น ก็หยิบบัตรธนาคารเล่มนั้นมา แล้วใช้เครื่องตรวจสอบ
“น่าจะเป็นของปลอม ไม่มีทางที่จะมีเงินหนึ่งล้านล้านได้หรอก”
“เงินหนึ่งล้านล้าน มันต้องขนาดไหน ถ้ามีเงินจำนวนนั้นจริง ผมยอมหกสูงสระผมเลย”
“เหอะๆ หนึ่งล้านล้าน คิดว่าผมเอ๋อหรือไง?”
คนรอบๆ ก็ดูถูก ต่อให้เป็นปาวหลงคนนั้น ก็ส่ายหัวพูดว่า “หมอนี่ โชคที่เราไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับมันมาก ไม่งั้นเราก็คงจะกลายเป็นพวกปัญญาอ่อนไปด้วยแล้ว”
งานประมูลระดับนี้ เสนอราคาหนึ่งล้านล้าน เห็นได้ชัดว่า ปัญญาอ่อน
สมองมีปัญหา
แต่ว่า ในตอนนี้ ชายคนดูแลธนาคารก็พูขึ้นมาว่า “นี่เป็นบัตรVIPของธนาคารซื่อกั๋ว VIP7 สามารถกู้เงินได้ หนึ่งล้านล้าน และมีเงินหนึ่งล้านล้านจริง”
เสียงของเขาค่อนข้างกลัวๆ !
เริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว
จะเอาชีวิตกันหรือไง
บัตรVIP7 ชีวิตนี้เขายังไม่เคยเห็นบัตรระดับสูงขนาดนี้ ถือว่าเป็นบัตรที่ระดับสูงที่สุดของธนาคารซื่อกั๋วแล้ว ตอนนี้กลับมาอยู่ตรงหน้าของเขา
“มีเงินหนึ่งล้านล้านจริง!”
เสียงดังตุ้บ
ทุกคนก็อึ้ง ถึงขนาดมีคนตกใจล้มลงไปจากที่นั่ง มีเงินหนึ่งล้านล้านจริงเสียนี่ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ
นี่มันเงินหนึ่งล้านล้านเลยนะ
ปาวหลงก็ยิ่งอ้าปากค้าง ตั้งนานกว่าจะหุบลงมาได้
ส่วนซ่งเฉิงก็ตื่นเต้นจนกระโดดลงมาจากเวที สายตาทั้งสองเต็มไปด้วยความโลภ เขาถูกเงินจำนวนหนึ่งล้านล้านหลอกล่อเข้าแล้ว หนึ่งล้านล้านเลยนะ ถ้ามีเงินจำนวนนี้ จะทำอะไรก็ได้
ผู้หญิงแบบโจวเสี่ยวเมิ่ง เขาก็สามารถหาได้เป็นร้อย
“บัตรvip7เงินหนึ่งล้านล้าน หนึ่งล้านล้าน”
ซ่งเฉิงยิ้มแปล้กระโดดลงเวทีมา เดินมายังบัตรธนาคารนั้น ยื่นมือออกไปเตรียมจะหยิบ แต่ตอนที่จะหยิบได้แล้วนั้น ฉีหยุนก็เข้ามา
แล้วใช้มือหนึ่งจับตัวซ่งเฉิงไว้
“จะทำอะไร?” ฉีหยุนถามเสียงขรึม
“ก็หยิบบัตรธนาคารไง เออนี่ ผมยังไม่ได้พูดเลยว่า หนึ่งล้านล้าน ครั้งที่1 ครั้งที่2 ครั้งที่3 การประมูลจบแล้ว เงินนี้เป็นของผม”
ซ่งเฉิงคิดจะเอาบัตรใบนั้นไปอีกครั้ง แต่เขากลับขยับอะไรไม่ได้เลย
“การซื้อขายเสร็จสมบูรณ์แล้ว เอาบัตรธนาคารมาให้ผม!”
ซ่งเฉิงยังคิดจะเอาบัตรธนาคาร
สายตาทั้งคู่ของเขา ถูกเงินหนึ่งล้านล้านบดบังไปหมดแล้ว แต่น่าเสียดาย ยังไม่ได้มา ก็ถูกฉีหยุนจับแขนเขาไว้ไม่ยอมปล่อย
“คุณทำอะไรเนี่ย!”
ซ่งเฉิงมองบัตรใบนั้น มันอยู่แค่เอื้อม ตาก็แดงหมดแล้ว แต่เสียดาย หยิบไม่ถึง
“ผมบอกหรือยัง ว่าจะจ่ายเงิน?”
ในตอนนี้ เสียงของฉินเฟิงก็ดังเข้ามา
“แล้วคุณจะ?”
ซ่งเฉิงก็อึ้งๆ
“เงินหนึ่งล้านล้าน ราคาของดาบเล่มนี้ แต่ผมจะไม่จ่ายให้กับคุณ เพราะว่ามันไม่ใช่ของคุณตั้งแต่แรก หวังเถ่ ไปเอามันคืนมา!”
ฉินเฟิงยืนไพล่หลัง พูดสั่งการไป
“ครับ”
หวังเถ่ก็ขยับตัว
“ยามอยู่ไหน!”
ซ่งเฉิงเห็นดังนั้น ก็รีบตะโกนเรียกยาม
เพราะว่าเขารู้ความสำคัญของดาบเล่มนั้น เขาก็เลยจ้างผู้รักษาความปลอดภัยมาโดยเฉพาะ เพื่อมาปกป้องดาบเล่มนี้
“ก็แค่คนขาเป๋ จะมาเอาดาบรบของกูไปได้ไง ไม่มีทาง มันเป็นของกู เป็นของกู ของกู ไปขวางมันไว้” ซ่งเฉิงตะโกนลั่น
แต่น่าเสียดาย คนขาเป๋คนนี้ ใช้เพียงขาเดียว ก็สามารถเอาชนะยามทุกคนได้
ผู้รักษาความปลอดภัยทั้งหมด16คน ถูกหวังเถ่จัดการจนล้มไปนอนบนพื้นกันหมด สลบไปตามกัน
เสียงดังโครม
ดาบรบเล่มนั้น ถูกหวังเถ่เอากลับไป แล้วยื่นให้กับฉินเฟิง “ใต้เท้า ดาบครับ”
ดาบรบเล่มนั้น ยาวประมาณ60เซนติเมตร สีเงินทั้งเล่ม แต่มีรอยสนิมสีแดง มันเคยเป็นรอยคราบเลือด เคยเป็นเลือดของโจวซูยุ่นเอง และเลือดของศัตรู
พอฉินเฟิงจับดาบเล่มนั้น ตัวดาบก็เกิดเป็นประกาย เหมือนจะสั่นๆ ด้วยความดีใจ
“เพื่อนเก่า ไม่เจอกันนานเลยนะ”
ฉินเฟิงจับดาบเล่มนั้น สายตาก็เริ่มร้ายขึ้นเรื่อยๆ
ต้องรู้ก่อนว่า ดาบรบเล่มนี้ ก่อนหน้านี้เคยเป็นของเขา ต่อมาเนื่องจากโจวซูยุ่นมีผลงานใหญ่ ฉินเฟิงก็เลยให้ดาบรบเล่มนี้เป็นรางวัล
เขาคือเจ้าของคนแรกของดาบนี้
ส่วนซ่งเฉิง ไม่ถือว่าเป็นเจ้าของ
“นี่มึง……มึงมาแย่งของกันหรือวะ นี่มันดาบของกู ไม่ใช่ดาบมึง!”
ซ่งเฉิงก็ร้อนรนขึ้นมา
นี่มันคือดาบของรักของเขา
ส่วนฉินเฟิงก็ส่งสายตาร้ายๆ ไปมองบนตัวเขา “มึงกล้าพูดหรือว่าเป็นของมึง? ซ่งเฉิง บักหมาน้อยซ่ง มึงรู้ไหมว่าเงิน40ล้านของมึง ได้มาอย่างไร? นั่นมันเป็นเงินบำนาญของโจวซูยุ่น ทหารชายแดนของประเทศต้าหัว ชื่อนี้มึงน่าจะเคยได้ยินนะ”
“ส่วนดาบรบเล่มนี้ ไอ้บักหมาน้อยซ่ง มึงนี่กล้ามากนะ ที่ไปขุดหลุมฝังศพของนายพลคนนี้ได้”
ฉินเฟิงพูดออกมาแบบนี้ ซ่งเฉิงก็ตกใจฟุบลงพื้น
สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว!
ถูกจับได้แล้ว?
ไอ้คนแซ่โจวมันตายไปแล้วไม่ใช่หรือไง?
ทำไมถึงยังมีคนมาเอาเรื่องถึงที่นี่ได้
“กูไม่เชื่อ นายพลที่ไหน? เหอะ แค่ไอ้คนแซ่โจวนั้น มันจะได้เป็นนายพลหรือวะ? มึงโกหกแน่ ไม่จริงแน่ ไม่จริง คนของอสังหาริมทรัพย์ว่านตง ออกมาให้หมด”
ซ่งเฉิงตาแดงเป็นเลือด ตะโกนดังออกมา
ดื้อดัน!
เป็นไปไม่ได้
เป็นนายพลเลยหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร!