บทที่ 418 ไร้ขีดจำกัด

ปลายมีดที่ชูขึ้นไร้เงาสะท้อนในความมืดมิด ราวกับมันกำลังจะกลืนกินทุกสิ่งอย่าง! ในจังหวะที่ร่างเล็กกำลังจะกระแทกปลายแหลมคมนั้น จู่ ๆ มีดก็ถูกแรงล่องหนดึงขยับออกไป!

ชั่วขณะต่อมาเมื่อคมมีดเบ้ไปอีกด้าน ตัวของโม่หางก็หล่นลงมาถึงมัน

มีดไม่ได้แทงเข้าคอเขา เพียงแค่บาดเฉือนข้างลำคอ

มันเจ็บแต่ไม่ถึงตาย

โม่หางแตะเลือดบนแผล ผ่อนลมหายใจแผ่วเบา ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

เป็นดังคาด เขาคาดเดาได้ถูกต้อง

ยิ่งร่างกายมีความรู้สึกถึงขีดสุด ก็ยิ่งเค้นพลังออกมาได้มากขึ้น

เขาจึงปล่อยให้ตนเองทรมานอีกหน่อย

…

ระหว่างเจ้าหน้าที่นำทางเซี่ยจื่ออวี้เที่ยวชมเกาะแห่งนี้ เขารีบจดจำชื่อและการใช้งานของแต่ละอาคาร

ที่นี่คือบ่อนพนัน

มีการต่อสู้ของสัตว์และแข่งม้า

ตามที่บอกมา มันเป็นสถานที่ที่ใกล้เคียงกับวิมานที่สุด เขารู้ทันทีว่ามันอาจเป็นแหล่งมั่วสุมเสพยา เขาคิดว่าเกาะพวกนี้คือที่ซ่องสุมของเหล่าอาชญากร แต่มันก็เพียงเท่านั้น

ทว่าหลังจากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าความคิดในแง่ร้ายของเขาห่างไกลจากความเป็นจริง

ที่นี่ไร้ขีดจำกัด

“ปลูกถ่ายอวัยวะเหรอ” เสียงแหบของเขาสั่นเล็กน้อย สายตาจ้องเจ้าหน้าที่ที่กำลังอธิบายให้ฟัง

เจ้าหน้าที่แสยะยิ้มบอก “ใช่แล้วครับ แต่ก็ไม่จำเป็นเสมอไป เพราะว่าอวัยวะจะเสียหาย คุณก็รู้ พอคนมีเงินและอำนาจแล้ว พวกเขาจะโหยกระหายการมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น”

“บางครั้งเมื่ออวัยวะบางอย่างเสื่อมลงไปตามวัย พวกเขาก็ต้องการอวัยวะที่อ่อนเยาว์และสุขภาพดีกว่ามาแทนที่น่ะครับ”

เซี่ยจื่ออวี้รับรู้ได้เพียงความยะเยือกปลายนิ้ว

“งั้นที่มาของอวัยวะพวกนี้ก็คือ…”

เจ้าหน้าที่บอกพลางยิ้ม “ไม่ต้องกังวลไปครับ ทุกอย่างปลอดภัยดี เอาเด็กพวกนั้นกลับมาที่เกาะ ให้กินอยู่เป็นอย่างดี ขุนให้ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงที่สุด จะได้ไปเอาอวัยวะของพวกเขาได้ทุกเมื่อ”

“ถ้าไตหรือตับถูกผ่าออกไป พวกเขาอาจมีชีวิตอยู่ต่อได้ แต่ถ้าเป็นหัวใจก็ไม่มีหนทางอื่น ได้แต่บอกว่าพวกเขาดวงดีไม่พอ”

“ถ้ามีอุปสงค์ก็ต้องมีอุปทานไม่ใช่เหรอครับ คุณเซี่ย”

ปีศาจ คำนี้ผุดขึ้นในใจเซี่ยจื้ออวี้

เขาไม่อาจบรรยายความตกตะลึง ความโกรธ และความหวาดกลัวในใจได้ อยากจะแทงมีดปักตายิ้มของคนตรงหน้านัก

ทว่าเจ้าหน้าที่คนนั้นคล้ายไม่รับรู้ถึงอารมณ์ของเขาเลย ทั้งยังเอ่ยต่อ

“พวกเขาโชคดีมากแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“พวกนั้นเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกพ่อแม่ขายมา รวมถึงเด็กที่เอามาจากสนามรบในช่วงสงครามระหว่างประเทศเล็ก ๆ”

“แต่ยังไงก็เถอะ คุณต้องรู้ไว้ว่าลูกค้าของเราเก่งกาจมาก หลายอย่างบนเกาะ ถ้าไม่ได้พวกเขาช่วยไว้ก็ทำไม่ได้”

“เราทำได้แค่ทำให้เกาะนี้มั่นคงขึ้นด้วยผลประโยชน์ร่วมครับ เอาละ คุณเซี่ย มีอาคารสุดท้ายที่คุณยังไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งก็คือที่นี่”

เซี่ยจื่ออวี้กัดฟันกรอด รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่ปะทุในปากตนเอง

เขาพยายามหันมองอาคารนั้น

รูปแบบอาคารออกแบบมาได้ดี ราวกับหอแสดงดนตรีหรือพิพิธภัณฑ์ศิลปะ

เสียงเจ้าหน้าที่ดังขึ้น

“ที่นี่มีการคัดเลือก ประมูล ฝึกฝน และปรับเปลี่ยน… ทุกอย่างรวมกันหมด แต่ละคนสามารถปรับแต่งสัตว์เลี้ยงส่วนตัวของตนได้ตามอำเภอใจ”

“มีคนทุกวัย แต่ส่วนใหญ่เป็นเด็ก พวกเขาเป็นสัตว์เลี้ยงที่ดีที่สุด คุณเซี่ยสนใจบ้างไหมครับ พวกเขาต้องทำให้คุณพอใจได้แน่นอน”

น้ำเสียงที่กล่าวออกไปของเซี่ยจื่ออวี้เย็นชา “สัตว์เลี้ยงที่ว่าหมายถึงมนุษย์เหรอ แล้วปรับเปลี่ยนอะไรกัน”

อีกฝ่ายพยักหน้าบอก “ใช่ครับ แต่ไม่ต้องกังวล ถึงพวกเขาจะเป็นคน แต่ก็เชื่องเหมือนหมาแมว สินค้ามีตำหนิไม่มีสิทธิ์ได้อยู่บนเกาะเราหรอกครับ”

ขณะนี้เซี่ยจื่ออวี้กลับใจเย็นลงอย่างน่าประหลาด

เขารู้ว่าเป็นไปได้ที่ซิงซิงน่าจะอยู่ที่นี่

เขาถาม “แล้วเด็กพวกนั้น… สัตว์เลี้ยงที่คุณหมายถึง อยู่ที่นี่กันหมดเลยเหรอ”

ชายคนนั้นพยักหน้าบอก “ใช่ครับ แม้จะเห็นว่าที่นี่เป็นอาคารเตี้ย แต่ที่นี่มีชั้นใต้ดินอีกหลายชั้น ห้องขังกับห้องเรียนอยู่ด้านล่างหมด เด็กที่ไม่เชื่อฟังจะถูกลากตัวไปชั้นใต้ดิน มีแค่คนที่ว่าง่ายถึงจะขึ้นมาได้ครับ”

“แต่ว่าชั้นใต้ดินไม่ได้เปิดให้สมาชิกอย่างเรา ๆ หรอกครับ ในฐานะเจ้าถิ่นเกาะนี้ คุณเชิญสนุกได้เต็มที่”

พูดจบอีกฝ่ายก็ทำท่าทีเชิญชวนเซี่ยจื่ออวี้

“คุณอยากเข้าไปดูด้านในหน่อยไหมครับ”

ที่อื่นเขายังปฏิเสธ ทว่าครั้งนี้กลับหลุบตาลงก่อนพยักหน้า “เอาสิ ผมก็สงสัยว่ามันเป็นยังไงเหมือนกัน”

อีกฝ่ายหัวเราะคล้ายพึงพอใจกับคำตอบรับครั้งแรกของเขา

เจ้าตัวเดินไปด้านในกับเซี่ยจื่ออวี้

เมื่อเซี่ยจื่ออวี้เห็นคนด้านใน เขาก็ตะลึงงันไปโดยพลัน