บทที่ 4 ตอนที่ 1

 

「—-จากผลของการประชุมของเจ้าหน้าที่ การก่อตั้งชมรมนักผจญภัยได้รับการอนุมัติแล้ว」

 

    วันที่ 19 ของวันหยุดหน้าร้อน ช่วงบ่าย

    พวกเราชมรมนักผจญภัยได้มาที่ห้องอาจารย์ใหญ่หลังจากที่ได้รับข้อความเรียกจากทางโรงเรียน

    ภายในห้องที่มีถ้วยและเหรียญรางวัลจัดวางแสดงอยู่บนชั้น นอกจากอาจารย์ใหญ่และรองอาจารย์ใหญ่แล้ว ด้วยบางเหตุผล ฮิโยริจังเองก็อยู่ที่นั่นด้วย

    มันอะไรกันล่ะเนี่ย ในตอนที่พวกเรากำลังนึกสงสัยอยู่แบบนั้น อาจารย์ใหญ่ก็พูดประโยคนั้นมา

 

「น-นั่นมัน จริงเหรอส์คะ!?」

 

    ขณะที่พวกเราทั้งสับสนและดีใจ อาจารย์ใหญ่ก็เอาข้อศอกวางบนโต๊ะแล้วพยักหน้าอย่างเคร่งครึม จากสีหน้าที่แสดงถึงความซับซ้อนนั้น สามารถเห็นได้ว่าไม่ได้คิดเห็นชอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปซะทั้งหมด

    เมื่อเห็นดังนั้น พวกเราจึงตั้งสติกลับคืนมา ดูเหมือนว่าจะมีความลับยุ่งยากอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลังสินะ

 

「แต่ถึงกระนั้น ก็มีเงื่อนไขอยู่ ล่ะนะ」

「เงื่อนไขส์เหรอคะ?」

「ก่อนหน้านั้น พวกเธอทั้งหลาย รู้เกี่ยวกับเขาวงกตที่ปรากฏขึ้นที่โรงเรียนของเรามากแค่ไหน?」

 

    อันนาที่เอียงคอสงสัย อาจารย์ใหญ่ก็ตอบสนองกลับมาด้วยคำถาม

    พวกเราต่างมองหน้ากันและกัน แล้วส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียง

 

「ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ…..ถ้าจะให้พูดล่ะก็ เนื่องจากระยะเวลาการตรวจสอบมันกินเวลานาน มันจึงมีโอกาศที่จะเป็นเขาวงกตแรงค์ C หรือไม่ก็ซีเคร็ทดันเจี้ยนค่ะ」

「โฮ่ สมแล้วที่เป็นนักผจญภัย ถึงแม้จะไม่ถูกบอกอะไรก็ยังสามารถรู้ได้ถึงขนาดนั้นเลยสินะ ใช่แล้ว ตามที่คาดเดากัน ที่ปรากฏขึ้นในโรงเรียนของเราคือเขาวงกตแรงค์ C」

 

    เห เป็นเขาวงกตแรงค์ C จริงๆด้วย…..คิดอยู่ในใจขณะที่เฝ้ามองบทสนทนาของอันนากับอาจารย์ใหญ่

 

「ทว่าปัญหาคือ เขาวงกตที่ปรากฏขึ้นไม่ใช่เขาวงกตแรงค์ C ทั่วๆไป」

「หมายความว่า?」

「ซีเคร็ทดันเจี้ยน?…..เรียกว่างั้นรึเปล่า? เพราะว่าเขาวงกตให้ผลประโยชน์มากกว่าเขาวงกตปกติทั่วไป ดังนั้นทางประเทศจึงเป็นผู้ดูแลใช่ไหมนะ? เขาวงกตที่ปรากฏในโรงเรียนของเราก็คล้ายๆกับซีเคร็ทดันเจี้ยนอันนั้นแหละ เพียงแต่ ดูเหมือนมันจะมีคุณสมบัติที่ยุ่งยากบางอย่าง และเพราะมันไม่คุ้มผลประโยชน์มากนักจึงทำให้ไม่ได้รับอนุมัติเป็นซีเคร็ทดันเจี้ยนยังไงล่ะ」

『…..!!』

 

    ด้วยคำพูดของอาจารย์ใหญ่ พวกเราต่างก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

    กึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยน! ไม่ถูกรับรองเป็นซีเคร็ทดันเจี้ยนแบบเกือบๆ แสดงว่าเป็นเขาวงกตสาธารณะ!

    ถึงแม้กองกำลังป้องกันตัวเองจะสละสิทธิการผูกขาด แต่ผลประโยชน์ของเขาวงกตนี้ก็ยังมีเหนือกว่าแบบปกติทั่วไป ถ้าหากว่าชมรมนักผจญภัยสามารถผูกขาดมันได้ล่ะก็ นั่นหมายถึงผลประโยชน์มหาศาล

    พอเห็นพวกเราเป็นกันแบบนั้น ทั้งอาจารย์ใหญ่และรองอาจารย์ใหญ่ก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

 

「สายตาเปลี่ยนไปกันเชียวนะ….. อย่างที่คิดว่าเขาวงกตแบบนั้นจะต้องมีค่ามากต่อนักผจญภัยจริงๆด้วย ซึ่งนั่นล่ะเป็นสิ่งที่พวกเรากังวล」

「…..ถ้าหากเป็นที่รู้กันว่ามันเป็นกึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยนล่ะก็ นักผจญภัยจำนวนมากจะแห่กันมา ในฐานะของโรงเรียนแล้ว ต้องการหลีกเลี่ยงไม่ให้บุคคลภายนอกมาทำการเข้า-ออกอยู่บ่อยๆ….. แบบนั้นส์สินะคะ?」

「ถูกต้องแล้ว ถ้าเกิดมีนักผจญภัยจำนวนมากทำการเข้า-ออก ในหมู่นั้นอาจจะมีบุคคลไม่พึงประสงค์ด้วยเช่นกัน เพื่อจะหลีกเลี่ยงมันจึงจำเป็นต้องว่าจ้างนักผจญภัยมาโดยเฉพาะแถมต้องเป็นทีมระดับมืออาชีพ แต่นั่นก็ต้องใช้เงินจำนวนมาก ถ้าหากว่าสามารถฝากให้เป็นหน้าที่ของบุคคลภายในโรงเรียนเเองได้ล่ะก็ แบบนั้นจะดีที่สุด」

 

    อาจารย์ใหญ่พูดขณะที่จ้องมองไปที่อาจารย์เป็นหลัก

    …..เป็นไปอย่างที่โทโน่ซังว่าเอาไว้ โรงเรียนที่เป็นพื้นที่ไม่อนุญาติให้บุคคลภายนอกเข้า พวกเราอาจจะถูกขอร้องให้ช่วยจัดการดูแลก็เป็นได้ มันเกิดขึ้นมาจริงๆด้วย

 

「แล้ว เงื่อนไขที่สำคัญที่สุดคืออะไรเหรอคะ?」

「มันก็ แค่ 2 อย่าง เป็นอะไรที่ธรรมดามาก อย่างแรก อยากจะให้ช่วยแสดงความสามารถว่าสามารถจัดการดูแลเขาวงกตได้อย่างดี พูดอีกอย่างคือ จะต้องพิชิตเขาวงกตที่ปรากฏขึ้นในโรงเรียนของเราให้ได้ในช่วงวันหยุดหน้าร้อน นั่นคือเงื่อนไขอย่างแรก」

 

    ด้วยคำพูดของอาจารย์ใหญ่ พวกเราต่างก็เข้าใจ…..แล้วพยักหน้า

    พอรับหน้าที่ไปแล้วกลับไม่สามารถควบคุมได้จนสุดท้ายทำให้เกิดแองโกลมัวร์….. ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงไม่มีประโยชน์ที่จะคุยด้วย

    ว่ากันว่าเพื่อจะหลีกเลี่ยงการเกิดแองโกลมัวร์ จำเป็นต้องทำการพิชิตมันซักครั้งในรอบหลายเดือน หรือกำจัดมอนสเตอร์ให้ได้จำนวนหนึ่งทุกๆวัน

    เมื่อคำนึงถึงว่าจะเปิดเรียนใหม่หลังจากหมดวันหยุดหน้าร้อน การพิชิตเขาวงกตภายในเวลา 20 วันช่วงวันหยุดก็เป็นเงื่อนไขที่สมเหตุสมผล อันที่จริงอาจจะบอกได้ว่าผ่อนปรนมากเกินไปด้วยซ้ำ

    ถ้างั้นล่ะก็ ปัญหามันต้องอยู่ที่เงื่อนไขอีกอย่าง

    ทั้งๆที่ลังเลเกี่ยวกับการก่อตั้งชมรมนักผจญภัยมาตลอด แต่ตอนนี้กลับมาอนุมัติ แดงว่าต้องเป็นเงื่อนไขที่ไม่ง่ายแน่ๆ

 

「…..แล้วเงื่อนไขอีกอย่างคือ?」

 

    อันนาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง รวมกับอาจารย์ใหญ่และรองอาจารย์ใหญ่ ทั้ง 3 คนต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด…..

 

「เงื่อนไขอีกข้อก็คือ จะต้องได้คะแนนสูงกว่าค่ามาตรฐานในการสอบอย่างต่อเนื่อง เพราะยังไงซะหน้าที่หลักของนักเรียนก็คือการเรียน เข้าใจใช่ไหม? คาโน่ซัง?」

「…..ค่ะ จะพยายามค่ะ…..」

 

    อันนาที่ถูกคนทั้งห้องมองด้วยสายตาเย็นชา ก้มหน้าพูดออกมาด้วยเสียงที่ราวกับเสียงยุง

 

 

 

    —-ถ้างั้น เรื่องรายละเอียดอื่นๆ ให้ถามกับอาจารย์ทาจิบาน่าที่เป็นที่ปรึกษาเอาละกัน

 

    พอพูดจบ พวกเราก็พาฮิโยริจังไปยังร้านอาหารครอบครัวเจ้าประจำ

 

「ถ้างั้นก็ ฉลองกับการก่อตั้งชมรมนักผขญภัย! คัมปา~ย!!」

 

    คนที่เริ่มเปิดก็คือฮิโยริจังที่ดูจะคึกคักมากผิดปกติ

    เสียงของเธอดังก้องไปทั่วร้านอาหารครอบครัว ทำให้ลูกค้าโดยรอบต่างหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น

 

『ค-คัมปาย』

 

    แม้จะรู้สึกงุนงงต่อท่าทางของฮิโยริจัง แต่พวกเราก็เอาแก้วน้ำผลไม้มาชนกัน

    ที่ปลายสายตาสังเกตุเห็นอันนารีบเร่งเปิดใช้งานอุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับกันเสียง

 

「เป็นอาราย~กันไปล่ะ? ดูไม่คึกคักเลย~? โฮร่า คิทากาว่าคุงเองก็มาสนุกกันสิ!」

「ไม่ล่ะครับ ฮะฮะ…..ฮิโยริจังนั่นแหละ ดูคึกคักสุดๆไปเลยนะครับ…..」

 

    คิดว่าที่อารมณ์ของฮิโยริจังพุ่งขึ้นสูงอาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่มีในเครื่องดื่ม ผมจึงตรวจสอบแก้วของเธอให้แน่ใจ

    เป็นแค่ชาอู่หลง งั้นเหรอ? ไม่ใช่อู่หลงไฮบอลสินะ? เพราะว่าเป็นบาร์เครื่องดื่มน่ะสิ…..

    -ปึง!- แล้วฮิโยริจังก็ฟาดแก้วอู่หลงที่น่าสงสัยลงไปกับโต๊ะพร้อมทำการร่าย

 

「มันก็แน่อยู่แล้ว!! เท่านี้ก็สามารถปฏิเสธตำแหน่งที่ปรึกษาของชมรมวอลเลย์บอลได้อย่างถูกต้องแล้วไงล่ะ! จะบอกให้ก่อน แต่หลังจากที่การพูดเรื่องชมรมนักผจญภัยถูกพับไปครั้งแรก ก็ถูกบอกมาว่า『อาจารย์ทาจิบาน่าดูมีความกระตือรือร้นดีนะครับ ตั้งหน้าตั้งตารอปีหน้าเลยล่ะ』แบบน้า~นแหละ เกือบจะเป็นที่แน่นอนแล้วว่าต้องไปเป็นที่ปรึกษาของชมรมวอลเลย์บอลเลยเชียวนะ! รู้ไหมว่ากังวลขนาดไหน! ก็นะ นี่ก็หมายความว่าเรื่องที่ต้องไปเป็นที่ปรึกษาของชมรมวอลเลย์บอลก็เป็นอันตกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว! แต่ถึงจะเป็นที่ปรึกษาของชมรมนักผจญภัย ก็ไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้อยู่ดี! ไม้ประดับสุดยอด~!」

『อา…..』

 

    พวกเรา(โดยเฉพาะผมกับอันนา) พยักหน้าเข้าใจถึงสาเหตุที่ฮิโยริจังดูคึกคัก

    จะว่าไปแล้ว มีคุยเอาไว้แบบนั้นอยู่สินะ…..ถ้าไม่อยากถูกบังคับเป็นที่ปรึกษาของชมรมวอลเลย์บอลแล้วล่ะก็ งั้นต้องชิงไปเป็นที่ปรึกษาของชมรมนักผจญภัยก่อน! อันนาได้ข่มขู่ไปเพื่อให้รับตำแหน่ง

 

「แหม~ เท่านี้ก็สามารถลงเขาวงกตได้อีกหลังจากที่ไม่ได้ไปมานานแล้วล่ะน้า~」

 

    อาเร๊ะ? ฮิโยริจังเป็นนักผจญภัยงั้นหรอกเหรอ งี้นี่เอง เพราะงั้นอันนาจึงเลือกฮิโยริจังเป็นที่ปรึกษา

    แล้ว ขณะที่ทึกทักอยู่คนเดียวนั่นเอง

 

「อาเร๊ะ? อาจารย์ทาจิบาน่าเป็นนักผจญภัยด้วยเหรอส์คะ?」

 

    ไม่ใช่ล่ะ หล่อนเองก็ไม่รู้หรอกเรอะ…..

    แม้แต่ฮิโยริจังเองก็มองไปทางอันนาด้วยความตกใจ…..

 

「เอ๋? ไม่ใช่ว่าที่ชวนชั้นก็เพราะว่ารู้อยู่แล้วหรอกเหรอ?」

「ก็ไม่…..แค่อาจารย์ที่ไม่ได้เป็นที่ปรึกษามีแค่อาจารย์นามาโมโต้ที่จุกจิกกับอาจารย์ทาจิบาน่าที่มาใหม่ แล้ว ก็เป็นผลจากการคัดออก」

「โหดร้าย! แต่ก็ ดีแล้วล่ะ!」

 

    อันนาเกาแก้มอย่างกระอั่กกระอ่วน ส่วนฮิโยริจังก็เบ้ปากตีหน้าซึม

 

「ฮิโยริจังเป็นนักผจญภัยงั้นเหรอเนี่ย น่าตกใจจัง~ แรงค์อะไรเหรอ?」

「ตอนมหาวิทยาลัยได้อยู่ในเซอร์เคิลนักผจญภัยล่ะน้า~ แรงค์ก็ 2 ดาว ก็แค่เผื่อเอาไว้แหละ ได้สำรวจแรงค์ E ไปไม่กี่ครั้ง การ์ดเองก็มีแรงค์ D 2 ใบกับแรงค์ E …..จะว่าไป คิทากาว่าคุง ไม่ใช่ว่าพูดเป็นกันเองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเหรอ? อย่าเรียกอาจารย์ด้วยจังกันสิ!」

 

    ฮิโยริจังจ้องมาด้วยสีหน้าโมโหเล็กน้อย ทำให้ผมหัวเราะเบาๆ

 

「จะมาเอาอะไรกันป่านนี้ ทุกคนในชั้นปีของเราต่างก็พูดกับฮิโยริจังอย่างเป็นกันเองกันหมดแล้ว」

「อู…..โดนนักเรียนดูถูกกันได้」

「น่าน่า อาจารย์ทาจิบาน่า ก็ยังดีกว่าถูกนักเรียนเกลียดแหละครับ」

 

    พออาจารย์ปลอบฮิโยริจังที่ซึมคอตกแล้ว บทสนทนาก็วกกลับมาเข้าเรื่องหลัก

 

「เอาล่ะ ถ้างั้นก็มาคุยเกี่ยวกับเขาวงกตของโรงเรียนกันได้กันเลยไหมส์คะ?」

「อะ ขอโทษนะ คาโน่ซัง แต่ชั้นไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย เพราะงั้น เอ้านี่ เอกสารจากกองกำลังป้องกันตัวเอง」

 

    พูดจบ ฮิโยริจังก็ยื่นกองเอกสารเรซูเม่มาแล้วทุกคนก็พากันอ่าน

    เพราะว่าบางแง่มุมมันจะยากเกินกว่าที่บางคนจะอ่านเข้าใจ อันนาจึงเป็นตัวแทนในการอ่าน

 

「เอ~ ก่อนอื่นก็เริ่มจากจำนวนชั้นก่อนส์สินะ เส้นทางหลักมี 47 ชั้น…..แล้วจากชั้นที่ 30 ไปจะมีชั้นแยกออกไป 10 ชั้นงั้นเหรอ? อุหวา เปิดมาก็เป็นหลายเส้นทางเลยส์」

 

    แย่ที่สุด อันนาขมวดคิ้วทำหน้าบึ้ง

    หลายเส้นทาง ประเภทของเขาวงกตที่มีเส้นทางจำนวนมากอยู่ภายใน ในกรณีส่วนใหญ่ เส้นทางที่นำพาไปสู่จ้าวจะไม่เปิดออกจนกว่าผู้พิทักษ์ที่อยู่ปลายสุดของแต่ละเส้นทางจะถูกจัดการลง

    เพราะแบบนั้น เพื่อที่จะพิชิตเขาวงกต 1 แห่ง จึงเหมือนกับต้องสำรวจเขาวงกตหลายรอบ

    แน่นอนว่าของรางวัลจากการพิชิตจะได้รับแค่จากเส้นทางหลักเท่านั้น ส่วนเส้นทางรองก็แค่งานทำฟรี เพราะงั้นมันจึงมักถูกนักผจญภัยทั่วไปหลีกเลี่ยง

 

「ก็นะ…..เขาวงกตแรงค์ C จะมีหลายเส้นทางมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร คิดว่า 10 ชั้นไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกใช่ไหม? แล้วเป็นเขาวงกตประเภทอะไรล่ะ?」

「เอ~ ต่อไปประเภทเขาวงกต…..สภาพแวดล้อมและเส้นทางเปลี่ยนสุ่มไปทุกชั้นในทุกวัน แบบนี้แหละ…..」

「อุ โรกไลก์ดันเจี้ยนงั้นเหรอ…..」

 

    พอถึงตรงนี้ แม้แต่อาจารย์ที่สงบนิ่งตอนทีไ่ด้ยินว่าเป็นหลายเส้นทางก็ยังทำหน้ามุ่ย

    โรกไลก์(rogue-like)ดันเจี้ยน คือประเภทของเขาวงกตที่โครงสร้างภายในจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงทุกวัน

    ตัวแผนที่นั้นแน่นอน, ตำแหน่งและประเภทของกับดัก, ประเภทของมอนสเตอร์ที่ปรากฏ, ไม่ว่าจะอะไรก็ถูกเปลี่ยนไปหมดในแต่ละวัน

    แน่นอนว่าการขายแผนที่ของทางกิลล์เองก็ไม่มีประโยชน์ นักผจญภัยจะต้องทำการพิชิตด้วยตัวเองทั้งหมดทุกรอบ

   จะมีอย่างเดียวที่คงเดิมคือสภาพแวดล้อมของพื้นที่อย่างทะเลก็ยังเป็นทะเล หรือภูเขาก็ยังเป็นภูเขา ทว่า…..

 

「แถมยังสภาพแวดล้อมสุ่มไปทุกชั้นอีก…..」

 

    ถ้าตัวพื้นที่ที่เป็นแกนหลักถูกสุ่มไปหมดทุกชั้นแบบนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์

    ในเขาวงกตประเภทสุ่มสภาพแวดล้อม สภาพแวดล้อมของพื้นที่จะถูกสุ่มเมื่อผ่านไปหลายชั้น

    ในกรณีที่เป็นทุกๆชั้น สภาพแวดล้อมของพื้นที่ในแต่ละชั้นจะแตกต่างกันไป นักผจญภัยจำเป็นต้องเตรียมตัวทั้งร่างกายและอุปกรณ์เพื่อปรับตัวให้เข้าได้กับทุกสภาพแวดล้อม ตั้งแต่ทะเลกลางฤดูร้อนไปยันภูเขาหิมะในฤดูหนาว, กลางวันไปยันกลางคืน, ฝนตกหนักไปยันแห้งแล้ง

    เขาวงกตประเภทสุ่มสภาพแวดล้อมที่กลางวันกลางคืนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ทั้งอุณหภูมิและสภาพอากาศก็สับสนไปหมด ว่ากันว่าแม้แต่ทหารที่แกร่งที่สุดก็ยังยอมแพ้….. ด้วยพลังกายของพวกเราที่เป็นแค่คนธรรมดา การสนับสนุนจากอุปกรณ์เวทจำนวนมากจึงมีความจำเป็น

 

「…..เอาเถอะ เรื่องนั้นก็ไม่เป็นไร แล้วคุณสมบัติหลักของพื้นที่ล่ะ?」

 

    ความจริงที่ว่าการสนับสนุนจากอุปกรณ์เวทมีความจำเป็นก็หมายถึง ตราบเท่าที่ยังมีอุปกรณ์เวทอยู่ก็สามารถรับมือมันได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ส่วนเรื่องแผนที่ ถ้ามีเวทมนตร์ตาทิพย์ก็ไม่มีปัญหา

 

    ปัญหาก็คือ คุณสมบัติพื้นที่ของเขาวงกตแห่งนี้

 

    เขาวงกตตั้งแต่แรงค์ C เป็นต้นไป ตัวชั้นเองจะมีผลคุณสมบัติต่างๆอยู่

    ผลของมันมีทั้งแบบที่เกี่ยวกับการเสริมพลังอย่าง『มอบบัพ・ดีบัพแก่คุณสมบัติหนึ่งเป็นการเฉพาะ』『มอบคุณสมบัติ・สกิลเรียนรู้ให้แก่มอนสเตอร์ในชั้นทั้งหมด』, ไปจนถึงการขัดขวางฝ่ายเราอย่าง『ทำลายเครื่องจักร』『ยกเลิกการเคลื่อนย้าย』

    ที่ว่ากันว่ามีกำแพงใหญ่มาขวางกั้นระหว่างเขาวงกตแรงค์ D และแรงค์ C ส่วนใหญ่ก็เพราะคุณสมบัติพื้นที่เหล่านี้นั่นแหละ

    มีครั้งหนึ่งที่ได้ท้าทายเขาวงกตแรงค์ C กับอาจารย์ แล้วมอนสเตอร์ในชั้นนั้นทั้งหมดได้รับคุณสมบัติ『อมตะ』หนทางการรับมือพวกอมตะที่ได้ผลอย่างเดียวก็คือ เวทมนตร์โจมตีขั้นสูงของเร็นกะที่ทำการหวนคืนจิตวิญญาณเท่านั้น ทำให้ถูกบีบต้องถอนตัวกลับ

    ตัวเขาวงกตแรงค์ C นั้น นักผจญภัยไม่เพียงแต่ต้องการพลังต่อสู้เพียงอย่างเดียว ยังจำเป็นต้องมีสิ่งที่เอาไว้พร้อมรับมือกับสถานการณ์ทุกอย่างด้วย

    คุณสมบัติพื้นที่นั้นมี คุณสมบัติหลักที่เหมือนกันในทุกชั้น, และคุณสมบัติรองที่มีแยกไปในแต่ละชั้น เจ้าคุณสมบัติหลักนี่เองจะเป็นตัวตัดสินความยากของเขาวงกตได้โดยประมาณ

    คุณสมบัติที่ถึงกับทำให้กองกำลังป้องกันตัวเอง「ไม่คุ้มผลประโยชน์」คงไม่ใช่คุณสมบัติครึ่งๆกลางๆแน่…..

 

「……….เครื่, ส์」

「ว่าไงนะ? ไม่ค่อยได้ยินเลย」

「…..ทำลายเครื่องจักรในทุกชั้นส์」

「เอาจริงดิ…..」

 

    คำพูดผมที่เผลอหลุดออกมาถือได้ว่าเป็นคำพูดของทุกคนในชมรมนักผจญภัยได้เลย

    ถ้าเป็นแค่หลายเส้นทางล่ะก็ไม่มีปัญหาอะไร จริงอยู่ว่ามันจะน่ารำคาญสุดๆ แต่ก็แค่รำคาญ ไม่ได้มีผลอะไรกับความยากในการพิชิตเองแต่อย่างใด

    โรกไลก์ดันเจี้ยนที่สุ่มสภาพแวดล้อมทุกชั้น จริงอยู่ว่ายุ่งยาก แต่ถ้าเดี่ยวๆ ก็ไม่ใช่ปัญหา ด้วยขลุ่ยของฮาเมลิน พวกผมสามารถกลับบ้านแล้วดำเนินการสำรวจต่อจากที่ค้างเอาไว้ได้ในวันถัดไป และด้วยการสนับสนุนจากอุปกรณ์เวทก็สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงได้

    ทั้งทำลายเครื่องจักรในทุกชั้นเอง ด้วยการเรียนรู้เวทมนตร์ตาทิพย์และมีการ์ดเกียร์ ในตอนนี้มันก็ไม่ใช่ภัยคุกคามมากเหมือนแต่ก่อนแล้ว

 

    ทว่า การมีมันหมดทั้ง 3 อย่างนี่ไม่ได้

 

    ทำลายเครื่องจักรในทุกชั้นมันจะหมายถึง อุปกรณ์เวทสังเคราะห์แทบทุกอย่างจะไม่สามารถใช้งานได้ เมื่อปราศจากอุปกรณ์เวทสังเคราะห์อย่างจี้ปรับอากาศ ความยากในการพิชิตเขาวงกตที่สุ่มสภาพแวดล้อมทุกชั้นมันจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

    คุณอาจจะคิดว่าถ้าอุปกรณ์เวทสังเคราะห์ใช้ไม่ได้ ถ้างั้นก็ใช้อุปกรณ์เวทบริสุทธิ์ไปก็จบแล้ว แต่เจ้าอุปกรณ์เวทบริสุทธิ์เนี่ย มันมีราคาแพงมากกว่าอุปกรณ์เวทสังเคราะห์สุดๆ การจัดเตรียมอุปกรณ์เวทบริสุทธิ์มาหลากหลายเพื่อให้รองรับกับทุกสถานการณ์ที่เป็นไปได้ ย่อมนำไปสู่ปัญหาด้านการเงิน

    ด้วยความยากของการพิชิตที่เพิ่มขึ้นในแต่ละชั้น ความจริงที่ยังมีชั้นเพิ่มอีก 10 ชั้นถัดไปจากชั้นที่ 30 ที่ซึ่งมอนสเตอร์แรงค์ C ปรากฏ สิ่งนี้เองก็เป็นภาระอย่างหนัก

 

「ก-เกมขยะ นี่น่ะมันเกมขยะชัดๆเลย…..ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ไปบอกกับอาจารย์ใหญ่ว่าเป็นไปไม่ได้มันจะดีกว่าไหม?」

 

    พูดกันตรงๆ ไม่คิดว่าจะเป็นสิ่งที่พวกเราซึ่งเป็นนักเรียนจะสามารถรับมือได้เลย

    ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะต้องเป็นเขาวงกตแรงค์ C ที่มีความยากจัดอยู่ในระดับท็อป สมแล้วที่ทางรัฐบาลจะ「ไม่อยากได้」แล้วโยนมันทิ้ง

 

「อะไรกัน! ถ้าเป็นทุกคนแล้วไม่เป็นอะไรหรอก! พยายามเข้า!」

 

    ผู้หญิงที่คิดแต่ปกป้องตัวเองเพราะไม่อยากเป็นที่ปรึกษาของชมรมวอลเลย์บอลได้พูดอะไรบางอย่าง แน่นอนว่าได้ถูกเมินไป

 

「เอาเถอะ ก็เข้าใจเรื่องที่อยากจะทำแบบนั้นอยู่หรอกส์แต่…..มันยากที่จะทิ้งของที่มันหอมหวานส์ขนาดนี้ไปน่ะสิ」

「จะว่าไปแล้ว ยังไม่ได้ยินเรื่องของรางวัลเลยนี่นะ มันหอมหวานขนาดนั้นเลยเหรอ?」

 

    พอผมถามคำถาม อันนาก็พยักหน้า

 

「ค่ะ ค่อนข้างเยอะเลย…..ดูเหมือนจะมีคาบังเคิลปรากฏขึ้น 1 ตัวแน่นอนในแต่ละชั้น และมีวีเวิร์นเป็นผู้พิทักษ์ในเส้นทางรองด้วยส์」

『นั่นมัน…..』

 

    คำของอันนาทำเอาพวกผมพูดไม่ออก

 

「นั่นมัน มีค่ามากพอจะท้าทายจริงๆล่ะนะ…..」

「หรือว่าคาบังเคิลจะปรากฏตัวขึ้นทุกวันด้วยรึเปล่า?」

「อะ ไม่ค่ะ อย่างที่คิดว่าไม่ถึงขนาดนั้น…..ดูจะเป็นแบบที่ปรากฏขึ้นใหม่ทุกครั้งที่ได้พิชิตส์ล่ะ」

「อย่างงี้นี่เอง…..ก็แน่นอนล่ะนะว่าถ้ามันปรากฏตัวทุกวัน มันคงได้ถูกรับรองเป็นซีเคร็ทดันเจี้ยนแบบไม่มีกึ่งหรอก แต่ถึงอย่างนั้น รายได้ประมาณ 200 ล้านต่อรอบ คนละ 50 ล้าน งั้นเหรอ…..」

「ถ้าคุ้นชินแล้วก็สามารถแบ่งความรับผิดชอบออกเป็นทีมพิชิตกับทีมเก็บโกเมนได้ ผลกำไรอาจจะเพิ่มมากขึ้นก็ได้ค่ะ」

 

    ขณะที่อาจารย์กับโอริเบะกำลังคุยกัน ผมก็ช่วยไม่ได้ที่จะใจเต้นแรง

    นึกไม่ถึงเลยว่า โอกาศที่จะได้หาคาบังเคิลโกเมนกับเพรชวีเวิร์นจะมาเร็วขนาดนี้…..

    เมื่อพิจารณาถึงเรื่องที่เกิดในตอนจบของการแข่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคาบังเคิลโกเมนเป็นอุปกรณ์เวทที่สามารถ『เติมโชค』ได้ และบางทีเพรชวีเวิร์นก็อาจจะเป็นของขั้นสูงกว่าที่มีความสามารถคล้ายๆกัน

    หลังการแข่งจบลง ตัวผมเองก็คิดเรื่องที่ว่าจะทำยังไงเพื่อจะสามารถหาคาบังเคิลโกเมนกับเพรชวีเวิร์นมาได้เรื่อยๆ แต่ก็คิดหาทางดีๆไม่ออกเลย

    จะให้ไปหาซื้อจากร้านค้าหรือประมูลออนไลน์เรื่อยๆก็คงไม่ได้ ถ้าหากผมที่เป็นคนธรรมดาทำการซื้อคาบังเคิลโกเมนจำนวนมากอยู่สม่ำเสมอล่ะก็ คงได้เด่นในทางที่ไม่ดีและมีโอกาศที่ทางประเทศจะรู้ถึงความสามารถของเร็นกะ

    ถ้าหากว่าทางประเทศต้องการจะเอาการ์ดพิเศษอย่างเร็นกะมาไว้ในมือ คงจะต้องทำการหว่านแหไปทั่วแน่ๆ

    ทว่า ถ้าชมรมนักผจญภัยได้ผูกขาดเขาวงกตนี้ ก็จะสามารถหาคาบังเคิลโกเมนและเพรชวีเวิร์นได้เรื่อยๆ โดยที่ไม่มีคนสงสัย

    ในตอนที่ทำการแบ่ง ก็แค่บอกไปว่าอยากจะเก็บพวกเพชรพลอยเอาไว้แบบนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการเสียภาษี เท่านี้ก็ไม่มีใครสงสัยแล้ว

    หากเป็นแบบนั้น ก็จะสามารถทำกำไรที่ใหญ่กว่าจากที่แค่รับส่วนแบ่งเป็นเงินสด….. ด้วยการเล็งไปที่การ์ดแรงค์ B ไม่ว่าจะจากการดรอปหรือจากแพ็ค

    ไม่สิ คิดกลับกัน ถ้าหากบอกทุกคนเกี่ยวกับความสามารถของเร็นกะเพื่อจะได้ยกเพรชพลอยทั้งหมดไว้กับผมล่ะก็….. ไม่ไม่ไม่ นั่นมันยังเร็วเกินไป

    ไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อใจทุกคน แต่เพราะว่ามันมีอุปกรณ์เวทที่สามารถอ่านใจได้อยู่ ถ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วจำเป็นต้องระมัดระวังให้มากเท่าที่จะทำได้

    ยังไงก็ตาม ผลประโยชน์จากการได้คาบังเคิลโกเมนกับเพรชวีเวิร์นอย่างต่อเนื่องนั้นมีค่ามหาศาล

    จริงอยู่ว่าเป็นเขาวงกตที่มีความยาก แต่ถ้าได้วางหลักในการพิชิตมันขึ้นมาได้แล้วล่ะก็ จะสามารถพิชิตมันได้อย่างมีประสิทธิภาพในที่สุด

    แรงจูงใจเริ่มก่อตัวขึ้นภายใน ทำเอาเลือดมันพลุ่กพล่าน

    ผมเลียริมผีปากที่เริ่มแห้งแล้วพูด

 

「สำหรับผม ถึงจะไม่ไหวแต่ก็คิดว่าน่าจะลองดูซักหน่อยนะ」

「…..นั่นสินะ อย่างน้อยๆ ก็ถือว่าได้มีกึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยนเป็นของตัวเองกันช่วงระหว่างวันหยุดหน้าร้อนล่ะนะ」

「อุมุ จะให้ยอมแพ้โดยที่ไม่แม้แต่จะลองดูเลยซักครั้งก็คงไม่ใช่นักผจญภัยแล้ว」

 

    หลังจากได้ฟังความเห็นของพวกผม อันนาก็สรุปสถานการณ์

 

「ตัดสินแล้วส์สินะคะ การเดินทางไปต่างประเทศที่วางแผนกันไว้เป้นอันยกเลิกทั้งหมด แล้วในช่วงวันหยุดหน้าร้อนที่เหลือ จะพุ่งเป้ามายังเขาวงกตแห่งนี้แทน…..เรื่องของอุปกรณ์ ชั้นที่เป็นประธานจะจัดเตรียมเสบียงเอาไว้ให้ แต่ก็อยากให้ทุกคนจัดเตรียมของตัวเองมาเผื่อด้วยเช่นกันค่ะ」

「รับทราบ ถ้างั้นก็มาเริ่มกันพรุ่งนี้…..แต่เพราะว่าต้องไปเตรียมตัวกัน ก็เอาไว้เริ่มสำรวจกันวันมะรืนละกัน」

 

    พออาจารย์พูดไปโดยไม่คิดอะไรมาก อันนาก็กระตุกพร้อมแสดงท่าทีไม่ค่อยดีออกมา

 

「อา แบบ…..ยังเหลือวันที่ต้องเรียนเสริมอีก 2 วัน ช่วยเริ่มสำรวจกันเป็นวันถัดจากวันนั้นด้วยค่ะ คือแบบ ชั้นเองก็ต้องเตรียมตัวบางอย่างด้วย」

『………………..』

 

    ดังนั้นแล้วจึงเป็นอันตัดสินว่า 2 วันต่อจากนี้ แต่ละคนจะไปทำการเตรียมตัวกัน

    พูดกันตามตรง นี่ก็ช่วยผมได้มากเหมือนกัน

    เพราะวันมะรืนจะมีพิธีมอบรางวัลและแลกเปลี่ยนของรางวัลของการแข่ง

    ผมเองก็มีของหลายอย่างที่จำเป็นต้องซื้อ ต้องให้แน่ใจว่าเตรียมตัวพร้อมเต็มที่ในอีก 2 วันข้างหน้า

 

「น-เน่…..เขาวงกตนี่มันกำไรมากขนาดนั้นจริงเหรอ? ม-มีอะไรให้อาจารย์ช่วยบ้างรึเปล่า? อาเร๊ะ? ทุกคนฟังกันอยู่ไหมเนี่ย? เดี๋ยวสิ อย่าทิ้งกันไว้เงียบๆสิ!」

 

    ทำการเมินฮิโยริจังที่กำลังพูดอะไรบางอย่าง แล้วพวกเราก็เริ่มทำการเตรียมตัวกันทันที

 

 

 

【Tips】กึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยน

    เขาวงกตที่รอดจากการถูกรับรองเป็นซีเคร็ทดันเจี้ยนเนื่องด้วยเหตุผลอะไรหลายๆ อย่างมาแบบฉิวเฉียด

    กึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยนหลายแห่งได้ถูกจับจองเอสไว้แล้วโดยทีมมืออาชีพ ไม่ว่าจะด้วยสัญญากับผู้เป็นเจ้าของหรือการกว้านซื้อที่ดิน ด้วยเหตุนี้นักผจญภัยทั่วไปจึงไม่ได้รับอนุญาติให้เข้าไปได้

    มีกึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยนส่วนน้อยที่ยังไม่ถูกจับจองอยู่บ้าง แต่จากนักผจญภัยจำนวนมากหลั่งไหลกันเข้าไป จุดดึงดูดของมันจึงเจือจางลงจนอยู่ในระดับที่มันพอๆกันกับเขาวงกตทั่วไป

    เพียงแค่เหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว ผลกำไรที่ได้มาจากการผูกขาดกึ่งซีเคร็ทดันเจี้ยนได้สำเร็จจึงมีมหาศาล และเป็นกุญแจในการแบ่งแยกมืออาชีพระดับท็อปออกมาจากในหมู่มืออาชีพ